۲۲ تن از زنان زندانی سیاسی و عقیدتی محبوس در زندان اوین، با انتشار نامه‌ای خواهان توقف و رسیدگی به «اذیت و آزار جنسی» تعدادی از زندانیان در حین بازرسی بدنی شدند. آن‌ها در این نامه اعلام کردند که در صورت پاسخگو نبودن مسئولان، دست به اقدامات اعتراضی خواهند زد.
زنان زندانی سیاسی و عقیدتی امضا کننده این نامه، اعتراض شدید خود را به بازرسی‌هایِ بدنی غیرمتعارف و اذیت و آزارهای جنسی تعدادی از زندانیان در حین بازرسی بدنی اعلام کردند.
آن‌ها با بیان اینکه خواستار رسیدگی به وضعیت موجود هستند، تاکید کردند که در صورت پاسخگو نبودن مسئولان، دست به اقدامات اعتراضی خواهند زد.
سروناز احمدی، آنیشا اسداللهی، سمانه اصغری، ریحانه انصاری‌نژاد، گلرخ ایرایی، سکینه پروانه، ناهید خداجو، نسرین خضری جوادی، راحله راحمی‌پور، ویدا ربانی، نسرین روشن، نسیم سیمیاری، سعیده شفیعی، مهوش شهریاری، پخشان عزیزی، سعیده قربانعلی، نرگس محمدی، وریشه مرادی، پریوش مسلمی، معصومه نساجی، حورا نیکبخت، مریم یحیوی، امضاکنندگان این نامه هستند.
موضوع آزار و اذیت جنسی زنان زندانی در ایران در سال‌های اخیر بارها خبرساز شده است.
در خرداد ماه امسال یک منبع موثق نزدیک به خانواده‌های زندانیان سیاسی زندان قزلحصار به ایران‌اینترنشنال گفت ماموران زن به بهانه «بازرسی»، همسر یکی از زندانیان سیاسی را در رفتاری بی‌سابقه هدف تجاوز جنسی، آزار و تحقیر قرار دادند.
نرگس محمدی، برنده جایزه نوبل صلح زندانی در اوین روز ۲۹ خرداد امسال به دلیل افشاگری درباره آزار و تعرض جنسی به زنان بازداشت‌شده با پرونده‌سازی تازه مواجه و در دادگاه انقلاب به حبس محکوم شد.
طی اردیبهشت تا آذر ۱۴۰۲ سازمان دیده‌بان حقوق بشر و سازمان عفو بین‌الملل در گزارش‌هایی از «تجاوز جنسی» ماموران سپاه، بسیج، وزارت اطلاعات و بخش‌های مختلف پلیس به زنان، مردان و کودکان در جریان اعتراضات خیزش مهسا خبر دادند.
پیش از آن‌ها، کمیته مستقل حقیقت‌یاب سازمان ملل در نخستین گزارش خود درباره خیزش «زن، زندگی، آزادی» که در اسفند ۱۴۰۱ منتشر شد، موارد تجاوز و سایر اشکال خشونت جنسی و مبتنی بر جنسیت مانند «تجاوز گروهی و تجاوز با اشیا، وارد کردن شوک الکتریکی به اندام تناسلی، برهنه‌سازی اجباری و لمس و دستمالی بدن زنان و دختران» را تایید کرد.
در خرداد سال ۱۴۰۲ تعدادی از زنان فعال مدنی و سیاسی با روایت دوران بازداشت یا زندان خود، شرح دادند که چگونه نیروهای جمهوری اسلامی آنان را مجبور کرده‌اند جلوی چشم ماموران یا مقابل دوربین‌ها کاملا برهنه شوند.
پس از آن در روز ۱۵ خرداد و در پی این افشاگری زندانیان زن پیشین درباره تعرض‌های جنسی در چارچوب «بازرسی برهنه بدنی»، خبرگزاری میزان، وابسته به قوه قضاییه جمهوری اسلامی این نوع بازرسی‌ها را تایید کرد اما مدعی شد که «هیچ‌گونه تصویری ثبت و ضبط نمی‌شود».
مدل جدید پیجرهای آپولو که فروشش دو سال پیش به حزب‌الله مطرح شد، به‌گونه‌ای طراحی شده بود که کاملا با نیازهای گروهی شبه‌نظامی با شبکه گسترده‌ای از نیروها و سابقه طولانی در رفتار محتاطانه، هم‌خوانی داشت.
