شرکت خودروسازی تویوتا در همکاری با آژانس فضایی ژاپن، در حال ساخت خودرویی است که می‌تواند سطح ماه را بپیماید. تویوتا هدف از این همکاری را کمک به انسان برای زندگی روی کره ماه تا سال ۲۰۴۰ و در درجه بعدی، زندگی بشر روی کره مریخ عنوان کرده است.
به‌گزارش آسوشیتدپرس، این خودرو ماه‌نورد کاوشگر که با همکاری «آژانس کاوش‌های هوافضای ژاپن» در دست ساخت است، به‌نشانه احترام به «لندکروزر» تویوتا، «لونار کروزر» نامیده شده است و در اواخر دهه ۲۰۲۰ میلادی راه‌اندازی خواهد شد.
تاکائو ساتو، سرپرست پروژه «لونار کروزر» تویوتا گفت خودرو مذکور بر این ایده استوار است که خورد و خواب، کار و برقراری ارتباط امن با دیگران در خودرو، در فضا نیز امکان‌پذیر است.
ساتو با تاکید بر اهمیت سفر به فضا گفت که رفتن به فضا می‌تواند باعث توسعه ارتباطات دوربرد و دیگر فناوری‌هایی باشد که برای حیات بشر مفید واقع شود.
شرکت ژاپنی «گیتای» که با تویوتا در این پروژه همکاری می‌کند بازویی رباتیک برای لونار کروزر ساخته است که انجام وظایفی همچون بازرسی و نگهداری را بر عهده دارد. ساخت چنگکی این بازوی رباتیک به گونه‌ای است که سَری بازو، بتواند بر حسب نیاز عوض شود و به‌عنوان چندین ابزار مختلف، مثلا برای حفاری، بلند کردن و جارو زدن تغییر داده شود.
شو نوکانوسه، مدیرعامل اجرایی «گیتای» گفت که گرچه چالش پرتاب به فضا انجام‌شده است اما کار کردن در فضا هزینه‌ها و مخاطرات فراوانی برای فضانوردان دارد؛ این همان جایی است که ربات‌ها به کار می‌آیند.
شینی‌چیرو نودا، یکی از مهندسان تویوتا با ابراز هیجان درباره این پروژه گفت که این پروژه تویوتا در راستای اهداف دیرباز تویوتا برای خدمت به مشتریان است و ماه، ممکن است منابعی ارزشمند برای زندگی روی کره زمین فراهم آورد.
درست است که خودروهای تویوتا تقریبا در هر گوشه‌وکناری پیدا می‌شود، اما همان‌طور که نودا می‌گوید این بار تویوتا از بردن خودروهایش به جایی که هرگز در آنجا نبوده حرف می‌زند.
برنامه آرتمیس ناسا، نشاندن دوباره انسان بر روی ماه
انتشار خبر ساخت لونار کروزر تویوتا در حالی است که برنامه فضایی «آرتمیس» ناسا برای بازگرداندن انسان به ماه تا سال ۲۰۲۵، نیز در دست انجام است.
ناسا به‌دنبال محکم کردن جای پای انسان بر روی ماه است و آرتمیس، دست‌گرمی ناسا برای فرستادن گروهی از فضانوردان به مریخ در دهه ۲۰۳۰ است. ناسا امیدوار است که با پروژه آرتمیس پایگاهی دائمی بر روی کره ماه بنا کند که به ربات‌ها و فضانوردان اجازه دهد بیش از پیش بر روی کره ماه اکتشاف کنند.
تاکنون ۱۵ کشور از جمله استرالیا، کانادا، امارات متحده عربی، ایتالیا، بریتانیا، مکزیک، ژاپن، کره جنوبی و اسرائیل به برنامه فضایی آرتمیس پیوسته‌اند.
اولین پرواز آزمایشی بدون سرنشین برنامه فضایی آرتمیس، با نام «آرتمیس۱»، روز یکشنبه ۲۰ مارس ۲۰۲۲، ۲۹ اسفندماه، انجام می‌شود. «آرتمیس ۲» برای سال ۲۰۲۳، «آرتمیس ۳» برای ۲۰۲۴ و اولین ماموریت آرتمیس با سرنشین برای سال ۲۰۲۵ برنامه‌ریزی شده است که بنا بر اعلام ناسا، برای نخستین بار در تاریخ، یک فضانورد زن و یک فضانورد رنگین‌پوست را روانه کره ماه می‌کند.
آخرین باری که ناسا فضانوردان را به ماه فرستاد سال ۱۹۷۲ و تحت برنامه فضایی «آپولو ۱۷» بود.
سفید کردن پوست یک صنعت بزرگ است و مصرف کنندگان آن به طور عمده زنان رنگین‌پوست در همه مناطق جهان هستند؛ هر چند منطقه آسیا و اقیانوسیه سودآورترین بازار مصرف برای این صنعت است.
قدمت این کار به قرن‌ها پیش بازمی‌گردد و نام‌های زیادی هم دارد. در مناطق مختلف ریشه‌های فرهنگی متفاوتی هم دارد. اما در نهایت، این کار ریشه در نقش رنگ پوست دارد؛ و این واقعیت که در بسیاری از فرهنگ‌ها پوست روشن‌تر را زیباتر می‌دانند و فرد دارای پوست روشن‌تر موقعیت بهتری در شغل، ازدواج و جایگاه اجتماعی می‌یابد.
بازار سفید کردن پوست
رقم در گردش بازار سفید کردن پوست در سال ۲۰۲۰ حدود هشت میلیارد دلار تخمین زده شد. پیش‌بینی شده که این رقم طی شش سال آینده تا ۵۰ درصد افزایش یابد. ۸۰ درصد مصرف کنندگان این محصولات و خدمات در جهان نیز زنان هستند. بیشترین محصولی که برای این کار استفاده می‌شود انواع کرم‌ها هستند که تخمین زده می‌شود ارزش تولید آن تا سال ۲۰۲۷ به بیش از ۶/۵ میلیارد دلار برسد.
آسیا - اقیانوسه بزرگترین بازار مصرفی این محصولات و چین یکی از بزرگترین بازارهای منطقه است که به سرعت در حال گسترش است. آمارها نشان می‌دهد بیش از نیمی از زنان در هند در طول زندگی خود از این محصولات به نوعی استفاده کرده‌اند و این آمار در برخی کشورهای آفریقایی و خاورمیانه نیز روندی صعودی دارد. در کشورهای آمریکای لاتین نیز سفید کردن پوست برای دستیابی به موقعیت بهتر اجتماعی ریشه‌های عمیقی در فرهنگ این کشورها دارد.
