دو روز پس از سانحه هوایی در واشینگتن که منجر به مرگ ۶۷ نفر شد، یک هواپیمای پزشکی با شش سرنشین از جمله یک کودک در فیلادلفیا سقوط کرد و همه سرنشینان آن جان باختند و یک نفر که در خودرو نشسته بود نیز به دلیل اصابت هواپیما در این حادثه قربانی شد. ۱۹ نفر هم در این حادثه مجروح شدند.
اداره هوانوردی فدرال آمریکا اعلام کرد که این هواپیما از نوع لیرجت ۵۵ ساخت مشترک آمریکا و فرانسه از فرودگاه شمال شرقی فیلادلفیا به مقصد برنسون در ایالت میزوری در حال پرواز بود.
این حادثه کمی بعد از ساعت شش عصر جمعه به وقت محلی رخ داد و وزارت خارجه مکزیک گفت که شش قربانی این حادثه، مکزیکی هستند.
شرکت مالک این هواپیما به ان‌بی‌سی گفت که هواپیما حامل دختر خردسالی بود که «درمان پزشکی نجات‌بخش دریافت کرده بود» و قرار بود به مکزیک بازگردد.
سایر سرنشینان این هواپیما مادر این دختر، خلبان، کمک خلبان، پزشک و پرستار بودند.
دونالد ترامپ رییس‌جمهور آمریکا در واکنش به این حادثه در شبکه‌های اجتماعی نوشت که «بسیار غمگین» شده است.
این سانحه همچنین باعث آتش‌سوزی در ساختمان‌ها و خودروهای زیادی در نزدیکی یک مرکز خرید در شمال شرقی فیلادلفیا شد.
چندین شاهد عینی به شبکه‌های تلویزیونی محلی گفتند که اجسادی را در داخل یا نزدیک آوار دیده‌اند.
یک عضو شورای شهر فیلادلفیا نیز گفت بیم آن دارد که افرادی بر اثر سقوط این هواپیما روی زمین کشته شده باشند.
هنوز علت دقیق این حادثه مشخص نشده است اما هنگام سقوط هواپیما، هوا سرد و بارانی و شعاع دید کم بود.
پلیس فیلادلفیا و اداره آتش‌نشانی این شهر به درخواست‌ها برای اظهارنظر پاسخ ندادند.
این سانحه در حالی رخ می‌دهد که ایالات متحده بدترین فاجعه هوایی خود طی ۲۴ سال گذشته را در روز چهارشنبه گذشته تجربه کرد.
۶۷ نفر در چهارشنبه بر اثر برخورد یک بالگرد نظامی با یک هواپیمای مسافربری حین پرواز بر فراز فرودگاه رونالد ریگان واشینگتن جان خود را از دست دادند.
امدادگران تاکنون تنها ۴۱ جسد را از آب‌های رودخانه پوتوماک بیرون آورده‌اند و جست‌وجو برای یافتن اجساد همچنان ادامه دارد.
مقامات عصر جمعه اعلام کردند جعبه سیاه هلیکوپتر پیدا شده و تحقیقات درباره این سانحه ادامه دارد.
ارتفاع غیرمجاز بالگرد نظامی و کمبود نیرو در برج مراقبت فرودگاه از جمله مسائلی است که پس از این حادثه درباره علت آن مطرح شد.
در جریان این تجمع که شنبه ۱۳ بهمن برگزار شد، خانواده‌های کوهلر، پاریس و گروندو، خواستار آزادی فوری و بی قید شرط آنها از زندان‌های جمهوری اسلامی ایران شدند.
آنها هدف از برگزاری این تجمعی را جلب توجه توجه افکار عمومی فرانسه برای پرداختن به وضعیت این سه شهروند زندانی در ایران، عنوان کردند و از امانوئل مکرون خواستند برای آزادی آنها تلاش کند.
لویی آرنو، بنجامین برییر و برنارد فلان، سه شهروند فرانسوی که پیش‌تر در ایران زندانی بودند نیز در این تجمع شرکت کردند.
آنها در این تجمع پلاکاردهایی حاوی نوشته‌هایی از جمله «وزارت اطلاعات و شکنجه» «سپاه کروگان‌گیر» در دست گرفتند و حمایت خود را از کوهلر، پاریس و گروندو اعلام کردند.