پیجر مدل AR924 کمی بزرگ‌تر از حد معمول بود، اما به دلیل ساختار محکم و مقاوم، برای استفاده در شرایط سخت میدان نبرد مناسب به نظر می‌رسید.
این دستگاه ضد آب، طراحی تایوانی داشت و مجهز به باتری بزرگی بود که می‌توانست ماه‌ها بدون نیاز به شارژ کار کند.
مهم‌تر از همه، این پیجرها به هیچ وجه از سوی سرویس‌های اطلاعاتی اسرائیل قابل ردیابی نبودند.
بنا بر گزارش واشینگتن‌پست، رهبران حزب‌الله به حدی از این محصول رضایت داشتند که پنج هزار دستگاه از آن را خریدند و از ماه فوریه آن‌ها را بین نیروهای میانی و پرسنل پشتیبانی خود توزیع کردند.
هیچ‌یک از کاربران نمی‌دانستند که یک بمب اسرائیلی به‌طور ماهرانه در این دستگاه‌ها جاسازی شده است. حتی پس از انفجار هزاران دستگاه در لبنان و سوریه، تنها تعداد کمی به خطرناک‌ترین ویژگی این پیجرها پی بردند.
این ویژگی‌های خطرناک، شامل فرآیند دو مرحله‌ای رمزگشایی بود که تضمین می‌کرد بیشتر کاربران هنگام انفجار، پیجر را با هر دو دست خود نگه داشته باشند.
به گفته مقام‌های اسرائیلی، آمریکایی و خاورمیانه‌ای، زمانی که سرویس اطلاعاتی موساد در تاریخ ۱۷ سپتامبر (۲۷ شهریور) این دستگاه‌ها را از راه دور فعال کرد، حدود سه هزار افسر و عضو حزب‌الله که اغلب از نیروهای پشتیبانی بودند، کشته یا نقص عضو شدند.
در این انفجارها همچنین تعداد نامعلومی از غیرنظامیان نیز قربانی شدند.
این عملیات جاسوسی بی‌نظیر، یکی از موفق‌ترین و خلاقانه‌ترین نفوذها به دشمن از سوی یک سرویس اطلاعاتی در دوره معاصر محسوب می‌شود. اما جزییات کلیدی آن از جمله نحوه برنامه‌ریزی، اجرا و جنجال‌هایی که در درون نهادهای امنیتی اسرائیل و میان متحدانش ایجاد کرد تازه اکنون آشکار شده است.
واشینگتن‌پست گزارشی بر اساس مصاحبه‌هایی با مقام‌های امنیتی ناشناس اسرائیل، عرب و آمریکایی، سیاستمداران و دیپلمات‌هایی که در جریان این رویدادها بوده‌اند و همچنین مقام‌های لبنانی و افراد نزدیک به حزب‌الله منتشر کرد.
گزارش واشنگتن پست نشان می‌دهد که چگونه این حمله نه تنها صفوف رهبری حزب‌الله را ویران، بلکه اسرائیل را جسورتر کرد تا حسن نصرالله، رهبر ارشد حزب‌الله را هدف قرار دهد و به خطر وقوع جنگی گسترده‌تر در خاورمیانه دامن بزند.
طراحی شده به‌دست موساد، مونتاژ شده در اسرائیل
به گفته مقام‌های اسرائیلی، خاورمیانه‌ای و آمریکایی، ایده عملیات پیجر در سال ۲۰۲۲ شکل گرفت.
بخش‌هایی از این طرح بیش از یک سال پیش از حمله هفت اکتبر حماس که منطقه را در مسیر جنگ قرار داد، اجرایی شد. در آن زمان، مرز شمالی اسرائیل با لبنان، که پیش‌تر از جنگ آسیب دیده بود، نسبتا آرام بود.
در میان حدود شش گروه شبه‌نظامی تحت حمایت جمهوری اسلامی که سلاح‌های خود را به سمت اسرائیل نشانه گرفته‌اند، حزب‌الله با اختلاف، از همه قوی‌تر است.
مقام‌های اسرائیلی با نگرانی فزاینده‌ای نظاره‌گر بودند که چگونه این گروه لبنانی، سلاح‌های جدیدی به زرادخانه‌ای اضافه می‌کند که پیش‌تر با ده‌ها هزار موشک هدایت‌شونده دقیق قادر به هدف قرار دادن شهرهای اسرائیل بود.
سرویس اطلاعاتی اسرائیل (موساد) که وظیفه مقابله با تهدیدات خارجی علیه این کشور را بر عهده دارد، سال‌ها تلاش کرده بود تا با نظارت الکترونیکی و عوامل انسانی، به حزب‌الله نفوذ کند.