فرهنگ سفید کردن پوست ریشه در کجا دارد
از دیرباز در برخی مناطق به دلیل اینکه کارگران در زیر نور خورشید کار می‌کردند و ثروتمندان در خانه‌ها می‌ماندند، پوست روشن‌تر همواره تداعی‌کننده ثروت و موقعیت بهتر بوده است. اما کارشناسان دلیل وجود این پدیده در مناطق دیگر را استعمار، برده‌داری و جهانی‌شدن می‌دانند.
رنگ‌گرایی (تبعیض بر اساس رنگ پوست) و امتیاز داشتن پوست روشن باعث ایجاد نابرابری در همه جای جهان و در همه موارد شده است؛ از رفتار اجتماعی گرفته تا ازدواج و تحصیل و اشتغال و حتی در صدور مجازات‌های زندان در آمریکا. ترجیح در رنگ پوست در آمریکا به دوران برده‌داری باز می‌گردد؛ زمانیکه افراد با پوست تیره‌تر در مزارع کار می‌کردند و کسانی که رنگ روشن‌تری داشتند کارهای بهتری داشتند. تحقیقات نشان می‌دهد که مهاجران لاتین‌تبار در آمریکا که رنگ پوست تیره‌تری دارند باور دارند بیشتر از کسانی که رنگ روشنی دارند به دلیل رنگ پوست و نژادشان مورد تبعیض قرار می‌گیرند. رنگ پوست در جامائیکا نشان‌دهنده طبقه اجتماعی، در آسیا نماد سلامت و در ژاپن نماد زیبایی است. در برخی کشورهای آفریقایی استفاده از محصولات سفید کننده پوست ممنوع است و مردم برای تهیه این محصولات به بازار سیاه روی آروده‌اند.
مواد مضر و سمی در محصولات سفید کننده پوست
محصولات سفیدکننده پوست اغلب حاوی موادی هستند که در صورت استفاده طولانی مدت و بدون راهنمایی پزشکی سمی هستند زیرا نه تنها می‌توانند به پوست شما آسیب برسانند بلکه باعث بیماری‌های خطرناک و مرگبار نیز می‌شوند.
مواد شیمیایی مورد استفاده محصولات روشن کننده پوست در سراسر جهان بسیار متفاوت است و دائما در حال تغییر و تکامل هستند. هم‌اکنون آنتی اکسیدان‌هایی مانند گلوتاتیون، ویتامین ث و کلاژن نیز برای تزریق در دسترس هستند که اثربخشی و ایمن بودن اکثر آنها اثبات نشده است.
با این حال، سه ماده بر محصولات مضر سفیدکننده پوست در سرتاسر جهان غالب هستند و در اکثر کشورها به شدت تحت و نظارت هستند - اما همچنان به طور گسترده در دسترس هستند و استفاده نادرست یا طولانی‌مدت از آنها می‌تواند برای سلامتی مضر و سمی باشد.این مواد شامل استروئیدها، هیدروکینون و جیوه هستند.
شرکت‌های سازنده محصولات سفیدکننده
محصولات سفیدکننده پوست از پاک‌کننده‌های کک و مک و سفید کننده‌های پوست شروع شد و با تغییر فرهنگ و نوع گفت‌وگوها پیرامون رنگ پوست، به محصولات روشن کننده تبدیل شده‌اند؛ اما چون تقاضای آن کاهش نیافته تولید و فروش آنها همچنان ادامه دارد.
سفید‌کننده‌های پوست را می‌توان از همه جا تهیه کرد؛ از فروشگاه‌های کوچک و سوپرمارکت‌ها و بازارهای محلی گرفته تا کلینیک‌های سطح بالا، وب‌سایت‌ها، رسانه‌های اجتماعی و حتی مستقیماً از خانه های مردم. به این ترتیب، تولیدکنندگان طیف گسترده‌ای را تشکیل می‌دهند که شرکت‌های بزرگ چندملیتی تا داروخانه‌های کوچک محلی را شامل می‌شوند.
بسیاری از شرکت‌های چندملیتی طیف وسیعی از محصولاتی را که به‌عنوان محصولات سفیدکننده پوست به بازار عرضه می‌شوند یا برچسب‌گذاری شده‌اند، می‌فروشند، که اغلب به عنوان هدف قرار دادن لکه‌های تیره یا رنگ ناهموار پوست توصیف می‌شوند.
بسیاری از محصولات ساخت این شرکت‌های چندملیتی فقط در آسیا، آفریقا و خاورمیانه به فروش می‌رسند و در بازارهای داخلی خود عرضه نمی‌شوند.
در گذشته، تبلیغات در آسیا و آفریقا زنانی را به تصویر می‌کشیدند که با روشن‌تر کردن پوست خود، شغل یا مرد رویایی خود را پیدا می‌کنند. امروزه شرکت‌های تولید کننده اینگونه محصولات در پاسخ به درخواست‌ها برای تولید محصولاتی برای همه رنگ پوست‌ها، برندینگ و بازاریابی خود را تغییر داده‌اند. اما محصولاتشان همچنان در دسترس است.
جنبش جان سیاهان مهم است برخی شرکت‌ها را وادار کرد تا با استانداردهای دوگانه خود برخورد کنند. این شرکت‌ها در حالی‌که ادعا می‌کردند از برابری نژادی حمایت می‌کنند محصولات سفیدکننده می‌فروختند.
خرید محصولات سفیدکننده در رسانه‌های اجتماعی
اینستاگرام و فیسبوک بازارهای محبوبی برای خرید و فروش محصولات سفید کننده پوست هستند.
تیک تاک نیز یکی از پلتفرم‌های اصلی است که در آن سفید کردن پوست و محصولات آن تبلیغ می‌شود.
محصولات تجاری و محصولات حاوی مواد سمی به راحتی در وب‌سایت‌های واسطه مانند آمازون و ای بی (eBay ) قابل دسترس و خریداری هستند.
فعالان و نهادهایی که برای ممنوعیت فروش محصولات سفیدکننده حاوی مواد سمی مبارزه می‌کنند، خواهان تعیین مسئولیت قانونی بیشتر برای سایت‌های واسطه برای کاهش فروش محصولات غیرقانونی در این پلت‌فرم‌ها هستند.
سی ان ان از این وب‌سایت‌ها پرسیده که آیا از فروش محصولات سفیدکننده پوست حاوی مواد سمی ،که اغلب غیرقانونی‌اند، بر روی پلتفرم‌های خود اطلاع دارند و در اینصورت، آیا کاری برای نظارت و توقف چنین فعالیت‌هایی انجام می‌شود؟ همچنین از آنها خواسته شد به انتقادات در این زمینه که فراهم کردن امکانات و شرایط برای فروش این نوع محصولات باعث ترویج رنگ‌گرایی و تداوم ایده‌آل‌های زیبایی بر مبنای رنگ پوست سفید می‌شود، پاسخ دهند.
