زهره حمیدی، بازیگر سینما و تلویزیون، درگذشت



طبق اطلاعات رسیده به ایراناینترنشنال، زنان زندانی سیاسی در زندان اوین، مراسمی برای یادبود حسین راحمیپور، برادر اعدامشده همبند خود، راحله راحمیپور برگزار کردند. حسین راحمیپور در سال ۱۳۶۳ اعدام شد و فرزندش که در زندان اوین به دنیا آمد به خانواده تحویل داده نشد.
اطلاعات رسیده به ایراناینترنشنال حاکی است در این مراسم راحله راحمیپور به بیان روایتی از زندگی برادرش پرداخت و گفت که او پس از اعدام در خاوران و در گورهای دستهجمعی و بینام و نشان به خاک سپرده شد.
این زندانی سیاسی دادخواه اضافه کرد که پس از اعدام برادرش حسین، از زندان اوین با خانواده تماس گرفتند و گفتند: «بیایید ساک حسین را تحویل بگیرید. او به درک واصل شد.»
حاضران در ادامه این مراسم یادبود، درباره ضرورت مبارزه علیه صدور و اجرای احکام اعدام در ایران به بحث و تبادلنظر پرداختند.
زنان زندانی سیاسی در پایان به یاد راحمیپور و دیگر زندانیان سیاسی اعدامشده در دهه ۶۰ سرودهای انقلابی خواندند.
حسین راحمیپور، دندانپزشک و زندانی سیاسی عضو «سازمان راه کارگر» در سال ۱۳۶۲ همراه همسر باردارش به دست ماموران سپاه پاسداران در تهران بازداشت شد.
حسین راحمیپور در سال ۱۳۶۳ اعدام شد و فرزندش گلرو که در زندان اوین به دنیا آمد، هرگز به خانواده تحویل داده نشد.
پس از آن راحله راحمیپور پا در مسیر دادخواهی برادر اعدامشدهاش گذاشت و از آن زمان تا کنون در جستوجوی فرزند ناپدیدشده اوست.

راحله راحمیپور در تاریخ ۲۱ آبان ۱۳۹۸ توسط نیروهای امنیتی در تهران بازداشت و در آذرماه همان سال با تودیع قرار وثیقه از زندان اوین آزاد شد.
او مدتی بعد در شعبه ۱۵ دادگاه انقلاب تهران به ریاست قاضی ابوالقاسم صلواتی، با اتهامات «تبلیغ علیه نظام و اجتماع و تبانی به قصد بر هم زدن امنیت کشور» محاکمه و به شش سال حبس که پنج سال از آن قابل اجراست محکوم شد.
این زن دادخواه ۷۲ ساله با وجود ابتلا به بیماریهای متعدد از جمله تومور مغزی و تحت درمان بودن، در تاریخ ۲۷ آبان ۱۴۰۲ پس از احضار به دادسرای اوین بازداشت و برای تحمل حبس به بند زنان زندان اوین منتقل شد.
راحمیپور، از خانوادههای اعدامشدگان دهه ۶۰، پیش از آن نیز به دلیل ثبت شکایتی در ارتباط با سرنوشت برادر و برادرزادهاش در سازمان ملل، با پروندهسازی نهادهای امنیتی علیه خود و اتهاماتی همچون «تبلیغ علیه نظام از طریق طرح موضوع و سیاهنمایی در سازمان ملل و گفتوگو با رسانههای بیگانه» مواجه شده بود.
در اسفند ۱۳۹۵ قاضی ابوالقاسم صلواتی، رییس شعبه ۱۵ دادگاه انقلاب تهران، موضوع ناپدید شدن نوزادی به نام گلرو در زندان اوین را خیالی خواند.
صدیقه وسمقی، نویسنده و اسلامپژوه که مدتی با راحله راحمیپور در زندان اوین همبند بود، در فروردین امسال نسبت به وضعیت او ابراز نگرانی کرد و خبر داد که این زندانی دادخواه مبتلا به تومور مغزی و بیماریهای دیگر است.