پیش از این در ۱۲ بهمن، امانوئل مکرون از این سه شهروند فرانسوی زندانی در ایران به عنوان «گروگان» یاد کرد و ضمن درخواست آزادی فوری آنها، در شبکه اجتماعی ایکس نوشت: «به آنها و خانواده‌هایشان فکر می‌کنم و به‌زودی با خانواده‌هایشان دیدار خواهم کرد.»
رییس‌جمهور فرانسه در این مطلب بازداشت و زندانی‌کردن این شهروندان فرانسوی را غیرانسانی و خودسرانه خواند نوشت: «سسیل کوهلر، ژاک پاریس، هزار روز است که در ایران زندانی هستند. اولیویه گروندو هم بیش از ۸۴۲ روز است در بازداشت به‌سر می‌برد.»
پیش از آن در هشتم بهمن، ژان-نوئل بارو، وزیر خارجه فرانسه شرایط نگهداری و بازداشت فرانسوی‌ها در ایران را مصداق شکنجه خواند و از شهروندان این کشور خواست به ایران سفر نکنند.
بارو ۱۸ دی نیز اعلام کرد وضعیت سه شهروند فرانسوی بازداشت‌شده در ایران رو به وخامت است و برخی از آنها در شرایطی مشابه شکنجه نگهداری می‌شوند.
سسیل کوهلر، معلم فرانسوی و شریک زندگی‌اش ژاک پاریس، دو تن از این زندانیان هستند که از حدود هزار روز پیش در بازداشتگاه وزارت اطلاعات موسوم به بند ۲۰۹ زندان اوین به سر می‌‌برند.
کوهلر، مسئول روابط بین‌الملل فدراسیون ملی کار آموزشی و فرهنگی است و همسرش هم عضو همین فدراسیون است. آنها که برای گذراندن تعطیلات به ایران سفر کرده بودند، اردیبهشت ۱۴۰۱ بازداشت شدند.
رسانه‌های حکومتی در ایران، مهر ماه ۱۴۰۱ در قالب یک گزارش ویدیویی با عنوان «داستان یک ماموریت»، اعترافات اجباری کوهلر و پاریس را منتشر کردند.
اولیویه گروندو، جهانگرد ۳۴ ساله سومین شهروند فرانسوی زندانی در ایران است که اخیرا اعلام کرد قربانی «باج‌گیری سیاسی» بین تهران و پاریس شده است.
گروندو حدود دو سال و نیم پیش بازداشت و با اتهام «جاسوسی و تبانی علیه جمهوری اسلامی» به پنج سال زندان محکوم شده است.
جمهوری اسلامی بر اساس «سیاست گروگان‌گیری» خود، شهروندان خارجی و شهروندان دوتابعیتی را برای اعمال فشار بر دولت‌های غربی بازداشت می‌کند.
وزیران خارجه و مقاماتی از اتحادیه عرب، اردن، تشکیلات خودگردان فلسطین، عربستان سعودی، قطر و مصر، شنبه ۱۳ بهمن و پس از نشستی در قاهره، در بیانیهای مشترک اعلام کردند «مشتاق همکاری با دولت ترامپ برای دستیابی به صلحی عادلانه و فراگیر در خاورمیانه، مبتنی بر راهحل دو کشوری» هستند.
هفتم بهمن ترامپ گفت اردن و مصر «باید به شکل موقتی یا بلندمدت» تعداد بیشتری از فلسطینیان غزه را بپذیرند.
رییسجمهوری آمریکا از نوار غزه با حدود ۲/۳ میلیون نفر جمعیت با عنوان «یک ویرانه کامل» یاد کرد.
مقامهای مصر و اردن پیش‌تر بارها مخالفت خود را با کوچ اجباری فلسطینیان از غزه ابراز کرده بودند. واشینگتن هم سال گذشته گفته بود با جابهجایی اجباری فلسطینیان مخالف است.
در بیانیه جدید کشورهای عربی آمده است چنین اقدامی، «موجب گسترش درگیریها شده، ثبات منطقه را تهدید و چشمانداز صلح را تضعیف» خواهد کرد.
این بیانیه تاکید کرد: «ما بر رد هر گونه تلاش برای خدشه وارد کردن به حقوق غیرقابل انکار فلسطینیها به هر شکل و تحت هر شرایط یا توجیهی اصرار میورزیم؛ چه از طریق شهرکسازی باشد یا اخراج، الحاق سرزمین یا تخلیه زمین از مالکان آن.»