هر دو وب‌سایت اعلام کردند با فروشندگانی که قوانین وب‌سایت را زیرپا می‌گذارند برخورد می‌کنند. فیسبوک (متا) با اینکه بیانیه‌ای در اختیار سی ان ان قرار نداد اما گفت منابع وسیعی را برای اعمال قوانین خود و جلوگیری از این تخلفات اختصاص داده است و همواره با نهادهای قانونی مربوطه برای تنظیم قوانین خود مشورت می‌کند. تیک تاک نیز بدون ارائه بیانیه‌ای اطلاعاتی را در اختیار سی ان ان قرار داد که نشان می‌دهد این شرکت از ترکیبی از فن‌آوری‌ها و تیم‌های نظارتی برای شناسایی، بررسی و در صورت لزوم حذف محتوا یا حساب‌هایی که قوانین کاربران را نقض می‌کنند، استفاده می‌کند.
اما وقتی سی‌ان‌ان ویدیویی از شخصی که با استفاده از یک محصول، عمل سفید کردن پوست را تبلیغ می‌کرد، را در اختیار تیک تاک قرار داد، این شرکت گفت ویدیوی ارائه شده یک محتوای ارگانیک است نه یک تبلیغ و در نتیجه قوانین کاربران را نقض نمی‌کند.
آمازون و ای بی نیز در پاسخ به سوالات سی ان ان توضیحاتی مشابه دادند و تاکید کردند با فروشندگانی که از این سایت‌ها برای فروش محصولات خود استفاده می‌کنند برخورد جدی می‌شود. سی ان ان با ارائه مواردی از تخلفات به این دو سایت از آنها خواسته در مورد ادامه این نوع تخلفات توضیح دهند. آمازون پاسخی نداد و ای بی نیز با تکرار پاسخ پیشین خود گفت نسبت به برخورد با متخلفان متعهد و جدی است.
به نظرمی‌رسد میزان و سطح برخورد با این نوع تخلفات در دنیای مجازی با حجم آن تناسبی ندارد و بار مسئولیت بر دوش مصرف کننده باقی می‌ماند.
در افغانستان اغلب کمک‌های بین‌المللی از زمان بازگشت طالبان به قدرت در اوت ۲۰۲۱ قطع شدند. بیمارستان‌ها و مدارس دیگر نمی‌توانند حقوق کارکنانشان را بپردازند و بیشتر افراد بضاعت خرید موادغذایی را ندارند که به آنچه وضعیت وخیم بحران گرسنگی در این کشور بود، افزوده است.
ویکی ایکن، مدیر بخش افغانستان کمیته بین‌المللی نجات، گفت که وضعیت در افغانستان از بد به بدتر تنزل پیدا کرده است و مردم افغانستان به‌شدت ناامیدند. بنا بر آمار برنامه جهانی غذا سازمان ملل، بیش از ۲۲ میلیون نفر از جمعیت افغانستان یعنی بیش از نیمی از جمعیت این کشور، با بحران گرسنگی دست و پنحه نرم می‌کنند و اغلب آنان نمی‌دانند که کی نوبت وعده بعدی غذایشان می‌رسد.
رقم افراد درگیر بحران گرسنگی در سپتامبر ۲۰۲۱ چهارده میلیون تن بود و به این ترتیب، افزایش قابل‌توجهی داشته است. در دسامبر سال گذشته، ۹۵ درصد جمعیت افغانستان غذای کافی نداشتند و به‌عنوان مثال، برای ساختن با وضعیت خوردوخوراکشان یک وعده غذایی حذف کرده بودند. بحران غذا از زمان خشکسالی اکتبر ۲۰۲۰ در افغانستان بدتر شده است.
به‌گفته مقام‌های سازمان ملل، بحران گرسنگی در افغانستان با سرعت بی‌سابقه‌ای در حال شدت گرفتن است. ماری‌الن مک‌گرورتی، مسئول بخش افغانستان برنامه جهانی غذا گفت که هرگز روند وخامت اوضاع در افغانستان را اینگونه پرشتاب ندیده بوده است.
مک‌گرورتی افزود که آمار سوءتغذیه هفته‌به‌هفته در حال افزایش است و کودکان نحیف را روانه بیمارستان می‌کند.
این‌ها همه در حالی است که افغانستان با بدترین خشکسالی طی ۳۰ سال گذشته روبه‌رو شده که بسیاری از ساکنان روستاها را به درماندگی کشانده بود. با اقتصاد ضعیف کنونی، کشاورزان نمی‌توانند جای دیگری هم کار پیدا کنند.
مک‌گرورتی گفت که انفجار قیمت غذا و سوخت، تاثیر خشکسالی و میراث ویرانگر درگیری همه‌وهمه دست در دست هم، سونامی گرسنگی و سوءتغذیه را در سراسر افغانستان پدید آورده است.
اقتصادی درهم‌شکسته
از زمان سقوط کابل و خروج نیروهای آمریکایی از افغانستان در اوت ۲۰۲۱، حکومت تحت‌سلطه طالبان از اقتصاد بین‌المللی گسسته شد؛ امری که به بحران ارز، فقر گسترده و فروپاشی خدمات عمومی ضروری، همچون خدمات بهداشت و درمان، در این کشور انجامید.
ویکی ایکن وضعیت افغانستان پیش از اوت ۲۰۲۱ را بسیار بد توصیف کرد اما تاکید کرد که قطع کمک‌های مالی در ماه اوت، اعمال تحریم‌ها و مسدود کردن دارایی‌ها وضعیت را به‌مراتب وخیم‌تر کرده است.
بر اساس برآورد سازمان ملل متحد، ۹۷ درصد جمعیت افغانستان تا نیمه سال ۲۰۲۲ به دامان فقر رانده می‌شوند. نرخ فقر در این کشور در سپتامبر سال گذشته، ۷۲ درصد بود. فروپاشی اقتصادی تقریبا تمامی ابعاد زندگی در افغانستان، از توانایی خرید موادغذایی تا امید به کار پیدا کردن، گرم ماندن در هوای سرد و دسترسی به خدمات بهداشت و درمان را تحت‌تاثیر قرار داده است.
