علیرضا عبادی، نماینده خامنه‌ای در خراسان جنوبی گفت: «امروز بشریت گرفتار جنایتکارانی همچون ترامپ و نتانیاهو شده است. این‌ها انسان‌هایی ظالم و بی‌رحم‌اند و تعجب‌آور است که برخی تحصیل‌کردگان و نخبگان دنیا از آنان پیروی می‌کنند.»
او افزود: «آنان نمی‌فهمند چه بر جهان می‌گذرد، بلکه از سخنان دیگران برای منافع باطل خود استفاده می‌کنند.»
همسر این طنزپرداز در پستی در شبکه اجتماعی اینستاگرام، بخشی از سندی را منتشر کرده است که عنوان «دادگستری کل استان تهران» بالای آن دیده می‌شود. او نوشته است که این سند «حکم دستگاه قضایی» برای زینب موسوی است.
طبق این سند، داشتن «سابقه محکومیت کیفری» و «تاثیر شدید رفتار متهم در آزرده‌خاطر نمودن مردم جامعه، شیوه رفتار متهم و گستردگی انتشار آن» دلایل «تعیین کیفر» اعلام شده است.
موسوی که فعالیت خود به عنوان طنزپرداز را به‌صورت ناشناس و در قالب شخصیتی به نام «امپراتور کوزکو» آغاز کرد، اوایل شهریور در برنامه‌ای که از رسانه اینترنتی «مِطور میدیا» پخش شد با بخش‌هایی از داستان‌های شاهنامه شوخی کرد.
ادبیات جنسیت‌زده، بیان ناسزا و لحن موسوی در این برنامه واکنش‌های بسیاری را در شبکه‌های اجتماعی در پی داشت.
به دنبال آن، دادستانی تهران علیه او «اعلام جرم» کرد و خبرگزاری میزان، رسانه قوه قضاییه، دلیل اعلام جرم علیه او را «صحبت‌های خلاف عفت عمومی مجری برنامه درباره ابوالقاسم فردوسی از مفاخر ادبیات و شعر ایران» اعلام کرد.
دادستان تهران مهر سال گذشته نیز به اتهام «وارد کردن خدشه به امنیت روانی جامعه» از موسوی شکایت کرد و برای او پرونده قضایی تشکیل شد. این پرونده به مسدود شدن صحفه موسوی در اینستاگرام انجامید.
او آبان ۱۴۰۲، پس از انتشار ویدیویی طنزآمیز درباره جنگ اسرائیل و حماس، هم بازداشت و پس از چند روز آزاد شد.
مدتی بعد پرونده‌اش با دو اتهام به دادگاه‌های انقلاب و کیفری تهران ارجاع داده شد و در صفحه اینستاگرام خود اعلام کرد که اجازه فعالیت ندارد.
موسوی در آن ویدیو کسانی را که خواستار اعزام به غزه برای جنگ با اسرائیل شده بودند، خطاب قرار داده بود اما پس از آزادی، در ویدیویی دیگر اعلام کرد که «از اظهاراتش درباره شهدا، سوء‌برداشت شده» است.
این کمدین، مهر ماه ۱۴۰۱ و در میانه خیزش انقلابی مردم ایران علیه جمهوری اسلامی در قم بازداشت و اواخر آبان همان سال با تودیع وثیقه تا پایان مراحل دادرسی آزاد شد.
موسوی همان زمان اعلام کرد در دوران بازداشت، ۲۵ روز در انفرادی بوده و به دو سال زندان محکوم شده است.
او پس از آزادی با صفحه‌ای جدید در اینستاگرام، ویدیوهایی را با انتقاد از وضعیت کشور و تشریح وقایع اخیر با زبانی طنز منتشر می‌کرد.
در این نامه که پنج‌شنبه ۲۲ آبان منتشر شد، از استاندار اصفهان خواسته شد تا به موضوع تعلیق از کار شماری از کارگران ذوب‌آهن از سوی مدیریت و حراست وارد شود و آنها را به سر کار بازگردند.
مجمع کارگران ذوب‌آهن اصفهان در نامه خود به تعداد این کارگران اشاره نکرده است.
شماری از کارگران این شرکت، دهم آبان در بیانیه‌ای گفته بودند که مدیر جدید ذوب‌آهن «همانند مدیران پیشین، به‌جای پاسخ‌گویی و شفاف‌سازی، با بهره‌گیری از نیروهای حراستی و امنیتی، فشارها بر کارگران معترض را افزایش» داده است.
