بر اساس این گزارش، بیش از ۱۰۰ زن در سالن ورزشی زندان قرچک ورامین، با شرایط بسیار بد و غیر بهداشتی برای بیش از ۱۲ روز پیاپی نگهداری شده‌اند در حالی که تنها سه توالت و سه حمام در این سالن در اختیارشان بوده است که در تمام آن‌ها هم دوربین مداربسته وجود داشته.
با وجود این شرایط، زندانبان‌ها مدام به زنان زندانی «تذکر حجاب» می‌داده‌اند که با مقاومت زنان روبه‌رو بوده است.
بر مبنای این گزارش، بازداشت‌شدگان به شکلی مداوم و مکرر بازجویی شده‌اند در حالی که بازجویان آنان را به ندادن فرصت تماس تلفنی (دو دقیقه برای یک بار در روز) تهدید می‌کرده‌اند.
در این محل تنها دو باجه تلفن وجود داشته که فقط دو ساعت در روز امکان استفاده از آن‌ها بوده و با توجه به تعداد بالای بازداشتی‌ها، گاهی امکان تماس برای همه افراد فراهم نمی‌شده است.
همچنین بازداشت‌شدگان در صورت اعتراض به وضعیت بد زندان، به نگه داشته شدن بیشتر تهدید می‌شده‌اند.
زنان بازداشت شده اما در حالی در این محل نگهداری شده‌اند که آب تمام شیرهای محل شور بوده و آنان بایستی آب آشامیدنی را خریداری می‌کرده‌اند.
بر اساس این گزارش، زنان ابتدا به مدت بیش از ۱۰ روز در سالن ورزشی زندان قرچک، بدون حتی یک دقیقه امکان هواخوری نگهداری شده‌اند و سپس افراد زیر ۳۰ سال را به بند هشت منتقل کرده‌اند. زنان بالای ۳۰ سال هم به بند قرنطینه زندان قرچک ورامین منتقل شده‌اند که در آن، ۸۰ نفر تنها به دو توالت و دو حمام دست‌رسی داشته‌اند.
بر اساس روایت منبع ایران‌اینترنشنال، زنان پس از گذشت بیش از ۱۰روز، دچار عفونت‌های مکرر شده‌اند: «زنان به علت نبود امکانات بهداشتی برای شست‌وشوی لباس‌های زیر و عدم وجود فضای مناسب برای خشک کردن آن‌ها، دچار مشکل و بیماری شدند و این در حالی بود که در این سالن ورزشی، در سر چند تن از زنان، شپش دیده شد.»
از سوی دیگر تنها یک سینک ظرف‌شویی برای شستن ظروف غذا برای بیش از ۸۰ نفر وجود داشته است.
قوانین سفت و سخت برای تهیه آب‌جوش به منظور نوشیدن چای و ... نیز بخش دیگری از فشارهای وارده به زنان در زندان قرچک ورامین بوده است؛ همچنین قوانین سفت و سخت برای استفاده از یخچال و اجبار به جابه‌جا کردن کیسه‌های سنگین زباله.
از سوی دیگر چراغ‌های «باشگاه» (سالن ورزشی) یا بندهای قرنطینه در تمام طول ۲۴ ساعت روشن بوده و حتی پس از اعلام خاموشی شبانه نیز همچنان روشن باقی می‌مانده است.
پیگیری و رسیدگی برای رساندن داروهای زنان بیمار مانند داروهای قلبی و بیماری‌های زنان هم بخش دیگری از فشارهای وارده به زنان در بازداشت بوده است.
بر اساس این گزارش، در اختیار قرار دادن قرص‌های آرامبخش و قرص‌های خواب، بدون تجویز نسخه از سوی پزشک و ارزیابی پرونده پزشکی یا وزن زنان، خسارت‌های جسمی و روانی زیادی به بار آورده است.
علاوه بر این موارد، ماموران گفت‌وگوهای خصوصی افراد در شبکه‌های اجتماعی با دیگران (چت‌ها) را پرینت گرفته و به عنوان مدرک جرم علیه بازداشت‌شدگان به کار گرفته‌اند.
توهین و تحقیر زنان در بازداشتگاه وزرا
زنان بازداشت شده‌ای که به بازداشتگاه وزرا منتقل شده‌اند هم روایت‌هایی از آزار ماموران امنیتی را در اختیار ایران‌اینترنشنال قرار داده‌اند. آنان از زنان بازداشت شده‌ای که به بازداشتگاه وزرا منتقل شده‌اند، خواسته‌اند تمام لباس‌های خود را درآورده و آنان را بازرسی کامل بدنی کرده‌اند. این اقدام در اتاق بازرسی و مقابل دوربین انجام شده است و از زنان خواسته شده تا به اصطلاح «بشین پاشو» کنند؛ اقدامی که به منظور تحقیر زنان انجام شده است.
پیش از این نیز گزارش‌هایی درباره نوع بازرسی زنان در بازداشتگاه و زندان‌های ایران منتشر شده که این اقدامات با نوعی از آزار جنسی همراه بوده است.
بر اساس گزارش رسیده به ایران‌اینترنشنال اما ماموران امنیتی تعدادی از زنان را هنگام بازداشت روی زمین کشیده‌اند، به گونه‌ای که دسته بزرگی از موهای سر آنان کنده شده است.
در روزهای گذشته ده‌ها ویدیو از بازداشت خشن معترضان منتشر شده است که مؤید و شاهد همین موضوع بوده‌اند.
ماموران امنیتی همچنین هنگام ورود به خانه فعالان سیاسی و مدنی برای بازداشت آنان، با هدف ایجاد رعب و وحشت، درهای خانه‌های آنان را شکسته‌اند.
بر اساس اظهارات مقامات رسمی، در جریان خیزش مردمی شهریور و مهر ۱۴۰۱ به دنبال کشته شدن مهسا امینی در هنگام بازداشت از سوی گشت ارشاد، هزاران نفر از معترضان بازداشت شده‌اند.
همچنین تعداد زیادی از فعالان سیاسی و مدنی، هنرمندان و ورزشکاران نیز در خانه‌های خود با هجوم ماموران بازداشت شده‌اند.
برای بازداشت‌شدگان، حکم بازداشت موقت با اتهام «اجتماع و تبانی به قصد ارتکاب جرم علیه امنیت کشور» صادر شده است.
همچنین حکم تعدادی از بازداشت شدگان به «اخلال در نظم، آسایش و آرامش عمومی» و «تشویق به فساد» تغییر یافته و قرار بازداشتشان از بازداشت موقت به قرار وثیقه تبدیل شده است.
از میان هزاران فرد بازداشت شده در اعتراضات و همچنین فعالان سیاسی و مدنی، هنرمندان، ورزشکاران و ...، تا به حال تنها تعدادی معدودی آزاد شده‌اند.
