شانا سوان، متخصص همه‌گیرشناسی زیست‌محیطی و تولید‌مثل در دانشگاه مونت ساینای آمریکا، می‌گو‌ید مواد شیمیایی موجود در محیط زیست و سابر عوامل مرتبط به سبک زندگی دنیای مدرن بر تولید‌مثل انسان تاثیر گذاشته است. این تاثیر به اندازه‌ای بوده است که شاید در آینده، بسیاری نتوانند به شیوه‌های رایج و سنتی تولید‌مثل کنند.
بر اساس آمار منتشر‌شده در سال ۲۰۱۷، که سوان در تهیه آن همکاری داشته است، بین سال‌های ۱۹۷۳ تا ۲۰۱۱، تعداد اسپرم در مردان ساکن آمریکای شمالی، اروپا، استرالیا و نیوزیلند بیش از ۵۹ درصد کاهش داشته است که اگر همین روند ادامه پیدا کند، نیمی از این مردان تا سال ۲۰۴۵ هیچ اسپرمی نخواهند داشت و بسیاری دیگر تعداد بسیار کمی خواهند داشت.
به عقیده سوان، مواد شیمیایی موجود در محیط زیست با تداخل در هورمون‌های بدن، اثر نامطلوبی بر سلامت دستگاه تولید‌مثل زنان و مردان می‌گذارند. این مواد شیمیایی به «مواد شیمیایی مختل‌کننده غدد درون‌ریز» معروف‌اند، که مواد شیمیایی محلول در آب که از بدن خارج می‌شوند مانند فتالات و بیسفنول، و مواد شیمیایی بازگشت‌ناپذیر به طبیعت مانند مواد پرفلوئورو آلکیل را شامل می‌شوند.
مواد شیمیایی مختل‌کننده غدد درون‌ریز از راه‌های گوناگون با هورمون‌ها تداخل پیدا می‌کنند؛ به‌عنوان مثال، فتالات ممکن است «بدن را فریب دهد» که تستوسترون بدن بیشتر از میزان واقعی است و باعث شود بدن ترشح تستوسترون را متوقف کند که در نهایت، به کاهش تعداد اسپرم در مردان و افزایش احتمال ناباروری منجر می‌شود.
این مواد در پلاستیک، کفپوش‌ها و دیوارپوش‌ها، بسته‌بندی داروها، لوازم پزشکی، اسباب‌بازی، لاک ناخن، عطر، اسپری مو، صابون و شامپو و بسیاری اقلام دیگر یافت می‌شود و از طریق مواد غذایی و نوشیدنی‌ها، تنفس ذرات ریز معلق در هوا و جذب از پوست، وارد بدن ما می‌شوند.
شانا سوان معتقد است بحث درباره بحران تولید‌مثل باید با بحث‌های تغییر اقلیم و کووید‌ـ۱۹ توام باشد.
