تیراندازی در جشن سالروز استقلال آمریکا در نزدیکی شیکاگو شش کشته و ۲۴ زخمی برجای گذاشت

تیراندازی در مرکز خرید «فیلدز» در جنوب کپنهاگ، پایتخت دانمارک، عصر یکشنبه ۱۲ تیر روی داد.

ویدیوهایی که در رسانه‌های اجتماعی منتشر شده مردم وحشت‌زده در این فروشگاه را در حال دویدن نشان می‌دهد. در یک ویدیو نیز فرد مهاجم در حالی که تفنگ در دست دارد دیده می‌شود.

پلیس دانمارک ساعتی پس از این حمله اعلام کرد که تیراندازی به کشته شدن سه نفر منجر شد و از بین چند مجروح این حمله نیز سه نفر در شرایط وخیمی قرار دارند.

هنوز گزارشی درباره انگیزه مهاجم منتشر نشده اما رییس پلیس کپنهاگ گفت احتمال تروریستی بودن این حمله نیز مد نظر است.

فرد مظنون یک جوان ۲۲ ساله دانمارکی معرفی شده اما هویت کامل او اعلام نشده است. به گفته پلیس، او سوابق کیفری ندارد و هنگام بازداشت یک تفنگ و مقادیری مهمات در اختیار داشت.

سوئرن توماسن، رییس پلیس کپنهاگ، با اشاره به اینکه ماموران اطمینان دارند فرد بازداشت شده همان مهاجم است، گفت او روز دوشنبه در برابر قاضی حاضر خواهد شد.

مقام‌های سیاسی دانمارک بلافاصله پس از وقوع این حمله پیام‌های همدردی و همبستگی منتشر کردند.

خانواده سلطنتی دانمارک ضمن ابراز همدردی با قربانیان و آسیب‌دیدگان این حمله، اعلام کرد یک ضیافت که قرار بود با میزبانی ولیعهد برگزار شود لغو شده است.

مِته فردریکسن، نخست وزیر دانمارک، نیز با اشاره به اینکه این کشور هدف حمله‌ای بی‌رحمانه قرار گرفته، با قربانیان ابراز همبستگی کرد و از مردم این کشور خواست در این لحظات کنار یکدیگر بایستند.

پیش از این، در سال ۲۰۱۵، حمله به یک مرکز فرهنگی و یک کنیسه در کپنهاگ دو کشته برجای گذاشت و به زخمی شدن چند مامور پلیس منجر شد.

در رژه سه ساعته روز شنبه که شبیه به یک کارناوال جشن و پایکوبی برگزار شد، شرکت‌کنندگان بخشی از مسیر اصلی رژه پنجاه سال پیش را طی کردند.

اولین رژه در سال ۱۹۷۲ میلادی را طی کردند.

اولین «رژه افتخار» در لندن در سال ۱۹۷۲ میلادی و با حضور حدود ۳۰۰ نفر تدارک دیده شده بود اما با یورش سنگین پلیس روبه‌رو شد.

اما در رژه روز شنبه شرکت‌کنندگان پرچم‌های رنگین‌کمانی را به اهتزاز در آوردند و انبوه تماشاگران آنها را تشویق کردند.

در این رژه که پس از وقفه‌ای دو ساله به دلیل همه‌گیری کرونا برگزار می‌شد، چهره‌های سرشناس، هنرمندان، ورزشکاران و سیاستمداران، از جمله کی‌یر استارمر رهبر حزب کارگر، حضور داشتند.

دفتر صادق خان، شهردار لندن، در بیانیه‌ای رژه افتخار امسال را بزرگ‌ترین رژه در پایتخت بریتانیا خواند و شمار شرکت‌کنندگان در آن را بیش از یک میلیون نفر اعلام کرد.

صادق خان که خود در این مراسم حضور داشت، این روز را «روز برابری و همبستگی» خواند و آن را تبریک گفت. او افزود رژه افتخار در لندن برای تجلیل از پیشرفت‌های به دست آمده است، اما همچنان باید به مبارزات ادامه داد.

بوریس جانسون، نخست‌وزیر بریتانیا، نیز با ستایش این رویداد در بیانیه‌ای گفت: «افتخار می‌کنم کشوری را رهبری می‌کنم که در آن هر کسی را می‌توانید دوست داشته باشید و می‌توانید آزادانه هر کسی که می‌خواهید باشید.»

