سی‌ان‌ان پیش از این در گزارشی به از سرگیری روابط میان جمهوری اسلامی و عربستان سعودی پرداخته و پیش‌بینی کرده بود که حکومت ایران ممکن است با قدیمی‌ترین دشمن عرب خود، مصر نیز سازش کند. به نظر می‌رسد این پیش‌بینی هر چه بیشتر به واقعیت نزدیک میشود.
محمدحسین سلطانی‌فر، رییس دفتر حفاظت منافع ایران در قاهره به تازگی گفته است: «آنچه در حال حاضر در بحث مذاکرات و روابط دوجانبه دو کشور در جریان است، توافق دو کشور بر ارتقای سطح روابط تا سطح سفیر است. در حال حاضر ما دارای سطح روابط سیاسی با مصر در سطح دفاتر حافظ منافع در تهران و قاهره هستیم و تلاش داریم که این سطح روابط سیاسی تا سطح سفیر ارتقاء یابد.»
ترجمه‌ای از گزارش سی‌ان‌ان را در ادامه می‌خوانید.
پیوند دو تمدن باستانی
وقتی ولیعهد وقت ایران، محمدرضا پهلوی در روز ۹ فروردین سال ۱۳۱۸ خورشیدی با شاهزاده فوزیه از مصر ازدواج کرد، خاندان سلطنتی دو کشور برجسته خاورمیانه در یک اتحاد استراتژیک در هم آمیخت.
هزاران نفر برای این مراسم در کاخ عبدین قاهره جمع شده بودند. جایی که مراسم عروسی با آتش‌بازی و رژه‌ای که تمدن‌های دو ملت را به نمایش می‌گذاشت، برگزار شد.
شاهزاده فوزیه، خواهر بزرگ شاه فاروق اول، آخرین پادشاه مصر بود و زمانی که تنها ۱۷ سال داشت، با محمدرضا پهلوی ازدواج کرد که دو سال بعد به سلطنت رسید و شاه ایران شد.
اما این ازدواج پایدار نبود. فوزیه در سال ۱۳۲۴ خورشیدی درخواست طلاق داد و جدایی آن‌ها در سال ۱۳۲۷ از سوی تهران به رسمیت شناخته شد.
۴۰ سال پس از این عروسی، سلسله پهلوی در جریان «انقلاب اسلامی» سرنگون شد و مسیر روابط ایران با کشورهای عربی تغییر یافت؛ به ویژه روابط ایران و مصر که تا همین اواخر در یک سراشیبی قرار داشت.
خصومت ایران با مصر طولانی‌ترین دشمنی دوران معاصر با یک کشور عربی است اما ممکن است به زودی به پایان برسد.
سی‌ان‌ان در گزارش خود با اشاره به عادیسازی روابط جمهوری اسلامی و مصر، تاکید کرد که علی خامنه‌ای، رهبر جمهوری اسلامی، حدود سه هفته پیش از انتشار این گزارش، علنا عادیسازی روابط با مصر، پرجمعیت‌ترین کشور عربی را تایید کرده است.
در توییتر رهبر جمهوری اسلامی چنین آمد: «ما در این زمینه مشکلی نداریم.»
گزارش‌ها از تنش‌زدایی احتمالی بین دو کشور پس از سفر سلطان هیثم بن طارق، پادشاه عمان در دو ماه گذشته به هر دو کشور ایران و مصر منتشر شدند و رسانه‌ها از سلطان عمان به عنوان میانجی یک آشتی نام بردند.
اظهارات اخیر خامنه‌ای در حالی است که عربستان سعودی نیز پس از نزدیک به هشت سال توقف روابط دیپلماتیک، روابط خود را با ایران از سر گرفته و به تازگی سفارت و کنسولگری ایران نیز در عربستان سعودی بازگشایی شده است.
یک محقق بنیاد کارنگی برای صلح بینالملل در لندن به سی‌ان‌ان گفت: «ایران همیشه به دنبال همکاری بیشتر در منطقه عربی است. عادیسازی روابط با مصر که به‌طور سنتی متحد ایالات متحده بوده، برای تهران مانند یک غنیمت است.»
غنیمتی برای تهران
در حال حاضر «منطقه» شاهد مجموعه‌ای از عادیسازی روابط بین کشورهایی است که زمانی با یکدیگر در تضاد بودند. جدای از عربستان سعودی و ایران، مصر با ترکیه و قطر آشتی کرده است. اتحادیه عرب نیز چند هفته پیش و پس از حدود یک دهه انزوا، از بازگشت سوریه به عنوان عضو استقبال کرد.
تحلیل‌گران می‌گویند اگرچه روند عادیسازی روابط ایران با مصر چندان دشوار به نظر نمی‌رسد اما همچنان ممکن است با پیچیدگی‌هایی همراه باشد زیرا تاریخ هر دو کشور با خاطراتی ناخوشایند همراه است.
روابط مصر و ایران قبل از انقلاب اسلامی سال ۱۳۵۷ شاهد تنش‌‌هایی بود اما با شروع حکومت روحانیون در تهران، این روابط تغییری ناگهانی پیدا کرد.
جمال عبدالناصر که در سال ۱۳۴۶ شکست سختی را از اسرائیل متحمل شده بود، با یک شاه ایرانی که با دولت یهود دوست بود، اختلاف داشت. روابط بین قاهره و تهران پس از مرگ ناصر بهبود یافت زیرا رییس‌جمهوری، انور سادات، به دنبال ارتباط با شاه بود.
