ارگاسم زنان چه ارتباطی با نشانه‌های اختلال بیش‌فعالی-کم‌توجهی دارد؟
یافته‌های یک پژوهش جدید نشان می‌دهد زنان مبتلا به اختلال بیش‌فعالی-کم‌توجهی با نشانه‌های بی‌توجهی غالب، در روابط جنسی کمتر به ارگاسم می‌رسند.
یافته‌های یک پژوهش جدید نشان می‌دهد زنان مبتلا به اختلال بیش‌فعالی-کم‌توجهی با نشانه‌های بی‌توجهی غالب، در روابط جنسی کمتر به ارگاسم می‌رسند.
نشریه سای‌پست با استناد به مطالعه‌ای که در مجله «سکس ریسرچ» منتشر شده، گزارش داد زنان مبتلا به اختلال بیش‌فعالی-کم‌توجهی (ADHD)، به‌ویژه کسانی که نشانه‌های بی‌توجهی در آن‌ها غالب است، احتمالا تجربه ارگاسم کمتری در روابط جنسی با شریک خود دارند.
این یافته‌ها بینش جدیدی درباره چالش‌هایی که زنان مبتلا به اختلال بیش‌فعالی- کم‌توجهی ممکن است در تجربیات جنسی خود با آن روبه‌رو شوند، ارائه می‌کند.
اختلال بیش‌فعالی- کم‌توجهی چیست و چرا در زنان متفاوت است
بیش‌فعالی-کم‌توجهی یک اختلال عصبی-رشدی است که حدود دو تا شش درصد بزرگسالان را تحت تاثیر قرار می‌دهد. این اختلال معمولا با الگوهایی از بی‌توجهی، تکانشگری یا بیش‌فعالی شناخته می‌شود.
اگرچه اختلال بیش‌فعالی-کم‌توجهی به‌طور سنتی بیشتر در مردان مورد مطالعه قرار گرفته، اما امروزه پژوهش‌گران به این نتیجه رسیده‌اند که زنان اغلب علائم متفاوتی را نسبت به مردان تجربه می‌کنند.
زنان به‌طور معمول بیشتر دچار نشانه‌های بی‌توجهی می‌شوند که حالتی درونی دارد و نسبت به بیش‌فعالی کمتر به چشم می‌آید.
این شیوه متفاوت بروز علائم می‌تواند زندگی آن‌ها را در ابعاد مختلف تحت تاثیر قرار دهد، حتی در حوزه‌هایی که کمتر درباره آن صحبت می‌شود، مانند روابط و عملکرد جنسی.
بیشتر بخوانید: در لحظه ارگاسم چه اتفاقاتی در مغز و بدن رخ می‌دهد؟
یافته‌های اصلی پژوهش
تینا جنسن-فگت، پژوهش‌گر دانشگاه پلی‌تکنیک کوانتلن، در این مطالعه ۸۱۵ زن سیسجندر را که در شش ماه گذشته رابطه جنسی با دست‌کم یک شریک داشتند، مورد مطالعه قرار داد.
سیسجندر به افرادی گفته می‌شود که هویت جنسیتی آن‌ها با جنسیت ثبت‌شده هنگام تولدشان یکسان است.
این زنان در گروه سنی ۱۸ تا ۸۴ سال قرار داشتند و از پیشینه‌های اجتماعی، فرهنگی و تحصیلی متنوعی انتخاب شده بودند.
بر اساس یافته‌های این پژوهش، زنانی که بیشتر دچار نشانه‌های کم‌توجهی هستند، کمتر از گروه کنترل و زنان مبتلا به انواع بیش‌فعالی-تکانشگری یا ترکیبی به ارگاسم پایدار می‌رسند.
نکته جالب توجه پژوهش این بود که زنان با علائم غالب بیش‌فعالی-تکانشگری، ارگاسم پایدارتری نسبت به زنان دارای نشانه‌های بی‌توجهی و حتی زنان بدون اختلال ADHD گزارش کردند.
نقش دارو و گرایش جنسی
پژوهش‌گران در این مطالعه تاثیر داروها بر ثبات ارگاسم را نیز بررسی کردند.
زنانی که در زمان انجام پژوهش علائم قابل‌تشخیصی از اختلال بیش‌فعالی - کم‌توجهی نداشتند اما داروهای مربوط به این اختلال را مصرف می‌کردند، در مقایسه با زنانی که نه علائم این اختلال را داشتند و نه دارو مصرف می‌کردند، به ارگاسم پایدارتری می‌رسیدند.
گرایش جنسی نیز در این پژوهش مورد بررسی قرار گرفت. در گروه زنان بدون نشانه‌های اختلال بیش‌فعالی-کم‌توجهی، اقلیت‌های جنسی مانند لزبین و دو جنس‌گرا نسبت به زنان دگرجنس‌گرا ارگاسم پایدارتری را تجربه می‌کردند.
با این حال، این تفاوت در میان زنان دارای نشانه‌های اختلال بیش‌فعالی-کم‌توجهی مشاهده نشد.
محدودیت‌های پژوهش
جنسن-فگت در گفت‌وگو با سای‌پست تاکید کرد: «یافته‌های ما درباره بهبود عملکرد ارگاسمی زنان مصرف‌کننده داروهای ADHD، باید با احتیاط تفسیر شود».
او افزود: «در این پژوهش نوع داروهای مصرفی ثبت نشده و برای بررسی تاثیر دقیق داروهای خاص بر مشکلات ارگاسمی به پژوهش‌های بیشتری نیاز است.»
پژوهش‌گران امیدوارند نتایج این تحقیق به برنامه‌های آموزشی برای زنان مبتلا به ADHD و افراد دچار مشکل عدم ارگاسم کمک کند.
هدف اصلی این پژوهش پشتیبانی از زنان مبتلا به این اختلال برای داشتن زندگی جنسی سالم‌تر از طریق شناخت دقیق‌تر مشکلات جنسی آن‌ها است.
