معاون پزشکیان در امور زنان: یکی از چالش‌های کشور کم‌رنگ شدن ارزش‌های خانوادگی است
بند میثاق، سوله‌ای است که در حالتی شبیه به قرنطینه در منتهی‌الیه شرقی زندان قرار گرفته و هواخوری آن که تنها چهار متر مربع مساحت دارد، دیوارهای بلند سیمانی دارد که از بالا با توری مشبک فلزی محصور شده است.
تخت‌های فلزی این بند که فاقد تشک هستند، به شکلی غیراستاندارد، کوتاه هستند و زندانیان باید به حالت خموده روی آن دراز بکشند و یا روی زمین بخوابند.
زندانیان در این وضعیت ناچار هستند از پتو برای زیر و رویشان استفاده کنند که با توجه به شروع فصل سرما، نمی‌تواند آن‌ها را گرم نگه دارد و زندانیان در این وضعیت آسیب‌پذیرتر شده و سرماخوردگی و آنفولانزا در بین زندانیان شایع شده است.
زمین سیمانی سلول هم نمناک است و موکتی که روی آن کشیده شده است، نه سرما و نه نمناکی آن را کم نمی‌کند.
بند میثاق آبگرمکن ندارد و زندانیان که بعضا میانسال و دچار دردهای مزمن مفصلی هستند، با وجود سردی هوا، باید از آب کاملا سرد برای شستشو و استحمام استفاده کنند.
علاوه بر این، با توجه قطعی‌های مکرر برق شهری، سیستم گرمایش زندان که به برق اضطراری مجهز نیست، در طول شبانه‌روز به صورت مکرر قطع می‌شود.
در این شرایط، مقررات زندان هم به شکلی تنظیم شده که شرایط دشوار زندانیان را تشدید و آزار آنان را تسهیل کند.
از جمله این مقررات آزاردهنده این است که زندان لاکان فقط دو بار در سال از خانواده زندانیان لباس قبول می‌کند، آن‌هم لباس‌هایی که نباید کلاه، بند، زیپ، نوشته و هیچ تزئیناتی داشته باشند.
اما با شروع فصل سرما و برودت هوا، بخش اداری زندان در حالت تعطیلی است و مسئولان زندان اعلام کرده‌اند امکان دادن لباس گرم به زندانیان هم وجود ندارد.
بند زنان زندان لاکان
حدود ۱۵۰ زن زندانی در زندان لاکان رشت به‌سر می‌برند. این زندانیان با محرومیت‌ها، محدودیت‌ها و مشکلات مختلفی در دوران حبس مواجه هستند و این موضوع تحمل حبس را برای آن‌ها دشوارتر کرده است.
نبود امکانات اولیه همچون آشپزخانه، کیفیت پایین غذا، محدودیت در تامین نیازهای غذایی و بهداشتی، بخشی از مشکلاتی است که این زندانیان با آن مواجه هستند.
فروغ سمیع‌نیا، فعال حقوق زنان، پیشتر در روایت خود از شرایط دشوار این زندان نوشت فضای زندان بسیار محدود است و در محلی که به عنوان آشپزخانه شناخته می‌شود، تنها یک سماور قرار دارد که زندانیان می‌توانند از آن آب جوش تهیه کنند.
این زندانی سیاسی کیفیت غذای زندان را بسیار پایین توصیف کرد و نوشت که زندانیان مجبورند همین غذا را مصرف کنند و نمی‌توانند برای خودشان غذا درست کنند.
سمیع‌نیا که همراه با ۱۰ فعال حقوق زنان دیگر در فروردین امسال مجموعا به بیش از ۶۰ سال زندان محکوم شد، از تیرماه امسال دوران محکومیت خود را در زندان لاکان رشت سپری می‌کند.
زندان لاکان رشت شامل چهار اتاق است که حدود ۱۵۰ زندانی در آن نگهداری می‌شوند. این زندان دارای یک فروشگاه است که به گفته سمیع‌نیا سال‌ها در اختیار یک فرد خاص بوده و سود بسیار زیادی از آن کسب می‌کند.
به گفته سمیع‌نیا، این فروشگاه ۱۵۰ مشتری ثابت دارد که مجبورند نیازهای خود را تنها از این محل تهیه کنند: «اقلام فروشگاه با قیمت‌های بالا عرضه می‌شود و زندانیان چاره‌ای جز خرید ندارند.»
او با اشاره به اینکه فروشگاه زندان کالاهایی برای تامین سلامتی زندانیان ندارد و نیازهای خاص، مثل مواد غذایی مناسب برای افراد دیابتی یا کسانی که باید رژیم خاصی رعایت کنند، برآورده نمی‌شود، افزود: «به عنوان مثال، به من به دلیل دیابت نباید نشاسته مصرف کنم و نیاز به سبزیجات دارم، اما رعایت این رژیم در زندان لاکان غیرممکن است.»
وضعیت زندانیان زندان لاکان رشت نشان می‌دهد که مسئولان زندان بر خلاف قوانین داخلی و بین‌المللی، محرومیت‌ها و محدودیت‌های بسیاری را بر زندانیان اعمال کرده و با تامین نکردن نیازهای اولیه آن‌ها، جان و سلامتی‌شان را به خطر انداخته‌اند.
