قدردانی حسین امیرعبداللهیان از حوثی‌های یمن برای حمایت‌هایشان از حماس
نخست‌وزیر فرانسه از کابینه خود خواست استفاده از پیام‌رسان‌های محبوبی مانند تلگرام، واتس‌اپ و سیگنال را متوقف کنند. از وزیرهای دولت خواسته شد یک پیام‌رسان ناشناخته فرانسوی به نام «اُلوید» (Olvid) را جایگزین کنند.
این بخشنامه که از سوی دفتر الیزابت بورن صادر شده است، وزیران و کارکنان ارشد آن‌ها را ملزم کرد تا پیام‌رسان تولید شده از سوی این شرکت فرانسوی را روی دستگاه تلفن همراه و رایانه‌های دولتی نصب کنند.
بر اساس گزارش مجله لوپوئن، وزارتخانه‌های فرانسه تا روز جمعه ۱۷ آذر فرصت دارند تا پیام‌رسان‌های فعلی را با نمونه معرفی شده جایگزین کنند.
ژان نوئل بارو، وزیر دیجیتال و مخابرات فرانسه با تایید این خبر در حساب شبکه اجتماعی ایکس خود خاطرنشان کرد او و تیمش از سال گذشته از اُلوید استفاده می‌کنند.
او این اپلیکیشن را «امن‌ترین پیام‌رسان جهان» توصیف کرده است.
شرکت اُلوید خود را جایگزین ایمن‌تر پیام‌رسان‌های فعلی معرفی می‌کند.
این شرکت همچنین در وب‌سایت خود مدعی شد «اولین و تنها سیستم پیام‌رسان» است که به هیچ سرور مرکزی و شخص ثالثی متکی نیست.
در بخشنامه دفتر نخست‌وزیری تاکید شده است که اُلوید از سوی دو محقق رمزنگاری تاسیس شده است و چند شتاب‌دهنده فناوری فرانسه نیز از آن حمایت می‌کنند.
توضیحات موجود در متن بخشنامه دلیل این درخواست جایگزینی را «تقویت امنیت تبادلات حاوی اطلاعات محرمانه دولتی» عنوان کرده است.
دفتر الیزابت بورن تاکید کرد پیام‌رسان‌های تلگرام، واتس‌اپ و سیگنال عاری از ایرادات امنیتی نیستند و به همین خاطر نمی‌توانند امنیت مکالمات و داده‌های به اشتراک گذاشته شده را تضمین کنند.
در سال‌های اخیر پیام‌رسان‌هایی مانند واتس‌اپ و تلگرام به ابزاری برای برقراری ارتباط حلقه‌های سیاسی فرانسه تبدیل شده‌اند به طوری که مقامات دولتی نیز هنگام گفت‌وگو با خبرنگاران از آن‌ها بهره می‌برند.
گفته می‌شود امانوئل مکرون، رییس‌جمهوری فرانسه از کاربران مشتاق اپلیکیشن‌های پیام‌رسان است.
دولت فرانسه پیش از این نیز به کارکنان دولتی دستور داده بود تا به دلیل نگرانی‌های مربوط به امنیت سایبری و حفاظت از حریم خصوصی، برخی اپلیکیشن‌ها مانند تیک‌تاک، نتفلیکس و بازی کندی‌کراش را از روی تلفن‌های کاری خود حذف کنند.
بیست‌وهشتمین کنفرانس سازمان ملل متحد درباره تغییرات اقلیمی، پنجشنبه ۹ آذر در دوبی آغاز شد. سلطان بن احمد الجابر، وزیر صنعت‌وفن‌آوری پیشرفته و مدیرعامل ادنوک، شرکت ملی نفت ابوظبی و رییس این دوره، کشورها و شرکت‌های سوخت فسیلی را به همکاری برای دست‌یابی به اهداف این نشست فراخواند.
به گزارش خبرگزاری رویترز، دولت‌ها در حال آماده شدن برای مذاکراتی فشرده در مورد حذف تدریجی استفاده از زغال سنگ، نفت و گاز هستند که منتشر کننده گاز دی‌اکسید کربن در جهان، به عنوان منبع اصلی انتشار گازهای گلخانه‌ای است.
این خبرگزاری نوشت که الجابر پس از ماه‌ها انتقاد از انتصاب او به ریاست این کنفرانس، قصد داشت لحنی آشتی‌جویانه داشته باشد.