یک مدیر ارتباطات در کمیته بین‌المللی صلیب سرخ در افغانستان گفت که آنچه در این کشور در جریان است به چرخه‌ای معیوب بدل شده است. او افزود که نبود پول نقد و پرداخت نشدن حقوق به ناتوانی برای تهیه غذا و تغذیه مناسب انجامیده و با زمستانی سخت کنونی در افغانستان، بسیاری در معرض خطرات مضاعف سلامتی‌اند.
او افزود که پرستاران در بیمارستان‌های زنان و زایمان، تنها هزینه تهیه یک بخاری کوچک دستی برای تمام یک بخش بزرگ را دارند و باید سه نوزاد را در یک «انکوباتور» کنار یکدیگر جا دهند تا گرم نگهشان دارند. چرا که سیستم گرمایشی و تجهیزات کافی برای نگهداری از آنان را ندارند.
درخواست کمک
بحران شدید در افغانستان سازمان‌های کمک‌رسانی و سازمان ملل متحد را به درخواست کمک‌های مالی واداشته است. سازمان ملل و متحدانش خواستار بیش از ۵ میلیارد دلار کمک به افغانستان در ۲۰۲۲ شده‌اند. این بالاترین مبلغ مورد درخواست این سازمان برای یک کشور است. سهم اعظم این کمک مالی، حدود ۴/۴ میلیارد دلار، صرف کمک به مردم افغانستان خواهد شد و باقی آن به کمک به پناهندگان افغان در کشورهای همسایه ایران و پاکستان اختصاص داده می‌شود.
مارتین گریفیتس، هماهنگ‌کننده کمک‌های اضطراری سازمان ملل، گفت که بدون کمک مالی، آینده‌ای در انتظار مردم افغانستان نیست.
آمریکا که کمک مالی به افغانستان را پس از قدرت گرفتن دوباره طالبان قطع کرد، متعهد به پرداخت بخشی از این کمک شده است و از ۳۰۸ میلیون دلار کمک مالی مضاعف به افغانستان خبر داده است. این هزینه صرف سرپناه، خدمات بهداشت و درمان، غذا، آب و دیگر خدمات اساسی در افغانستان خواهد شد.
در همین حال، گروه‌های کمک‌رسانی سازمان ملل و کشورهای اهداکننده به‌دنبال راه‌هایی برای تزریق پول نقد به داخل این کشور، بدون افتادن پول به دست طالبان‌اند. پاییز ۲۰۲۱، برنامه توسعه سازمان ملل با استفاده از بانک‌های تجاری برای کارکنان بخش بهداشت و درمان مستقیما و از طریق تلفن همراهمشان پول فرستاد و آنانی که موبایل نداشتند هم پول نقد را دستی و حضوری دریافت کردند.
گروه‌های کمک‌رسانی خواستار کمک کشورها به افغانستان شده‌اند. یک مدیر ارتباطات در کمیته بین‌المللی صلیب سرخ گفت که سایر کشورها باید در افغانستان سرمایه‌گذاری کنند. او تاکید کرد این، تنها راه برای جلوگیری از فروپاشی نظام بانکی و خدمات ضروری چون خدمات بهداشت و درمان در این کشور است.
نشریه تایم در گزارشی به سه راهکار موثر توانمندسازی ذهن برای مدیریت احساسات پرداخته است.
اگر از مردم، به‌ویژه مردها، درباره راهکارهایی برای سروکله زدن با احساسات در شرایط ناگوار بپرسید، معمول‌ترین پاسخ این است که باید حواستان را از آن مساله پرت کنید و یا راه‌های دیگری برای مهار و یا سرکوب آن احساس بیابید. نتیجه تحقیقات روانشناسان نشان می‌دهد که سرکوب احساسات می‌تواند اضطراب را بدتر کند. اما محققان راه‌های دیگری را برای مهار اضطراب شناسایی کرده‌اند و موردپژوهش قرار داده‌اند که واقعا کارساز است.
پذیرش
روانشناسان امروزه از «پذیرش» به‌عنوان یکی از سازوکارهای مقابله سخن می‌گویند. اما این راهکار در حقیقت به زمان رواقیون یونان باستان بازمی‌گردد. پیروان رواقی‌گری، درباره اتلاف انرژی بر سر چیزی که از کنترل فرد خارج است هشدار می‌دادند و می‌گفتند که با پذیرش بدترین حالت ممکن وضعیتی، می‌توان درد را کاهش داد و تنها بر چیزهایی تمرکز کرد که فرد می‌تواند با آنها عکس‌العمل مثبتی به آن اتفاق نشان دهد؛ این رویکرد احساسات را قادر می‌سازد که به‌جای آسیب زدن، به افراد انگیزه بدهد.
به خشم فکر کنید. ما معمولا از دست کسی که با ما بدرفتاری کند خشمگین می‌شویم. اما معمولا نمی‌توانیم آن فرد را مهار کنیم و یا تغییر دهیم. اپیکتسوس، فیلسوف رواقی یونانی بر این باور بود که وقتی فرد با چیزی روبه‌رو می‌شود که کاری از دستش درباره آن مساله برنمی‌آید، باید آماده باشد که آن را هیچ بشمارد.
پذیرش این امر که جز از خودتان، کاری برای خودتان برنمی‌آید، رهایی‌بخش است، چرا که باعث می‌شود اختیار شادی خودتان را در دست بگیرید. راهکار «پذیرش» هم دقیقا به همین شکل عمل می‌کند؛ اختیار زندگی‌تان را به دست گرفتن، کار کردن بر روی چیزهایی که به سرانجام رساندن یا تغییر آنها در توانتان است و انرژی هدر ندادن برای چیزهایی که کاری از دست شما برای آنها برنمی‌آید.
ارزیابی دوباره
در نظر بگیرید که روانه یک جلسه کاری هستید و می‌بینید که خیابان را بسته‌اند. پس از مسیر دیگری می‌روید، راه را در میانه گم می‌کنید و بیست دقیقه دیرتر به جلسه‌تان می‌رسید. ممکن است به ذهنتان برسید که چرا علامت‌گذاری‌ها دقیق نبوده که شما گم نشوید؟ اما چنین افکاری تنها خشمگینتان می‌کند. یا اینکه ممکن است خود را سرزنش کنید و به خود بگویید که «چرا همیشه راه را گم می‌کنم؟ من چمه؟» این هم واکنشی است که ممکن است اعصابتان را خرد کند. گرچه ته‌مایه‌ای از حقیقت ممکن است در هر دو این ارزیابی‌ها از شرایط برای شما وجود داشته باشد، یکی از این برداشت‌ها در نهایت به دیگری غلبه می‌کند و تکلیف اینکه چه احساسی باید درباره آن اتفاق داشته باشید را معین می‌کند.
