سینماگران ایرانی سه جایزه جشنواره فیلم ونیز را به خود اختصاص دادند
جعفر پناهی، هومن سیدی و محسن تنابنده، سینماگران ایرانی، سه جایزه هفتادونهمین جشنواره فیلم ونیز را به خود اختصاص دادند.
جعفر پناهی، هومن سیدی و محسن تنابنده، سینماگران ایرانی، سه جایزه هفتادونهمین جشنواره فیلم ونیز را به خود اختصاص دادند.
جایزه ویژه هیات داوران هفتادونهمین جشنواره ونیز به فیلم «خرس نیست» ساخته جعفر پناهی، فیلمساز زندانی در ایران، تعلق گرفت.
در زمان نمایش «خرس نیست»، جشنواره فیلم ونیز یک صندلی خالی به جعفر پناهی اختصاص داد.
در این جشنواره همچنین محسن تنابنده برای بازی در «جنگ جهانی سوم» و هومن سیدی برای کارگردانی این فیلم، به ترتیب موفق به کسب جایزه بهترین بازیگر مرد و بهترین فیلم بخش افق‌های جشنواره ونیز شدند.
سیدی این جایزه را به مردم ایران تقدیم کرد و تنابنده نیز گفت جایزه‌اش را به همسرش و جامعه کارگران ایران تقدیم می‌کند.
در این مراسم لوکا گوادانینو، فیلمساز ایتالیایی که برای فیلم «استخوان‌ها و همه چیز» برنده جایزه بهترین کارگردانی در این دوره از جشنواره شده، جایزه خود را به جعفر پناهی و محمد رسول‌اف، فیلم‌سازان زندانی در ایران، تقدیم کرد.
ملکه الیزابت دوم، رکوردار طولانی‌ترین دوره سلطنت در تاریخ سلطنت بریتانیا، روز پنج‌شنبه هشتم سپتامبر (۱۷ شهریور ماه)، در سن ۹۶ سالگی چشم از جهان فروبست.
این مطلب به توضیح قوانین بریتانیا درباره جلوس فرمانروای جدید و اختیارات و مسوولیت‌های او می‌پردازد.
بر اساس قوانین بریتانیا، حاکم جدید به محض درگذشت شاه یا ملکه فقید، پیش از اعلام رسمی به مردم و بدون دوره‌ای فاصله بین مرگ فرمانروای پیشین و جلوس شهریار بعدی، بر تخت سلطنت تکیه می‌زند.
پادشاه یا ملکه جدید از سوی یک نهاد خاص به نام شورای جلوس، به صورت رسمی فرمانروا اعلام می‌شود. هیات مشاوران سلطنتی، گروهی از چند صد مشاور سلطنتی دست‌چین شده از جمله اعضای کابینه بریتانیا نیز به شورای جلوس فراخوانده می‌شوند.
تمام هیات مشاوران سلطنتی، تنها هنگامی به شورای جلوس فراخوانده می‌شوند که سلطنت بخواهد به حاکمی جدید واگذار شود یا شهریار بخواهد از قصد خود برای ازدواج خبر دهد؛ اتفاقی که با توجه به اساس موروثی سلطنت، پراهمیت تلقی می‌شود.
دیگر کسانی که برای اعلام به تخت نشستن فرمانروای جدید در بریتانیا به شورای جلوس دعوت می‌شوند، اسقف‌های کلیسای انگلستان، اعضای سکولار مجلس اعیان و اعضای عالی‌رتبه ملل مشترک‌المنافع‌اند.
مراسم تاجگذاری حاکم جدید در حقیقت فرآیند تصویب رسمی بر تخت نشستن اوست که پس از یک دوره عزاداری برای شاه یا ملکه فقید، برگزار می‌شود.
مراسم تاجگذاری ملکه الیزابت دوم در ماه ژوئن سال ۱۹۵۳ و ۱۶ ماه پس از درگذشت پدرش جورج ششم، در فوریه سال ۱۹۵۲ برگزار شد.
مراسم تاجگذاری شهریار جدید نیز در کلیسای وست‌مینستر لندن با حضور سیاستمداران، چهره‌های برجسته و نمایندگان دیگر کشورها در سراسر جهان برگزار خواهد شد.
پادشاه جدید بریتانیا، طبق قانون «حل‌وفصل» تصویب شده در سال ۱۷۰۱ که قوانین جلوس در بریتانیا را معین می‌کند، فرمانروایی خواهد کرد.