راحمیپور در بهمنماه ۱۴۰۲ به دلیل حمله قلبی از زندان اوین به بیمارستان منتقل شد و تحت عمل آنژیو قرار گرفت.
برگزاری یادمان کشتار ۶۷ در بند زنان زندان اوین
روز ۲۳ مرداد نیز مراسمی برای گرامیداشت یاد زندانیان سیاسی اعدامشده در مرداد و شهریور سال ۱۳۶۷ در بند زنان زندان اوین برگزار شد.
در این مراسم شماری از زنان زندانی که خود یا نزدیکانشان طی دهه ۶۰ در زندانهای جمهوری اسلامی حبس و شکنجه شدند، تجربههایشان را با دیگر همبندیانشان به اشتراک گذاشتند.
در تابستان سال ۱۳۶۷ به دنبال صدور فتوا و فرمان روحالله خمینی، چند هزار نفر از زندانیان سیاسی و عقیدتی در زندانهای مختلف کشور از جمله اوین و گوهردشت به شکل مخفیانه اعدام و در گورهای جمعی و بینام و نشان دفن شدند.
آمار دقیقی از تعداد اعدامشدهها وجود ندارد اما برخی ناظران، قربانیان را بین سه تا پنج هزار نفر و برخی بیش از این تخمین میزنند.
خانوادههای قربانیان طی سه دهه اخیر بارها خواستار پاسخگویی مقامهای جمهوری اسلامی درباره اعدام عزیزانشان، تحویل وصیتنامه و مشخص شدن مکان دقیق دفن آنان شدهاند.
مرداد امسال، گروهی متشکل از ۳۱۳ کارشناس سازمان ملل، برنده جایزه نوبل و سازمان حقوق بشری در نامهای از ۴۵ سال «جنایات علیه بشریت» و «نسلکشی» در ایران به ویژه کشتار تابستان ۶۷ گفتند و خواستار ایجاد ساز و کار بینالمللی برای پاسخگو کردن جمهوری اسلامی و پایان دادن به مصونیت آن از مجازات شدند.
آنها به قدردانی از شش سال فعالیت جاوید رحمان، گزارشگر ویژه پیشین حقوق بشر سازمان ملل در امور ایران و به ویژه تلاشهای او برای افشای حقیقت در مورد اعدامهای دستهجمعی دهه ۶۰ از جمله کشتار ۱۳۶۷ پرداختند.
نویسندگان نامه گفتند مشتاقانه آماده همکاری با مای ساتو، جانشین رحمان در زمینه پیگیری حقیقت، پاسخگو کردن جمهوری اسلامی، پایان دادن به معافیت حکومت از مجازات و تضمین عدم تکرار این جنایات هستند.

در پی احضار، بازداشت و تهدید پرستاران معترض در ایران، شهروندان با ارسال پیامهایی به ایراناینترنشنال از اعتراضات و اعتصابات پرستاران حمایت کردند. آنها با یادآوری فداکاری پرستاران در ایام کرونا گفتند که جمهوری اسلامی آنها را خودی نمیداند و پاسخ اعتراضشان را با سرکوب داده است.
در هفتههای گذشته پرستاران در ۳۹ شهر و حدود ۷۰ بیمارستان برای رسیدگی به مشکلات معیشتیشان اعتراض و اعتصاب کردند.
آبادان، آباده، اراک، اهواز، اسلامآباد غرب، اصفهان، اقلید، بندرعباس، بوشهر، بیرجند، تبریز، تهران، جهرم، چابهار، داراب، دهدشت، رشت، رفسنجان، زنجان، سیرجان، شهرکرد، شیراز، فسا، قزوین، کرج، کرمانشاه، کنگان، لامرد، مریوان، مشهد، نیشابور، همدان، یاسوج، یزد، بابل، خرمآباد، خمینیشهر و سبزوار از جمله شهرهاییاند که تا روز سوم شهریور، اعتراضات پرستاران در آنها شکل گرفت.
اعتراضات پرستاران و کادر درمان در این مدت در حالی ادامه یافت که تعدادی از پرستاران معترض در شهرهای مختلف کشور به نهادهای امنیتی احضار و شماری دیگر بازداشت و تهدید شدند.