ماه ژوئن در سراسر جهان ماه افتخار نامیده می‌شود و رژه جامعه اقلیت جنسی و جنسیتی برای برابری و امنیت جامعه «ال‌جی‌بی‌تی کیوپلاس» در شهرهای مختلف دنیا رژه افتخار برگزار می‌کنند.

ارتش اسرائیل با انتشار ویدیوهایی اعلام کرد که این سه پهپاد روز شنبه ۱۱ تیرماه پس از نقض حریم هوایی اسرائیل و بر فراز آب‌های این کشور هدف قرار گرفتند.

بنابر گزارش‌ها، این پهپادها از سمت لبنان به سوی سکوی گازی کاریش در دریای مدیترانه در حرکت بودند.

به گزارش رسانه‌های اسرائیل، یکی از این پهپادها توسط جنگنده اف‌۱۶ و دو پهپاد دیگر توسط یک ناو جنگی منهدم شدند.

به گفته ارتش اسرائیل، این نخستین بار بود که سامانه ضدموشکی نصب‌شده بر یک کشتی نیروی دریایی این کشور یک هدف متخاصم را رهگیری و سرنگون کرد.

گروه حزب‌الله که مورد حمایت جمهوری اسلامی است در بیانیه‌ای کوتاه اعلام کرد «سه پهپاد غیرمسلح» را به سوی «منطقه مورد منازعه میدان کاریش» پرتاب کرده و «ماموریت شناسایی با موفقیت انجام شد و پیام نیز منتقل شد».

بنی گنتس، وزیر دفاع اسرائیل، در بیانیه‌ای تاکید کرد که اقدام حزب‌الله در پرتاب این پهپادها مانعی است در دستیابی دولت لبنان به توافق در مورد مرزهای دریایی که نقشی حیاتی در اقتصاد و رفاه مردم لبنان دارد.

روز شنبه همچنین یائیر لاپید، نخست وزیر جدید اسرائیل، هشدار داد: «بدخواهان ما از غزه تا تهران، از سواحل لبنان تا سوریه، بدانند که ما می‌توانيم از قدرت خود در مقابل هر تهدید و دشمنی استفاده کنیم، پس ما را آزمایش نکنید.»

اسرائیل و لبنان در سال ۲۰۲۰ با میانجیگری آمریکا مذاکرات حل اختلافات مرزی را از سر گرفتند اما این مذاکرات بار دیگر اردیبهشت سال گذشته متوقف شد.

میدان گازی کاریش در آب‌های مدیترانه یکی از اختلافات عنوان شده است.

اسرائیل با انتشار تصاویر ماهواره‌ای اعلام کرده میدان گازی کاریش چندین کیلومتر با منطقه مورد اختلاف بین دو کشور فاصله دارد؛ با این حال لبنان می‌گوید این میدان نیز در منطقه مورد منازعه واقع شده است.

داستان عجیب و غریب این خانواده اهل استفوردشر بریتانیا، در دهه ۱۹۷۰ و هنگامی شروع شد که آنان سفرشان را به دور دنیا آغاز کردند.

سفری که در آن، پس از حمله دسته‌ای نهنگ قاتل به قایقشان در اقیانوس آرام و از دست دادن آن، با نوشیدن خون لاک‌پشت دریایی نجات پیدا کردند.

خانواده رابرتسون ۳۸ روز بر روی آب و در یک قایق نجات کوچک سر کرد تا جان به در برد.

داستان نجات این خانواده در آن زمان سرخط خبرهای جهان بود.

سال ۱۹۷۰، دوگال رابرتسون، یک کارمند بازنشسته نیروی دریایی که به دامداری مشغول بود، همراه لین، همسرش، پسر ۱۸ ساله‌اش داگلاس، دختر ۱۷ ساله‌اش آن و پسران دوقلوی ۹ساله‌اش نیل و سندی، راهی سفر دریا شد.