اندکی بعد اما حکومت پهلوی که از سال ۱۳۲۰ خورشیدی بر ایران حاکم بود، در جریان انقلاب اسلامی سرنگون شد و این مصر بود که به شاه پناه داد و باعث خشم حاکمان جدید تهران شد.
شاه تا زمان مرگش در سال ۱۳۵۹ و در ۶۰ سالگی در قاهره زندگی کرد و در کنار ارگ این شهر، در مسجد رفاعی که ملک فاروق نیز در آن مدفون است به خاک سپرده و زیارتگاهی برای او ساخته شد.
سادات یک سال بعد و در تاریخ ۱۴ مهر سال ۱۳۶۰ خورشیدی به دست یکی از افسران ارتش مصر به نام خالد اسلامبولی ترور شد.
اسلامبولی از مخالفان امضای معاهده صلح کمپ دیوید با اسرائیل به وسیله رییس‌جمهوری مصر در سال ۱۳۵۸ بود.
جمهوری اسلامی خیابانی را در پایتخت به نام قاتل سادات نام‌گذاری کرد.
ارزش نمادگرایی تاریخی
با گذشت سال‌ها، مصر و ایران تمایل چندانی برای آشتی با یکدیگر نشان ندادند. روابط تا حدی در زمان حسنی مبارک، رییس‌جمهوری سابق مصر و زمانی که کاردار بین دو کشور رد و بدل شد، بهبود یافت اما هرگز به سطح معرفی سفیر نرسید.
در سال ۱۳۸۳، نام خیابان خالد اسلامبولی تهران به «انتفاضه» تغییر یافت که به قیام فلسطینیان علیه اسرائیل اشاره داشت اما همچنان تلاش‌ها برای عادیسازی روابط با مصر شکست خورد تا زمانی که قیام‌های «بهار عربی» در سال ۱۳۹۰ منجر به سرنگونی مبارک و ایجاد دولتی جدید در مصر تحت رهبری اخوان‌المسلمین شد.
در آن زمان امید جدیدی برای تمایل به اصلاح روابط با ایران به وجود آمد. محمد مرسی، رییس‌جمهوری اسلام‌گرای مصر در سال ۱۳۹۱ برای شرکت در نشست سران جنبش عدم تعهد به تهران سفر کرد اما پس از یک سال در دست داشتن قدرت، در کودتایی به رهبری عبدالفتاح السیسی، رییس‌جمهوری کنونی مصر، سرنگون شد.
مخالفت اسرائیل
یکی از کشورهای منطقه که مصالحه ایران و مصر را به نفع خود نمی‌داند، اسرائیل است.
توافق‌نامه ابراهیم مجموعه‌ای از قراردادهای عادیسازی روابط بین اسرائیل و کشورهای عربی است که در سال ۱۳۹۹ امضا شد.
اسرائیل امیدوار است این توافق‌نامه منجر به یکپارچگی کامل در منطقه شود؛ هر چند اکثر کشورهای عربی همچنان با به رسمیت شناختن اسرائیل مخالفت می‌کنند.
با این حال به نظر می‌رسد تنش‌زدایی مصری-ایرانی در نهایت تاثیری اندک فراتر از جنبه نمادگرایی آن خواهد داشت.
همانطور که هلیر از بنیاد کارنگی گفته است عدم عادیسازی روابط بین ایران و مصر تاثیر مهمی به دنبال نداشته است: «من گمان می‌کنم از سرگیری مجدد این روابط نیز معنی چندانی نخواهد داشت.»
از نزدیک گردآبی را دیدم که با بیرحمی آرزوها را میبلعید و اطرافیان را با احساس کرختی و ناتوانی تنها می‌گذاشت. بعضی وقتها بازیاش میگرفت؛ یا شاید این او بود که میتوانست با تمام وجود، بیماری را پس بزند، چون عاشق زندگی کردن بود ....
آخرین باری که او را دیدم از یادم نخواهد رفت. چشمانی پر امید میان چهره نحیفی که با وجود چهار سال مبارزه با بیماری، همچنان میدرخشید. برنامه زیادی برای سال جدید داشت. چون عجله داشتم، مکالمهمان نصفه ماند اما هنوز هم نمیتوانم آن لحظه را فراموش کنم ...
گفتم: «چهارشنبهسوری میبینمت!»
اما او دقیقا همان روز از بین ما رفت. او در نهایت تسلیم شد ....
واکسنهایی برای درمان و جلوگیری از بازگشت سرطان
اینک گام نوینی در درمان سرطان برداشته شده که می‌تواند با تزریق واکسن، تومورها را کوچک کرده و از بازگشت مجدد آن‌ها جلوگیری کند.
پس از دههها تلاش در زمینه درمان سرطان، دانشمندان می‌گویند تحقیقاتشان به نقطه عطفی رسیده است و بسیاری از آن‌ها پیش‌بینی می‌کنند طی پنج سال آینده، واکسنهای بیشتری تولید شود.
این واکسن‌ها مانند نمونههای سنتی نیستند که از بروز بیماری جلوگیری کنند بلکه عملکردشان برای کوچک کردن تومورها و جلوگیری از اوجگیری دوباره سرطان است. اهداف این درمانهای آزمایشی هم شامل سرطان سینه، ریه و سرطانهای بسیار کشنده پوست و لوزالمعده میشود.
دکتر جیمز گولی، مسوول تیم توسعه تحقیقات در درمانهای ایمنی، از جمله واکسنهای درمان سرطان در موسسه ملی سرطان می‌گوید: «ما در حال تلاش روی عملی کردن درمان سرطان بهوسیله واکسن و تحقیق در زمینه بهبود عملکرد آن‌ها هستیم.»