او در سخنان آغازین خود اذعان کرد اختلافاتی در متن مورد مذاکره در این نشست وجود دارد اما او از شرکت‌کنندگان خواست برای رسیدن به یک توافق، با یکدیگر همکاری کنند.
رییس کنفرانس اقلیمی سازمان ملل گفت: «ضروری است که هیچ موضوعی از روی میز کنار گذاشته نشود. و بله! همان‌طور که گفته‌ام ما باید به دنبال راه‌هایی باشیم و از توجه به نقش سوخت‌های فسیلی اطمینان حاصل کنیم.»
او از تصمیم کشورش برای «تعامل فعالانه» با شرکت‌های سوخت فسیلی حمایت کرد و گفت که بسیاری از شرکت‌های ملی نفت اهداف سیاست «کربن صفر» را برای سال ۲۰۵۰ اتخاذ کرده‌اند.
الجابر در ادامه گفت: «اما این کافی نیست و می‌دانم که آن‌ها می‌توانند کارهای بیشتری انجام دهند.»
رویترز نوشت با شروع کنفرانس اقلیمی سازمان ملل متحد، نمایندگان کشورها امیدوار بودند به یک توافق زودهنگام در زمینه تامین مالی صندوق بلایای مرتبط با تغییرات اقلیمی برسند.
ریاست کنفرانس شامگاه چهارشنبه پیشنهادی را به کشورها ارائه کرد تا رسما خطوط کلی صندوق جدید سازمان ملل برای کشورهای فقیر آسیب‌دیده از بلایای اقلیمی مانند سیل شدید یا خشکسالی مداوم را تصویب کنند.
رویترز نوشت که پیشرفت زودهنگام در زمینه تامین مالی صندوق بلایای مرتبط با تغییرات اقلیمی که کشورهای فقیر سال‌ها خواستار آن بوده‌اند، می‌تواند به مصالحه‌های دیگر در طول این کنفرانس دو هفته‌ای کمک کند.
برخی دیپلمات‌ها اظهار امیدواری کردند که پیش‌نویس توافق در مورد راه‌اندازی این صندوق به سرعت تصویب شود.
این توافق در طول چندین ماه مذاکرات سخت با کشورهای ثروتمند و در حال توسعه شکل گرفت.
دیپلمات‌های اروپایی به رویترز گفتند تاسیس این صندوق به کشورهای ثروتمند اجازه می‌دهد تا تامین آن را آغاز کنند و انتظار می‌رود کشورهایی از جمله آلمان، دانمارک و هلند در چند روز آینده کمک‌های خود را اعلام کنند.
اتحادیه اروپا متعهد شده «مشارکت قابل توجهی» داشته باشد اما می‌خواهد کشورهایی که اقتصادشان در دهه‌های اخیر شکوفا شده است، مانند چین و امارات متحده عربی، در آن مشارکت کنند.
ووپکه هوکسترا، کمیسر مسایل اقلیمی اتحادیه اروپا که می‌خواهد دامنه اهداکنندگان را فراتر از کشورهای همیشگی گسترش دهد، گفت: «هر که توانایی پرداخت دارد باید مشارکت کند زیرا این موضوع واقعیت سال جاری میلادی را منعکس می‌کند.»
عدنان امین، از برگزارکنندگان کنفرانس امسال، در ماه جاری به رویترز گفت که امیدوار است آمریکا چند صد میلیون دلار برای صندوق بلایای اقلیمی در طول این رویداد اختصاص دهد و امارات متحده عربی نیز در این زمینه کمک کند.
یکی دیگر از هدف‌های کنفرانس امسال، ارزیابی پیشرفت کشورها در دست‌یابی به اهداف آب و هوایی جهانی است که عمدتا بر مبنای توافق پاریس برای محدود کردن گرمایش زمین به زیر دو درجه سانتی‌گراد خواهد بود.
حماس تایید کرد که دو عامل حمله روز پنجشنبه در ورودی اورشلیم عضو این گروه بودند. شین‌بت، سازمان اطلاعات و امنیت داخلی اسرائیل، اعلام کرد که این دو عامل تیراندازی سابقه زندان داشتند. در پی این حمله دو زن و یک مرد اسرائیلی و همچنین دو مهاجم کشته و چند نفر دیگر مجروح شدند.
هنری کیسینجر، وزیر امور خارجه پیشین آمریکا و برنده جایزه نوبل صلح که در ۱۰۰ سالگی درگذشت، نه تنها یک دیپلمات کهنه‌کار بود بلکه به دلیل ایفای نقش در بسیاری از تحولات جهانی و جهت‌دهی به دیپلماسی واشینگتن به ویژه در منازعات بین‌المللی، نماد سیاست خارجی کشورش به شمار می‌رفت.
