فرمانده سپاه تهران، اسرائیل و آمریکا را تهدید به نابودی کرد

هشدار سرویس اطلاعات فدرال سوئیس درباره ایران، در پی تحقیق شبکه‌های سوئیسی اس‌آر‌اف و آرتی‌اس درباره چهار مورد مرگ در ایران، منتشر شد.

سقوط یک دیپلمات سوئیسی از بالکن آپارتمانش در تهران در مه ۲۰۲۱، بیماری ناگهانی یک وابسته نظامی سوئیس در تهران در سال ۲۰۲۳، حمله با چاقو و شلیک به یک کارمند محلی سفارت در مسیر رفتن به محل کار در تهران و مرگ یک گردشگر سوئیسی در زندان سمنان به دلیل آنچه جمهوری اسلامی «خودکشی» اعلام کرده، از موارد بررسی شده در تحقیق شبکه‌های سوئیسی هستند.

ترامپ در یک سخنرانی در آیووا گفت تاسیسات هسته‌ای ایران در حمله آمریکا به طور کامل نابود شد. او گفت جمهوری اسلامی در واکنش، به آمریکا اطلاع داد که می‌خواهد این حمله را با ۱۴ موشک پاسخ دهد و قرار شد این موشک‌ها را به پایگاه قطر که تخلیه شده بود، شلیک کند.

ترامپ گفت: «غنی‌سازی هسته‌ای ایران نابود شده است. سی‌ان‌ان می‌گفت «کمی آسیب دیده» یا «شاید به‌شدت آسیب دیده»، ولی حالا ثابت شده که واقعا نابود شده است.»

او با اشاره به اینکه هواپیماهای جنگنده آمریکا در تاریکی مطلق به تک تک اهداف خود در ایران حمله کردند، گفت در حمله آمریکا به ایران، ۵۲ هواپیمای سوخت‌رسان به مدت ۳۷ ساعت جنگنده‌های آمریکا را در حال پرواز نگه داشتند.

ترامپ گفت جمهوری اسلامی در واکنش به این حمله با آمریکا تماس گرفت و گفت می‌خواهد به مواضع ایالات‌متحده شلیک کند.

او افزود: «ایران بسیار محترمانه رفتار کرد و این یعنی آنها برای ما احترام قائلند ایران گفت می‌خواهیم به سمت شما ۱۴ شلیک انجام دهیم، من به آنها گفتم کارتان را بکنید، برایم قابل درک است.»

رییس‌جمهوری آمریکا گفت: «ایران پرسید کجا را هدف بگیرد، گفتیم پایگاه قطر را خالی کرده‌ایم.ایران پرسید ساعت یک خوب است؟ من هم گفتم اشکالی ندارد، می‌توانیم دیرتر هم انجام دهیم. وقتی ایران اعلام کرد که آماده‌ انجام حمله است، کمی درباره انجام این کار مضطرب بود.»

او گفت آمریکا تنها با چهار توپچی در پایگاه قطر، تک‌تک موشک‌های ایران را منهدم کرد.

در روایت رسمی، اتهاماتی نظیر «جاسوسی» و «نفوذ اطلاعاتی» به این افراد نسبت داده می‌شود. حکومت، به‌جای جست‌وجوی ریشهٔ بحران، تصمیم گرفته تقصیر را به گردن مهاجران بی‌پناه بیندازد.

سرکوب سیستماتیک: از نیروی کار ارزان تا «عامل موساد»
در روزهای پس از آتش‌بس، مقامات انتظامی مامور شده‌اند تا تمامی اتباع «غیرمجاز» افغانستانی را از کشور اخراج کنند. حتی در مواردی اعلام شده که هر ملکی که به افغان‌ها اجاره داده شده، باید پلمب و مصادره شود. در شهرهای مختلف، ماموران با بهانه‌هایی نظیر «ارتباط با اسرائیل»، اقدام به بازداشت این مهاجران کرده و تحت فشار، از آنان اعترافاتی برای پخش تلویزیونی گرفته‌اند. رسانه‌های حکومتی نیز با هجمه‌ای سنگین، تصویری از «مهاجرِ جاسوس» ساخته‌اند؛ همان افرادی که تا دیروز به‌عنوان نیروی کار ارزان یا «مدافع حرم» تحسین می‌شدند، امروز تبدیل به «تهدید امنیت ملی» و «عوامل موساد» شده‌اند.