واکسن‌ها چگونه عمل می‌کنند؟
دانشمندان بیش از هر زمان دیگری می‌دانند چگونه سلولهای سرطانی از سیستم ایمنی بدن پنهان می‌شوند. واکسنهای سرطان، مانند سایر روشهای ایمنیدرمانی، سیستم ایمنی بدن را برای یافتن و از بین بردن سلولهای سرطانی تقویت می‌کنند. برخی از واکسنهای جدید از mRNA استفاده می‌کنند که برای درمان سرطان ساخته شد اما اولین بار در تولید واکسنهای کووید-۱۹ به کار رفت.
دکتر نورا دیسیس از موسسه واکسن سرطان یو وی مدیسین در سیاتل می‌گوید: «به منظور نتیجهبخش بودن درمان، واکسن باید به سلولهای تی (T) سیستم ایمنی آموزش دهد تا سلولهای سرطانی را خطرناک تشخیص دهند. پس از آموزش، سلولهای تی می‌توانند به هر نقطه از بدن سفر کنند تا خطر را شناسایی و شکار کنند.»
او گفت: «اگر یک سلول تی فعال شده را ببینید، متوجه میشوید اندامی شبیه پا دارند. میتوانید آن‌ها را در حال خزیدن از طریق رگ خونی و حرکت به سمت داخل بافت خطرناک ببینید.»
وجود بیماران داوطلب برای تحقیق بسیار مهم است
کاتلین جید ۵۰ ساله، اواخر فوریه و درست چند هفته قبل از اینکه او و همسرش سیاتل را برای یک سفر ماجراجویانه در سراسر جهان ترک کنند، فهمید که به سرطان سینه مبتلا شده است. او به‌جای اینکه با قایق ۴۶ فوتی خود به سمت دریاچه سنت لارنس حرکت کند، روی تخت بیمارستان نشست و منتظر دریافت سومین نوبت واکسن آزمایشی خود شد تا ببیند آیا قبل از جراحی، واکسن تومور او را کوچک می‌کند یا خیر؟
به گفته جید، حتی اگر شانس کمی وجود داشته باشد، او احساس می‌کند ارزشش را دارد که ریسک کند.
پیشرفت در زمینه واکسنهای درمان سرطان چالشبرانگیز بوده است. اولین مورد درمان در سال ۲۰۱۰ در ایالات متحده برای درمان سرطان پروستاتی که گسترش یافته بود تایید شد.
برای این کار سلولهای ایمنی خود بیمار در آزمایشگاه پردازش و از طریق تزریق وریدی به بیمار بازگردانده شدند.
اولجا فین، محقق واکسن در دانشکده پزشکی دانشگاه پیتسبورگ می‌گوید: «تحقیقات اولیه در مورد واکسن سرطان به دلیل اینکه سلولهای سرطانی توانستند از سیستم ایمنی ضعیف بیماران پیشی بگیرند، با شکست مواجه شد.»
فین در ادامه می‌گوید: «تجربیات آزمایشهایی که شکست خوردند به ما این امکان را دادند که چیزهای زیادی یاد بگیریم.»
او اکنون روی بیماران مبتلا به سرطان در مراحل اولیه متمرکز شده است زیرا واکسن‌ها به درمان سرطانها در مراحل پیشرفته کمک نمیکنند.
گروه او در حال مطالعه نتایج درمان با واکسن روی زنان مبتلا به سرطان پستان کمخطر و غیرتهاجمی به نام «کارسینوم مجرای شیری» است.
دهها سال است واکسن هپاتیت بی از سرطان کبد و واکسن اچپیوی که در سال ۲۰۰۶ معرفی شد، از سرطان دهانه رحم جلوگیری می‌کنند و در آینده نزدیک واکسنهای بیشتری برای جلوگیری از سرطان تولید خواهند شد.
در فیلادلفیا، دکتر سوزان دمچک، مدیر مرکز بسر در شرکت پن مدیسین ، ۲۸ فرد سالم با جهش ژنتیکی بیآرسیای را به‌عنوان داوطلب برای آزمایش واکسن گردآوری کرده است. این جهشهای ژنتیکی خطر ابتلا به سرطان سینه و تخمدان را افزایش می‌دهند.
آن‌ها در تلاش هستند تا سلولهای غیرطبیعی را خیلی زود و قبل از ایجاد مشکل، از بین ببرند.
سوزان این روند را به هرس کردن دورهای یک باغ یا پاک کردن تخته سفید تشبیه می‌کند.
دانشمندان دیگری در حال ساخت واکسنهایی برای پیشگیری از بروز سرطان در افراد مبتلا به ندولهای پیش سرطانی ریه و سایر شرایط ارثی هستند که خطر ابتلا به سرطان را افزایش می‌دهند.
دکتر استیو لیپکین، متخصص ژنتیک پزشکی از ویل کورنل نیویورک، مسوول تیم تولید واکسنهای سرطان، می‌گوید: «واکسن سرطان تحولی بزرگ و نوین خواهد بود. تیم ما زندگی خود را وقف رسیدن به این دستاورد کرده است.»
افراد مبتلا به بیماری ارثی سندرم لینچ در طول زندگی ۶۰ تا ۸۰ درصد بیشتر در معرض خطر ابتلا به سرطان هستند.
دکتر ادواردو ویلار-سانچز از مرکز سرطان امدی اندرسون در هیوستون که مسوول دو مطالعه با بودجه دولتی در مورد واکسن سرطانهای مرتبط با سندرم لینچ است، می‌گوید: «جذب این افراد برای انجام آزمایش واکسن سرطان بسیار آسان بود چرا که بیماران از این موضوع استقبال می‌کنند.»
