بازتاب تصویر دیدار توماج صالحی و سپیده رشنو

این زندانی سیاسی در نامه‌ای که نسخه‌ای از آن به دست ایران‌اینترنشنال رسیده، خواسته خود را برای پایان دادن به اعتصاب غذا «پذیرش درخواستش برای آزادی مشروط» عنوان کرد.

او نوشت: «فقط آب و قند و نمک خواهم خورد. تمام عواقب اعتصاب غذا و به خطر افتادن سلامتی و جانم بر عهده نهاد‌ قضایی زیربط خواهد بود.»

به گفته سرو، همان قانونی که او را محکوم به تحمل حبس کرده می‌گوید با سپری شدن بیش از یک‌سوم حکم، مشمول استفاده از آزادی‌ مشروط است.

او تاکید کرد تاکنون به پیگیری‌های خود و بابک پاک‌نیا، وکیل او، پاسخی داده نشده است.

زهره سرو در تاریخ دو مهر ۱۴۰۰ بازداشت و با حکم ایمان افشاری، رییس شعبه ۲۶ دادگاه انقلاب تهران به هفت سال حبس تعزیری محکوم شد که شش سال از آن قابل اجراست.

این حکم بابت اتهام «اجتماع، تبانی و تبلیغ علیه نظام» برایش صادر شد.

این زن زندانی به شرایط مادر ۷۵ ساله‌اش اشاره کرد و نوشت: «من تنها سرپرست او هستم. مادرم به دلیل کهولت سن و شکستگی لگن امکان خروج از خانه را ندارد و در سال‌های حبسم توسط پرستار نگهداری می‌شود.»

سرو اضافه کرده که مادرش امکان نشستن روی ویلچر را هم ندارد و به همین دلیل از ۲۷ ماه پیش تاکنون از ملاقات با او محروم مانده است.

این زندانی سیاسی مشروطه‌خواه پیش‌تر و در آبان ۹۸ به دلیل فعالیت در فضای مجازی (اینستاگرام) بازداشت و به اتهام «اجتماع و تبانی» به سه سال حبس تعزیری و چهار ماه فعالیت موثر در بسیج و مطالعه تفسیر سوره حجرات محکوم شده بود.

سرو که تا پیش از دستگیری در سال ۹۸ با عنوان «ماه فر» در فضای مجازی فعالیت داشت، فروردین ۱۴۰۰ پس از تحمل ۱۵ ماه حبس و اجرای حکم ۷۴ ضربه شلاق از زندان آزاد شد.

او در نامه‌اش به محرومیت خود از رسیدگی پزشکی مناسب در زندان پرداخت و نوشت: «با توجه به وخامت وضعیت زانویم که در مدارک پزشکی نیز مشهود است و به جهت وجود کیست و توده در سینه و نیاز به درمان فوری و با توجه به شرایط مادرم، درخواست آزادی مشروط داده‌ام.»

به گفته او، بدون در نظر گرفتن شرایط قانونی و مشمولیتش، با این درخواست مخالفت شده است.

زهره سرو متولد سال ۱۳۶۵ و فارغ‌التحصیل رشته مدیریت بازرگانی است.

او در اردیبهشت امسال همراه با گلرخ ایرایی، نسرین جوادی، سپیده قلیان، بهاره هدایت و نرگس محمدی، پنج تن دیگر از زنان زندانی سیاسی در اوین، با انتشار بیانیه‌ای نسبت به موج اعدام‌ها در ایران اعتراض کرد.

آنان در این بیانیه گفتند: «جمهوری‌اسلامی با اعدام مردم راه به جایی نخواهد برد.»

نسیم سیمیاری، زندانی سیاسی هم‌بند زهره سرو نیز از روز دوشنبه ۲۹ آبان در اعتراض به ادامه بازداشت و بلاتکلیفی خود در بند زنان زندان اوین دست به اعتصاب غذا زده است.

اعتصاب غذا، آخرین راه برای اعتراض

بسیاری از زندانیان در ایران، به ناچار از اعتصاب غذا به‌ عنوان آخرین راه برای رسیدن به خواسته‌هایشان استفاده می‌کنند و جان خود را به خطر می‌اندازند.

آن‌ها اغلب در اعتراض به رسیدگی نشدن به پرونده‌شان، مراعات نشدن حقوقشان به عنوان زندانی یا بازداشت ماندن و بلاتکلیفی‌های بلندمدت در زندان، دست به اعتصاب می‌زنند.

در دهه‌های اخیر زندانیان سیاسی زیادی به دلیل اعتصاب غذای اعتراضی‌شان در زندان دچار بیماری‌های مختلف و آسیب‌های جدی شده‌اند و برخی نیز جان خود را از دست دادند.

به عنوان نمونه، وحید صیادی نصیری، زندانی سیاسی آذر ۱۳۹۷ پس از حدود دو ماه اعتصاب غذا در زندان لنگرود قم درگذشت.

هدی صابر، روزنامه‌نگار و زندانی سیاسی نیز ۲۲ خرداد سال ۱۳۹۰ در دوران اعتصاب غذا درگذشت.

پزشکان بیمارستان مدرس، علت درگذشت صابر را «سهل‌انگاری مقامات زندان در انتقال به موقع او به بیمارستان» ذکر کرده و گفته بودند اگر انتقال و به موقع انجام می‌شد، او از مرگ نجات می‌یافت.

پیش از آن هم اکبر محمدی، فعال سیاسی در مرداد ۸۵ پس از یک هفته اعتصاب غذا درگذشت و مقام‌های زندان دلیل مرگ او را «ایست قلبی» اعلام کردند.

یک منبع مطلع از وضعیت این زندانی سیاسی به ایران‌اینترنشنال گفت که قاضی پیش از صدور حکم برای او وثیقه دو میلیارد تومانی تعیین کرده و خانواده‌اش در تلاش برای تهیه و تودیع این وثیقه هستند.

این روزنامه‌نگار در تاریخ ۲۸ شهریور ماه امسال به دست نیروهای امنیتی در منزل شخصی‌اش در آمل بازداشت و به بازداشتگاه اداره اطلاعات ساری منتقل شد.

او در تاریخ ۲۶ مهر ماه، با پایان بازجویی‌ها از بازداشتگاه این نهاد امنیتی به زندان آمل انتقال یافت.