بنا بر این قانون، تنها اعقاب پروتستان یکی از نوه‌های دختری جیمز یکم، پادشاه پیشین انگلستان، با نام شاهدخت سوفیا از دودمان هانوفر، می‌توانند بر تخت سلطنت تکیه بزنند.
تا پیش از تصویب یک قانون جدید در سال ۲۰۱۳، ازدواج با یک کاتولیک هم باعث بیرون راندن اعضای خاندان سلطنتی از صف وارثان تاج و تخت می‌شد. البته همچنان یک کاتولیک خود نمی‌تواند فرمانروای بریتانیا باشد.
قانون سال ۲۰۱۳ همچنین امتیاز دادن به مردان در صف رسیدن به تاج و تخت را ملغی کرد؛ به این معنا که هر عضو خاندان سلطنتی که پس از ۲۸ اکتبر سال ۲۰۱۱ بدین سو به دنیا آمده باشد، تبعیضی برای بر تخت نشستن بر مبنای جنسیت خود تجربه نخواهد کرد.
همسر فرمانروای درگذشته اما هیچ نقشی در جلوس شاه جدید ندارد چون نقش همسر شاه یا ملکه در تداوم سلطنت، با فرزندآوری به پایان می‌رسد.
به استثنای مورد حکمروایی مشترک ویلیام سوم و مری با هم، حاکم بریتانیا به تنهایی فرمانروایی می‌کند. همسران اعضای مرد خاندان سلطنتی، رتبه و جایگاهشان را بر طبق رتبه و جایگاه همسرشان دریافت می‌کنند اما شوهران اعضای زن خاندان سلطنتی، به خودی خود صاحب لقب نمی‌شوند.
اگر جانشین ملکه یا پادشاه فقید زیر سن قانونی باشد، یک نماینده برای پادشاه یا ملکه آتی از سوی شاه قبلی معین می‌شود که تا وقتی فرمانروا به سن قانونی برسد، نایب‌السلطنه او باشد و امور پادشاهی را ترتیب دهد.
از دیرباز، پادشاه به قلمرویی که فرمانروایی آن را بر عهده داشته، تشخص می‌بخشیده و نمادی برای پیوند مشترک بین کشورهایی بوده که در کنار یکدیگر، بریتانیا را تشکیل داده‌اند. طبق قانون، پادشاه یا ملکه، رییس قوه مجریه، از ارکان قوه مقننه، رییس قوه قضاییه، فرمانده کل نیروهای مسلح و رییس عالی کلیسای انگلستان است.
در واقعیت اما او وظیفه زدن مهر تایید بر تصمیمات سیاسی را دارد و از طریق پارلمان بریتانیا، فرمانروایی می‌کند.
پادشاه می‌تواند پارلمان را فرا بخواند یا برچیند و رهبران حزب سیاسی را که در انتخابات نخست‌وزیری رأی می‌آورند، برای تشکیل دولت دعوت کند.
شاه در گذشته می‌توانست در حالت «پارلمان معلق»، وقتی هیچ کدام از احزاب رأی کافی نیاورده باشند، برخی نظرات شخصی را برای انتخاب نخست‌وزیر دخیل کند اما در بریتانیای امروز از پادشاه یا ملکه انتظار می‌رود خود را در چنین مساله‌ای داخل نکند.
پادشاه بریتانیا همچنین رییس ملل مشترک‌المنافع است که زمانی جزو مستعمرات پیشین بریتانیا بودند. ملل مشترک‌المنافع عبارتند از آنتیگوآ و باربودا، استرالیا، باهاما، بلیز، کانادا، گرانادا، جاماییکا، نیوزیلند، پاپوآ گینه نو، سنت کیتس و نویس، سنت لوسیا، سنت وینسنت و گرنادینز، جزایر سلیمان و تووالو.
سلطنت در بریتانیا دیرپاترین نهاد در این کشور است که قدمت آن به خاندان پادشاهی ویلیام یکم، ملقب به ویلیام فاتح در سال ۱۰۶۶ میلادی و حتی به اگبرت، شاه وسکس در سال ۸۲۹، که معمولا به عنوان نخستین پادشاه انگلستان شناخته می‌شود، بازمی‌گردد.
فرمانروا در بریتانیا با عبارت «اعلی‌حضرت» خطاب قرار داده می‌شود.