وزیران خارجه کشورهای عربی از برنامههای مصر برای برگزاری یک کنفرانس بینالمللی با همکاری سازمان ملل استقبال کردند. این کنفرانس قرار است بر بازسازی غزه متمرکز باشد اما هنوز تاریخی برای آن تعیین نشده است.
عبدالفتاح السیسی، رییسجمهوری مصر، دهم بهمن ایده پذیرش ساکنان غزه را رد کرد و گفت مردم مصر برای ابراز مخالفت خود به خیابانها خواهند آمد.
ایمن الصفدی، وزیر امور خارجه اردن، هفتم بهمن با انتشار بیانیهای تاکید کرد: «مخالفت ما با جابهجایی فلسطینیان ثابت و غیرقابل تغییر است. اردن برای اردنیها و فلسطین برای فلسطینیهاست.»
با این حال، ترامپ پنجشنبه ۱۱ بهمن بار دیگر بر ایده جابهجایی فلسطینیان تاکید کرد و گفت: «ما کارهای زیادی برای آنها انجام میدهیم و آنها این کار را خواهند کرد.»
این سخنان او احتمالا اشارهای است به کمکهای گسترده آمریکا؛ از جمله کمکهای نظامی به مصر و اردن.
اردن هماکنون میزبان چندین میلیون فلسطینی است و دهها هزار نفر از فلسطینیان هم در مصر زندگی میکنند.
راسموس اومن، دادستان ارشد سوئد، گفت که پنج مظنون ابتدا به وسیله پلیس دستگیر شدند اما با پیشرفت تحقیقات، ظن دست داشتن آنها در این قتل ضعیف شد.
او گفت که تحقیقات همچنان ادامه دارد اما شواهد کافی برای نگه داشتن مظنونان در بازداشت وجود نداشته است.
اولف کریسترسون، نخستوزیر سوئد، پنجشنبه ۱۱ بهمن از احتمال نقش داشتن یک قدرت خارجی در قتل مومیکا خبر داده بود.
علی خامنهای، رهبر جمهوری اسلامی، ۳۱ تیر ۱۴۰۲ در پیامی اعلام کرد افرادی که به قرآن هتک حرمت میکنند باید با «اشد مجازات» روبهرو شوند و سوئد با حمایت از کسانی که مسئول این کار بودند، «برای جنگ با جهان اسلام وارد نبرد شده» است.
شماری دیگر از مقامهای جمهوری اسلامی نیز خواهان اخراج سفیر و تعطیلی سفارت سوئد در ایران شدند.
مومیکا، پناهنده عراقی ۳۸ ساله در سوئد که با آتش زدن قرآن موجی از واکنشها را در کشورهای اسلامی برانگیخت، شامگاه چهارشنبه ۱۰ بهمن (ساعت ۲۳ به وقت محلی) به ضرب گلوله در آپارتمانی در حوالی پایتخت سوئد کشته شد. او در خانهای در شهر سودرتالیه در نزدیکی استکهلم هدف قرار گرفت.
بر اساس اطلاعاتی که پلیس در حال بررسی آنهاست، او در حال پخش یک برنامه زنده از تیکتاک بوده که کشته شده است.
مومیکا در سال ۲۰۲۳ چندین بار اقدام به سوزاندن قرآن کرده بود. اقدام او برای آتش زدن قرآن و پرچم عراق در مقابل سفارت عراق در استکهلم موجی از واکنشها را برانگیخت. پروندهای نیز علیه او گشوده شد و قرار بود پنجشنبه حکم دادگاه را در این مورد که «آیا به دلیل تحریک به نفرت گناهکار است یا نه» دریافت کند اما دادگاه استکهلم اعلام حکم را «به دلیل مرگ یکی از متهمان» به تعویق انداخت.
پیش‌تر دادگاه مهاجرت سوئد با اخراج مومیکا با عنوان این که «با سوزاندن قرآن موجب ایجاد تنش در روابط کشورهای اسلامی با استکهلم شده»، موافقت کرده بود.
گفته میشود مومیکا پیش از این از رهبران سازمان حشد الشعبی تحت حمایت جمهوری اسلامی بوده و بعدها با یکی از رهبران تیپ بابل این سازمان دچار اختلاف شده است.