کیسینجر که در ۲۷ مه ۱۹۲۳ در خانواده‌ای یهودی‌الاصل در شهر فورت، آلمان به دنیا آمد و در سال ۱۹۳۸ به همراه خانواده از آلمان تحت کنترل نازی‌ها به ایالات متحده آمریکا گریخت، همواره لهجه زادگاهش را حفظ کرد.
او در این زمینه با کنایه می‌گفت: «من به هیچ زبانی بدون لهجه صحبت نمی‌کنم.»
کیسینجر که در دولت‌های ریچارد نیکسون و جرالد فورد، تاثیری ماندگار بر سیاست خارجی آمریکا بر جای گذاشت، تجسم آنچه «رویای آمریکایی» خوانده می‌شود، بود.
پدر کیسینجر یک مهاجر آلمانی بود که از آزار و شکنجه نازی‌ها در اروپا فرار کرد و به فرزندش اجازه داد شکوه و شهرت بین‌المللی را تجربه کند.
برخی از رسانه‌ها و تحلیلگران در معرفی کیسینجر، او را به دلیل نقش داشتن در تحولات مهم و متعدد بین‌المللی «آخرین دیپلمات بزرگ» توصیف کرده‌اند؛ از جنگ ویتنام و رابطه با چین تا منازعات خاورمیانه، و همچنین تنظیم روابط آمریکا با کشورهای آمریکای لاتین و گسترش نفوذ واشینگتن در این منطقه.
به همین دلیل، او شخصیتی بحث‌برانگیز و حتی تفرقه‌انگیز بود که همواره هاله‌ای از رمز و راز رفتار دیپلماتیک او را احاطه کرده بود.
کیسینجر هم مشاور و هم وزیر در دولت‌های ریچارد نیکسون و جرالد فورد بود و هم یکی از متفکران بزرگ سیاست خارجی و روابط بین‌الملل پس از جنگ جهانی دوم آمریکا به شمار می‌رفت که بر شکل دادن جایگاه و نقش ایالات متحده در جهان برای چندین دهه تاثیر گذاشت.
کیسینجر در در پانزده سالگی به همراه پدر و مادرش در آمریکا ساکن شد و نام کوچکش از هاینز به هنری تغییر یافت. سپس روزها در یک کارخانه تولید برس‌های اصلاح کار می‌کرد و شب‌ها در کلاس درس شرکت می‌کرد.
او قرار بود مانند پدرش حسابدار شود، اما در سال ۱۹۴۳، در میانه جنگ جهانی دوم که ایالات متحده در برابر آلمان نازی وارد عمل شد، زندگی او کاملاً تغییر کرد. او یکی از ۲۸۰۰ دانش‌آموزی بود که در یک برنامه ویژه در لشکر ۸۴ پیاده‌نظام ثبت‌نام کردند.
او به دلیل آشنایی با زبان آلمانی در سرویس‌های اطلاعاتی آمریکا به آلمان اعزام شد تا پس از جنگ در نازی‌زدایی کشور شرکت کند.
مربی او یک استاد دانشگاه و همچنین یک پناهنده آلمانی، فریتز کریمر بود که پس از پایان خدمتش به او توصیه کرد در هاروارد ثبت‌نام کند.
در سال ۱۹۵۰، به لطف پایان نامه‌ای در مورد دیپلماسی مترنیخ، صدراعظم امپراتوری اتریش مدرک خود را در علوم سیاسی با نمره ممتاز به دست آورد.
به عقیده تحلیلگران، دیپلماسی مترنیخ بر دنیای ذهنی و سیاست‌های کیسینجر بسیار تاثیر گذاشت. دیگر کسانی که آثارشان الهام بخش او شد، اتو فون بیسمارک صدراعظم آلمان و ریمون آرون فیلسوف سیاسی فرانسوی بود.
کیسینجر پس از اخذ دکترای علوم سیاسی تدریس در هاروارد را آغاز کرد و اولین اثر خود را به عنوان نظریه‌پرداز با نام «سلاح‌های هسته ای و سیاست خارجی» در سال ۱۹۵۷ نوشت.
از نظر او، چالش پیش روی ایالات متحده این است که نشان دهد «دموکراسی می‌تواند یقین اخلاقی را تعیین کند که بدون توسل به تعصب و همچنین ریسک کردن بدون تضمین موفقیت، عمل کند».