در بیانیه خواسته شده بود که «تمامی همکارانی که در پی اعتراضات از سمت کارفرما دچار مشکل شدند، بدون هیچ قید و شرط تبرئه شوند.»
کارگران ذوب‌آهن اصفهان خواستار پرداخت معوقات مزدی، اجرای طرح طبقه‌بندی مشاغل و بهبود شرایط کاری هستند.
به گزارش کانال تلگرامی «پژواک کار ایران»، متعلق به کنفدراسیون کار ایران – خارج از کشور، در نامه مجمع کارگران ذوب‌آهن اصفهان اشاره شد که در پی تجمع‌های صنفی و کاملا مسالمت‌آمیز برای پیگیری معوقه‌ها و حقوق قانونی کارگران، مدیر شرکت به‌جای پاسخ‌گویی و اصلاح رویه‌ها، با صدور احکام تعلیق و تهدید، تلاش کرده است صدای کارگران را خاموش کند.
بر اساس گزارش‌ها، یکی از این تجمع‌ها هشتم آبان برگزار شد ولی نیروهای حراست شرکت مانع برگزاری تجمع دیگر آنان در ۱۳ آبان شدند.
مجمع اقدامات مدیریت ذوب‌آهن اصفهان را «فاقد هرگونه وجاهت قانونی» دانست و نوشت که این اقدامات «نقض آشکار اصل ۲۷قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران محسوب می‌شود.»
اصل ۲۷ قانون اساسی جمهوری اسلامی، آزادی تشکیل اجتماعات و راهپیمایی‌ها را با دو شرط اساسی که «بدون حمل سلاح» باشند و «مخل مبانی اسلام» نشوند، مجاز می‌داند. با این همه، به تاکید فعالان حقوق بشری و صنفی در ایران، این اصل از سوی مقامات جمهوری اسلامی نقض شده است.
مجمع کارگران ذوب‌آهن اصفهان تاکید کرد «برخورد امنیتی با کارگر، آن‌هم در شرکتی که با تلاش همین نیروها پابرجاست، نه‌تنها شرم‌آور بلکه نشانه‌ای از سقوط اخلاقی و مدیریتی است.»
در پی گزارش‌های روزانه درباره افزایش ساعت‌به‌ساعت قیمت کالاهای مصرفی و گرانی‌های کمرشکن، به‌ویژه برای گروه‌های آسیب‌پذیر جامعه، ایران‌اینترنشنال از مخاطبان خود پرسید که «با افزایش قیمت‌ها چه چیزی از سبد خرید شما حذف شده است؟». پاسخ‌ها تصویری تلخ اما روشن از سفره‌هایی است که هر روز خالی‌تر می‌شوند و در بعضی از آنها فقط «نان» باقی مانده است.
خلاصه پیام‌ها تاکید بر این است که گوشت قرمز، مرغ، تخم‌مرغ، برنج، ماهی، میگو، آجیل و خشکبار، شمار زیادی از میوه‌‌ها، شیرینی و حبوبات از سفره‌های بسیاری از مردم حذف شده است.
یکی از مخاطبان درباره هزینه‌های زندگی نوشته است: «برای پنج نفر، روزانه سه میلیون تومان هزینه اقلام مصرفی و خوراکی‌مونه، تازه منهای گوشت، روغن و برنج. سفره ما کوچک که نه، نابود شده.»
شهروند دیگری زمان‌بندی حذف خوراکی‌ها از سبد غذایی خانواده‌اش را این‌طور توصیف کرد: «گوشت مدت‌ها پیش، لبنیات یک سال، گوشت مرغ شش ماه و میوه چهار ماه» و ادامه داد: «هزینه هر بار خریدن نان ۱۰۰ هزار تومان است. تا گرسنگی مطلق چیزی نمانده.»
یکی از مخاطبان که خود را «کارمند» معرفی کرده، با اشاره به اینکه ماهانه ۲۲ میلیون تومان حقوق می‌گیرد و در حاشیه یک شهر مستاجر است، درباره هزینه‌های ماهانه‌اش نوشت: «ماهی ۶ و نیم میلیون اجاره خونه می‌دم، گوشت را از عید حذف کردیم، چون کم می‌آریم، مرغ را هم اگر در صف تنظیم بازار بایستیم، می‌تونیم بخریم چون مرغ به قیمت آزاد برای ما گران است.»