به مرور زمان، رهبران حزب‌الله متوجه شدند که این گروه نسبت به نظارت و هک‌های اسرائیل آسیب‌پذیر است و از این بابت نگران شدند. چراکه حتی تلفن‌های همراه معمولی نیز می‌توانستند به دستگاه‌های شنود و ردیابی تحت کنترل اسرائیل تبدیل شوند.
به گفته مقام‌ها، ایده ایجاد یک نوع «اسب تروای ارتباطی» از این نگرانی متولد شد.
حزب‌الله به دنبال شبکه‌های الکترونیکی غیرقابل هک برای ارسال پیام‌های خود بود و موساد با ارائه دو ترفند، این گروه شبه‌نظامی را به خرید دستگاه‌هایی سوق داد که به نظر برای این کار ایده‌آل بودند: تجهیزاتی که موساد طراحی کرده و در اسرائیل ساخته بود.
بخش اول این طرح، شامل بی‌سیم‌های تله‌گذاری شده بود که موساد تقریبا یک دهه پیش و در سال ۲۰۱۵ آن‌ها را وارد لبنان کرد.
این رادیوهای دوطرفه سیار، دارای بسته‌های باتری بزرگ، مواد منفجره مخفی و سیستمی برای انتقال پیام‌ها بودند که به اسرائیل امکان دسترسی کامل به ارتباطات حزب‌الله را می‌دادند.
به گفته منابع واشینگتن‌پست، اسرائیلی‌ها به مدت ۹ سال به شنود مکالمات حزب‌الله بسنده کردند و در عین حال گزینه تبدیل این بی‌سیم‌ها را به بمب، برای بحران‌های آینده محفوظ نگه داشتند.
سپس فرصتی جدید و محصولی جذاب پیش آمد: یک پیجر کوچک مجهز به مواد منفجره قوی.
طنز تلخ ماجرا این بود که حزب‌الله در نهایت به‌طور غیرمستقیم، خودش هزینه خرید بمب‌های کوچکی را به اسرائیلی‌ها پرداخت که ماه‌ها بعد، بسیاری از نیروهایش را کشت یا زخمی کرد.
از آنجا که رهبران حزب‌الله به احتمال خرابکاری حساس بودند، پیجرها نمی‌توانستند به اسرائیل، آمریکا یا هر متحد دیگر اسرائیل ارتباطی داشته باشند.
بنابراین در سال ۲۰۲۳، حزب‌الله درخواست‌هایی برای خرید عمده پیجرهایی با برند آپولو دریافت کرد که محصولی شناخته‌شده با توزیع جهانی و بدون هیچ‌گونه ارتباط مشهودی با منافع اسرائیلی یا یهودی بود.
به گفته منابع واشینگتن‌پست، شرکت تایوانی از این طرح بی‌خبر بود.
پیشنهاد فروش پیجرها از سوی یک مقام بازاریابی ارائه شد که حزب‌الله به او اعتماد داشت و با آپولو مرتبط بود.
این مقام بازاریابی، زنی بود که به‌عنوان نماینده فروش سابق شرکت تایوانی در خاورمیانه فعالیت می‌کرد و منابع واشینگتن‌پست از افشای هویت و ملیت او خودداری کردند.
این زن پیش‌تر شرکت خود را تاسیس و مجوز فروش خطی از پیجرها را با برند آپولو کسب کرده بود.
او در سال ۲۰۲۳ پیشنهاد خرید یکی از محصولات شرکتش یعنی مدل AR924 را به حزب‌الله ارائه داد که محکم و قابل‌اعتماد بود.
یک مقام اسرائیلی که از جزییات عملیات مطلع بود، گفت: «او کسی بود که با حزب‌الله در تماس بود و به آن‌ها توضیح داد که چرا پیجری با باتری بزرگ‌تر از مدل اصلی بهتر است.»
این مقام افزود: «یکی از نقاط قوت اصلی AR924 این بود که می‌شد آن را با یک کابل شارژ کرد و باتری‌هایش عمر طولانی‌تری داشتند.»
به گفته منابع واشینگتن‌پست، در نهایت تولید واقعی این دستگاه‌ها برون‌سپاری شد و مقام بازاریابی هیچ اطلاعی از این عملیات نداشت و نمی‌دانست که پیجرها تحت نظارت موساد در اسرائیل مونتاژ می‌شوند.
