امام جمعه قم: مردم به خاطر حاکمیت جمهوری اسلامی بر ایران شکرگزار باشند

مولوی عبدالحمید در خطبه‌های نماز جمعه ۱۰ فروردین خود با اشاره به اینکه جمهوری اسلامی را گروه‌های مردمی در ایران بر سر کار آوردند، تاکید کرد: «حکومت را سلاح، کودتا و نظامیان بر سر کار نیاوردند و با سلاح هم نمی‌توان آن را نگه داشت.»

مولوی عبدالحمید در بخشی از خطبه‌های خود با اشاره به برگزاری رفراندوم جمهوری اسلامی در روز ۱۲ فروردین گفت که در آن زمان، وعده‌های زیادی از جمله درباره مسایل اقتصادی و آزادی داده شد.

او به برخی از شعارها از جمله «فردا که بهار آید آزاد و رها هستیم» و «استقلال، آزادی، جمهوری اسلامی» اشاره کرد که از سوی مردم در زمان روی کار آمدن جمهوری اسلامی سر داده شد و گفت: «این‌ها شعارهای زیبایی بود و یکی از کسانی که این شعارها را سر داد من بودم.»

مولوی عبدالحمید تاکید کرد با امید به برقراری عدالت به جمهوری اسلامی رای داده است اما حالا او و خیلی‌ها این پرسش را مطرح می‌کنند که برای چه این رای را دادند؟

او در ادامه با اشاره به بحران اقتصادی موجود در کشور گفت: «اقتصاد چنان ضربه خورده که شب می‌خوابیم و فردا صبح می‌بینیم ارزش پول افت کرده است.»

اسماعیل‌زهی در خطبه‌های نماز جمعه سوم فروردین خود نیز با اشاره به بحران اقتصادی موجود در کشور از همگان خواسته بود به مردمی که از نظر اقتصادی در وضعیتی نامناسب هستند و نیز به خانواده‌های زندانیان، کمک کنند.

او گفته بود اگر مسئولان جمهوری اسلامی به مردم و به خصوص زنان اعتماد کنند و به آن‌ها فرصت بدهند، آنان به راحتی کشور را می‌سازند و ایران را تبدیل به گلستان می‌کنند.

امام جمعه اهل سنت زاهدان در بخش دیگری از صحبت‌های روز ۱۰ فروردین خود به رقم‌های کلان اختلاس در ایران اشاره کرد و گفت این ارقام نشان می‌دهند اختلاس‌گران به کم قانع نیستند و تلاش می‌کنند بیش از پیش، اموال مردم را از آنِ خود کنند.

دیدار با خانواده‌های دادخواه جمعه خونین

پیش از این نماز جمعه و در روز سه‌شنبه هفتم فروردین‌، جمعی از خانواده‌های دادخواه در زاهدان با مولوی عبدالحمید دیدار و گفت‌وگو کردند.

یکی از ویدیوهای منتشر شده از این دیدار، بی‌قراری مادر خدانور لجه‌ای، معترض کشته‌شده در جریان خیزش انقلابی را نشان داد.

دو روز پس از این دیدار و در روز نهم فروردین، مولوی محمد طیب اسماعیل‌زهی، فرزند مولوی عبدالحمید از درخواست دستگاه امنیتی برای ممانعت از ورود مسافران نوروزی به مسجد مکی خبر داد.

هم‌زمان سایت حال‌وش نوشت در روزهای گذشته نیروهای لباس شخصی مسلح با موتورسیکلت اقدام به سرقت و ضبط تلفن‌های همراه مهمانان کرده‌اند.

روز جمعه دهم فروردین نیز نیروهای نظامی و سرکوب‌گر، همچون هفته‌های گذشته هم‌زمان با برگزاری نماز جمعه زاهدان در خیابان‌های این شهر حضور گسترده‌ای داشتند.

رسانه حال‌وش که خبرهای استان سیستان و بلوچستان را پوشش می‌دهد، با انتشار ویدیویی در اینستاگرام نوشت نیروهای نظامی در اطراف مصلی و مسجد مکی زاهدان و خیابان‌های منتهی به آن، حضور پر رنگی داشته و با ایجاد ایست‌های بازرسی، اقدام به تفتیش بدنی و کنترل نمازگزاران کردند.

در ماه‌های گذشته، شهروندان زاهدانی پس از یک سال اعتراض و تجمع خیابانی پیوسته، به توصیه مولوی عبدالحمید راهپیمایی سکوت برگزار کردند.

جمعه‌های اعتراضی زاهدانی‌ها از هشتم مهر سال ۱۴۰۱ و پس از وقایع جمعه خونین این شهر آغاز شد.