در یکی از پیام‌ها آمده است که خرید «گوشت، برنج ایرانی، میوه، آجیل، لباس نو، و غذای بیرون، برای ما شده حسرت و آرزو.»
این پیامِ کوتاه حاوی رنجی عمیق است: «صبح تا شب داریم نون و ماست و برنج می‌خوریم.»
در روزهای پایانی مهر، رسانه‌های داخل ایران خبر دادند که حدود ۳۵ درصد از مرگ‌های ثبت شده در ایران ناشی از سوءتغذیه است.
بر پایه برآوردهای وزارت بهداشت، هر سال دست‌کم ۱۰ هزار نفر در اثر کمبود اسیدهای چرب امگا ۳، حدود ۱۰ هزار نفر به‌دلیل مصرف ناکافی میوه و سبزی و حدود ۲۵ هزار نفر دیگر در پی کمبود غلات و نان کامل در رژیم غذایی جان خود را از دست می‌دهند.
۵۰تا ۷۰ درصد از جمعیت ایران نیز با کمبود ویتامین دی روبه‌رو هستند؛ بحرانی که پیامد مستقیم آن ضعف سیستم ایمنی و افزایش بیماری‌های استخوانی است.
یکی از مخاطبان در پیامش اشاره می کند که مصرف مواد غذایی کم شده ولی مهم‌تر این است که خیلی‌ها مجبورند «دکتر رفتن و خرید دارو» را حذف کنند.
نویسنده این پیام ادامه داد: «می‌تونم بگم به قول شمالی‌ها، کتره‌ای و شانسی زنده‌ایم و زنده‌مانی می‌کنیم. حال خود حدیث مفصل بخوان ازین مجمل.»
هفت میلیون گرسنه، همه می‌دانیم که این باورکردنی نیست!
مخاطب دیگری جمله‌اش را با «باورت بشه یا نه!» شروع کرده است: «ما یه خانواده چهار نفری هستیم و شش ماهه نتونستیم گوشت بخریم. زندگی کردن واسمون سخت شده، پسرم تو سن ۱۶ سالگی ترک تحصیل کرده و کار می‌کنه و هنوز نتونستیم مایحتاج روزانه رو تامین کنیم» و پیامش را با تنها سلاح مردمان رنج‌دیده به پایان بُرد؛ نفرین: «خدا لعنت کنه حکومت آخوندی و علی خامنه‌ای رو.»
شهروند دیگری از حذف «گوشت قرمز، مرغ و ماهی» که از نظر او «اصلی‌ترین» بخش سفره‌اند، نوشت و ادامه داد: «اگر این حکومت همچنان بماند و حکومت کند، بقیه خوراکی‌ها هم یواش یواش حذف خواهد شد؛ چه بخواهیم و چه نخواهیم.»
مخاطب دیگری به پرسش ایران‌اینترنشنال این‌طور پاسخ داد: «همه چیز از سبد خرید من حذف شده. مثل میوه، لبنیات، گوشت، حبوبات و تنها خوراکی که آن‌هم با بدبختی می‌تونم تهیه کنم، برنج هندی، تخم‌مرغ و سیب‌زمینی هستند.»
شهروند مبتکری پیشنهاد کرد که بهتر بود می‌پرسیدیم «چه چیزهایی در سفره‌های شما باقی مانده است» و در ادامه نوشت: «کل حبوبات، گوشت، ماهی، خشکبار، شیرینی و مواد غذایی زیاد دیگری حذف شده‌اند.»
در پاسخ یکی دیگر از مخاطبان اشاره شده است که «۸۰ درصد از اقلام سبد کالای مردم حذف شده. مانند گوشت، مرغ، تخم‌مرغ، لبنیات و مواد غذایی دیگر.۲۰ درصدی هم که باقی مانده به سختی فراهم می‌شود.»
در یکی از پیام‌های مردمی به مولفه‌ای اشاره شده که برای زندگی سالم و عادی ضروری است، اما زیر سایه گسترده گرانی، به عنوان بخشی غیرضروری و ای‌بسا تجملاتی از زندگی بدل شده است: سفر. او نوشت: «گوشت قرمز، مرغ، ماهی، لباس و طلا شده آرزو، سفر هم صفر.»
