کانون نویسندگان ایران با انتشار بیانیه‌ای در آستانه روز جهانی کارگر خواستار آزادی همه کارگران و فعالان کارگری زندانی شد و به هزار و ۶۰۰ اعتصاب و اعتراض کارگری و صنفی در سال گذشته اشاره کرد. برای اول ماه می، فراخوان‌هایی برای اعتصاب و اعتراض سراسری منتشر شده است.
بر اساس اطلاعات رسیده به ایران‌اینترنشنال، توماج صالحی با دستور مقام‌های امنیتی زندان دستگرد اصفهان، از تماس‌های تلفنی محدود خود با خانواده منع شده است.
این گزارش‌ها تاکید دارند هر زندانی دیگری که با توماج صالحی در زندان صحبت کند مورد بازخواست شدید قرار می‌گیرد.
امیر رئیسیان فیروزآباد، وکیل توماج صالحی، روز پنجم اردیبهشت از محکوم شدن این خواننده زندانی به اعدام خبر داد.
رئیسیان در گفت‌وگو با روزنامه شرق، اقدام شعبه یک دادگاه انقلاب اصفهان را در اجرایی نکردن حکم دیوان عالی کشور درباره پرونده سال ۱۴۰۱ توماج صالحی «بی‌سابقه» خواند.
دادگاه انقلاب اصفهان صالحی را به «معاونت در بغی، اجتماع و تبانی، تبلیغ علیه نظام و دعوت به آشوب» متهم کرد و این موارد را از مصادیق «افساد فی الارض» دانست.
قاضی دادگاه، او را علاوه بر اعدام به مجازات‌هایی شامل دو سال ممنوعیت از فعالیت‌های هنری، دو سال ممنوع‌الخروجی و شرکت در کلاس‌های مدیریت رفتار نیز محکوم کرد.
حکم اعدام توماج صالحی در یک هفته اخیر واکنش‌های بسیاری را برانگیخت و تعداد زیادی از چهره‌های شناخته شده سیاسی و هنری، فعالان و تشکل‌های صنفی و سازمان‌های حقوق بشری در داخل و خارج از ایران به صدور آن اعتراض کردند.
هفت تشکل جمهوری‌خواه نیز با انتشار بیانیه‌ای تاکید کردند جمهوری اسلامی درمانده از مقاومت زنان و جوانان ایرانی، دست به انتقام‌جویی از زندانیان سیاسی زده و توماج صالحی را به اعدام محکوم کرده است.
نویسندگان بیانیه شامل جمهوری‌خواهان سکولار دمکرات-فرانکفورت، جمهوری‌خواهان انقلاب مهسا-هایدلبرگ، جمهوری‌خواهان سکولار دمکرات-هامبورگ، کادر درمانی برلین برای دمکراسی و حقوق بشر، کانون ایرانیان جمهوری‌خواه جنوب سوئد، کمیته نروژ ایرانی حمایت از مبارزات مردم ایران و همایش ایرانیان هامبورگ و حومه، خواستار لغو احکام اعدام و آزادی همه زندانیان سیاسی در ایران شدند.
روزهای شنبه و یک‌شنبه (هشتم و نهم اردیبهشت) راهپیمایی‌هایی در ده‌ها شهر جهان برای حمایت از توماج صالحی برگزار شد.
در داخل ایران نیز موجی از دیوا‌رنویسی‌ها و پارچه‌نویسی‌ها در شهرهای مختلف در حمایت از این رپر زندانی شکل گرفت و فراخوان‌هایی نیز برای اعتصاب و اعتراض به حکم او، هم‌زمان با روز جهانی کارگر در ایران منتشر شد.
توماج صالحی روز ۲۷ آبان پس از تحمل بیش از یک سال حبس که ۲۵۲ روز آن در انفرادی بود، با قرار وثیقه از زندان آزاد شد.
ماموران امنیتی نهم آذر ماه در خیابانی در شهر بابل، دوباره او را بازداشت و به زندان دستگرد اصفهان منتقل کردند.
دلیل بازداشت مجدد صالحی انتشار یک فایل تصویری از سوی این رپر بود که در آن درباره شکایت از ضابطان پرونده خود که در آبان ۱۴۰۱ او را بازداشت کرده بودند، اطلاع‌رسانی کرد.
صالحی در حالی آبان ۱۴۰۱ و در میانه خیزش انقلابی بازداشت شد که با پیام‌هایش در رسانه‌های اجتماعی از اعتراضات مردمی حمایت قاطع کرد.
این خواننده معترض که پیش‌تر و در شهریور ۱۴۰۰ مدتی بازداشت شده بود، در آثار خود به موضوعاتی چون فساد در جمهوری اسلامی، اعتصابات کارگری، اعدام و زندانی کردن مخالفان پرداخته است.
روز ۱۲ اردیبهشت برابر با اول ماه می، روز جهانی کارگر است.
فراخوان برای اعتصاب و اعتراض سراسری در روز ۱۲ اردیبهشت
در آستانه اول ماه می، شبکه سراسری «انقلاب زن، زندگی، آزادی» شامل تشکل‌های دانشجویی، دانش‌آموزی و گروه‌های مبارزاتی زنان و جوانان فراخوانی برای اعتصاب و اعتراض سراسری منتشر کرد.