ایراناینترنشنال از مخاطبان خود پرسید که درباره اعتراضات و اعتصابات پرستاران و فشارهای امنیتی به معترضان چه فکر میکنند؟
دهها شهروند با ارسال پیامهایی به این پرسش پاسخ دادند که خلاصه تمامی آنها «خودی ندانستن پرستاران از سوی جمهوری اسلامی و دادن پاسخ به اعتراض آنها با سرکوب» است.
شمار زیادی از مخاطبان تاکید کردند که در ایران تحت حاکمیت جمهوری اسلامی هیچ دستگاهی جز سیستم سرکوب کار نمیکند و پاسخ هر اعتراضی از سوی مردم با سرکوب گسترده داده میشود.
ایراناینترنشنال روز دوم شهریور در گزارشی نوشت که دستکم ۱۸ پرستار معترض در روزهای گذشته در شهرهای مختلف به نهادهای امنیتی احضار شدهاند.
فیروزه مجریانشرق، زهرا تمدن، پویا اسفندیاری و دو پرستار در اراک، شماری از پرستارانی هستند که در روزهای گذشته به دلیل حضور در اعتراضات و اعتصاب بازداشت شدند.
اطلاعات رسیده به ایراناینترنشنال حاکی است که احضار و بازداشت پرستاران در شهرهای مختلف از جمله تهران کماکان ادامه دارد و نهادهای امنیتی جمهوری اسلامی از این طریق سعی در متوقف کردن موج اعتراضات پرستاران و کادر درمان دارند.
شورای هماهنگی اعتراضات پرستاران روز دوم شهریور در بیانیهای از پرستاران سراسر کشور خواست در اعتراضات خود خواهان آزادی و رفع تعقیب و توبیخ پرستاران بازداشتی شوند.
این تشکل صنفی از تمامی هنرمندان، ورزشکاران، وکیلان دادگستری و همه شخصیتهای بانفوذ مردمی خواست از پرستاران حمایت کرده و صدای آنها باشند.
یکی از مخاطبان ایراناینترنشنال در پیام خود با تاکید بر اینکه اعتصاب پرستاران یادآور روزهای نخست خیزش «زن، زندگی، آزادی» است که از یک شهر کوچک شروع شد و بعد سایر شهرها به آن پیوستند، گفت: «الان اکثر بیمارستانهای کشور با هم همراه شدهاند و به اعتراضات خود ادامه میدهند، اما چون اعتراضشان مثل خیزش انقلابی در خیابانها نیست، ماموران خیلی نمیتوانند آنها را ضرب و شتم کنند»
به گفته این شهروند، جمهوری اسلامی از طریق احضار و بازداشت پرستاران معترض و فشار بر خانوادههای آنها سعی در سرکوب معترضان و متوقف کردن اعتراضات آنها دارند.
محمد شریفیمقدم، دبیرکل خانه پرستار، روز یکشنبه در گفتوگو با سایت «دیدهبان ایران» گفت که بیمارستانهای دولتی و عمومی، پرستاران را ناچار میکنند که تنها با ساعتی ۲۰ هزار تومان، اضافهکاری اجباری انجام دهند.
او اضافه کرد: «تمام مطالبات امروز جامعه پرستاری کشور بر اساس قوانینی است که در سالهای گذشته به تصویب مجلس رسیده، اما هیچگاه به شکل کامل، صحیح و واقعی اجرا نشده است.»
به گفته شریفیمقدم، در هیچ کشوری، اختلاف کارانه دریافتی یک پزشک با پرستاری که در همان بیمارستان و همان بخش مشغول به کار است، به ۱۰۰ برابر نمیرسد.
دبیرکل خانه پرستار با بیان اینکه حرفه پرستاری کاملا جذابیت خود را در ایران از دست داده، خاطرنشان کرد: «سالانه دو تا سه هزار نفر از پرستاران از کشور مهاجرت میکنند. بسیاری از پرستارانی که مهاجرت نمیکنند نیز به دنبال تغییر شغل هستند.»