چشم به راه نتایج آزمایشهای آینده
شرکتهای داروسازی مدرنا و مرک به‌طور مشترک بر اساس تحقیقات وسیعی که از ابتدای امسال شروع شده است در حال ساخت واکسن mRNA شخصی برای بیماران مبتلا به ملانوما (سرطان پوست) هستند. واکسن‌ها به صورت اختصاصی برای هر بیمار و بر اساس تعداد جهشها در بافت سرطانی آن‌ها ساخته می‌شوند. واکسنی که به این روش شخصیسازی شده، می‌تواند سیستم ایمنی بدن را برای جستوجوی اثر انگشت جهش سرطان و کشتن آن سلولها آموزش دهد اما چنین واکسنهایی گران خواهند بود.
دکتر پاتریک اوت از موسسه سرطان دانا-فاربر در بوستون می‌گوید: «شما اساسا باید هر واکسن را از ابتدا بسازید. اگر این شخصیسازی انجام نشود، احتمالا هزینه تولید واکسن می‌تواند بسیار کمتر باشد؛ درست مانند تولید واکسن کووید.»
شرکت یو وی مدیسین در حال مطالعه روی تولید واکسنهایی است که برای بسیاری از بیماران و نه فقط یک بیمار، نتیجهبخش باشد. آزمایشاتی هم در مورد درمان سرطان پستان اولیه و پیشرفته، سرطان ریه و سرطان تخمدان در حال انجام است که برخی از نتایج آن‌ها امکان دارد به زودی و در سال آینده منتشر شوند.
تاد پیپر، ۵۶ ساله، اهل حومه سیاتل، در آزمایش واکسنی برای کوچک کردن تومورهای سرطان ریه داوطلب شده است. سرطان او به مغزش سرایت کرده اما او امیدوار است آنقدر عمر کند تا سال آینده فارغالتحصیل شدن دخترش را از دانشکده پرستاری ببیند.
پیپر درباره تصمیم خود برای داوطلب شدن می‌گوید: «من و سایر افرادی که در شرایط مشابه من هستند دیگر چیزی برای از دست دادن ندارند اما اگر این درمان نتیجهبخش باشد به معنای بهدست آوردن همهچیز است.»
یکی از اولین کسانی که ۱۱ سال پیش واکسن سرطان تخمدان را در یک مطالعه ایمنی درمانی دریافت کرد، جیمی کریس از جزیره مرسر بود.
کریس که در سن ۳۴ سالگی به سرطان پیشرفته تخمدان مبتلا شد، فکر می‌کرد که در جوانی خواهد مرد. او به همین دلیل وصیتنامهای تنظیم کرد و گردنبند مورد علاقهاش را برای بهترین دوستش به ارث گذاشت. او که اکنون ۵۰ ساله است، هیچ نشانهای از سرطان ندارد و همچنان از گردنبند خودش استفاده می‌کند.
او می‌گوید: «مطمئن نیستم که آیا واکسن کمک کرد خوب بشوم یا نه. به هر حال من هنوز اینجا هستم.»
کیسه آب گرم، انقباضات شدید، احساس ضعف، روزهای بیحوصلگی همراه با درد، روزهایی که هر ماه و برای سال‌ها تکرار می‌شوند ... چرا زنان مجبور به مخفی کردن روند طبیعی بدن خودشان به‌عنوان امری شرمآور هستند؟ چرا با وجود درد و فشار روحی که خارج از کنترل آن‌ها هنگام قاعدگی پیش میآید، باید خجالت بکشند؟
همه ما به‌عنوان انسانهای متمدن دوست داریم شخصیت مناسب و برازندهای در اجتماع داشته باشیم و از رفتارهای نابهجا تا حد امکان دوری کنیم. اما آموزشِ «احساس شرمندگی در طول قاعدگی» به زنان و دختران به عنوان یک رفتار پسندیده، تبعیض آشکاری است که به نیمی از جمعیت جهان طی قرنها تحمیل شده است.
پس از اینکه اسپانیا به‌عنوان اولین کشور اروپایی، قانون حق داشتن مرخصی با حقوق را در دوران قاعدگی تصویب کرد، برخی مخالفت خود را با این طرح نشان دادند. اما نکته غافلگیرکننده این بود که برخی زنان و از جمله چهره‌های مطرح هم، از این اتفاق استقبال نکردند.
آیا با دیدن این واکنشها به این نتیجه نمیرسید که این نوع برخورد نتیجه سال‌ها نگاه نادرست به زنان، زنانگی و مسائل طبیعی حول آفرینش زن باشد؟ طرز فکری که باعث شده برخی از زنان حتی در کشورهای پیشرفته، قاعدگی را یک نقطه ضعف بدانند و راهی جز انکار آن تصور نکنند.
آیا حالا که بعد از سال‌ها مبارزه، قدمهای کوچکی برای درهم شکستن این تابو در محل کار برداشته شده، زنان از ترس از دست دادن شغل خود یا بازماندن از پیشرفتهای شغلی باید با روند طبیعی بدن خود مبارزه کنند و به نوعی دیگر آن را مخفی کنند؟
یکی از زنان مطرح مخالف با این طرح، جنی موری روزنامهنگار، مجری و نویسنده ۷۳ ساله انگلیسی است. روزنامه دیلیمیل نظر او را راجع به تصویب قانونی مشابه برای زنان بریتانیایی جویا شده است.