این فقط یک حادثه نیست؛ خشونتی سیستماتیک است
بر اساس آخرین برآورد کمیساریای عالی سازمان ملل در امور پناهندگان، حدود ۴.۵ میلیون مهاجر افغانستانی در ایران زندگی می‌کنند. از این تعداد، تنها حدود ۷۶۰ هزار نفر پناهندهٔ رسمی‌اند و نزدیک به نیم‌میلیون نفر نیز به‌صورت غیرقانونی در کشور اقامت دارند. جمهوری اسلامی مدعی است که تنها از ابتدای امسال، بیش از ۵۰۰ هزار مهاجر افغان را اخراج کرده است. در همین حال، سازمان بین‌المللی نجات کودکان اعلام کرده که در این مدت، ۸۰ هزار کودک افغان از ایران بازگشته‌اند که دست‌کم ۶٬۷۰۰ نفر از آنان بدون همراه بوده‌اند. این، نمونه‌ای آشکار از خشونت سیستماتیک و غیرقابل توجیه است.

فرافکنی برای پوشاندن شکست اطلاعاتی
شکست‌های اخیر امنیتی و اطلاعاتی ـ از جمله کشته‌شدن فرماندهان ارشد در جریان حملات اسرائیل ـ شکاف عمیق نفوذ در بدنهٔ نظام را آشکار کرده است. جمهوری اسلامی، به‌جای پذیرش مسئولیت و اصلاح ساختارهای اطلاعاتی، سیاست فرافکنی را در پیش گرفته است. به‌جای پی‌گیری عاملان نفوذ در درون ساختارهای نظامی، نگاه امنیتی حاکم، مهاجران افغانستانی را به‌عنوان «شبکهٔ نفوذ» معرفی می‌کند.

افکار عمومی بارها این پرسش را مطرح کرده است: چگونه نظامی که همیشه برای قدرت‌های جهانی شاخ‌وشانه می‌کشید، تنها در ۱۲ روز ضربه‌ای سنگین و چندلایه دریافت کرد؟ چرا زیرساخت‌های برنامه هسته‌ای‌اش تا این اندازه در برابر حملات آسیب‌پذیر بود؟ و جاسوس واقعی که از درون سیستم با اسرائیل و آمریکا همکاری می‌کرد، چه کسی بوده است؟

اما حکومت، به‌جای کار اطلاعاتی دقیق برای یافتن پاسخ این پرسش‌ها، با اخراج گستردهٔ مهاجران افغان به بهانهٔ «جاسوسی»، عملاً آدرس غلط می‌دهد. پوشش سنگین رسانه‌ای دربارهٔ این بحران انسانی و تاثیر عاطفی تصاویر اخراج مهاجران، ابزاری است برای انحراف ذهن مردم از جست‌وجوی حقیقت.

مهاجران، نه تهدید، که شریک زندگی ایرانیان‌اند
بخش بزرگی از مهاجران افغانستانی سال‌ها در ایران زندگی کرده‌اند؛ کار کرده، خانواده تشکیل داده‌اند و فرزندانشان در همین کشور به دنیا آمده و تحصیل کرده‌اند. آن‌ها نه بیگانه‌اند و نه تهدید؛ بلکه جزئی از زندگی روزمره جامعه ایران هستند. اما حالا خانه‌هایشان پلمب می‌شود، اموالشان را مصادره می‌کنند و بدون هیچ دادرسی عادلانه‌ای، اتهام «جاسوسی» به آن‌ها نسبت داده می‌شود.

بی‌تردید ایران با چالش بزرگی به نام «پناهندگان افغانستانی» روبه‌رو است، اما راه‌حل این بحران، توسل به خشونت و رفتارهای غیرانسانی نیست. وارد کردن اتهام‌های کلی و بی‌اساس به میلیون‌ها انسان بی‌پناه، نه‌تنها مشکلی را حل نمی‌کند، بلکه این موضوع را به بحرانی انسانی، اجتماعی و رسانه‌ای در سطح بین‌المللی تبدیل می‌کند.

اخراج نیم‌میلیون نفر طی چند ماه، بدون برنامه‌ریزی دقیق و پشتیبانی لجستیکی، هزینه‌ای انسانی دارد که هم‌اکنون نگاه جهان را متوجه ایران کرده است. شاید برخی این اقدامات را صرفاً به حساب نظام سیاسی حاکم بگذارند، اما در نهایت، افکار عمومیِ جهانی، این رفتار را از چشم ملت ایران خواهد دید.