سفری برای تمام عمر

داگلاس، بزرگ‌ترین پسر خانواده که اکنون ۶۸ ساله است و در لندن، پایتخت بریتانیا زندگی می‌کند، می‌گوید که خانواده او بسیار منزوی بود. به همین دلیل پدر او فکر کرد برای از بین بردن این انزوا، فرزندانش را به سفر دور دنیا در قایق ببرد و زندگی را در «دانشگاه زندگی» با آنان یاد دهد.

روز ۲۷ ژانویه ۱۹۷۱، خانواده رابرتسون سفرشان را از شهر بندری فالموث در کورنوال، شهری در جنوب غرب بریتانیا، سوار بر «لوسِت»، قایق چوبی دودکله ۱۳ متری، آغاز کردند. آن‌ها لوست را با پول فروش مزرعه‌شان خریده بودند.

داگلاس می‌گوید که میزان تمرین پدرش برای چنین سفری صفر بود و پیش از آغاز سفر به دور دنیا، هیچ تمرینی نداشتند.

حدود یک سال‌ونیم پس از به راه افتادن لوست از فالموث، شناور بودن آن در اقیانوس اطلس و لنگر انداختنش در بسیاری از بنادر کارائیب بود که آن اتفاق عجیب و مهیب رخ داد: دسته‌ای نهنگ در اقیانوس آرام در نزدیکی مجمع‌الجزایر گالاپاگوس، بخشی از اکوادور، به قایق آن‌ها حمله برد.

داگلاس می‌گوید: «قایق تکان‌تکان می‌خورد و احتمالا "ته‌دیرک" کشتی ترک خورده بود چون صدای خرد شدن چوب به گوش می‌رسید. چیزی شبیه صدای شکستن تنه درخت هنگامی که دو نیم می‌شود.»

به گفته داگلاس، او ناگهان صدای "شلپ شلوپ" بلندی در پشت سر خود شنیده و هنگامی که سر برگردانده، سه نهنگ قاتل را دیده که قایق را دنبال می‌کرده‌اند.

گرچه نهنگ‌های قاتل تهدیدی برای انسان‌ها به شمار نمی‌روند، اما داگلاس نوجوان فکر کرده که به‌زودی یک لقمه چپ ‌خواهد شد.

اعضای خانواده همراه رابین ویلیامز، یک مسافر بین‌راهی که او هم سوار قایق آن‌ها بوده، با شتاب از لوست بیرون پریده‌اند و داخل یک قایق نجات بادی و یک قایق نجات لاستیکی جهیده‌اند.

ایده دوگال رابرتسون این بود که قایق نجات را تا مرکز اقیانوس آرام براند و سپس با موج مخالف به سمت آمریکا بازگردد.

اعضای خانواده و ویلیامز چندین قوطی آب آشامیدنی و کمی جیره غذایی در قایق نجات داشتند: لوبیای خشک، بیسکویت، پیاز و میوه که برای شش روزشان کفاف داد. آن‌ها پس از آن‌ در قوطی‌ها آب باران جمع کردند، لاک‌پشت و ماهی شکار کردند و خوردند.

داگلاس می‌گوید لاک‌پشت خوراک اصلی آن‌ها بود که خون آن را می‌نوشیدند و گوشت آن را خشک و انبار می‌کردند.

غذای خانواده در عرض چند روز از غذایی معمولی، به هر آن چیزی بدل شد که می‌توانستند از دریا بگیرند؛ لاک‌پشت دریایی، ماهی و ... و البته همه را خام می‌خورند. مایعاتی هم که می‌نوشیدند آب باران و خون لاک‌پشت بود که پس از بریدن گلوی حیوان، پیاله‌ای را پر می‌کردند و آن را دست به دست می‌گرداندند تا همه از آن بنوشند.

داگلاس می‌گوید که آن‌ها چربی لاک‌پشت را در آفتاب آب می‌کرده‌اند تا روغن درست کنند. سپس آن را به پوستشان می‌مالیدند و از آن می‌نوشیدند تا گرم نگهشان دارد.

قایق بادی خانواده رابرتسون پس از ۱۶ روز، دیگر قابل‌استفاده نبود. پس هر شش نفر در قایق نجات ۳ متری به نام «اِدنامِر» تنگ هم جمع شدند و به‌ نوبت در قسمت خشک قایق نشستند.

ادنامر حالا در موزه ملی دریانوردی شهر فالموث جا خوش کرده است. خانواده رابرتسون ادنامر را در سال ۲۰۰۸ به این موزه اهدا کرد.

