در میان دیوارهای صخره‌ای سر به فلک کشیده در یک جزیره اندونزیایی، باستان‌شناسان اولین نمونه شناخته شده آثار هنری را کشف کرده‌اند که داستانی را روایت می‌کند و «تحولی کلیدی در تاریخ هنر» و نقطه عطف مهمی در تاریخ بشریت را برجسته می‌سازد.
هنر صخره‌ای یکی از یافته‌های بسیار در دشت کارست (karst) در سولاوسی جنوبی (South Sulawesi) در اندونزی است که مورد مطالعه پژوهشگران دانشگاه گریفیث و چند سازمان اندونزیایی قرار گرفته است.
پژوهشگران از نزدیک یک نگاره بر روی صخره‌ای را بررسی کردند که سه پیکر انسان‌مانند را در حال تعامل با یک خوک به تصویر می‌کشد.
آنها این نقاشی را به‌عنوان «صحنه‌ای معمایی» توصیف کردند که ممکن است روایتی از شکار باشد.
آدام بروم، استاد باستان‌شناسی دانشگاه گریفیث در بریزین استرالیا و نویسنده مقاله‌ای که در همین زمینه در نشریه نیچر منتشر شده، گفت:«هنرمند مراقب قرار دادن این چهار تصویر فیگوراتیو مجزا در مجاورت یکدیگر بوده و آنها را به‌گونه‌ای در تعامل با یکدیگر به تصویر کشیده که به ناظر اجازه می‌دهد تا به کنش‌هایی پی ببرد که در این میان اتفاق افتاده است. در نتیجه، ترکیب صحنه به‌شکلی است که یک داستان را روایت می‌کند.»
او افزود: «اینها تکنیک‌هایی پیچیده و بخش مهمی از فرهنگ‌های هنری و سنت‌های داستان‌سرایی بسیار متنوعی هستند که امروزه در تمام جوامع بشری یافت می‌شود.»
بر اساس این پژوهش، این صخره‌نگاری‌ها علاوه بر اینکه قدیمی‌ترین تصاویر روایتی‌اند که تا به امروز گزارش شده است، رکورد جدیدی برای اولین هنر فیگوراتیو شناخته شده به حساب می‌آیند.
تیم پژوهشگران با استفاده از یک تکنیک جدید قدمت‌گذاری به این نتیجه رسید که رنگ‌دانه‌ها حداقل ۵۱ هزار و ۲۰۰ سال قبل به دقت بر روی دیواره سنگی نشانده شده‌اند. چنین تاریخی، برای یک اثر هنری روایی بسیار قدیمی است، زیرا تا حدود ۱۴ تا ۱۱ هزار سال پیش شیوه‌های داستان‌گویی این چنینی در جهان رایج نبود.
تا بیش از ۳۵ هزار سال پیش، بیشتر هنرها اشکالی انتزاعی بودند که ارجاعی آشکار به جهان پیرامون نداشتند.
اما چند نگاره صخره‌ای را می‌توان به‌عنوان هنر فیگوراتیو در نظر گرفت، زیرا آنها چهره‌ها و اشیاء را به‌شکلی قابل تشخیص از واقعیت‌های فیزیکی مانند انسان و سایر حیوانات به تصویر می‌کشند. چنین نگاره‌هایی بسیار کمیاب هستند، اگرچه احتمالا به‌طور تصادفی در جزیره سولاوسی به وفور یافت می‌شوند.
ظهور آثار هنری روایی نقطه عطفی مهم در هنر داستان‌سرایی و تاریخ بشر را برجسته می‌کند. همان‌طور که جوامع انسانی پیچیده‌تر شدند، آثار هنری نیز پیچیده‌تر شدند. نقاشی از اشکال انتزاعی و پر پیچ و خم به تصویرهای فیگوراتیوی رسید که نه تنها واقعیت را نشان می‌دادند، بلکه دارای معنای عمیقی نیز بودند.
ممکن است تعجب کنیم که چرا سولاوسی محل این توسعه ظاهری بوده است؟ با این حال، این احتمال وجود دارد که آثار هنری به همان اندازه پیچیده در این زمان، اگر نه قبل از آن، در جاهای دیگر نیز خلق شده باشند. این جزیره منحصر به‌فرد نبوده، اما این نقاشی‌ها به‌اندازه کافی خوش‌اقبال بوده‌اند که در اینجا حفظ و بعدها شناسایی شوند.
بروم گفت: «احتمالا انسان‌ها در یک دوره زمانی مشابه در دیگر نقاط جهان نیز از روش‌های مشابهی برای تصویرسازی استفاده می‌کرده‌اند، اما یا شواهدی از آنها باقی نمانده و یا اینکه هنوز کشف نشده‌اند.»
او افزود: «هنر سولاوسی اکنون قدیمی‌ترین شواهد شناخته‌شده از این پیشرفت کلیدی در تاریخ هنر را پیش روی ما گذاشته است، اما این هنر احتمالا ریشه در آفریقا، جایی که گونه ما در آنجا تکامل یافت، داشته است.»
نیویورک پست نوشت این حقیقت شاید برای بسیاری شوکه‌کننده باشد اما برای کسانی که از نزدیک با دنیای روابط آشنا هستند چندان تعجب‌آور نیست.
سکستون، وکیل برجسته طلاق، در پادکست مورد اشاره، آمار تکان‌دهنده‌ای درباره ازدواج و طلاق ارائه داد.