در جریان جمعه خونین زاهدان، ماموران نظامی و امنیتی با گلوله‌های جنگی به سمت شهروندان و نمازگزاران شلیک کردند و بیش از ۱۰۰ نفر را کشته و ده‌ها تن دیگر را نابینا، قطع نخاع و مجروح کردند.

بنا بر اطلاعات رسیده به ایران‌اینترنشنال، مخالفت نهادهای امنیتی با اعزام این زندانیان به بیمارستان در حالی ادامه دارد که زندان شیبان اهواز فاقد بسیاری از تجهیزات و امکانات برای رسیدگی پزشکی مناسب به محبوسان در آن است.

به گفته منابع نزدیک به خانواده‌های این زندانیان، در حال حاضر تنها در بند پنج زندان شیبان اهواز، بیش از ۷۰ زندانی سیاسی نگهداری می‌شوند.

این زندانیان بابت اتهاماتی همچون محاربه، تبلیغ علیه نظام، اجتماع و تبانی به قصد اقدام علیه امنیت داخلی و خارجی کشور، همکاری با گروه‌های مخالف نظام و اقدام علیه امنیت ملی، با احکام دادگاه‌های انقلاب در زندان هستند.

بسیاری از این زندانیان برای سال‌های طولانی در حبس بوده و به دلیل شرایط نامناسب زندان، نبود امکانات درمانی مناسب و متحمل شدن شکنجه‌ها در ایام بازجویی پیش از انتقال به بند عمومی، دچار مشکلات جسمی متعددی شده‌اند.

از میان این زندانیان، محمدرضا مقدم به اعدام محکوم شده و غلام‌حسين كلبی، عبدالامام زائری، عبدالزهرا هلیچی، یحیی ناصری، محمدعلی عموری، سید جابر البوشوکه و سید مختار البوشوکه، با حکم حبس ابد در زندان شیبان اهواز به سر می‌برند.

فعالان حقوق بشر ساکن استان خوزستان در گفت‌وگو با ایران‌اینترنشنال ضمن اشاره به اینکه برخی زندانیان سیاسی در این زندان دچار بیماری‌های متعددی همچون ام‌اس و بیماری‌های قلبی هستند، تاکید کرده‌اند نهادهای امنیتی با جلوگیری از اعزام این زندانیان به مراکز درمانی خارج از زندان، به دنبال قتل خاموش آن‌ها در زندان هستند.

یکی از این زندانیان، محمدرضا مقدم، زندانی ۳۳ ساله است که در سال ۱۳۹۷ بازداشت و محکوم به اعدام شد.

مقدم در پنج سال گذشته زیر سایه حکم اعدام بوده و به کیست مویی که با عنوان بیماری مو برگشتی شناخته می‌شود، مبتلاست.

غلام‌حسين كلبی، زندانی سیاسی دیگر در زندان شیبان است که در سال ۱۳۷۹ بازداشت و به حبس ابد محکوم شد.

این زندانی سیاسی ۶۰ ساله که تا امروز ۲۴ سال از عمر خود را در زندان‌های جمهوری اسلامی گذرانده، از بیماری‌های مختلفی همچون عفونت گوش، مشکلات گوارشی و درد شدید در مفاصل رنج می‌برد.

عبدالامام زائری، زندانی سیاسی ۴۸ ساله، زندانی سیاسی دیگری است که نوزدهمین سال از ایام حبس ابد خود را در این زندان سپری می‌کند.

زائری که از سال ۱۳۸۴ تا کنون زندانی است، از بیماری‌هایی همچون پروستات، عفونت و خونریزی در گوش چپ رنج می‌برد.

عبدالزهرا هلیچی، زندانی سیاسی ۴۱ ساله که در سال ۱۳۸۴ بازداشت و به حبس ابد محکوم شده، در ۱۹ سال گذشته از رسیدگی پزشکی محروم بوده و به بیماری آرتروز زانو مبتلاست.

یحیی ناصری، زندانی ۳۸ ساله که در سال ۱۳۸۴ بازداشت و به حبس ابد محکوم شده، از ۱۹ سال پیش زندانی است و مبتلا به بواسیر است.

محمدعلی عموری، شهروند ۴۴ ساله، زندانی سیاسی دیگری است که از سینوزیت، عفونت لثه و دندان و فلج شدن انگشت کوچک دست راست رنج می‌برد.

عموری در سال ۱۳۸۹ بازداشت و به حبس ابد محکوم شد و از ۱۴ سال پیش زندانی است.

