نیروهای امنیتی زندان شیبان اهواز، هشت زندانی عقیدتی را که در اعتصاب غذا به سر می‌برند، به سلول‌های انفرادی منتقل کردند. این زندانیان از دوشنبه ۲۸ مهر در اعتراض به «برخوردار نشدن از عفو، بخشودگی و مرخصی درمانی» اعتصاب غذا کردند.
سازمان حقوق بشر کارون، گزارش داد که انتقال خلیل مروانی، علی باوی، خلیل خزرجی، یونس غرباوی، عباس حمادی، حسین سیلاوی، عبدالمجید هاشمی و علی بروایه به سلول‌های انفرادی جمعه دوم آبان انجام شده است.
کارون به نقل از «منابع مطلع» نوشت که انتقال این هشت زندانی با دستور مستقیم خسرو طرفی، رییس زندان شیبان، انجام شد و هدف آن، «اعمال فشار و تنبیه اعتصاب‌کنندگان» است.
بر اساس این گزارش، سلول‌های انفرادی این زندان به دلیل «شرایط بسیار نامناسب، غیربهداشتی و فقدان امکانات اولیه»، برای فشار بر زندانیان سیاسی و عقیدتی استفاده می‌شود.
کارون اشاره کرد که زندانیان عقیدتی و سیاسی در زندان شیبان سال‌ها است که از عفو عمومی و حتی مرخصی درمانی محروم مانده‌اند.
این در شرایطی است که بسیاری از این زندانیان با بیماری‌های جدی و مزمن از جمله دیابت، نارسایی کلیه و کبد، مشکلات قلبی‌ـ‌عروقی، آسم، التهاب مفاصل، فتق، بیماری‌های پوستی، مشکلات روانی و حتی نابینایی مواجه هستند.
به گفته این سازمان حقوق بشری، پیش از این هشت زندانی عقیدتی و سیاسی، ناظم بریهی، زندانی سیاسی عرب محکوم به حبس ابد، پس از اعتصاب غذا، جمعه دوم آبان به سلول انفرادی در زندان شیبان اهواز منتقل شده بود.
کارون افزود که انتقال بریهی پس از آن صورت گرفت که او چهارشنبه ۲۹ مهر در پیامی به «کنار گذاشته‌شدن زندانیان سیاسی عرب از طرح عفو عمومی» اعتراض کرد و از نهادهای حقوق بشری خواست برای حمایت از این زندانیان اقدام کنند.
این سازمان با محکوم کردن انتقال اعتصاب‌کنندگان به سلول‌های انفرادی، مسئولیت کامل حفظ سلامت و جان آنان را متوجه مقامات قضایی و امنیتی جمهوری اسلامی دانست.
کارون همچنین خواستار پایان فوری این رفتارهای تنبیهی، بازگرداندن زندانیان به بند عمومی، فراهم‌کردن رسیدگی پزشکی و پاسخ‌دادن به مطالبات قانونی آنان شد.
بسیاری از زندانیان در ایران به‌ناچار از اعتصاب غذا به‌‌عنوان آخرین راه برای رسیدن به خواسته‌هایشان استفاده می‌کنند و جان خود را به خطر می‌اندازند.
پیش از این هم گزارش‌هایی در مورد شرایط نامناسب زندانیان در زندان شیبان اهواز و نقض حقوق آنان انتشار یافته است.
در همین ارتباط، کمپین حقوق بشر ایران ۳۱ مرداد سال گذشته در گزارشی نوشت که مقام‌های قضایی و سازمان زندان‌ها، به صورت مستقیم در محروم کردن زندانیان سیاسی از حق دسترسی به درمان نقش دارند.
بر اساس این گزارش، مقام‌های قضایی و سازمان زندان‌ها در برخورد با زندانیان سیاسی، وضعیت جسمانی، بیماری‌های زمینه‌ای یا مزمن را که در پرونده پزشکی آنها گزارش شده، به صورت عامدانه نادیده گرفته‌اند.
همچنین مطلب احمدیان، زندانی سیاسی که از ۱۵ سال پیش بدون مرخصی زندانی است، در نامهای خطاب به مای ساتو، گزارشگر ویژه حقوق بشر سازمان ملل در امور ایران، نوشت بسیاری از زندانیان به‌ویژه زندانیان سیاسی با ممانعت‌های ضدانسانی دستگاه قضایی جمهوری اسلامی از حق بدیهی درمان محروم هستند.
احمدیان در این نامه که سه‌شنبه ۱۴ اسفند نسخه‌ای از آن به ایران‌اینترنشنال رسید، خطاب به مای ساتو نوشت: «حق درمان از اساسی‌ترین حقوق زندانیان است اما من و بسیاری دیگر از زندانیان از این حق بدیهی خود محروم شده‌ایم.»
در مورد دیگری، کارون ۲۸ شهریور خبر داد که بیش از نیمی از زندانیان محبوس در زندان مرکزی (شیبان) اهواز به دلیل مسمومیت غذایی دچار اسهال و استفراغ شده‌اند.
این سازمان اشاره کرد که زندان شیبان که یکی از بدنام‌ترین زندان‌های ایران است، با بحران نبود غذای سالم و شرایط بهداشتی نامناسب روبه‌روست.
بر اساس این گزارش، در حالی که حدود ۴ هزار زندانی در این زندان نگهداری می‌شوند، تنها یک پزشک زندانی و یک پزشک شیفت اداری به همراه یک بهدار مسئولیت بهداری را بر عهده دارند؛ این کمبود کادر درمانی موجب شده رسیدگی به وضعیت وخیم زندانیان به کندی و با بی‌توجهی انجام شود.
پیش از آن هم مختار آلبوشکه، زندانی سیاسی محکوم به حبس ابد، ۱۳ اردیبهشت سال جاری در نامهای سرگشاده به رییس قوه قضاییه جمهوری اسلامی، از «شکنجه‌های جسمی و روحی» و احضار و «تعدی بی‌پروای ماموران امنیتی به حریم خانواده‌اش» انتقاد کرد و هشدار داد ممکن است جان خود را در راه مقابله با این ظلم از دست بدهد.
بر اساس گزارش‌ها، زندان‌های دیگر نیز وضعیت بهتری ندارند. برای مثال می‌توان به انتقال زندانیان سیاسی از زندان اوین به زندان‌های تهران بزرگ و قرچک ورامین در تیر سال جاری و پس از حمله هوایی اسرائیل اشاره کرد.
اطلاعات رسیده به ایران‌اینترنشنال حاکی از آن بودند که گروهی از زندانیان سیاسی منتقل شده از اوین، در سالن‌های مختلف تیپ دوم زندان تهران بزرگ به سر می‌‌بردند و در محل‌هایی فاقد حداقل استانداردها برای زندانیان، نگهداری می‌شدند.
یک منبع نزدیک به خانواده‌های این زندانیان سیاسی با بیان این‌که جمهوری اسلامی با آنها مانند «اسیر جنگی» برخورد کرد، محل نگهداری آنها را به‌مثابه «آخر جهنم» نامید.
همچنین در زندان زنان قرچک ورامین، گزارش‌ها از گرمای طاقت‌فرسا، فاضلاب‌های بدون تعمیر و نبود تهویه مناسب و ماشین لباسشویی حکایت داشت و گاز غیراستاندارد و خطرناک آشپزخانه هم به یکی از نگرانی‌های اصلی‌شان تبدیل شده بود.
زنان زندانی از محدودیت شدید در دسترسی به فروشگاه، باشگاه و دیگر فضاهای عمومی زندان شکایت داشتند.