پیجرهای موساد، هر یک با وزنی کمتر از سه اونس (حدود ۸۵ گرم) شامل ویژگی منحصر به فردی بودند: بسته‌ای باتری که مقدار کمی از یک ماده منفجره قوی را در خود پنهان کرده بود.
در یک شاهکار مهندسی، قطعات و اجزای بمب به قدری با دقت پنهان شدند که عملا غیرقابل شناسایی بودند؛ حتی اگر دستگاه باز می‌شد.
مقام‌های اسرائیلی معتقدند که حزب‌الله برخی از این پیجرها را باز کرده و ممکن است حتی آن‌ها را با اشعه ایکس بررسی کرده باشد.
دسترسی از راه دور موساد به این دستگاه‌ها نیز غیرقابل مشاهده بود.
یک سیگنال الکترونیکی از این سرویس اطلاعاتی می‌توانست انفجار هزاران دستگاه را به‌طور همزمان فعال کند. اما برای تضمین حداکثر آسیب، این انفجار همچنین می‌توانست با استفاده از یک فرآیند ویژه دو مرحله‌ای فعال شود که برای مشاهده پیام‌های رمزنگاری‌شده لازم بود.
به گفته یکی از منابع واشینگتن‌پست، «برای خواندن پیام، باید دو دکمه را فشار می‌دادید» که این در عمل، به معنای استفاده از هر دو دست بود.
این مقام گفت در انفجار ناشی از این دستگاه‌ها، کاربران به‌طور قطع هر دو دست خود را مجروح می‌کردند و بنابراین دیگر «نمی‌توانستند بجنگند».
بی‌خبری مقام‌های اسرائیلی از انفجارها تا آخرین روزها
بیشتر مقام‌های ارشد اسرائیل تا تاریخ ۱۲ سپتامبر (۲۲ شهریور) از این قابلیت‌ها مطلع نبودند.
به گفته مقام‌های اسرائیلی، این همان روزی است که بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر اسرائیل، مشاوران اطلاعاتی خود را برای برگزاری جلسه‌ای به منظور بررسی اقدامات احتمالی علیه حزب‌الله فراخواند.
به گفته مقام‌های آگاه از این رویداد، طبق خلاصه‌ای از جلسه که چند هفته بعد منتشر شد، مسئولان موساد نخستین تحلیل‌ها و گزارش‌های خود را درباره یکی از مخفی‌ترین عملیات‌های این سازمان ارائه دادند.
تا آن زمان، اسرائیلی‌ها پیجرهای تله‌گذاری‌شده را در دست‌ها و جیب‌های هزاران نفر از اعضای حزب‌الله قرار داده بودند.
مقام‌های اطلاعاتی همچنین درباره یک نگرانی دیرینه صحبت کردند: با تشدید بحران در جنوب لبنان، خطر فاش شدن این مواد منفجره افزایش یافته بود و سال‌ها برنامه‌ریزی دقیق و فریب می‌توانست به سرعت و بی‌نتیجه، از بین برود.
به گفته منابع واشینگتن‌پست، در سراسر دستگاه امنیتی اسرائیل، بحث شدیدی به وجود آمد و همه، از جمله نتانیاهو، متوجه شدند که هزاران پیجر در معرض انفجار، می‌توانند آسیب‌های جبران‌ناپذیری به حزب‌الله وارد کنند.
آن‌ها به این فکر کردند که این انفجارها همچنین ممکن است منجر به پاسخ شدیدی شوند؛ از جمله حمله تلافی‌جویانه موشکی گسترده رهبران باقی‌مانده حزب‌الله و احتمال پیوستن ایران به این درگیری.
یک مقام اسرائیلی گفت: «واضح بود که برخی خطرات وجود دارد و برخی، از جمله مقام‌های ارشد ارتش اسرائیل، درحالی‌که عملیات علیه حماس در غزه ادامه داشت، درباره احتمال تشدید کامل تنش با حزب‌الله هشدار داده بودند. اما دیگران، به‌ویژه موساد، فرصتی را برای برهم زدن وضع موجود با "چیزی شدیدتر" می‌دیدند.»
به گفته مقامات آمریکایی ایالات متحده به‌عنوان نزدیک‌ترین متحد اسرائیل، از پیجرهای تله‌گذاری‌شده یا بحث‌های داخلی در مورد اینکه آیا باید آن‌ها را فعال کنند، مطلع نشده بود.