این روایت‌های شخصی، تنها گوشه‌ای از واقعیتی گسترده‌ترند؛ واقعیتی که در آمارها نیز بازتاب دارد.
حسین راغفر، اقتصاددان، سه‌شنبه دوم آبان در گفت‌وگو با سایت خبرآنلاین گفت که در حال حاضر هفت میلیون نفر در ایران دچار سوءتغذیه و گرسنگی هستند و با ادامه روند کنونی، «جمعیت فقرا» به حدود ۴۰ درصد از کل جمعیت ایران خواهد رسید.
سقوط از یک طبقه به طبقه‌ای دیگر
از لابه‌لای کلمات پیام دیگری می‌توان فهمید که نویسنده آن به دهک درآمدی تعلق داشته که به «طبقه متوسط» مشهور است، اما وضعیت اقتصادی او را مانند بسیاری دیگر به دهکی دیگر رانده است: «قبلا که خرید می‌رفتیم، ۱۰ کیلو ۱۰ کیلو میوه می‌خریدیم اما الان می‌ریم چهار تا سیب، گلابی، خرمالو، خیار و پرتقال می‌خریم که می‌شه دو میلیون. یک کیلو گوشت می‌شه یک و نیم میلیون.»
او برای توصیف وضع کنونی از ترکیب «وحشتناک و خراب» استفاده کرد و نوشت: «حتی کسانی که در منطقه یک تهران زندگی می‌کنند، ترسیده‌اند.»
این پیام نیز حاوی نکته‌ای مانند پیام قبلی است: «ما فقط هزینه‌های ضروری را انجام می‌دهیم، هزینه‌های غیرضروری را انجام نمی‌دهیم و قناعت می‌کنیم. از سال‌ها پیش سفر به خارج از ایران را به خاطر افزایش قیمت دلار متوقف کردیم و حالا حتی مسافرت‌های بین شهری را هم محدود کرده‌ایم.»
پرسشی از دل خستگی جمعی
در میان پیام‌هایی که از حذف گوشت و میوه و لبنیات می‌گویند، یکی از مخاطبان نگاهی فراتر داشت. او پس از اشاره به همه آنچه از سفره او و خانواده‌اش حذف شده، با نگاهی انتقادی پرسش ایران‌اینترنشنال را به چالش کشید و نوشت: «ما راه‌حل می‌خواییم، نه سوالی که جوابش رو همه‌مون بهتر از هرکسی می‌دونیم.»پرسشی که از دل این ناچاری و خستگی جمعی برمی‌خیزد، همان پرسشی است که سال‌هاست جامعه‌شناسان و تحلیلگران درباره‌اش بحث می‌کنند: مردم چگونه می‌توانند در برابر فشاری که زندگی روزمره‌شان را زیر و رو کرده و آینده‌شان را هدف گرفته است، ایستادگی کنند؟
چهار تشکل مستقل کارگران و بازنشستگان ۲۹ مهر در بیانیه‌ای مشترک، با اشاره به «بحران‌های فزاینده اقتصادی و اجتماعی» و «شرایط توان‌فرسا برای کارگران و دیگر توده‌های زحمتکش» از تلاش معترضان برای پوست‌اندازی جامعه سخن گفتند.
سندیکای کارگران شرکت نیشکر هفت‌تپه، کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل‌های کارگری، کارگران بازنشسته خوزستان و گروه اتحاد بازنشستگان، در بیانیه خود نوشتند: «فشارهای معیشتی و بی‌پاسخ ماندن مطالبات موجب شده تا «انگیزه اعتراض در میان اقشار مختلف مردم افزایش یابد.»
این تشکل‌ها با اشاره به اعتراضات روزانه کارگران، معلمان و بازنشستگان، تاکید کردند که آنها «کف خیابان» را برای «گرفتن حق و بیان اعتراضات خود انتخاب کردهاند.»
در این نامه که چهارشنبه ۲۱ آبان نوشته شده و تصویر آن به دست ایران‌اینترنشنال رسیده، آمده است: «دستگاه سرکوب اعدام همچنان در حال پیشروی است. دشمنان زندگی و آزادی با زدن اتهام‌هایی جون بغی و صب‌النبی حیات بسیاری از انسان‌ها را سلب کردهاند.»
