مردم با ماسک جذاب‌تر به نظر می‌آیند

همه‌گیری کرونا پیامدهای منفی متعددی داشت اما پیامدهای مثبت چطور؟ محققان بریتانیایی از یکی از این موارد مثبت پرده برداشته‌اند: مردم با ماسک جراحی بر صورت جذاب‌تر به نظر می‌رسند.

نتایج تحقیق پژوهشگران دانشگاه کاردیف، در ولز، در نشریه «پژوهش شناختی» منتشر شده و روزنامه بریتانیایی گاردین بخش‌هایی از آن را گزارش کرده است.

بر اساس این تحقیق، زنان و مردان، هر دو، اگر ماسکی به صورت داشته باشند که نیمه پایین صورت‌شان را پوشانده باشد جذاب‌تر به نظر می‌آیند.

بنابر این گزارش، این نتیجه حتی برای محققان نیز شگفت‌انگیز بود.

ممکن است به مذاق طبیعت و همچنین تولیدکنندگان ماسک‌های باب روز خوش نیاید، اما این تحقیق نشان می‌دهد که ماسک جراحی یک بار مصرف بیش از همه خوشایندتر و جذاب‌تر است.

مایکل لوییس، از دانشکده روانشناسی دانشگاه کاردیف و متخصص چهره، گفت که نتایج تحقیقات پیش از همه‌گیری کرونا نشان داده بود که زدن ماسک جراحی جذابیت فرد را کاهش می‌دهد، چرا که بیماری و مریضی را به ذهن متبادر می‌کند.

او افزود که تیم محققان تصمیم گرفت دریابد آیا این دیدگاه هنوز پس از ماسک‌ زدن فراگیر برجاست یا نه و تاثیر نوع ماسک بر این نگرش را هم بسنجد.

لوییس گفت پژوهش تیم محققان نشان داد که صورت افراد با زدن ماسک جراحی آبی جذاب‌تر به نظر می‌رسد و این ممکن است به این دلیل باشد که افراد به ماسک جراحی زدن کادر بهداشت و درمان خو گرفته و هم‌اکنون ماسک زدن را با افرادی که در مشاغل مربوط به مراقبت و پزشکی‌ فعالیت می‌کنند مرتبط می‌بینند.

او افزود: در زمانه‌ای که آسیب‌پذیریم ممکن است ماسک زدن را اطمینان‌بخش بدانیم و فردی که آن را به صورت می‌زند حس مثبت‌تری در ما برانگیزد.

بخش نخستین این پژوهش در فوریه ۲۰۲۱ انجام شد و از ۴۳ زن خواسته شد تا از یک تا ده، به جذابیت مردان در تصاویر بدون ماسک، با ماسک پارچه‌ای بدون طرح، ماسک جراحی آبی‌رنگ و همچنین تصاویری که در آن مردان با یک کتاب سیاه ساده نیمه پایین صورتشان را پوشانده بودند امتیاز دهند.

شرکت‌کنندگان گفتند که تصاویر با ماسک پارچه‌ای به‌شکل آشکاری جذاب‌تر از تصاویر بدون ماسک یا تصاویری است که در آن نیمی از چهره فرد با کتاب پوشانده شده است، اما ماسک جراحی معمولی یک‌بارمصرف، از همه دلپذیرتر به چشم می‌آمد.

لوییس افزود که چنین نتایجی در نقطه مقابل تحقیقات پیش از همه‌گیری کوویدـ۱۹ قرار می‌گیرد که در آنها، بیماری و دوری از فرد فرد ماسک‌به‌صورت به ذهن خطور می‌کرد.

لوییس گفت که چنین یافته‌ای با روانشناسی تکاملی و اینکه چرا ما جفت خاصی را انتخاب می‌کنیم نیز مرتبط است. بیماری و اجتناب از آن، می‌تواند نقش پررنگی در انتخاب جفت بازی کند و در گذشته هر نشانه‌ای دال بر بیماری می‌توانست دل فرد را به‌شدت بزند. اما حالا شاهد چنان تغییر جهتی در این نگرش‌ایم که ماسک دیگر نشانگر بیماری نیست.

لوییس همچنین اشاره کرد که ممکن است که ماسک افراد را جذاب‌تر نشان دهد چرا که توجه را به سمت چشم معطوف می‌کند. او گفت که دیگر تحقیقات نشان می‌دهد که پوشاندن نیمه چپ یا راست صورت نیز فرد را به نظر بقیه جذاب‌تر می‌کند؛ این تا حدودی به دلیل آن است که ذهن جای خالی نیمه دیگر را پر می‌کند و تاثیر کلی را اغراق‌زده در نظرمان جلوه می‌دهد.

