ایران ۴-۱ فلسطین؛ برد پرگل شاگردان قلعه نویی در آغاز جام قهرمانی آسیا
لیلا مهدوی در توصیف عکس نوشت: «سیاوش عاشق فوتبال، پر انرژی، پر از شوق زندگی. سیاوش از ۶سالگی فوتبال کار می‌کرد. اول از فوتبال سالنی شروع کرد. یادم هست برای اولین بار که وارد استادیوم شد، همراه تیم صبای قم و استقلال بود که همراه بازیکن‌ها وارد زمین ورزشگاه آزادی شد.»
«آخ مادر، امروز کل آن روزهایی که با تو برای فوتبال آمدم، همه‌اش را در ذهنم مرور می‌کردم، هر وقت دنبال سیاوش بودم، در زمین فوتبال پیدایش می‌کردم. چه آرزوهای قشنگی داشتی، چه زود بزرگ شدی، این‌بار در میدان عدالت و آزادی‌خواهی بودی. تماشاچی نداشتی، خودت بودی. خودت چه مردانه جنگیدی.»
این‌بار به جای اینکه توپ به تو پاس بدهند، با گلوله به پایت نه، به سر و دستت شلیک کردند. سیاوش باز هم مثل همیشه آمدم، اما این‌بار مامان دیر رسید. دیر رسیدم،نرسیدم بهت، نرسیدم بهت و تیم مقابل با نامردی تمام، بازی نه جنگیدند. جنگ نبود، فقط و فقط بیان عدالت و حق‌خواهی بود. شلیک، شلیک. مامان دیوانه‌وار دنبالت بود، اما نرسیدم. سیاوش برنده تو هستی، قهرمان تو هستی. این‌بار به جای مامان، یک دنیا، یک ایران می‌گوید سیاوش.»
«الان باختی در کار نیست. این‌بار نوبت من است. این دیگر بازی نیست، این دادخواهی است. این همان عدالتی است که تو را از من گرفت. پس پرقدرت مثل خودت، به نام خودت، در مقابل ستمگر و ستم‌کاران ایستاده‌ام.»
سیاوش محمودی، در تاریخ ۳۰ شهریور ۱۴۰۱ در جریان خیزش انقلابی مردم ایران، در محله نازی‌آباد با شلیک نیروهای امنیتی جمهوری اسلامی کشته شد.