ژوییه سال ۲۰۲۲ و پس از نیم قرن، خانواده رابرتسون از موزه ملی دریانوردی فالموث دیدار کرد تا تجربه باورنکردنی از سر گذرانده را به خاطر بیاورد.

توکا مارو ۲، فرشته نجات ژاپنی

روز ۲۳ ژوییه و ۳۸ روز پس از سرگردانی بر روی آب، قایق ماهیگیری ژاپنی «توکا مارو ۲»، قایق نجات خانواده رابرتسون را دید و به کمکشان آمد.

داگلاس می‌گوید که وقتی «توکا مارو ۲» را دیدیم باور نمی‌کردیم برای نجات ما توقف کند اما کشتی دو بار تغییر مسیر داد و سپس به سمت ما آمد.

داگلاس می‌گوید هرگز لحظه‌ای را که طناب کشتی ژاپنی بر روی ادنامر پرتاب شد از یاد نمی‌برد: «طناب کثیف بود و من انگشتانم را در حالی دور آن حلقه کردم که می‌دانستم این طناب، پل من برای گذر به دنیایی دیگر است.»

توکا مارو ۲، خانواده رابرتسون را بالا کشید و ناگهان رنج تمام شد و آن‌ها به اوج شادی دست یافتند که دست‌یابی به آن پیش‌تر هرگز برایشان ممکن نبود.

داگلاس در توصیف آن احساس می‌گوید: «قله‌ای بود که فقط وقتی کسی زندگی‌تان را به شما بازمی‌گرداند، احساس فتحش را دارید.»

دوگال رابرتسون پیش از درگذشت بر اثر سرطان در سال ۱۹۹۲، یک کتاب درباره ماجراجویی‌های خانواده در آن اتفاق نوشت که نام آن را «از دریای وحشی نجات بیاب» گذاشت. یک فیلم هم بر اساس این کتاب ساخته شد.

دوگال سود حاصل از فروش کتابش را صرف خرید قایقی دیگر کرد و برای زندگی به کشورهای حوزه دریای مدیترانه رفت. اما لین، همسرش، به حرفه دامداری برگشت.

داگلاس، پسر خانواده، به نیروی دریایی پیوست و بعدها حسابدار شد. او نیز در کتابی با نام «واپسین سفر لوسِت»، آن‌چه را بر خانواده رابرتسون گذشت، روایت کرد.

او می‌گوید که حتی در صعب‌ترین لحظات آن سفر، از اینکه به آن سفر رفته، پشیمان نشده است: «به‌ گونه‌ای خنده‌دار بود که زندگی، با بقا یافتن و پاداش دیدن منظره طلوع و غروبی دیگر، ارزشمندی خاص خودش را یافته بود.»

داگلاس می‌گوید که زندگی خانواده رابرتسون به زندگی حیات وحش در داخل جنگل شبیه بوده و یک روز بیشتر زنده ماندن، تنها هدف آن‌ها بوده است.

خانواده رابرتسون پنج هفته و نیم برای بقا کوشیدند، در مقابل طوفان‌ها سینه سپر کردند و بی‌آبی و گرسنگی شدید را به جان خریدند در حالی که می‌دانستند ممکن است هرگز کسی برای نجاتشان پیدا نشود.

داگلاس با تشبیه زندگی به تجربه باورنکردنی خانواده رابرتسون می‌گوید که زندگی دل به دریا زدن است و آن‌چه از سر خانواده رابرتسون گذشت، در زندگی عادی هر فردی صادق است: «هرگز نباید از تلاش دست کشید و باید با هر مشکلی دست‌ و پنجه نرم کرد و امید داشت چون تا زمانی که زندگی جریان دارد، امید هم وجود دارد.»

داگلاس می‌گوید که انتهای سفر خانواده رابرتسون هم خوش از آب درآمد: «هیچ‌کس جانش را از دست نداد و اعضای خانواده کنار هم به خانه برگشتند.»

او می‌گوید درست است که لوست و تمام پولشان را از دست دادند و حتی یک پاپاسی هم نداشتند اما همه چیز را از نو بنا کردند چون انسان می‌تواند همه چیز را دوباره از نو بسازد.