آنها با اشاره به اینکه اعدام‌ها پس از جنگ اسرائیل و امریکا با جمهوری اسلامی افزایش یافته است، تاکید کردهاند که «ما زمان را با مرتجعین رو به عقب طی می‌کنیم.»
زندانیان سیاسی زن در ادامه نوشته‌اند که سایه اعدام در روزهای اخیر چنان «پرشتاب در حال گسترش است که با محکوم کردن و یادآوری آن دیگر نمی‌توان قدمی رو به جلو برداشت.»
آنها در ادامه نوشته‌اند: «با این وجود وظیفه خود می‌دانیم که در برابر این وضعیت سکوت نکنیم و صدا و هشدارمان را به گوش شما برسانیم.»
این نامه با اشاره به «احسان افراشته» و زندانی دیگری به نام «حمید» آغاز شده که در سلول‌های دیوار به دیوار بند زنان در خطر اجرای حکم اعدام قرار دارند و در ادامه به نقش حاکمیت در ترویج فرهنگ «جاسوسی» اشاره کرده و نتیجه گرفته است که «حکومتی که خود تا اعماق ریشه‌هایش به جاسوسی آلوده است، اولین متهمِ خیانت به مردم است.»
زنان زندانی در ادامه این پرسش را مطرح کردهاند که «این همه جاسوس» که جمهوری اسلامی ادعای دستگیری‌شان را دارد، «از کجا آمده‌اند؟».
نویسندگان نامه جمهوری اسلامی را به «تناقض‌گویی» و بیان سخنانی «از سر تزویر و ریا» متهم کرده و نوشته‌اند: «حاکمیت از یک سو از مدارا با زندانیا سیاسی پرچانگی می‌کند و از سوی دیگر اعدام و سرکوب را پیش می‌برد.»
«حکومت نابودی خود را دیر یا زود رقم خواهند زد»
آنها با تشبیه اعدام‌ها به «نمایش اقتدار پوشالی» بر این باورند که جمهوری اسلامی «دیگر توان از سر گذراندن بحران‌ها را ندارد» و پیش‌بینی می‌کنند که حاکمیت دیگر قادر نیست با «تشدید اعدام بر عجز و ترس خود سرپوش بگذارد.»
این نامه به امضای «جمعی از زندانیان سیاسی بند زنان زندان اوین» این‌طور پایان یافته است: «چنین حکومتی محکوم به شکست در برابر مردم است. مادامی‌که حاکمیت موجود و نیروهای سیاسی آن اراده یک‌دستی برای حل بحران‌های خود ندارند و تنها به دیپلماسی غربی دل‌خوش‌اند، و از سوی دیگر سرنیزه‌شان را رو به مردم گرفته و قدمی برای رفع بحران‌های داخلی که صف اول آن مسئله اعدام است، بر نمی‌دارند، نابودی خود را، دیر یا زود، رقم خواهند زد.»
پس از جنگ ۱۲ روزه میان جمهوری اسلامی و اسرائیل، صدها شهروند با عناوین اتهامی نامشخص و به ویژه «جاسوسی» بازداشت شده‌اند که از شرایط و محل نگهداری آنان اطلاعی در دست نیست.
۱۹ آبان، مهدی محمودیان، زندانی سیاسی پیشین خبر داد ماموران زندان با حمله به بند محل نگهداری احسان افراشته، زندانی سیاسی محکوم به اعدام، او را پس از ضرب و شتم شدید و در حالی‌که غرق خون از دیگران کمک می‌خواست، به مکان نامعلومی منتقل کردند.
زندانیان سیاسی محبوس در زندان اوین، طی هفته‌های اخیر و در چند نوبت با مقاومت در برابر ماموران از انتقال افرشته برای اجرای حکم جلوگیری کرده بودند.
افرشته (افراشته) اوایل سال ۱۴۰۳، پس از بازگشت از ترکیه به ایران بازداشت و اواخر خردادماه سال جاری، با حکم ابوالقاسم صلواتی، رییس شعبه ۱۵ دادگاه انقلاب تهران، با اتهام «جاسوسی برای اسرائیل» به اعدام محکوم شد.
مهدی فرید، دیگر زندانی امنیتی محبوس در زندان اوین به اتهام جاسوسی به نفع اسرائیل به اعدام محکوم شد.