احساسات بدین‌گونه عمل می‌کنند. فهمیدن اینکه چه روی داده است یکی از مراحلی است که مغز در حین به وجود آمدن یک احساس، از سر می‌گذراند. روانشناسان این مرحله را «ارزیابی» می‌نامند. برخی ارزیابی‌ها روانه ناخودآگاهتان می‌شوند و برخی در سطحی آگاهانه روی می‌دهد و این همان جایی است که می‌توانید به آن وارد شوید؛ وقتی راه‌های گوناگونی برای نگاه کردن به مساله‌ای که ایجاد احساسات متفاوتی را در پی خواهد داشت، وجود دارد چرا ذهنتان را جوری تربیت نکنید به‌شکلی فکر کند که به احساسی که دلخواه شماست دست یابد؟ این همان «ارزیابی دوباره» است.
در مورد اخیر، می‌توانید ذهن خود را به سوی افکاری همچون «برای مردم مهم نیست که من دیر کرده‌ام چون خیلی‌ها در جلسه‌اند» و یا اینکه «کسی ناراحت نمی‌شود که دیر کرده‌ام چون معمولا که سر وقت می‌رسم» راهنمایی کنید. تغییر دادن نحوه سردرآوردن مغزتان از جریان وقایع، راه دور زدن چرخه‌ای است که به بروز احساسات ناخواسته منتهی می‌شود.
ابراز
راهبرد موثر سوم «ابراز» است. وقتی از دست کسی عصبانی هستید، عمل نوشتن یک ایمیل نیش‌دار خشمتان را آرام می‌کند؛ مخصوصا اگر ایمیل را به آن شخص نفرستید. این همان چیزی است که «ابراز» نامیده می‌شود.
بسیاری افراد با این رویه آشنایند اما نظرسنجی محققان روانشناسی نشان می‌دهد که بسیاری فکر می‌کنند که چنین راهی موثر نیست.
اما این شیوه موثر است. نتیجه یک تحقیق جدید نشان می‌دهد که «ابراز» تاثیرات فراگیر و متنوعی دارد؛ کاهش اضطراب پس از دیدن تصاویر و ویدیوهای ناراحت‌کننده، فرونشاندن اضطراب افرادی که سخنرانی در جمع مضطربشان می‌کند و کاستن از شدت اختلال استرس پس از سانحه، از آن جمله است.
جالب‌توجه‌ترین پژوهش درباره «ابراز» بر روی توییتر انجام شد. در این تحقیق، پژوهشگران توییت‌هایی که به‌شکل آشکاری بیان احساساتی منفی، از حدود ۱۱۰هزار کاربر بود بررسی کردند. مثلا توییت‌هایی مانند «من غمگینم». محققان سپس توییت‌های شش ساعت قبل و بعد توییت مذکور فرد را بررسی کردند و متوجه شدند که غلظت احساسات توییت‌های بعدی سریعا کم شده بود که به این معنا بود که «ابراز»، احساس بد را فرونشانده بود.
واکنش‌های احساسی وجود دارند که توانمندتان می‌کنند و پاسخ‌هایی دیگر که قدرت را از شما سلب می‌کنند. احساسات توانمندساز به شما کمک می‌کنند که از هر موقعیت درس بگیرید و در راه دست یافتن به اهدافتان گام بردارید. اما برداشت‌های تضعیف‌کننده، شما را به منفی‌بافی گره می‌زنند و از رسیدن به خواسته‌هایتان بازمی‌دارند.
با در نظر گفتن فواید توانایی مدیریت احساسات، عجیب نیست که افراد در طول زمان به شیوه‌هایی متوسل شده باشند تا به این هدف دست یابند. برخی از این شیوه‌ها کارگر می‌افتد و بعضی نه. پژوهش محققان حوزه روانشناسی تنها طی یک یا دو دهه اخیر است که بر این حوزه و بررسی تاثیر رویکردهای متفاوت در آن متمرکز شده است.
وال استریت ژورنال در مقاله‌ای به این تحقیق و آینده تخصیص کمک‌های مالی به خانواده‌های کم درآمد در آمریکا پرداخته است.
دکتر کیمبرلی نوبل، پزشک و عصب‌شناس در کالج معلمان دانشگاه کلمبیا، و یکی از هدایت‌کنندگان این تحقیق گفت: «این اولین تحقیقی است که نشان می‌دهد پول، به خودی خود، تاثیر علّی بر رشد مغز دارد.»
دکتر نوبل و همکارانش از شش دانشگاه، هزار مادر و نوزاد شیرخوار را از چند روز پس از تولد آنها مورد تحقیق قرار دادند. آنها خانواده‌ها را به طور تصادفی به دو گروه تقسیم کردند. یکی از این گروه‌ها ۲۰ دلار در ماه و گروه دیگر ۳۳۳ دلار در ماه دریافت کردند.
محققان با انجام تست نوار مغزی در ارزیابی کودکان یک ساله دریافتند کودکانی که در گروه ۳۳۳ دلاری بودند، سرعت فعالیت مغزی بیشتری داشتند. این تفاوت‌ها از نظر آماری در اکثر معیارها، اما نه همه، بسیار بالا و در بخش‌هایی از مغز که بیشترین ارتباط را با پیشرفت شناختی داشت، بیشتر بود.
شواهد مبنی بر تاثیر یک سال یارانه روی عملکرد پیچیده‌ای مانند عملکرد مغز گواهی است بر اینکه پول در رشد کودکان نقش دارد.
این تحقیق همزمان با تلاش جو بایدن برای تخصیص کمک‌های مالی بسیار گسترده‌تر برای خانواده‌های کم‌درآمد منتشر شده و می‌تواند به سیاست‌گذاری در این زمینه کمک کند. بایدن قصد دارد کمک مالی برای کودکان را تا بعد از یک سالگی گسترش دهد.
پس از اینکه جو بایدن نتوانست دموکرات‌ها را برای تصویب یک لایحه بزرگ در زمینه تامین اجتماعی متحد کند، طرح موقت فدرال پرداخت یارانه به هر کودک تا سقف ۳۰۰ دلار در ماه، در ماه ژانویه منقضی شد. اکثر جمهوری‌خواهان با اشاره به هزینه کمک‌های مالی ماهانه با آن مخالفند و هشدار می‌دهند که کمک‌های بی قید و شرط، که آنها آن را امکانات رفاهی توصیف می‌کنند، والدین را از کار کردن منصرف می‌کند.
سناتور جو مانچین سوم، نماینده دموکرات ایالت ویرجینیای غربی، با ابراز همدلی نسبت به این نگرانی، عملاً طرح بایدن را مسدود کرد؛ هرچند او گفته شاید از پرداخت کمک‌های مالی محدود به خانواده‌های دارای امکانات متوسط و آنهایی که کار می‌کنند حمایت کند.