او گفت: «اساسا ۵۶ درصد ازدواج‌ها به طلاق ختم می‌شود. این آمار شامل زوج‌هایی می‌شود که فرآیند پرهزینه، خسته‌کننده و ویران‌گر طلاق عاطفی و جدایی را پشت سر می‌گذارند. تخمین می‌زنم که دست‌کم ۲۰ درصد دیگر از افراد متاهل نیز برای بچه‌ها یا به این دلیل که نمی‌خواهند نیمی از دارایی‌شان را از دست بدهند، کنار هم می‌مانند.»
سکستون در ادامه با مثالی این آمار را توضیح داد: «بنابراین شما اکنون با روندی (ازدواج) روبه‌رو هستید که در ۷۶ درصد مواقع با شکست مواجه می‌شود. این دیوانه‌کننده است. اگر امروز وقتی از در بیرون می‌روید به شما می‌گفتم احتمال ۷۶ درصد وجود دارد که توپ بولینگ به سرتان برخورد کند، از خانه بیرون نمی‌رفتید یا کلاه ایمنی به سر می‌گذاشتید.»
او افزود که هم مردان و هم زنان با فراوانی قابل توجهی مرتکب خیانت می‌شوند.
نمی‌توان گفت کدام جنس بیشتر خیانت می‌کند اما مردان بیشتر متهم به خراب کردن روابط از طریق خیانت می‌شوند.
این اظهار نظر، تصور رایج را مبنی بر اینکه مردان بیشتر از زنان خیانت می‌کنند به چالش می‌کشد. اما چرا چنین تصوری وجود دارد؟
بر اساس گزارش نیویورک پست، پاسخ ساده است: زنان در پنهان کردن خیانت خود ماهرترند. آنها مانند ماموران مخفی عمل می‌کنند، با دقت و ظرافت رد پای خود را پاک می‌کنند و اغلب بدون اینکه هیچ سرنخی به جا بگذارند، از صحنه خارج می‌شوند.
در مقابل، مردان اغلب در پنهان کردن خیانت خود بی‌احتیاط‌تر هستند.
تحقیقات نشان می‌دهند مردان بیشتر درگیر رفتارهای پرخطر می‌شوند و هنگام خیانت، کمتر محتاطانه عمل می‌کنند. این رفتار منجر به افزایش احتمال گرفتار شدن آنها می‌شود.
مردان اغلب ردپای دیجیتالی مانند پیام‌های متنی یا ایمیل‌های مشکوک از خود به جا می‌گذارند. آنها همچنین ممکن است در مورد جزییات دروغ‌های خود بی‌دقت باشند یا تغییرات آشکاری در رفتار خود نشان دهند که توجه همسرانشان را جلب می‌کند.
از سوی دیگر، زنان معمولا در پنهان کردن خیانت خود دقیق‌تر و هوشمندتر عمل می‌کنند. آنها اغلب به یک دوست نزدیک یا مشاور اعتماد می‌کنند نه به گروهی از دوستان که ممکن است راز آنها را فاش کنند.
زنان همچنین قادرند راز خود را تا آخر عمر پنهان کنند در حالی که مردان اغلب زمانی که تحت فشار قرار می‌گیرند یا گرفتار می‌شوند، اعتراف می‌کنند.
این تفاوت در رفتار را می‌توان تا حدی به تصویری که رسانه‌ها و جامعه از خیانت ارائه می‌دهند، نسبت داد.
در فیلم‌ها و سریال‌های تلویزیونی، مردان اغلب به‌عنوان افرادی بی‌بند و بار و غیرقابل کنترل به تصویر کشیده می‌شوند، در حالی که زنان معمولا نقش قربانی یا فرد ساده‌لوح را بازی می‌کنند.
این کلیشه‌ها نه تنها واقعیت را منعکس نمی‌کنند بلکه منجر به تداوم این باور غلط می‌شوند که زنان کمتر خیانت می‌کنند.
اما واقعیت پیچیده‌تر از این کلیشه‌هاست. خیانت، صرف‌نظر از جنسیت، اغلب نشانه‌ای از مشکلات عمیق‌تر در رابطه است. گاهی اوقات افراد ناخودآگاه می‌خواهند که کشف شوند زیرا خیانت راهی برای خراب کردن رابطه‌ای است که دیگر رضایت‌بخش نیست.
این موضوع نشان می‌دهد که خیانت، فراتر از یک عمل فیزیکی، اغلب نشانه‌ای از نارضایتی عاطفی یا مشکلات ارتباطی است.
نکته مهم این است که خیانت، چه از سوی مرد انجام شود چه زن، عمل مخربی است که می‌تواند آسیب‌های جدی به روابط و افراد درگیر وارد کند.
به جای تمرکز بر اینکه کدام جنس بیشتر خیانت می‌کند، مهم است که به ریشه‌های این رفتار پرداخت و راه‌هایی برای بهبود ارتباط و صداقت در روابط پیدا کرد.
به نوشته نیویورک پست، این افشاگری درباره میزان خیانت زنان، سوالات عمیق‌تری را درباره ماهیت روابط انسانی و تک‌همسری مطرح می‌کند: آیا انسان‌ها ذاتا برای روابط تک‌همسری طراحی شده‌اند؟ یا این انتظارات اجتماعی و فرهنگی هستند که ما را به سمت این نوع روابط سوق می‌دهند؟
این سوالات پیچیده نیاز به بررسی عمیق‌تر دارند و پاسخ‌های ساده‌ای برای آنها وجود ندارد.
مطرح شدن این موضوع می‌تواند فرصتی برای بازنگری در نگرش جامعه نسبت به خیانت و روابط باشد.
به جای تمرکز بر تفاوت‌های جنسیتی در خیانت، شاید وقت آن رسیده باشد که به عنوان یک جامعه، درک عمیق‌تری از پیچیدگی‌های روابط انسانی پیدا کرد و راه‌هایی برای تقویت پیوندهای عاطفی و ارتباطی یافت.