اما در سال ۱۹۶۴ در مبارزات ناموفق نلسون راکفلر، فرماندار ایالت نیویورک، برای انتخابات مقدماتی جمهوری‌خواهان در رقابت برای رسیدن به کاخ سفید شرکت کرد.
جنگ ویتنام نقطه عطف دیگری در کارنامه نیکسون بود. او در یک ماموریت میدانی در سال ۱۹۶۴، به نتایج بسیار بدبینانه‌ای در مورد اهداف آمریکایی‌ها در این بخش از آسیا رسید.
در سال ۱۹۶۹ به عنوان مشاور امنیت ملی کاخ سفید در دوران ریاست جمهوری ریچارد نیکسون منصوب شد و سپس در سال ۱۹۷۳ به وزارت خارجه آمریکا رسید؛ سمتی که تا ژانویه ۱۹۷۷، پس از استعفای نیکسون در سال ۱۹۷۴ و تحت ریاست جمهوری جرالد فورد، حفظ کرد.
هنری کیسینجر معمار دو دستاورد بزرگ نیکسون بود: گشایش روابط آمریکا با چین در چارچوب دیپلماسی موسوم به «پینگ پنگ» و پایان جنگ ویتنام.
پس از توافقات پاریس در ژانویه ۱۹۷۳، او جایزه صلح نوبل را همراه با مذاکره‌کننده ویتنامی لو دوک توو دریافت کرد، اما دومی این جایزه را رد کرد زیرا «صلح تضمین نشده» بود.
اعطای نوبل صلح به کیسینجر انتقادهای زیادی را به دنبال داشت و برخی او را به طولانی کردن جنگ در ویتنام و به ویژه نقش داشتن در تصمیم بمباران گسترده در کامبوج متهم کردند.
هنری کیسینجر طراح سیاست تنش‌زدایی با اتحاد جماهیر شوروی و انعقاد اولین توافق برای محدود کردن سلاح‌های هسته‌ای دو قدرت جهانی بود.
پس از چهارمین جنگ اسرائیل و اعراب در سال ۱۹۷۳، موسوم به یوم کیپور، همچنان به عنوان یک مذاکره‌کننده خستگی‌ناپذیر در رفت و آمد بین قاهره و اورشلیم عمل می‌کرد و موفق شد اولین توافق را بین اسرائیل و مصر به دست آورد.
اقدامات او اولین گام و اساس قرارداد کمپ دیوید ۱۹۷۸ شد و راه را برای توافق صلح بین دو کشور هموار کرد.
پس از کودتای ۱۱ سپتامبر ۱۹۷۳ در شیلی که طی آن سالوادور آلنده رییس‌جمهور منتخب این کشور و همچنین چندین هزار شیلیایی کشته شدند، وزیر خارجه وقت آمریکا از ژنرال کودتاگر، آگوستو پینوشه حمایت کرد.
هنری کیسینجر در دوره‌ای درگذشت که جهان همچنان با بی‌ثباتی‌های فزاینده روبه‌روست؛ از جنگ در اوکراین و جنگ بین حماس و اسرائیل، تا بحران گرم شدن کره زمین و سایر مسائل بین‌المللی.
او بدون شک استاد بزرگ «دیپلماسی عملگرایانه» بود که به عقیده بسیاری از ناظران، امروز جانشینی در این مقام ندارد.
انجمن قلم آمریکا در نامه‌ای سرگشاده که به امضای صدها نویسنده، هنرمند، فعال حقوق بشر و سازمان‌های جامعه مدنی رسیده، خواستار آزادی نرگس محمدی تا پیش از مراسم اهدای جایزه نوبل صلح به او در ۱۹ آذر در اسلو شد.
در این نامه سرگشاده آمده است: نام نرگس محمدی مترادف مبارزه برای حقوق بشر در ایران و یادآور بهای سنگینی است که کنشگران در سراسر جهان برای آزادی و برابری می‌پردازند. او که به بیماری قلبی و ریوی مبتلا است، به دلیل خودداری از پوشیدن حجاب اجباری، از مراقبت درمانی ضروری محروم است.
انجمن قلم آمریکا خاطرنشان کرد: ادامه حبس نرگس محمدی علاوه بر نقض حقوق انسانی او، نشانگر آزار وحشیانه مخالفان سیاسی و مدافعان حقوق بشر در ایران و جهان امروز است.