سوئد در سال ۲۰۲۳ هشدار تروریسم خود را به دومین سطح بالا رساند و نسبت به تهدیدات علیه سوئدیها در داخل و خارج از کشور توجه داد.
پاییز گذشته و در جریان یک حمله مسلحانه در بروکسل، دو نفر سوئدی کشته شدند که مرد ضارب در این حمله گفته بود قرآن «خط قرمز» اوست و او آماده است خود را برای آن قربانی کند.
مادورو خطاب به ترامپ گفت: «ما اولین گام را برداشتیم و امیدواریم که این روند حفظ شود.»
دولت ونزوئلا تحریمها و وضعیت مهاجران ونزوئلایی در آمریکا را از جمله موضوعات مورد گفتوگو در دیدار گرنل و مادورو ذکر کرد.
سفر گرنل به کاراکاس جمعه ۱۲ بهمن انجام شد و ترامپ، رییسجمهوری آمریکا نیز در شبکه‌های اجتماعی نوشت: «شش گروگان را از ونزوئلا به خانه میآوریم.»
آمریکا سومین دوره ریاستجمهوری مادورو را به رسمیت نشناخته و کارولین لیویت، سخنگوی کاخ سفید، تاکید کرد سفر گرنل به ونزوئلا به معنای به رسمیت شناختن ریاست جمهوری مادورو نیست.
شوک به مخالفان دولت ونزوئلا
خبرگزاری رویترز نوشت سفر گرنل «شوکی برای خیلی از ونزوئلاییهایی بوده که امیدوار به احیای سیاست فشار حداکثری بر دولت مادورو مانند دوره اول ریاستجمهوری ترامپ» بودند.
در واکنش به این نظرات، مائوریسیو کلاور-کارونه، نماینده ویژه ترامپ در آمریکای لاتین، گفت که این سفر «به هیچ وجه منافاتی با هدف دولت ترامپ برای برقراری دموکراسی در ونزوئلا» ندارد.
ترامپ نیز جمعه این موضوع را که سفر گرنل به دولت مادورو مشروعیت می‌دهد، رد کرد و گفت: «او با هدف خاصی به ونزوئلا رفته است.»
رییسجمهوری آمریکا تاکید کرد: «من به شدت مخالف مادورو بودهام. آنها با ما خوب تا نکردند اما مهمتر اینکه با مردم ونزوئلا رفتار بسیار بدی داشتند.»
۱۰ روز پیش مارکو روبیو، وزیر خارجه آمریکا، در گفتوگو با ادموندو گونزالس و ماریا کورینا، رهبران مخالفان دولت ونزوئلا، بر حمایت ایالات متحده از بازگشت دموکراسی به ونزوئلا و همچنین آزادی فوری و بدون قید و شرط تمامی زندانیان سیاسی تاکید کرد.
کورینا، ۲۸ آبان ضمن استقبال از چینش اعضای کابینه دولت آتی آمریکا گفته بود سیاستهای ترامپ میتواند زمینه را برای خروج مادورو از قدرت فراهم آورد و دموکراسی را در این کشور نجات دهد.
روبیو در جریان جلسه بررسی صلاحیتش در سنای آمریکا به عنوان گزینه پیشنهادی مقام وزارت خارجه، از افزایش نفوذ جمهوری اسلامی در ونزوئلا ابراز نگرانی کرده بود.
روزنامه اسرائیل هیوم ۱۶ دی گزارش داد حکومت ایران به دنبال افزایش نفوذ خود در آمریکای لاتین، بهویژه ونزوئلا است و توافقنامه همکاری ۲۰ ساله میان تهران و کاراکاس در ژوئن سال ۲۰۲۴ نهایی شده است.
بر اساس این گزارش، حزب‌الله لبنان در برخی مناطق ونزوئلا مراکز آموزش نظامی دایر کرده است و جمهوری اسلامی از این طریق میتواند «منافع ایالات متحده را هدف بگیرد» و «نفوذ خود را در سراسر آمریکای لاتین» گسترش دهد.
ونزوئلا یکی از متحدان اصلی حکومت ایران به شمار میرود. در سالهای اخیر، مواضع سیاسی تهران و کاراکاس و همچنین تحریمهای نفتی آمریکا علیه این دو، موجبات نزدیکی بیش از پیش آنها را فراهم آورده است.
