سپیده قلیان، زندانی سیاسی: رای ندادن نوعی از مقاومت مدنی است

در بیانیه این نمایندگان و سناتورهای اروپایی آمده است: «از مقام‌های حکومت ایران می‌خواهیم آزار و اذیت بهائیان را فورا متوقف، همه زندانیان بهائی را آزاد و از حقوق انسانی آن‌ها به طور کامل محافظت کنند.»

امضاکنندگان که گروه متنوعی از نمایندگان پارلمان و سناتورهای کشورهای مختلف اروپایی هستند، تشدید حملات به بهائیان در ایران را کاملا غیرقابل قبول خواندند.

آنان گفتند این امر نشان‌دهنده «روند نگران‌کننده خصومت‌ورزی علیه جامعه‌ای است که از سال ۱۳۵۷ با آزار و اذیت سیستماتیک روبه‌رو بوده است».

نمایندگان پارلمان و سناتورهای اروپایی همچنین بر لزوم رعایت حقوقی چون «اشتغال، آزادی تجمع و بیان، مالکیت، تحصیل و تدفین بدون تبعیض یا تعصب» از سوی مقامات حکومت تاکید کردند.

اتحادیه اروپا هفته گذشته اعلام کرد قاطعانه از جمهوری اسلامی می‌خواهد نسبت به برخورداری کامل همه ایرانیان از جمله افراد متعلق به اقلیت‌های قومی، مذهبی و زبانی مانند بهائیان، از حقوق بشر و آزادی‌های اساسی، اطمینان حاصل کند.

فروردین امسال، سازمان دیده‌بان حقوق بشر در گزارشی اعلام کرد اقدام‌های جمهوری اسلامی علیه بهائیان به عنوان بزرگ‌ترین اقلیت دینی به رسمیت شناخته‌نشده در ایران، «جنایت علیه بشریت» است.

این گزارش با عنوان «چکمه روی گردنم: جنایت مقام‌های ایران در آزار و اذیت بهائیان» منتشر شد.

در این گزارش آمده است: «اثر انباشته‌شده چندین دهه سرکوب نظام‌مند از سوی مقامات [جمهوری اسلامی]، محرومیت تعمدی و شدید بهائیان از حقوق بنیادین خود است و در حیطه آزار و اذیت و جنایت علیه بشریت قرار می‌گیرد.»

جامعه جهانی بهائی آذر ماه ۱۴۰۲ هشدار داد حکومت ایران برای اعمال فشار بر این اقلیت دینی به روش‌های خشن‌تری روی آورده است که این موضوع نشان‌دهنده تشدید سیاست سرکوب سیستماتیک علیه بهائیان است.

اردیبهشت‌ ماه سال گذشته، کمیسیون آزادی‌ بین‌المللی مذاهب آمریکا در گزارش سالانه خود از دولت این کشور خواست موضوع سرکوب اقلیت‌های دینی در ایران را به دادگاه کیفری بین‌المللی ارجاع دهد و از این مرجع قضایی بخواهد مقام‌های جمهوری اسلامی را به خاطر «نقض حقوق بشر و جنایت علیه بشریت» مورد پیگرد قرار دهد.

آبان سال گذشته، در ادامه واکنش‌ها به موج سرکوب بهائیان ایران، مهوش ثابت شهریاری، شهروند بهائی زندانی، در نامه‌ای از زندان اوین، زندگی خود و دیگر شهروندان بهائی ایران در سایه جمهوری اسلامی را روایت کرد و به کنایه نوشت که حکومت ایران بهائیان را برای زندگی «رد صلاحیت» کرده است.

فریبا کمال‌آبادی، شهروند بهائی زندانی نیز در نامه‌ای از زندان اوین به موج تازه سرکوب بهائیان ایران واکنش نشان داد و جزییاتی از تفتیش منازل و بازداشت شماری از بهائیان همدان و کرج را روایت کرد.

منابع غیررسمی می‌گویند بیش از ۳۰۰ هزار شهروند بهائی در ایران زندگی می‌کنند اما قانون اساسی جمهوری اسلامی تنها ادیان اسلام، مسیحیت، یهودیت و زرتشتی را به رسمیت می‌شناسد.

بهائیان بزرگ‌ترین اقلیت دینی غیرمسلمان ایران هستند که از زمان انقلاب اسلامی سال ۱۳۵۷ به طور سیستماتیک هدف آزار و اذیت قرار گرفته‌اند.