جنی خطاب به زنان می‌گوید، این مرخصی ما را دههها به عقب خواهد برد. من از نسل فمینیستهایی هستم که برای از بین بردن باورهای غلط در مورد قاعدگی بسیار سخت تلاش کردند. شاید پاسخ من به این پیشنهاد که زنان بریتانیایی باید از همعصران خود در اسپانیا، اندونزی، کره جنوبی، زامبیا، تایوان و ژاپن پیروی کنند و به آن‌ها حق مرخصی قاعدگی با حقوق بدهند، خوشایند نباشد.
بله بلند بلند فریاد میزنم: «به خاطر خدا، دخترا، مرد باشید!» من میدانم که این اظهارنظر از سوی یک فمینیست تاحدودی نامناسب است، اما همه زنان بیولوژیک از آنچه به‌عنوان «نفرین» یاد میشود رنج میبرند.
مردهای بیولوژیک مجبور نیستند هر ماه خونریزی کنند تا توانایی تولید مثل خود را تضمین کنند. آن‌ها از دردهای قاعدگی مکرری که اکثر ما تجربه کردهایم رنج نمیبرند و هرگز ترس پخش شدن لکه ناخوشایند در پشت شلوارشان را تجربه نکردهاند.
از طرف دیگر، نسل من تجربههای زیادی در این مسیر دارد. ما مجبور شدیم با همه مزخرفاتی که ما را فقط برای خانه مناسب میدانست مبارزه کنیم. جایی که بتوانیم با یک کیسه آب گرم روی شکممان و داروهای مسکن خودمان را آرام کنیم و برای همکاران مردی که ممکن است با دیدن خون از هوش بروند، هیچ خطر شرمآوری ایجاد نکنیم.
جنی می‌گوید با خواندن کتاب «خواجه زن» نوشته ژرمن گریر، یاد گرفتم شجاع باشم و فرضیاتی را به چالش بکشم که جاهطلبیهای هر زن شاغلی را محدود می‌کند.
توصیه ژرمن این بود که به عملکرد بدنی بسیار مسخره خود افتخار کنیم. دیگر از آنچه مردان به‌عنوان سلاحی برای تضعیف زنان استفاده می‌کنند، شرمنده نباشیم و هر چند روز در ماه را که قاعده میشویم پنهان نکنیم.
همانطور که او گفت، این یک عملکرد طبیعی بدون شرم بدن است. ما هرگز نباید پد بهداشتی را زیر آستین یا کیف دستی پنهان کنیم. ژرمن عقیده داشت، آن‌ها را به نمایش بگذار، اجازه بده در راه دستشویی دیده شوند.
جنی می‌گوید، هرچه در این مورد بازتر عمل کردم، از طرف همکاران مرد کمتر بیادبی و بداخلاقی دیدم. آن‌ها متوجه شدند زمانی که پریود میشوم نیز بهخوبی توانایی انجام کارهایم را دارم.
نسلهای جوان با غر زدن در مورد دورههای قاعدگی و گُر گرفتگی زنان، آسیبهای وحشتناکی به زندگی کاری زنان وارد می‌کنند.
نسل من، فمینیستهای موج دوم بسیار سخت تلاش کردند تا افسانههای مربوط به قاعدگی را از بین ببرند. برخی از ما سندرم پیشقاعدگی داشتیم، اما همچنان کارهایمان را با توانایی بالا انجام دادیم.
تعدادی از ما درد عذابآوری را تجربه میکردیم که در آن زمان علت اصلی آن معلوم نبود اما سال‌ها بعد به عنوان «آندومتریوز» تشخیص داده شد. ما برای انجام تحقیقات پزشکی بهتر و کمک به تشخیص مشکلات جدی رحمی جنگیدیم، همه ما تلاش کردیم تا شرایط را برای نسل بعد بهتر کنیم.
احساس می‌کنم نا امید شدهام. شاید کسانی که در اسپانیا فکر می‌کنند کارفرمایان باید مرخصی با حقوق برای روزهای قاعدگی ارائه دهند، سعی دارند مهربان و باملاحظه باشند. اما آن‌ها در اشتباه هستند. آن‌ها در حال بازی با همان کلیشههای قدیمی هستند. درحالیکه به نظر می‌رسد زنان جوان فکر می‌کنند باید سپاسگزار باشند.
من را بدبین صدا کنید؛ اما به نظر من این، نوعی زن‌ستیزی است.
چه شرکتی فکر می‌کند این ایده خوبی است که قول بدهد برای یک دوره کوتاه مرخصی ماهانه، حقوق پرداخت کند؟ تعیین دستمزد برای کارهایی که به‌طور منظم انجام نشده است، چه نفع اقتصادی دارد؟ وقتی که نتیجه هزینه این سیاست «مهربانانه و متفکرانه» به خانهنشینی برسد.
به نظر شما چه گفتوگوهایی در اتاقهای هیات مدیره در جریان است؟ چیزهایی شبیه به این: «خدایا، این زنان، برای ما خیلی هزینه دارند. مرخصی قاعدگی میخواهند. مرخصی زایمان هم که دارند. اکنون آن‌ها در مورد توجه ویژه برای دوران یائسگی صحبت می‌کنند. شاید برنامه مالی عاقلانه این باشد که بگذاریم همه آن‌ها به خانه بروند و مردان را استخدام کنیم. آن‌ها این مشکلات را ندارند.»
البته باید بگویم مرخصی زایمان هرگز یک تقاضای غیرمنطقی نبوده و درخواست برای مراقبت از کودک در محل کار نیز چنین نیست. اما در مورد قاعدگی یا یائسگی اینطور نیست.
زن بودن با مرد بودن فرق دارد. مراحل زندگی باروری ما می‌تواند و اغلب باعث درد میشود، که یک کار فرمای خوب آن را تشخیص می‌دهد.