سید جابر آلبوشوکه، ۴۱ ساله و سید مختار آلبوشوکه، ۳۸ ساله، دو زندانی سیاسی دیگر هستند که در سال ۱۳۸۹ بازداشت و به حبس ابد محکوم شدند.

سید جابر علاوه بر حبس ابد به ۱۵ سال حبس محکوم شده و طی ۱۴ سال گذشته با وجود بیماری ناخنک چشم و نیاز به عمل جراحی، از رسیدگی پزشکی محروم مانده است.

سید مختار نیز علاوه بر حبس ابد به پنج سال زندان دیگر محکوم شده و طی ۱۴ سال گذشته زندانی بوده است.

او با وجود نیاز به عمل جراحی فتق، از رسیدگی پزشکی محروم مانده است.

فارس رماحی، زندانی ۲۸ ساله، با احکام ۳۵ سال حبس و ۱۵ سال حبس مواجه است و از پنج سال پبش دوران حبس ۵۰ سال را می‌گذراند.

رماحی نیز به کیست مویی مبتلاست.

علی حلفی، زندانی ۵۷ ساله که از ۱۹ سال پیش زندانی‌ست به ۳۰ سال حبس محکوم شده است. حلفی در سال ۱۳۸۴ بازداشت شده و با وجود ابتلا به بواسیر خونی و نیاز به عمل زانو، از رسیدگی پزشکی محروم است.

ایوب پرکار، زندانی سیاسی ۶۹ ساله، سیزدهمین سال از حکم ۲۰ سال حبس خود را سپری می‌کند. او در ۱۳ گذشته از رسیدگی پزشکی محروم مانده و به بیماری‌های باد فتق در دو طرف و آرتروز زانو مبتلاست.

جابر صخراوی، زندانی ۳۸ ساله، در سال ۱۳۹۳ بازداشت و به ۱۲ سال و شش ماه حبس محکوم شد. او از ۱۰ سال پیش با وجود ابتلا به بیماری‌های ام‌اس، کبد چرب و پارگی ربات پای راست در زندان است.

حسن سواری، زندانی ۴۱ ساله، از شش سال پیش دوران محکومیت ۱۱ سال زندان خود را می‌گذراند و به بیماری دیابت مبتلاست.

علی صیاحی، زندانی ۴۶ ساله، چهارمین سال از دوران محکومیت ۱۰ سال حبس خود را می‌گذراند و از دیابت و بیماری قلبی رنج می‌برد.

حسین صبحان (سبحان)، زندانی ۳۳ ساله، حکم هشت سال زندان دارد. او از سه سال پیش زندانی شده و از بیماری دیسک کمر رنج می‌برد.

محمد مؤمن تیماس، زندانی سیاسی ۶۴ ساله، از ۱۸ ماه پیش دوران محکومیت پنج ساله خود را سپری می‌کند و از بیماری‌های دیسک کمر و دیابت رنج می‌برد.

محمد لویمی، زندانی ۲۷ ساله، از بیماری هموفیلی و گلانزمن گروه خونی اُ (O) منفی و اختلال در پلاکت‌های خون رنج می‌برد.

او در سال ۱۴۰۲ بازداشت و به ۹ ماه حبس محکوم شد و تا کنون پنج ماه از حبس خود را در زندان شیبان اهواز گذرانده است.

سازمان حقوق بشری کارون، خرداد ماه ۱۴۰۲ با انتشار گزارشی از خودداری از رسیدگی پزشکی به برخی زندانیان سیاسی عرب زندان شیبان اهواز خبر داد و نوشت جابر صخراوی، علی صياحی، عبدالامام زائری، محمدعلی عموری، غلامحسین کلبی، مختار آلبوشوکه و علی حلفی، زندانیان بیمارند که نیاز به اعزام به بیمارستان و رسیدگی پزشکی دارند.

در سال‌های گذشته گزارش‌های متعددی درباره عدم رسیدگی پزشکی به زندانیان سیاسی در ایران و زیر پا گذاشته شدن حق دسترسی آنان به درمان مناسب از سوی مسوولان زندان‌ها، با کارشکنی نهادهای امنیتی منتشر شده است.

طی این سال‌ها زندانیان سیاسی زیادی از جمله ساسان نیک‌نفس، فعال مدنی، بهنام محجوبی، درویش گنابادی، بکتاش آبتین، شاعر و فیلمساز و جواد روحی، شهروند معترض، در زندان جان خود را از دست دادند.

جمهوری اسلامی هیچ مسوولیتی در قبال مرگ آن‌ها که به دلیل اعمال فشار، شکنجه و ارائه ندادن خدمات پزشکی بود، نپذیرفته است.