این نشریه در مقاله‌ای تحلیلی به قلم جی منز، مورخ و پژوهشگر ارشد اندیشکده پالیسی اکسچنج (Policy Exchange)، با اشاره به طرح حزب کارگر بریتانیا، به رهبری کی‌یر استارمر، برای تشدید مقابله با اقدام‌های جمهوری اسلامی و پیش‌بینی پیروزی نامزد حزب‌ جمهوری‌خواه به دنبال تحولات اخیر در سپهر سیاسی آمریکا از احتمال «ائتلاف ترامپ و استارمر» علیه جمهوری اسلامی خبر داده و آن را «بزرگ‌ترین عامل توانمندسازی» حزب کارگر بریتانیا در پیشبرد سیاستی جدی علیه جمهوری اسلامی عنوان کرده‌است.

اسپکتیتور نوشته است که حزب کارگر وعده داده است که در قبال تهران رویه قاطع‌تری نسبت به آنچه که حزب محافظه‌کار در دهه گذشته داشته، در پیش‌ بگیرد.

به نوشته جی منز، حزب کارگر در یک تغییر موضع عمده، تحریم سپاه پاسداران انقلاب اسلامی و حضوری قوی‌تر در خاورمیانه و دریای مدیترانه را در دستور کار دارد. اینکه آیا حزب استارمر این برنامه‌ها را اجرا خواهد کرد، سوال دیگری است که به تعبیر نویسنده مقاله در چارچوب اتفاقات پیش‌رو در ایالات متحده قابل طرح و ارزیابی است.

این نشریه با توجه به سیاست ایالات متحده در قبال جمهوری اسلامی نوشته است که از دوران اوباما، دموکرات‌ها در سیاستی که شاید بشود با ارجاع به رابرت مالی از آن به عنوان «مالی‌گرایی» یاد کرد، ایران را از عینک رابرت مالی دیده‌اند.

به نوشته منز، از دید رابرت مالی که تا ژوئن گذشته به عنوان نماینده ویژه جو بایدن در امور ایران خدمت می‌کرد، سیاست‌های واشینگتن بیش از یک دهه بر دو فرضیه استوار بوده است: اول، باور به این که عناصر اصلاح‌طلب می‌توانند به قدرت برسند و با میانه‌روی حرکت کنند؛ دوم، باور به اینکه روابط ایران و غرب می‌تواند بدون تضاد منافع استراتژیک نهادین بهبود یابد.

به باور نویسنده این مقاله، این اندیشه بر پایه یک سوءتفاهم درباره طبیعت حکومت ایران استوار است و تمامی این فرضیات با درک اینکه رهبر جمهوری اسلامی تنها قدرت واقعی در ایران است، نقش برآب می‌شود.

اسپکتیتور اصلاح‌طلبان جمهوری اسلامی را به مثابه سوپاپ اطمینانی تصویر کرده است که فشار داخلی را آزاد می‌کنند و فشار خارجی را کاهش می‌دهند.

این نشریه با برشمردن زاویه دید اصلاح‌طلبان با رهبر جمهوری اسلامی، ایدئولوگ‌هایی را که از عملگرایی اصلاح‌طلبان منزجرند، نزدیک‌تر به رهبر تعریف و تصریح کرده است که نگاه مبتنی بر دیدگاه حاکم بر دموکرات‌ها از این واقعیت رویگردان است.

این نشریه همچنین با رد این ادعا که در دوران خاتمی امکان ایجاد گشایش میان جمهوری اسلامی با غرب به دلیل جنگ عراق از میان رفت، نوشته است در حالی که مذاکره‌کنندگان غربی پای میزهای گفت‌وگو اردوور می‌خوردند، حاکمان واقعی ایران در حال توسعه برنامه‌های مربوط به ساخت سلاح‌های هسته‌ای بودند و به صورت سیستماتیک اصلاح‌طلبان را ریشه‌کن می‌کردند.

 اسپکتیتور همچنین با اشاره به مشارکت پایین شهروندان ایرانی در انتخابات پیشین مجلس و همچنین انتخابات هفته پیش برای جانشینی ابراهیم رئیسی نوشته است که ایرانیان از نمایش تو خالی «ابلهان مفید» خسته شده‌اند.

نویسنده این مقاله بزرگ‌ترین چالش پیش‌روی سیاست آینده‌ حزب کارگر در مواجهه با ایران را ادامه اندیشه «مالی‌گرایی» در دولت آمریکا و اندیشکده‌های گسترده در دو سوی اقیانوس اطلس (آمریکا و اروپا) دانسته، هرچند که به قدرت رسیدن دوباره ترامپ ممکن است مقوم دیدگاه‌های حزب کارگر باشد.

این مقاله به هم‌سویی تاریخی میان ریچارد نیکسون، رییس‌جمهوری جمهوری‌خواه پیشین آمریکا و هارولد ویلسون، نخست‌وزیر سابق بریتانیا از حزب کارگر، اشاره کرده و افزوده است شاید قدرت‌گرفتن ترامپ دوباره این خاطره را دست‌کم در خصوص در پیش گرفتن سیاستی واحد در قبال جمهوری اسلامی زنده کند.