در ضمن همه شما خانمهای جوان و میانسال لطفا دست از ناله کردن بردارید. یائسگی و قاعدگی، معلولیت نیستند؛ بله، بدون شرم میگویم: «مرد باش و به کارت ادامه بده!»
با دیدن نظر جنی موری و همفکرانش میتوان گفت راه رسیدن به حقوق برابر و برخورداری از احترام اجتماعی مناسب، همواره مسیر ناهمواری بوده است.
شاید کسانی مثل جنی فراموش کرده‌اند وقتی خودشان به عنوان زنان جوان در حال مبارزه برای از بین بردن تبعیضهای اجتماعی زاده تفکر نسلهای قبل از خود بودند و یقین داشتند هر زنی شایسته برخورداری از آن حقوق برابر است، با مخالفت قاطعانه برخی از زنان همعصرشان دست و پنجه نرم کرده‌اند. کسانی که به هزاران دلیل و باور غلط، شرایط موجود را برای خود و سایر زنان کافی میدانستند.
گویی برخی از زنان بدون این که متوجه طرز فکر واپسگرایانه خود باشند، به نوعی و در درجات متفاوت، خود را «سربار مردان» می‌دانند.
اما نکته امیدوارکننده این است که تعداد بیشماری از زنان و دختران نسل جدید در سراسر دنیا به حقوق خود آگاه بوده و برای به دست آوردن آن در حال مبارزه هستند. حتی اگر این مبارزه به اندازه قدمهای کوچک در محیط خانواده باشد. زیرا عدالتخواهی یک حرکت پیوسته و رو به جلوست.
واقعا باید به حال عنکبوت غبطه خورد! فکر کنید بتوانید با تنیدن تار از اینسو به آنسو تاب بخورید و هر وقت نیاز به استراحت داشتید، روی تارهایی با آن جنس مرغوب که مثل یک ننوی محکم و بادوام است دراز بکشید!
اما خصوصیات شگفتیآور تار عنکبوت فقط به این تصورات زیبا خلاصه نمیشود بلکه باعث شده دانشمندان دههها روی اسرار آن متمرکز باشند.
اگر محققان بتوانند اسرار این چنین تار تنیدن ماهرانه عنکبوت را پیدا کنند، می‌توانند تارهایی مصنوعی تولید کنند که به کار طیفی از تحقیقات پرشکی بیاید. مثلا، تار مصنوعی می‌تواند اعصابی که مغزمان را به عملکرد دست و پایمان مرتبط می‌کند، بازسازی کرده یا مولکولهای دارو را مستقیما به سلولها برسانند.
تار عنکبوت از پروتئینی به نام «اسپیدروئین» درست میشود که عنکبوت آن را در غدهای در شکمش ذخیره می‌کند. برای تنیدن رشتههای مختلف، انواع مختلف اسپیدروئین وجود دارد که عنکبوت همه آن‌ها را مثل مایعی با جنسی مثل قطره روغن، در شکمش انباشته می‌کند.
اما یکی از سوالاتی که همچنان ذهن دانشمندان را درگیر کرده این است که عنکبوت چطور این مایع روغنمانند را به تار تبدیل می‌کند؟
تار تنیدن عنکبوت
ترفندی که عنکبوت به کار میبندد تا با آن فرز و چابک تار بتند، می‌تواند به محققان در ساخت یک تار مصنوعی کمک کند یا حتی سرآغاز پیدا کردن راهی نو برای فرآیند تار تنیدن باشد.
یک سرنخ اصلی از اینکه عنکبوت چطور قطرات را به تار و پود تبدیل می‌کند، در یک تحقیق درباره بیماری آلزایمر و پارکینسون در انسان پیدا شد.
در این پژوهش مشخص شد پروتئینهایی مانند «آلفا-سینوکلئین» و «تاو» که در به وجود آمدن بیماری آلزایمر دخالت دارند، در داخل سلولهای بدن انسان، شبیه قطرات کوچک روغنمانند هستند.
تاو، پروتئینی است که وظیفه پایداری و تثبیت ساختار سلولهای عصبی (نورونها) را در مغز دارد.
این ساختار داخلی، شکلی مانند لوله، موسوم به ریزلوله دارد که مواد مغذی و دیگر مواد حیاتی با عبور از آن، به قسمتهای مختلف نورون میرسند.
اما در بیماری آلزایمر، نوعی غیرطبیعی از پروتئین تاو در سلول انباشته میشود که خود را به نمونههای عادی آویزان می‌کند و باعث میشود رشتهها تبدیل به کلاف شوند.
آلفا-سینوکلئین هم در سلولهای عصبی تولیدکننده دوپامین به تعداد زیادی وجود دارد و جالب اینکه اشکال غیرطبیعی آن نیز با بیماری پارکینسون مرتبط است.
اگر این رشتههای پروتئینی در بدن انسان، مانند رشتههای ماکارونی در یک بشقاب درهم بپیچند، به قطرات پروتئینی روغنمانندی تبدیل می‌شوند.
در ابتدا، این پروتئینهای درهمتنیده مانند اسپیدروئین، منعطف هستند و کش می‌آیند اما اگر پروتئینها در هم گره خورده باقی بمانند، به هم میچسبند و در نتیجه شکلشان تغییر کرده و مانند یک کلاف، با تار و پودی سخت و غیرقابل انعطاف می‌شوند.
این نوع از درهمتنیدگی برای سلول انسان سمی است و مشابه آن در بیماری‌های زوال عصبی مانند آلزایمر اتفاق می‌افتد.