بخش دوم تحقیقات که در آن جای زن و مرد عوض می‌شود و مردان باید با نگاه کردن به صورت ماسک‌زده زنان بگویند که آنان را چطور می‌بینند نیز انجام شده و در دست انتشار است. لوییس گفت که نتایج تا حد زیادی شبیه به بخش نخستین پژوهش بوده‌ است. از شرکت‌کنندگان در این تحقیق خواسته نشده بود که گرایش جنسی‌شان را بیان کنند.

افغانستان در آستانه یک قحطی بی‌سابقه

۲۳ دی ۱۴۰۰، ۱۴:۵۱

با به قدرت رسیدن مجدد طالبان در افغانستان، دارایی‌های این کشور در خارج مسدود و بودجه بین‌المللی نیز قطع شد. روی کار آمدن طالبان که به عنوان یک گروه تروریستی شناخته می‌شوند، جامعه بین‌المللی را برای ارسال کمک‌های بشردوستانه به افغانستان با مشکل مواجه کرده است.

به گزارش رویترز، با اینکه گروه‌ها و نهادهای امدادرسان تلاش می‌کنند از راه‌های دیگری کمک‌ها را به افغانستان برسانند، کندی روند انتقال کمک‌ها و خشکسالی بی‌سابقه و موانع و مشکلات دیگر، افغانستان را تا آستانه قحطی پیش برده است.

عبدالقاهر یک کشاورز افغان به رویترز می‌گوید این بدترین خشکسالی است که او در تمام طول عمرش به خاطر دارد. او که با از دست دادن محصول خود دیگر توان تامین معیشت چهار فرزندش را نداشت به ناچار تصمیم جدی گرفت تا دارایی‌های خود را بفروشد و برای جستجوی کار به شهر هرات در غرب کشور مهاجرت کند.

چند روز بعد، در ۱۵ اوت، طالبان قدرت را در دست گرفتند؛ اتفاقی که باعث فروپاشی اقتصادی در افغانستان شد، میلیون‌ها نفر را به کام فقر فرو برد و افغانستان را به یکی از بدترین بحران‌های بشردوستانه در جهان تبدیل کرد. با فرا رسیدن زمستان سخت، خانواده قاهر در میان نزدیک به ۹ میلیون شهروند افغانستانی هستند که به طرز خطرناکی در آستانه یک قحطی قرار دارند.

قاهر می‌گوید «بچه ها لباس گرم ندارند و هوا به شدت در حال سرد شدن است. ما می‌ترسیم بچه‌ها بیمار شوند.»

تسلط برق‌آسای طالبان بر افغانستان باعث مسدود شدن میلیاردها دلار دارایی این کشور در خارج شد. بودجه بین‌المللی نیز که ۷۵ درصد از هزینه‌های دولت را تامین می‌کرد، یک شبه قطع شد. بانک‌ها با کمبود نقدینگی مواجه شدند، میلیون‌ها نفر کار خود را از دست دادند یا حقوقی دریافت نکردند، ارز داخلی سقوط کرد و قیمت‌ها سر به آسمان کشید.

اندیشکده گروه بحران‌های بین‌المللی (ICG) گفت به نظر می‌رسد فقر و گرسنگی «بیش از همه بمب‌ها و گلوله‌ها در دو دهه گذشته مردم افغانستان را بکشد». این اندیشکده قطع کمک‌های مالی، به استثنای کمک‌های اضطراری، را «بزرگترین عامل» دانست.

اما یافتن راهی برای پیشگیری از بروز فاجعه به دلیل تحریم‌های طولانی‌مدت سازمان ملل و آمریکا و سایر تحریم‌ها علیه طالبان که همچنان به عنوان یک سازمان تروریستی شناخته می‌شوند، پیچیده شده است.

شورای امنیت سازمان ملل و آمریکا اواخر دسامبر سال ۲۰۲۱ به آژانس‌های امداد‌رسانی چراغ سبز نشان دادند که ارسال کالاهای حیاتی را بدون ترس از شکستن تحریم‌ها افزایش دهند.

آژانس‌های سازمان ملل ۴/۴ میلیارد دلار بودجه از سازمان‌های بشردوستانه برای افغانستان درخواست کردند که بزرگ‌ترین کمکی است که تاکنون برای یک کشور درخواست شده است.

به نوشته رویترز، اما تحلیلگران می‌گویند کمک‌های بشردوستانه فقط یک گچ چسبنده است و برای احیای اقتصادی و بازرگانی باید نقدینگی به بازار تزریق شود و پول‌های بلوکه‌شده باید برای به راه‌اندازی خدمات مهم آزاد شوند.