شواهد فراوانی وجود دارد که نشان می‌دهد کودکان فقیر به طور متوسط مدرسه را با مهارت‌های شناختی ضعیف‌تری شروع می‌کنند و دانشمندان علوم اعصاب نشان داده‌اند که این تفاوت‌ها به ساختار و عملکرد مغز نیز کشیده می‌شود. اما مشخص نیست آیا این تفاوت‌ها مستقیماً ناشی از وضعیت مالی است یا از عوامل مرتبط دیگری مانند تحصیلات والدین یا محله‌ای که در آن زندگی می‌کنند نیز تاثیر می‌پذیرند.
تحقیق اخیر نشان می‌دهد که فقر به تنهایی باعث محرومیت کودکان در سنین اولیه می‌شود.
محققان هنوز در تلاشند دلایل این تاثیرگذاری را دریابند. شاید وجود این کمک مالی والدین را قادر کرده غذا یا مراقبت‌های بهداشتی بهتری خریداری کنند. یا شاید باعث کاهش سطوح مخرب استرس در والدین شده؛ و یا به مادران اجازه می‌داده کمتر کار کنند و زمان بیشتری را با نوزادان خود بگذرانند.
این سوال که آیا کمک‌های نقدی به کودکان کمک می‌کند یا به آنها آسیب می‌رساند، در سیاست‌های تامین اجتماعی نقش محوری دارد. ترقی‌خواهان با استناد به تحقیقاتی که نشان می‌دهد حتی دوره‌های کوتاه فقر در دوران کودکی می‌تواند منجر به کاهش درآمد در بزرگسالی و شرایط بد سلامتی شود، استدلال می‌کنند که کودکان در خانواده‌های فقیر به یک کف درآمدی تضمینی نیاز دارند. محافظه کاران می‌گویند کمک‌های بی قید و شرط تمایل به کار و ازدواج را از بین می‌برد و باعث افزایش فقر در درازمدت می شود.
زمانی اقتصاددانان و روانشناسان در حوزه مطالعات کودکان در اقشار کم درآمد تسلط داشتند، اما حالا دانشمندان علوم اعصاب به طور فزاینده‌ای روی این موضوع تمرکز کرده‌اند. در ۱۵ سال گذشته، آنها نشان داده‌اند که کودکان محروم به طور متوسط از نظر ساختار و عملکرد مغز با دیگر کودکان تفاوت دارند و بیشترین تفاوت در فقیرترین کودکان دیده می‌شود.
تست‌های مختلف از جمله ام‌‌آرآی تفاوت‌هایی را در اندازه قشر مغز به ویژه در مناطق مرتبط با رشد زبان و عملکرد اجرایی نشان داده است. یک تحقیق نشان می‌دهد زمینه حدود ۴۴ درصد از شکاف موجود در موفقیت بین نوجوانان از اقشار پردرآمد و کم درآمد را تفاوت در اندازه قشر مغز تشکیل می‌دهد.
مانند هر تفاوت گروهی، میانگین‌ها نتایج فردی را پیش بینی نمی‌کنند. بسیاری از عوامل دیگر فراتر از ویژگی‌های مغز بر رشد شناختی تأثیر می‌گذارند و بسیاری از کودکان کم درآمد رشد خود را می‌کنند.
منتقدان کمک‌های نقدی نامحدود اغلب هشدار می‌دهند که خانواده‌ها این پول را یا هدر می‌دهند یا از آن سوء‌استفاده می‌کنند. اما برخی اقتصاددانان که در این تحقیق کار کرده‌اند می‌گویند می‌شود به خانواده‌ها اعتماد کرد. مساله این است که برخی خانواده‌ها شاید به مواد غذایی احتیاج داشته باشند و برخی به مسکن. تحقیقات آینده چگونگی خرج کردن این کمک‌های مالی را بررسی خواهد کرد.
بیل کلینتون ۲۵ سال پیش با لغو ضمانت‌های رفاهی و انتقال کمک‌ها به والدین شاغل، موضع حزب دموکرات را در این زمینه تغییر داد. اگرچه متعاقبا فقر در میان کودکان به پایین‌ترین حد خود رسید، دلایل آن هنوز مورد بحث است و افزایش نابرابری و بی‌ثباتی باعث حمایت دوباره دموکرات‌ها از یارانه‌ها شده است.
یک پروژه جهانی چند تریلیون دلاری درباره زیر ساخت‌ها در سراسر جهان که از سال ۲۰۱۳ از سوی شی جین پینگ رهبر کنونی چین کلید خورده است.
چین از طریق ابتکار کمربند و جاده در دهه گذشته به طور قابل توجهی نفوذ و جای پای اقتصادی، سیاسی و امنیتی خود را در خاورمیانه افزایش داده است. این طرح عظیم که شامل ده‌ها پروژه زیر‌ساختی و اقتصادی و تجاری بزرگ است از طریق شاهراه‌ها و جاده‌های زمینی چین را به آسیای جنوبی و مرکزی و اروپا متصل می‌کند و از سوی دیگر از طریق یک شاهراه دریایی شهرهای ساحلی چین را به آفریقا و مدیترانه و در نهایت به اروپا وصل می‌کند.
مرکز تحقیقات اقتصاد و بازرگانی (CEBR) گزارش داده که ابتکار کمربند و جاده چین به احتمال زیاد تولید ناخالص داخلی جهان را تا ۷.۱ تریلیون دلار در دو دهه آینده افزایش خواهد داد. این موضوع هر چقدر هم که جذاب به نظر برسد، واقعیت این است که چین علاوه بر منافع اقتصادی، انگیزه‌های ژئوپلیتیکی نیز پشت این طرح عظیم دارد.
به گفته گاردین، پروژه های ابتکار کمربند و جاده ۱۶۵کشور را در مجموع ۳۸۵ میلیارد دلار به چین بدهکار کرده است.
چین بطور سیستماتیک چنین آماری را به نهادهای بین المللی مانند بانک جهانی گزارش نمی‌دهد.
دفتر اطلاعات دولت چین گزارش داده که ابتکار کمربند و جاده بیش از ۲۴۴ هزار شغل برای افراد محلی در سایر کشورها ایجاد کرده است.
با این حال، اکثریت قریب به اتفاق این پروژه‌ها با استفاده از پیمانکاران چینی و حتی نیروی کار چینی اجرا می‌شوند. به این معنی که در نهایت بسیاری از مزیت‌ها و منافع حاصل از اجرای این طرح‌ها به تولید ناخالص داخلی و اقتصاد چین سرازیر می‌شوند و نه به اقتصاد کشورهایی که چین در آنها سرمایه‌گذاری کرده است. یکی از این مناطق خاورمیانه است.