با این حال اسپیدروئین هم می‌تواند قطراتی تشکیل دهد؛ آگاهی از چنین موردی بود که پژوهشگران را بر آن داشت تا ببینند آیا همان سازوکاری که سبب ایجاد بیماری‌های زوال عصبی در انسان میشود، می‌تواند کاری کند که عنکبوت، اسپیدروئین مایع را به تار و پود سخت تبدیل کند یا نه؟
عنکبوتها پنبه را رشته می‌کنند
با تمام این مشاهدات، محققان همچنان به پژوهش بیشتری برای فهم اینکه این قطرات پروتئین چطور به کار تار تنیدن عنکبوت میآید نیاز داشتند.
تحقیقات پیشین نشان داده بود که ساختار اسپیدروئین متشکل از بخشهای مختلفی است که کارکردهای متفاوتی دارند.
پژوهشگران دریافتند که دُم پروتئین اسپیدروئین، موسوم به پایانه سی، می‌تواند در تلاقی با اسید، به تار و پود تبدیل شود. پس پروتئین اسپیدروئینی تولید کردند که فقط پایانه سی داشت تا ببینند آیا میتوان با آن تار و پود به وجود آورد؟
محققان برای تبدیل پروتئینها به قطره از فسفات استفاده کردند اما پروتئینها فورا به رشتههای سخت تبدیل شدند. گرچه وقتی بدون تبدیل آن به قطره، اسید را به رشتههای پروتئینی اضافه کردند، شکل گرفتن تار بسیار بیشتر طول کشید. اتفاقی که درست هم به نظر می‌رسید.
چون مولکولهای اسپیدروئین باید بتوانند هنگام شکل گرفتن تار یکدیگر را پیدا کنند، درهم تنیدن اسپیدروئین مانند رشتههای اسپاگتی، باعث میشود کلاف خیلی سریع به رشته تبدیل شود.
چنین یافتهای نشان می‌دهد راز تار تنیدن تند و سریع عنکبوت و بستن تار بادوام و محکم او چیست. همچنین ثابت می‌کند که طبیعت هم دقیقا همان سازوکار را به کار میگیرد تا پروتئینهای موجود در مغز را سمی ساخته یا یکی از شگفتیآورترین ساختارهای آن‌ها را بنا کند.
پژوهشگران امیدوارند شباهت غریب بین تار تنیدن عنکبوت و به وجود آمدن رشتههای سمی در سلول بدن انسان، روزی راهگشای کشف راه درمان بیماری‌های زوال عصبی از جمله آلزایمر شود. در این صورت آن‌ها می‌توانند از تحقیقات خود برای جلوگیری از در هم گره خوردن پروتئینها در بدن انسان و تبدیل شدنشان به رشتههایی سمی برای سلولها استفاده کنند.
اگر عنکبوتها خوب بلدند چطور پروتئین چسبناک خود را مهار کنند، ما انسانها هم قاعدتا باید بتوانیم!
رییس‌جمهوری روسیه پس از گذشت دو روز از آغاز شورش گروه واگنر علیه دولت، بار دیگر مقابل دوربین‌های تلویزیونی ظاهر شد و از جنگجویان و فرماندهان واگنر که به گفته او برای جلوگیری از خونریزی کنار کشیدند، تشکر کرد.
پوتین گزارش بلاگرهای نظامی مبنی بر کشته شدن خلبانان روسیه در جریان «شورش نافرجام» را تایید و به کشته‌شدگان ادای احترام کرد.
او گفت: «شجاعت و از خودگذشتگی خلبانان قهرمان کشته شده، روسیه را از عواقب ویرانگر و غم‌انگیزی نجات داد.»
گاردین درباره این سخنرانی نوشت: «به نظر می‌رسد پوتین همچنان اصرار به تعطیلی گروه واگنر دارد زیرا در این سخنرانی گفت که جنگند‌ه‌های این گروه حق انتخاب دارند که با وزارت دفاع قرارداد امضا یا در صورت تمایل به بلاروس نقل مکان کنند.»
این روزنامه بریتانیایی همچنین در مقاله‌ای تحلیلی با اشاره به تحولات اخیر روسیه نوشت: «بزرگ‌ترین دشمن اوکراین این باور غربی است که نمی‌تواند پوتین را شکست دهد ... اما اکنون زمان بازنگری در آن است.»
بر اساس این تحلیل، افسانه قدرت غیرقابل چالش ولادیمیر پوتین با شورش «یوگنی پریگوژین» و ارتش واگنر، به طرز مهلکی تضعیف شده است.
پریگوژین با زنده ماندنش، وضعیتی برای خطر کردن دیگران در روسیه ایجاد کرده که ممکن است بخواهند قدرت خود را در برابر کرملین آزمایش کنند.
محکوم سابق و شورشی امروز
اما اسم یک محکوم سابق که بیشتر دوران جوانی خود را پشت میله‌های زندان گذراند این روزها به نامی بسیار شنیده شده در جهان تبدیل شده است.
یوگنی پریگوژین که این روزها به‌عنوان دشمن ولادیمیر پوتین شناخته میشود، برای نزدیک شدن به رهبر روسیه چه مسیری را طی کرد؟
پریگوژین در سال ۱۹۶۱ میلادی در شهر لنینگراد -سن‌پترزبورگ امروزی- متولد شد، شروع سختی در زندگی داشت و پدرش را در جوانی از دست داد.