قاهر در گفت‌وگو با رویترز گفت: «این پول‌ها پول مردم افغانستان است و این تحریم‌ها به افراد آسیب‌پذیر آسیب می‌رساند.» او جزو ۳/۵ میلیون شهروندی است که به دلیل خشکسالی و ناا‌منی آواره شده‌اند. این کشاورز ۴۵ ساله هر روز سعی می‌کند در میان آشغال‌های اطراف چیزی برای سوختن پیدا کند تا همسرش بتواند با آتش آن برای فرزندانشان برنج و سیب‌زمینی بپزد. قاهر و همسرش از غذای خود می‌زنند تا بتوانند شکم فرزندانشان را سیر کنند.

هم‌اکنون ۲۳ میلیون نفر یعنی بیش از نیمی از جمعیت افغانستان نمی‌توانند شکم خود را سیر کنند. مری آلن مک گروتی، نماینده مردم افغانستان در برنامه جهانی غذای سازمان ملل گفت افغانستان با «سونامی گرسنگی» روبرو است.

کشاورزان اغلب در زمان‌های سخت برای جستجوی کار نقل مکان می‌کنند، اما بحران اقتصادی دیگر هیچ گزینه‌‌ای برای کار بر جای نگذاشته است.

مک گروتی می‌گوید: « زنانی را دیده‌ام که خود را روی پاهای من انداختند و با فریاد درخواست کمک می‌کردند. و مردانی را دیدم که در سطل‌های زباله به دنبال نان خشک می‌گردند تا شکم فرزندانشان را سیر کنند.»

برخی کشاورزان که در طول عمر خود شاهد ۱۹ دولت در افغانستان بوده‌اند به مک گروتی گفته‌اند که شرایط در هیچ زمانی به این وخامت نبوده است. آنها می‌گویند جنگ را به گرسنگی ترجیح می‌دهند.

مردم برای تامین معیشت همه دارایی خود، از گوسفند و جواهرات گرفته تا موتورسیکلت و زمین را می‌فروشند. برخی حتی دختران خود را در مقابل دریافت پول شوهر می‌دهند.

از طرفی برخلاف دوره‌های گذشته، به ندرت پیش آمده که دسترسی امدادگران به جوامع آسیب‌پذیر به این خوبی بوده باشد. با پایان جنگ، فائو که در اواسط سال ۲۰۲۱ تنها به ۲۵ استان دسترسی داشت حالا به همه ۳۴ استان افغانستان دسترسی دارد.

اما نهادهای کمک‌رسانی به پول و منابع نیاز دارند. برنامه جهانی غذا به تنهایی به ۲/۶ میلیارد دلار برای سال آینده نیاز دارد.

فائو و برنامه جهانی غذا می‌گویند طالبان نیاز گسترده به کمک را درک کرده و با وجود اعمال محدودیت بر سایر زنان، به کارمندان زن اجازه کار می‌دهند.

این اولین بار است که یک گروه تحریم‌شده کشوری را تصرف و جامعه بین‌المللی را با دوراهی مواجه می‌کند.

سازمان ملل، بانک جهانی و کمک‌کنندگان به دنبال راه‌هایی برای تزریق پول به اقتصاد افغانستان بدون واسطه مقام‌های طالبان هستند.

بانک جهانی در ماه دسامبر گذشته مقداری از ۱/۵ میلیارد دلار موجود در صندوق بازسازی افغانستان - بزرگترین منبع تامین مالی دولت پیشین - را در اختیار برنامه جهانی غذا و آژانس کودکان در سازمان ملل، یونسیف، قرار داد.

سازمان ملل همچنین با دور زدن وزارت بهداشت، حقوق هزاران نفر از کارکنان بهداشتی را پرداخت کرده و یک صندوق پول برای ارائه کمک‌های مالی به کسب‌وکارهای کوچک و ایجاد اشتغال برای افراد بیکار در پروژه‌های زیربنایی ایجاد کرده است.

اما تحلیلگران می‌گویند اقدامات مقطعی برای جلوگیری از فروپاشی [اقتصادی] افغانستان کافی نیست.

به گزارش رویترز، اندیشکده گروه بحران‌های بین‌المللی از جامعه بین‌المللی خواست تا دارایی‌های افغانستان را آزاد کند، تحریم‌ها را کاهش دهد و با طالبان برای بازگرداندن خدمات اولیه از جمله خدمات بانک مرکزی تعامل کند.