در نهایت، نتانیاهو موافقت کرد که این دستگاه‌ها در زمانی که می‌توانند حداکثر آسیب را وارد کنند، فعال شوند.
در هفته‌های بعد، موساد شروع به آماده‌سازی برای انفجار متوالی پیجرها و بی‌سیم‌هایی کرد که آن‌زمان در حال استفاده بودند.
در این حین، در اورشلیم و تل‌آویو، بحث در مورد کارزار حزب‌الله گسترش یافت و به هدفی دیگر با پیامدهای عمیق رسید: خود حسن نصرالله.
ترور حسن نصرالله و اختلاف‌نظر در کابینه اسرائیل
منابع واشینگتن‌پست گفتند که موساد، سال‌ها از محل حضور حسن نصرالله در لبنان آگاه بوده و به دقت حرکات او را ردیابی می‌کرد. با این حال، اسرائیلی‌ها دست به اقدام نمی‌زدند، زیرا مطمئن بودند که ترور نصرالله به جنگ تمام‌عیار با حزب‌الله و شاید حتی با ایران منجر خواهد شد.
دیپلمات‌های آمریکایی در تلاش بودند تا نصرالله را متقاعد کنند که به یک آتش‌بس جداگانه با اسرائیل، بدون ارتباط با درگیری در غزه، موافقت کند. به این امید که این توافق به خروج نیروهای حزب‌الله از پایگاه‌های جنوبی لبنان منجر شود که امنیت شهروندان اسرائیلی در نزدیکی مرز را تهدید می‌کرد.
به گفته مقام‌های آمریکایی و خاورمیانه‌ای، مقام‌های ارشد اسرائیلی با پیشنهاد آتش‌بس موافق بودند، اما نصرالله از تایید آن خودداری کرد و اصرار داشت که ابتدا باید آتش‌بس در غزه برقرار شود.
برخی از مقام‌های ارشد سیاسی و نظامی اسرائیل همچنان در مورد هدف قرار دادن نصرالله مردد و نگران پیامدهای آن در منطقه بودند.
در تاریخ ۱۷ سپتامبر (۲۷ شهریور) در حالی که بحث‌ها در بالاترین محافل امنیت ملی اسرائیل در مورد حمله به نصرالله ادامه داشت، هزاران پیجر با برند آپولو به‌طور همزمان در سراسر لبنان و سوریه به صدا درآمدند یا لرزیدند و جمله کوتاهی به زبان عربی روی صفحه ظاهر شد: «شما یک پیام رمزگذاری‌شده دریافت کردید».
عملیات‌های حزب‌الله طبق دستورالعمل‌ها برای بررسی پیام‌های کدگذاری‌شده، دو دکمه را فشار دادند.
انفجارهای رخ داده، در خانه‌ها و مغازه‌ها، در خودروها و خیابان‌ها، دست‌ها را تکه‌تکه کرد و انگشتان افراد را از بین برد.
کمتر از یک دقیقه بعد، هزاران پیجر دیگر نیز صرف‌نظر از اینکه کاربر دستگاه خود را لمس کرده باشد یا نه، با فرمان از راه دور منفجر شدند.
روز بعد، در ۱۸ سپتامبر (۲۸ شهریور) صدها بی‌سیم (واکی‌تاکی) به همان شکل منفجر شدند و کاربران و رهگذران را کشتند یا مجروح کردند.
این اولین ضربه از مجموعه حملاتی بود که قلب یکی از سرسخت‌ترین دشمنان اسرائیل را هدف قرار داد.
در حالی که حزب‌الله تحت فشار شدید قرار گرفته بود، اسرائیل دوباره حمله کرد و با بمب‌های دو هزار پوندی به مقرها، انبارهای تسلیحات و مراکز لجستیکی این گروه ضربه وارد کرد.
بزرگ‌ترین سری حملات هوایی اسرائیل ۱۰ روز پس از انفجار پیجرها و در شش مهر رخ داد.
این حمله که یک مرکز فرماندهی زیرزمینی در بیروت را هدف قرار داد، به دستور نتانیاهو انجام شد؛ زمانی که او برای سخنرانی در سازمان ملل متحد به نیویورک سفر کرده بود.
نتانیاهو در این سخنرانی خطاب به حزب‌الله اعلام کرد: «دیگر بس است.»
روز بعد و در هفت مهر حزب‌الله آنچه را که بیشتر جهان قبلا می‌دانستند، تایید کرد: نصرالله، رهبر آتشین‌مزاج و دشمن قسم‌خورده اسرائیل، کشته شده بود.