این فراخوان از عموم مردم خواست در اعتراض به «حکم اعدام توماج صالحی، طرح حجاب و عفاف و فقر و فلاکتی که به جامعه تحمیل شده»، روز ۱۲ اردیبهشت دست به اعتصاب و اعتراض بزنند.
مجید محمدی، جامعه‌شناس و تحلیل‌گر سیاسی، در گفت‌وگو با ایران‌اینترنشنال این فراخوان‌ها را «روشی کم‌هزینه برای اعتراض» توصیف کرد.
به گفته او، هر قدر اعتصابات گسترده‌تر باشد، تیغ حکومت کندتر خواهد شد.
کانون نویسندگان ایران خواهان خلاصی کارگران از اختناق شد
کانون نویسندگان ایران با انتشار بیانیه‌ای به ثبت بیش از هزار و ۶۰۰ اعتصاب و اعتراض کارگری و صنفی در سال گذشته اشاره کرد و هم‌زمان یادآور شد اغلب این رویدادها با «یورش ماموران، ضرب و جرح و بازداشت اعتصاب‌کنندگان و معترضان» همراه بوده است.
این بیانیه یادآور شد کارگران ایران سال‌هاست در مناسبت «روز کارگر» به‌سر می‌برند و اضافه کرد: «آن‌ها هر روز برای بدیهی‌ترین حقوق خود دست به اعتراض زده‌اند، هر روز سرکوب شده‌اند و هر روز شکست‌ها و پیروزی‌های خود را شمرده‌اند.»
در سال‌های گذشته کارگران سراسر ایران بارها نسبت به قراردادهای موقت کار و وضعیت معیشتی و حقوقی خود دست به تجمع‌های اعتراضی زده‌اند اما مطالبات آنان محقق نشده است.
فقدان رسیدگی به مطالبات صنفی و معیشتی کارگران و برگزاری تجمع‌های اعتراضی در شرایطی است که برخی رسانهها و تحلیلگران از حرکت صنایع مادر مانند فولاد و پتروشیمی به سمت رکود خبر میدهند.
نویسندگان بیانیه کانون نویسندگان ایران با اشاره به همسرنوشت بودن نویسندگان و کارگران، به فقر و فلاکتی اشاره کردند که مانعی جدی در راه بهرهمندی مردم از امکانات و فرصتهای فرهنگی است.
آنان تاکید کردند: «حمایت نویسندگان فقط شامل جنبههای مادی منافع کارگران نیست بلکه خلاصی آن‌ها از سانسور و اختناق را نیز در بر می‌گیرد.»
کانون نویسندگان ایران در پایان خواهان آزادی همه کارگران و فعالان صنفی زندانی از جمله کیوان مهتدی شد.
تهدید، ارعاب و بازداشت کارگران تبدیل به هنجارهای حکومت شده است
سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه با انتشار بیانیه‌ای یادآور شد رضا شهابی، داود رضوی و حسن سعیدی، سه عضو این سندیکا و صدها کارگر، معلم و مدافع حقوق کارگران دیگر، اکنون با احکام ناعادلانه در حبس و تحت تعقیب به سر می‌برند.
این بیانیه تاکید کرد تحت فشار قرار دادن «کارگران پیشرو و حقطلب»، تهدید و ارعاب آنان، اخراج، بازداشت و صدور حکمهای ظالمانهای مانند زندان، تبدیل به «هنجارهای نظام حاکم» شده است.
به گفته نویسندگان بیانیه، علاوه بر این موارد، نبود امنیت شغلی، قراردادهای موقت کار، دستمزدهای معوقه و پرداخت نکردن مطالبات کارگران، طبقهبندی نکردن مشاغل، نبود همسانسازی حقوق و مزایای بازنشستگان، دستمزدهای سه برابر زیر خط فقر، هزینههای نجومی مسکن و تورم و گرانی بیحد و حصر، شرایط غیر قابل تحملی را بر طبقه کارگر تحمیل کرده است.
با افزایش ۳۵ درصدی حداقل دستمزد کارگران در سال ۱۴۰۳ و بیشتر شدن شکاف میان دستمزد و هزینههای زندگی، نگرانی کارگران برای تامین معاش بیشتر شده است.
ایران‌اینترنشنال روز چهارم فروردین در گزارشی نوشت نتایج بررسیها میان میزان دستمزدی که دولت تعیین کرده با نرخ سبد معیشت، از شکاف ۱۵ میلیون تومانی دستمزد و هزینههای زندگی خبر میدهد.
روز جهانی کارگر سال گذشته گزارشهایی به ایران‌اینترنشنال رسید که نشان میدادند دستکم ۵۰ فعال کارگری در استانهای تهران، کردستان و گیلان احضار شده‌اند.
بر اساس این گزارش‌ها، ماموران امنیتی در تماس تلفنی با فعالان کارگری تاکید کرده بودند که آنان اجازه حضور در تجمع‌های احتمالی روز جهانی کارگر را ندارند.
با وجود این تهدیدها، کارگران ده‌ها شرکت پیمانکار در صنایع مختلف ایران سال گذشته دست به اعتصاب زدند و ۱۵ تشکل کارگری، صنفی و مدنی از این اعتصابها حمایت کردند.