راهبرد امنیت انرژی چین
برای چین امنیت انرژی یک راهبرد اصلی است. به گفته موسسه بروکینگز، نقش رو به رشد چین در خاورمیانه، این ابرقدرت در حال ظهور را در تقابل مستقیم با رویکرد ایالات متحده در حوزه‌های مهمی مانند امنیت انرژی، اسرائیل و ایران قرار می‌دهد.
راهبرد جدید آمریکا مبنی بر کاهش حضور خود در خاورمیانه و توجه بیشتر واشینگتن به حوزه آسیا- پاسیفیک، فرصت را برای جای پای بیشتر چین در خاورمیانه مهیا کرده است.
سلطه اقتصادی چین در خاورمیانه ممکن است باعث بروز چالش‌های جدید در منطقه شود به‌ویژه آنکه چین از سیاست بدهکارکردن کشورهایی که در آنها سرمایه‌گذاری می‌کند برای بهره‌گیری دیپلماتیک و در راستای افزایش نفوذ خود استفاده می‌کند.
روابط چین با کشورهای خاورمیانه در وهله نخست حول انرژی و طرح‌های مرتبط با ابتکار کمربند و جاده قرار می‌گیرد.
کشورهای خاورمیانه و شمال آفریقا شامل ۱۹ کشور دارای ذخایر بزرگ نفت و گاز هستند که آنها را برای چین جذاب کرده است.
چین به شدت به نفت و گاز خاورمیانه وابسته است. علاوه بر امنیت انرژی، روابط دیپلماتیک قوی چین با کشورهای خاورمیانه و شمال آفریقا برای اجرای طرح‌های مرتبط با ابتکار کمربند و جاده در چندین قاره دیگر حیاتی به نظر می‌رسد.
وام دهندگان دولتی چین پروژه‌هایی را در مصر، ایران، عربستان سعودی، عمان، امارات متحده عربی و جیبوتی تامین مالی کرده اند. جیبوتی واقع در «شاخ آفریقا»، جایی است که پکن تنها پایگاه نظامی خود را در خارج از کشور ایجاد کرده است.
کشوری که در نزدیکی تنگه راهبردی باب المندب میزبان پایگاه‌های نظامی ایالات متحده، فرانسه و ژاپن نیز هست. منافع بین‌المللی جیبوتی در تنگه باب المندب نهفته است، مسیری استراتژیک برای حمل و نقل نفت و گاز که دریای سرخ و اقیانوس هند را به هم متصل می‌کند.إا
نزدیکی به گلوگاه باب المندب از نظر ژئوپلیتیکی و اقتصادی اهمیت ویژه‌ای به جیبوتی کوچک می‌دهد. بر اساس گزارش اداره اطلاعات انرژی آمریکا(EIA) تقریباً روزانه ۶.۲ میلیون بشکه نفت خام، میعانات گازی و فرآورده‌های نفتی پالایش شده از طریق تنگه باب المندب به سمت اروپا، ایالات متحده و آسیا جریان می‌یابد و یک سوم کشتی‌های جهان که محموله‌های نفت و گاز را حمل می‌کنند باید از این تنگه عبور کنند.
باب المندب با چنین اهمیتی یکی از کریدورهای تجاری و انرژی است که چین از دریای چین جنوبی تا دریای عرب در آنها سرمایه گذاری کرده است. مناطقی حساس که هند از آنها به عنوان «رشته مروارید» یاد می‌کند.
هند که خود یک قدرت نوظهور اقتصادی است، به عنوان رقیب چین این سرمایه گذاری‌ها را نشانه‌ای از قدرت نظامی و تجاری رو به رشد چین در منطقه می‌داند. هندی‌ها نگرانند که ابتکار کمربند و جاده در نهایت یک ابتکار اقتصادی- نظامی است که هدف آن دسترسی بهتر نیروی دریایی چین به اقیانوس هند است.
شاهراه زمینی چین نیز اکنون از غرب سین کیانگ به سوی آسیای مرکزی، پاکستان، آسیای غربی و خلیج فارس کشیده شده است. برای اجرای طرح عظیم ابتکار کمربند و جاده، چین به منابع مطمئن انرژي نیاز دارد و برای منابع مطمئن انرژی به پایگاه‌هایی در بندرهای استراتژیک و گلوگاه‌های منطقه نیازمند است. افتتاح کنسولگری چین در بندر‌عباس و انتشار خبرهایی درباره وجود پایگاه نظامی چین در امارات و همکاری‌های موشکی با عربستان سعودی از جمله این طرح‌های چین است.
پکن روابط نزدیک خود با تهران را نیز در بحبوحه مذاکرات هسته‌ای ایران با ایالات متحده تقویت کرده است. ایران اخیراً توافقنامه همکاری ۲۵ ساله با چین را اجرایی کرده است که به چین اجازه می دهد در مدت ۲۵ سال ۴۰۰ میلیارد دلار در ایران سرمایه‌گذاری کند.. علی خامنه‌ای رهبر جمهوری اسلامی گفته ایران هرگز همکاری چین در دوران تحریم را فراموش نخواهد کرد.
البته همکاری ایران با چین بیشتر واکنشی به روابط نداشته جمهوری اسلامی با آمریکا به نظر می‌رسد تا یک حرکت استراتژیک حساب شده از سوی تهران. با این حال ایران در پی نشان دادن این نکته است که همزمان با فشار آمریکا می تواند به سوی چین برود.
دیپلماسی چینی بدهکار کردن شرکای اقتصادی
چین متهم است که از طریق سرمایه‌گذاری و بدهکار کردن شرکای اقتصادی خود از دیپلماسی بدهکار کردن به عنوان تله استفاده می کند. هر روز کشورهای بیشتری با وام دهندگان دولتی چین قرارداد دریافت وام امضا می‌کنند. نگرانی‌ها در مورد شرایط اعطای این وام‌ها هنگامی بیشترمی‌شود که برخی از بندهای این قراردادهای مالی به نهادهای چینی اجازه می‌دهد که اموال یا دارایی دریافت کنندگان وام را زمانی که بازپرداخت‌ها انجام نمی‌شود، توقیف کنند. این روش فقط مخصوص وام دهندگان چینی نیست ولی این شیوه در مواردی منجر به از دست رفتن حاکمیت برخی کشورها بر دارایی‌ها و محدود شدن حاکمیت ملی آنها شده است.