جمهوری اسلامی و چرخهٔ بی‌پایان دشمن‌سازی
این چرخه بارها تکرار شده است: بحران پیش می‌آید، دشمنی تازه ساخته می‌شود و سرکوب آغاز می‌شود. شگردی تکراری با دستی که دیگر برای همه رو شده است. جمهوری اسلامی همواره به همان مکانیزم آشنای «دشمن‌تراشی» پناه می‌برد؛ یک‌بار دانشجویان را نشانه می‌گیرد، یک‌بار زنان را، و حالا مهاجران افغان را.

مسئله، نه در مهاجر است و نه در قومیت یا ملیت، بلکه در ساختار معیوب و غیرپاسخ‌گوی قدرت است. حکومتی که از نگاه در آینه واهمه دارد، همواره به خلق تصویری از «دیگری» نیاز دارد تا از مسئولیت بگریزد. این همان سیاستی است که سال‌هاست علی خامنه‌ای برای بقای جمهوری اسلامی در پیش گرفته: ایجاد اتحاد مصنوعی میان حامیان حکومت، با معرفی دائمیِ یک «دشمنِ فرضی».

مسئولیت تاریخی و آزمون انسانیت
اگر روزی تاریخ بخواهد جامعه امروز ایران را داوری کند، بی‌تردید نحوه رفتار با مهاجران افغانستانی یکی از مهم‌ترین معیارها خواهد بود. مسئله، فقط مرز و خاک نیست؛ پای انسان‌هایی در میان است که سال‌ها در کنار ما زندگی کرده‌اند. سکوت در برابر ظلمی که بر این انسان‌ها می‌رود، نه‌تنها آنان را بی‌پناه‌تر می‌کند، بلکه وجدان یک ملت را هم زخمی می‌سازد.

در نهایت، چوب این رفتارهای امروز را مردم ایران خواهند خورد و دود آن در چشم آیندگان خواهد رفت. جامعهٔ جهانی این رفتار را فراموش نخواهد کرد و ترمیم زخمِ واردشده بر پیکرهٔ اجتماع ایران، سال‌ها به طول خواهد انجامید.

امروز، بیش از هر زمان دیگری، آن باور کهن ایرانیان ــ «بنی‌آدم اعضای یک پیکرند» ــ زیر سؤال رفته است. جمهوری اسلامی هر روز بیش از پیش تصویر ایران را تخریب می‌کند، و بی‌تردید آسیبی که به نام ایران وارد می‌شود، انکارناپذیر و در مواردی شاید جبران‌ناپذیر است.

این موضوع امشب «برنامه با کامبیز حسینی» بود. در برنامه، حسین قاضیان، جامعه‌شناس، مهمان بود و مردم از سراسر جهان به‌صورت زنده با تماس گرفتند تا به این پرسش پاسخ بدهند: نظر شما دربارهٔ اخراج گستردهٔ مهاجرین افغان توسط حکومت جمهوری اسلامی چیست؟

برنامه دوشنبه تا جمعه ساعت یازده شب تهران به صورت زنده از شبکه ایران‌اینترنشال پخش می‌شود و شما می‌توانید تماس بگیرید و نظر خود را درباره موضوع برنامه در میان بگذارید.

ترامپ در سخنرانی پنجشنبه شب خود در آیوآ با اشاره به فضای داخلی ایران گفت: «ایران جایی است که در آن درباره آمریکا به بدترین شکل ممکن حرف می‌زدند، مثل «مرگ بر آمریکا» و «مرگ بر اسرائیل». آنها واقعا حرف‌های بسیار بدی می‌زدند. اما حالا دیگر بد صحبت نمی‌کنند.ممکن است حتی بخواهند دیدار کنند. فکر می‌کنم خیلی مشتاق هستند. باید ببینیم چه می‌شود.»

رئیس جمهوری ایالات متحده با اشاره به واکنش رسانه‌های آمریکایی گفت: «آن‌ها نمی‌خواستند بپذیرند که برنامه هسته‌ای ایران نابود شده. می‌گفتند کمی آسیب دیده یا شدیدا آسیب دیده، اما حاضر نبودند از واژه نابودی استفاده کنند. حالا ثابت شده که کاملا نابود شده و حتی کمیسیون انرژی اتمی هم آن را تایید کرده است.»

ترامپ افزود: «هدفشان این بود که من را تحقیر کنند، اما در واقع داشتند آن قهرمانانی را تحقیر می‌کردند که در ارتفاع بالا، با سرعت زیاد و تحت تهدید آتش دشمن، همه اهداف را دقیقا زدند، از خلبانان گرفته تا مکانیک‌هایی که این هواپیماها را آماده کردند.»