مخاطبی دیگر در پیام خود با تاکید بر لزوم حمایت از اعتراضات پرستاران میگوید این اعتراضات صنفی صرفا مختص پرستاران نیست و اقشار مختلف جامعه همچون معلمان، کارگران، افراد دچار معلولیت و همه آحاد جامعه به حکومت معترضاند.
او تاکید کرد: «اقتصاد در ایران مافیایی، باندی و رانتی شده و دیگر رانتی هم برای تقسیم کردن نمانده است. حکومت منبع درآمدی ندارد و هر چه دارد را در راستای ادامه بقای خود صرف نظامیگری میکند. این آغاز یک پایان است و به از بین رفتن جمهوری اسلامی مثل دیگر حکومتهای توتالیتر میانجامد.»
یکی دیگر از شهروندان با اشاره به اینکه پرستاران در ایام کرونا جان مردم را نجات دادند و به دادشان رسیدند، تاکید کرد که همه مردم وظیفه دارند در این شرایط از اعتراضات پرستاران حمایت کنند و به کمک آنها بشتابند.
جواد توکلی، عضو شورای مرکزی خانه پرستار کشور ریشه اعتراضات امروز پرستاران را به دلیل دو دهه بیعدالتی و دیده نشدن آنها میداند و میگوید پرستاران در طرح جامع سلامت هم دیده نشدند.
از روز ۱۵ مرداد و به دنبال درگذشت پروانه ماندنی، پرستار جوان، اعتصابات گسترده پرستاران در شهرهای مختلف کشور آغاز شد.
بیش از ۲۲۰ هزار پرستار در بیمارستانهای دولتی و خصوصی در ایران مشغول کار هستند.
در سراسر کشور به ازای هر هزار نفر جمعیت، به طور میانگین ۱/۵ نفر پرستار وجود دارد.
میانگین جهانی پرستار به ازای هر هزار بیمار، سه نفر است.
در حال حاضر به استناد گفتههای شمار زیادی از پرستاران و کادر درمان، آنان نه تنها دچار فرسودگی میشوند، بلکه خدمات کامل پرستاری نیز به بیماران ارائه نمیشود.
دستمزد بسیار پایین و شرایط سخت کاری، تقاضا برای این شغل را کاهش داده و نظام درمان ایران را با وضعیتی پیچیده مواجه کرده است.
اعتراضات نظام پرستاری و به طور کلی کادر درمان در ایران محدود به اعتصابات اخیر نبوده است.
تیرماه امسال نیز پرستاران دست به اعتراض زدند.
فریدون مرادی، عضو شورای عالی نظام پرستاری، در همین ماه اعلام کرد ماهانه ۱۵۰ تا ۲۰۰ نفر از پرستاران مهاجرت میکنند.
بیشتر بخوانید: پرستاران و فروپاشی نظام سلامت

علی خامنهای روز یکشنبه پس از عزاداری اربعین با «هیاتهای دانشجویی»، گفت: «جنگ اشکال مختلفی دارد، در دوران شمشیر و نیزه یک جور و در دوران اتم و هوش مصنوعی طور دیگری است، ولی وجود دارد.» او افزود: «حرب لِمَن حارَبَكم (جنگ با دشمنان) نباید فراموش شود.»

جلال ملکی، سخنگوی سازمان آتش نشانی تهران، از انفجار و آتشسوزی در جایگاه سوخت نزدیکی پارک ساعی خبر داد و گفت یک کارگر ۵۵ ساله که در حال تعمیر جایگاه بوده، جان باخته است. او افزود: «مخزن روز پیش برای تعمیرات خالی شده بود اما بخارهای بنزین داخل آن باعث شد انفجار رخ دهد.»

تیمور حسینی، رییس پلیس راهور فراجا با بیان اینکه موج بازگشت ورود زائران اربعین به کشور آغاز شده است، گفت: «پلیس برای نظارت دقیق بر ترافیک مسیرها و وضعیت پارکینگ ها در نقاط مرزی از پهپاد استفاده میکند.»