ریجارد مور رییس ام. آی. ۶، سرویس اطلاعات خارجی بریتانیا می‌گوید چین از این روش بدهکار کردن برای زیر سوال بردن حاکمیت ملی کشورها استفاده می کند. سریلانکا، قرقیزستان و مونته‌نگرو سه کشوری هستند که تجربه‌های تلخی از دریافت وام و بدهکار شدن به چین دارند.
سریلانکا در حال حاضر با بحران مالی ناشی از بدهی احداث بزرگراه‌ها، بنادر، فرودگاه‌ها و نیروگاه زغال سنگ به چین مواجه است. رئیس جمهور سریلانکا، گوتابایا راجاپاکسا، از چین درخواست کرده است که به این کشور برای بازپرداخت بدهی‌هایش مهلت بدهد. به گزارش رویترز، چین در دهه گذشته بیش از ۵ میلیارد دلار به سریلانکا وام داده است. منتقدان می گویند چین از روش «فیل سفید» استفاده می‌کند.. فیل سفید اصطلاحی است برای هدیه ای بزرگ و حتی مقدس که هدیه گیرنده از عهده خرج و مخارج‌اش برنمی‌آید و هزینه‌‌های نگهداری آن به شکلی است که پذیرنده هدیه را به خاک سیاه می‌نشاند.
قرقیزستان هم تجربه مشابه‌ای با چین دارد. قرقیزستان ۴۰ درصد از بدهی خارجی خود، یعنی حدود ۱.۸ میلیارد دلار را به وام دهندگان چینی بدهکاراست. مقامات قرقیزستان حالا با چالش بازپرداخت این بدهی‌های انباشته دست و پنجه نرم می کنند آن هم در شرایطی که کشور با مشکلات مالی ناشی از همه‌گیری کووید-۱۹ مواجه است.
مونته‌نگرو مثال دیگری است. بدهی مونته‌نگرو به چین به دلیل احداث یک بزرگراه به معادل ۱۰۰ درصد تولید ناخالص داخلی این کشور رسیده است. پس از درخواست کمک دولت مونته‌نگرو از اتحادیه اروپا برای بازپرداخت وام یک میلیارد دلاری چین، نگرانی‌ها بالا گرفته است. اقتصاد مونته‌نگرو در آستانه سقوط قرار گرفته و بدتر اینکه این بزرگراه به نمادی از تصمیمات نادرست تبدیل شده است. دراگان سوک، وزیر دادگستری سابق مونته‌نگرو می‌گوید: ما یک شوخی می‌کنیم و آن اینکه مسیر این بزرگراه از هیچ به هیچ است. امتناع اتحادیه اروپا از کمک به مونته‌نگرو برای پرداخت بدهی‌اش فرصتی برای چین در جهت افزایش نفوذ و جای پای خود در اروپا ایجاد کرده است. اسکات موریس، یکی از همکاران ارشد مرکز توسعه جهانی می‌گوید: «چین بزرگترین وام دهنده در جهان است، بنابراین مهم است که چگونه به این قراردادها نزدیک شوید.» موریس می‌گوید هنگامی که چشم انداز بازپرداخت بدهی‌ها تیره می‌شود، به نظر می‌رسد چین به همان اندازه از مبادله بدهی با حقوق بیشتر، مالکیت افزون‌تر و نفوذ گسترده‌ترخوشحال می‌شود.
سیاست عدم مداخله، یک پیام نادرست
چین در روابط بین‌المللی از سیاست عدم مداخله در امور داخلی حمایت و استفاده می‌کند. چین همچنین در حوزه امنیت انرژی در خاورمیانه و خلیج فارس به همکاری شورای همکاری خلیج فارس نیاز دارد. وانگ ونبین، سخنگوی وزارت امور خارجه چین گفته که دبیرکل شورای همکاری خلیج فارس، هنگام نشست اعضای این شورا با مقامات چینی در اوایل ژانویه ۲۰۲۲ در پکن از «مواضع مشروع چین در مورد مسائل مربوط به تایوان، سین کیانگ و حقوق بشر» حمایت قاطعانه ای ابراز کرده است.
وانگ می‌گوید آنها مخالفت خود را با «سیاسی کردن مسائل حقوق بشر» ابراز کرده‌اند. سازمان ملل در سال ۲۰۱۸ فاش کرد که چین بیش از یک میلیون مسلمان اویغو را در منطقه سین کیانگ به عنوان بخشی از کارزاری برای از بین بردن فرهنگ، زبان و اعتقادات سنتی آنها در اردوگاه‌های دسته‌جمعی بازداشت کرده است. سکوت در برابر بازداشت اویغورها توسط چین، به نمایندگی از شورای همکاری خلیج فارس - ارگانی که بیش از ۵۴ میلیون مسلمان را نمایندگی می کند - سابقه ناراحت کننده‌ای را برای نحوه رفتار با مردم کشورهای خاورمیانه و شمال آفریقا ایجاد می کند که ابتکار کمربند و جاده قرار است از طریق آنها گسترش یابد. به نظر می رسد سیاست «عدم مداخله در امور داخلی یکدیگر» در میان کشورهای اقتدارگرایی مانند چین جذابیت بیشتری پیدا می‌کند. جمهوری اسلامی ایران هم در همین سمت حرکت می‌کند. تهران نسبت به سیاست چین در نقض حقوق اقلیت مسلمان در سین کیانگ سکوت کرده است. قرارداد همکاری ۲۵ساله ایران و چین هم در شرایطی امضا شده که ایران از نظر سیاسی و اقتصادی در انزوا قرار دارد که می‌تواند مفاد این توافق را به ضرر مردم ایران تحت تاثیر قرار دهد. سابقه و نحوه عملکرد چینی‌ها در کشورهایی با اقتصاد‌هایی به مراتب قوی‌تر از ایران به این معنی است که ایران ممکن است ۲۵ سال آینده سال‌های سختی را پیش رو داشته باشد.
علاوه بر بیش از ۸۲ میلیون مسلمان ساکن ایران، تقریباً ۳۲۵ میلیون مسلمان در منطقه خاورمیانه و شمال آفریقا زندگی می کنند. سیاست «عدم مداخله» چین چگونه می خواهد عملی شود؟ جهان اسلام اساساً به چین اجازه داده تا جمعیت مسلمان خود در سین کیانگ را بازداشت کند، آنها را به اردوگاه‌های دسته جمعی ببرد و برای تغییر زبان و فرهنگ آنها تلاش کند. ایران و شورای همکاری خلیج فارس باید در نظر بگیرند که اگر چین در آینده اقدامات مشابهی را در منطقه خاورمیانه و شمال آفریقا انجام دهد، آنها چه خواهند کرد؟