رئیس جمهوری آمریکا با اشاره به پایگاه نظامی آمریکا در قطر گفت تنها با چهار نیروی پدافندی در صحنه حاضر بودند و زمانی که ایران ۱۴ موشک پیشرفته و پرسرعت شلیک کرد، تمام آن‌ها با سامانه پاتریوت رهگیری و سرنگون شدند.

او گفت: «ایران با من تماس گرفت و گفت که می‌خواهد ۱۴ بار به ما شلیک کند. من گفتم بزنید. و آن‌ها شلیک کردند، اما تک‌تک موشک‌ها ساقط شد.»

رییس‌جمهوری آمریکا همچنین از عملیاتی یاد کرد که به گفته او، یکی از بزرگ‌ترین مانورهای نظامی در تاریخ ایالات متحده بوده است. او توضیح داد: «ما ۵۲ هواپیمای سوخت‌رسان در اختیار داشتیم تا هواپیماها بتوانند تا ۳۷ ساعت بدون توقف پرواز کنند. این یعنی تجهیزات خارق‌العاده و فداکاری عظیم.»

او در پایان تاکید کرد: «ما باید قدردان نیروهای نظامی‌مان باشیم. آن‌ها کاری انجام دادند که باید به‌عنوان یکی از بزرگ‌ترین عملیات‌های نظامی آمریکا شناخته شود.»

ساعاتی پیش‌تر نیز ترامپ، رییس جمهوری آمریکا در حالی که آماده سفر به آیوا می‌شد در جمع خبرنگاران با اشاره به احتمال ازسرگیری مذاکرات با جمهوری اسلامی گفته بود: «ایران واقعا می‌خواهد مذاکره کند و فکر می‌کنم دوست دارند با من حرف بزنند. وقتش رسیده که این کار را بکنند.»

ترامپ در ادامه تاکید کرده بود: «ما دنبال تنش نیستیم. می‌خواهیم دوباره این فرصت را بدهیم که ایران به‌عنوان یک کشور عادی شناخته شود. آن‌ها ضربه سنگینی خورده‌اند و، واقعا، هر دو طرف خسته بودند؛ صادقانه بگویم.»

او در بخش دیگری از سخنانش افزوده بود: «ولی ایران واقعا آسیب زیادی دیده. فکر می‌کنم حالا واقعا می‌خواهند مذاکره کنند. منظورم این است که مطمئنم اگر لازم باشد، من این کار را انجام می‌دهم.»

ترامپ همچنین از استیو ویتکاف به‌عنوان یکی از چهره‌های کلیدی در پرونده ایران یاد کرد و گفته بود: «استیو آدم خیلی خوبی است، مذاکره‌کننده فوق‌العاده‌ای است. درگیر این موضوع است و تا حالا کار بزرگی انجام داده؛ و باز هم بیشتر خواهد کرد. اگر لازم شدم من نیز وارد می‌شوم.»

در روزهای اخیر بار دیگر احتمال برگزاری دور تازه‌ای از مذاکرات بین نماینده جمهوری اسلامی و نماینده ویژه دولت آمریکا برای رسیدن به توافقی که برنامه هسته‌ای حکومت ایران را به‌طور کامل متوقف کند پررنگ شده است.

محمدی که پیام خود را از خانه‌اش در تهران برای شبکه آمریکایی ای‌بی‌سی نیوز ارسال کرده، گفته است موج گسترده بازداشت‌ها و افزایش اعدام‌ها پس از جنگ نشان می‌دهد جمهوری اسلامی با هدف «ایجاد ترس و وحشت» در جامعه، سرکوب داخلی را تشدید کرده است.

او تاکید کرد: «ما اکنون شاهد تشدید جنگ میان جمهوری اسلامی و مردم ایران هستیم؛ جنگی که ۴۶ سال است ادامه دارد.» محمدی در واکنش به ادعای مقام‌های جمهوری اسلامی مبنی بر «پیروزی» در جنگ اخیر، این ادعا را رد کرد و گفت: «من به‌سادگی این را باور نمی‌کنم. جنگ، ابزارهای رسیدن به حقوق بشر و دموکراسی مانند جامعه مدنی را تضعیف می‌کند.»

نرگس محمدی که دوران محکومیت ۱۳ سال و ۹ ماهه خود را در زندان اوین می‌گذراند، در حال حاضر به دلیل عمل جراحی ضروری در مرخصی پزشکی به‌سر می‌برد اما با وجود دستور بازگشت، از رفتن به زندان خودداری کرده است.

