روزنامه هم‌میهن در گزارشی نوشت با افزایش هزینه‌های درمان و کمبود نیروی پرستار، بسیاری از بیماران در ایران روند درمان را به‌تنهایی طی می‌کنند و شماری از سالمندان، بیماران مزمن و به ویژه مبتلایان به اختلالات اعصاب و روان در نبود همراه، حتی از پذیرش در مراکز درمانی بازمی‌مانند.
هم‌میهن شنبه ۲۶ مهر در گزارشی به نقل از محمد نظری، پرستار بخش دیالیز یکی از بیمارستان‌های تهران، از بیمارانی نوشت که سال‌هاست هر هفته چند بار برای دیالیز مراجعه می‌کنند اما بسیاری از آنها مجبورند این روند رفت و آمد برای درمان را به تنهایی انجام دهند.
به گفته نظری، این بیماران در طول چهار ساعت دیالیز، با ضعف عمومی، خطر خونریزی و احتمال شکستگی روبه‌رو هستند و نبود همراه، شرایط‌شان را بحرانی‌تر می‌کند.
با این‌حال بحران «نداشتن همراه» فقط شامل بیماران دیالیزی نیست.
کریم عابدینی، پرستار بخش شیمی‌درمانی، از بیماران مبتلا به سرطانی گفت که از شهرهای دیگر به تهران می‌آیند و به دلیل نداشتن توان مالی، تنها برای درمان مراجعه می‌کنند.
به گفته او بدون حضور همراه، مریض به سختی می‌تواند دارو تهیه کند، چون همه داروخانه‌ها داروی شیمی‌درمانی ندارند.
پرستاران معتقدند استاندارد درست و بین‌المللی این است که مریض در بیمارستان بستری شود و خانواده تنها در زمان ملاقات به او سر بزنند، اما کمبود نیرو باعث شده همراه داشتن بیمار در ایران به ضرورتی غیرقابل اجتناب تبدیل شود.
در بخش‌هایی با نزدیک به ۳۰ بیمار، تنها دو پرستار و یک کمک‌پرستار حضور دارند.
از سوی دیگر، فشارهای اقتصادی و گران بودن پروسه درمان بیماری‌های مزمن، باعث‌شده تعدادی از بیماران درگیر بیماری‌های مزمن، رها شوند و مراقبی نداشته باشند.
محمد شریفی‌مقدم، دبیرکل خانه پرستار، نیز هشدار داد موج سالمندی در راه است و نبود برنامه حمایتی می‌تواند وضعیت را بحرانی‌تر کند.
شریفی‌مقدم تاکید کرد: «موج سالمندی شروع شده، هزینه درمان افزایش یافته و دولت باید برای این گروه جمعیتی برنامه داشته باشد، اما تا امروز هیچ برنامه‌ای وجود ندارد.»
در میان همه بیماران، وضعیت بیماران اعصاب و روان پیچیده‌تر است.
بیماران اعصاب و روان در شرایط اورژانسی از خدمات پزشکی محرومند
طیبه دهباشی، مدیرعامل انجمن حمایت از بیماران اسکیزوفرنیا، در همین زمینه گفت: «اورژانس روانپزشکی در کشور راه نیفتاده و مراکز درمانی هم بیماران روان را بدون همراه پذیرش نمی‌کنند... حتی اورژانس نیز بدون حضور پلیس ۱۱۰ از ارائه خدمات به این بیماران خودداری می‌کند.»
بر اساس این گزارش، پلیس هم تنها در صورتی در محل بیمار حاضر میشود که حکمی برای این تردد دریافت کرده باشد. در نتیجه این شرایط، بیماران اعصاب و روان در شرایط اورژانسی، تنها می‌توانند از اورژانس‌های خصوصی استفاده کنند که هزینه بسیار زیادی به آنها تحمیل می‌کند.
هم‌میهن یادآوری کرد مراکز شبانه‌روزی روانپزشکی به طور عمده خصوصی هستند و هزینه ماهانه آنها حدود ۴۰ میلیون تومان است که بهزیستی تقریبا شش میلیونش را قبول می‌کند.
به همین دلیل بسیاری از خانواده‌ها از عهده هزینه‌ها برنمی‌آیند و بیمار رها میشود.
دهباشی نیز از بیماران رها شده‌ای گفت که پس از مرگ خانواده، ناپدید شده‌اند و حتی شهرداری‌ها نیز در گرمخانه‌ها از پذیرش آنها خودداری می‌کنند.