در ادامه این گزارش آمده است که حمله موشکی اسرائیل به زندان اوین در ۲ تیر که به گفته سخنگوی قوه قضاییه جمهوری اسلامی، ۷۱ کشته بر جای گذاشت، نگرانی‌های زیادی را درباره سرنوشت زندانیان سیاسی، از جمله نویسندگان و فعالان حقوق بشر، برانگیخته است. دفتر حقوق بشر سازمان ملل این حمله را «نقض فاحش حقوق بین‌الملل» توصیف کرده است.

در این حمله، اسرائیل اعلام کرد که مراکز سرکوب حکومتی، از جمله زندان اوین، هدف قرار گرفته‌اند. محمدی که هنگام حمله در مرخصی بود، به ای‌بی‌سی نیوز گفته است: «پس از این حمله، فضای داخل زندان به‌شدت امنیتی شده و انتقال زندانیان با حضور نیروهای مسلح، تک‌تیرانداز و با دستبند و پابند انجام شد.»

او همچنین از انتقال گسترده زندانیان به زندان‌های دیگر خبر داده و وضعیت در زندان‌های قرچک و تهران بزرگ را «بسیار نگران‌کننده» خوانده است. به گفته او، این زندانیان که از آن‌ها با عنوان «بازداشت‌شدگان متاثر از جنگ» یاد شده، اکنون با «سرکوب شدید» روبه‌رو هستند.

منابع نزدیک به خانواده‌های زندانیان سیاسی نیز به این شبکه آمریکایی گفته‌اند که شرایط در زندان قرچک «شکنجه‌آمیز» است و از کمبود غذا، آب آشامیدنی، تراکم بالا، وضعیت بهداشتی نامناسب و فقدان امکانات اولیه خبر داده‌اند.

سه زندانی زن، گلرخ ایرایی، ریحانه انصاری و وریشه مرادی نیز در بیانیه‌ای از داخل زندان قرچک اعلام کردند: «رنج امروز ما کمتر از رنجی نیست که بر مردم ایران تحمیل می‌شود.»

نرگس محمدی در ادامه گفت‌وگو با ای‌بی‌سی نیوز، خواستار توجه فوری جامعه جهانی و نهادهای حقوق بشری به موج جدید سرکوب‌ها در ایران شد. او گفت: «وضعیت نسبت به قبل از جنگ برای مردم ایران خطرناک‌تر شده است. باید فعالیت‌های حقوق بشری گسترش یابد. امیدوارم نهادهای بین‌المللی توجه ویژه‌ای به بازداشت‌ها، شکنجه، اعترافات اجباری و اعدام‌ها داشته باشند.»

محمدی هشدار داد بر اساس «شواهد روشن و گزارش‌های متعدد»، انتظار می‌رود که سرکوب جامعه مدنی، به‌ویژه علیه جوانان و کنشگران، در روزهای آینده شدت بیشتری بگیرد.

تیم پشتیبانی نرگس محمدی نیز گفته است که ماموران اطلاعاتی در روزهای گذشته با تماس‌های مکرر، او را برای بازگشت به زندان تحت فشار قرار داده‌اند و هم‌زمان، خانواده و دوستان او نیز مورد احضار، بازجویی و تهدید قرار گرفته‌اند.

این تیم همچنین فاش کرده است که مقامات مالی جمهوری اسلامی با صدور حکم رسمی، قصد دارند جایزه نقدی نوبل صلح محمدی، به ارزش ۱۷ میلیارد تومان، معادل حدود ۴۰۰ هزار دلار را توقیف کنند؛ اقدامی که پیش‌تر در سال ۲۰۰۹ علیه شیرین عبادی نیز انجام شده بود.

نرگس محمدی در پایان با بیان اینکه جمهوری اسلامی «نظامی سرکوبگر، مذهبی‌گرا، اصلاح‌ناپذیر و ناکارآمد» است، بار دیگر مخالفت خود را با هرگونه جنگ اعلام کرد و گفت: «من خواهان پایان جمهوری اسلامی هستم، اما با جنگ مخالفم. چون جنگ توان مردم ایران، جامعه مدنی و فعالان دموکراسی‌خواه را تحلیل می‌برد.»

او افزود: «ما دهه‌هاست برای آزادی، دموکراسی و برابری مبارزه می‌کنیم. با وجود سرکوب، زندان، اعدام و شکنجه، هرگز عقب ننشسته‌ایم. تا روزی که دموکراسی محقق شود، مبارزه را ادامه خواهم داد.»