او که در سال‌های نوجوانی مرتکب دزدی می‌شد، به سرعت به جنایات جدی‌تری روی آورد. در سال ۱۹۸۱ و در سن ۲۰ سالگی، پس از محکوم شدن به جرم سرقت و کلاهبرداری به ۱۲ سال زندان محکوم شد. در سال ۱۹۸۸ مورد عفو قرار گرفت و دو سال بعد آزاد شد.
پریگوژین چندین سال از محکومیت خود را در سیستم اتحاد جماهیر شوروی در زندان به سر برد و در دهه ۹۰ میلادی و زمانی آزاد شد که روسیه پس از سال‌ها انزوا تحت حکومت کمونیسم، در حال باز کردن درهای کشور روی جهان بود.
او پس از آزادی همراه با مادر و ناپدری خود شروع به فروش هات‌داگ کرد.
پریگوژین از شرایط دوران پس از فروپاشی شوروی برای ایجاد یک «امپراتوری پذیرایی» استفاده کرد و به یک الیگارش ثروتمند تبدیل شد. او از این طریق به کرملین و دوستی با پوتین دسترسی پیدا کرد و حتی لقب «آشپز پوتین» را به دلیل کسب و کار پذیرایی‌اش در کرملین به دست آورد.
پریگوژین در نهایت در تعدادی از قراردادهای دولتی روسیه از جمله برای تامین غذای ارتش، به پیمانکار تبدیل شد. معامله‌ای که الکسی ناوالنی، منتقد پوتین را به زندان انداخت زیرا طبق ادعای ناوالنی، پریکوژین قوانین مناقصه را زیر پا گذاشته بود.
به گفته سامانتا دی بندرن از موسسه سلطنتی روابط بینالملل، «و اینجاست که همه چیز بسیار اسرارآمیز میشود. زیرا او خود را از فروشندگی هات‌داگ به رستوران‌داری بزرگ و سپس به یکی از نزدیکان کرملین پس از شوروی تبدیل کرد».
پریکوژین و گروه واگنر
گروه واگنر یک شرکت نظامی خصوصی تحت کنترل یوگنی پریگوژین است که در سال ۲۰۱۴ میلادی تاسیس شد. این گروه در جریان درگیری دونباس در شرق اوکراین، از جداییطلبان طرفدار روسیه در کودتا حمایت کرد و به دلیل حملات پنهانی، شناسایی و جمع‌آوری اطلاعات در جریان الحاق کریمه، مورد توجه جهان قرار گرفت.
تحقیقات در مورد گروه واگنر، دخالت احتمالی یک افسر سابق ارتش روسیه، دیمیتری اوتکین، کهنه سرباز جنگ روسیه در چچن را برجسته کرد. گمان می‌رود او اولین فرمانده میدانی واگنر بوده و نام این گروه را از علامت تماس رادیویی سابق خود برگرفته است.
تصور میشود در هفتههای قبل از تهاجم روسیه به اوکراین، واگنر حملاتی با «پرچم دروغین» انجام داد تا بهانه‌‌ای برای حمله به کرملین بدهد.
پریگوژین واگنر را تاسیس کرد تا یک مزدور در سایه باشد که هم در شرق اوکراین و هم به طور فزاینده‌ای برای اهداف مورد حمایت روسیه در سراسر جهان بجنگد.
شورای امنیت ملی ایالات متحده معتقد است حدود ۸۰ درصد از نیروهای واگنر از زندان‌ها آمده‌اند. اطلاعات بریتانیا نیز تعداد نیروهای فعال واگنر در اوکراین را ۵۰ هزار نفر اعلام می‌کند که یک‌چهارم کل نیروی روسیه را تشکیل می‌دهد.
پریگوژین که تا سپتامبر سال گذشته هر گونه ارتباط با این گروه را انکار کرده بود، با افتخار اعلام کرد واگنر را برای حمایت از جداییطلبان مورد حمایت روسیه در مناقشه دونباس تاسیس کرده است.
او گفت: «من خودم سلاح‌های قدیمی را تمیز کردم، جلیقه‌های ضد گلوله را خودم مرتب کردم و متخصصانی را پیدا کردم که می‌توانند در این مورد به من کمک کنند. از آن لحظه، در ماه می سال ۲۰۱۴، گروهی از میهن‌پرستان متولد شدند که بعدا گردان واگنر نام گرفت.»
جنایات گروه واگنر
گروه واگنر از سوی اتحادیه اروپا به نقض حقوق بشر در کشورهای آفریقایی از جمله مالی، موزامبیک و سودان متهم شده است.
سازمان ملل متحد و دولت فرانسه اعضای واگنر را به ارتکاب تجاوز جنسی و سرقت علیه غیر‌نظامیان در جمهوری آفریقای مرکزی متهم کرده‌اند.
واگنر نیروهای خود را به چندین درگیری در آفریقا و خاورمیانه از جمله جنگ داخلی سوریه اعزام کرده است. همچنین گمان می‌رود که این گروه برای دولت بورکینافاسو علیه شورش اسلام‌گرا کار می‌کند.
ارتش ایالات متحده در سال ۲۰۲۰، مزدوران واگنر را متهم کرد مین‌های زمینی و سایر مواد منفجره دست‌ساز را در داخل و اطراف طرابلس، پایتخت لیبی کار گذاشته‌اند چرا که مزدوران گروه واگنر در لیبی از نیروهای وفادار به ژنرال خلیفه حفتر حمایت می‌کردند.
اخیرا گزارش‌های نگران کنندهای از زندگی در این گروه مزدور از سوی اعضای سابق از جمله آندری مدودف منتشر شده است. مدودف پس از ترک هنگ واگنر در ماه ژانویه، از نروژ درخواست پناهندگی کرد. این جوان ۲۶ ساله گفت واگنر در تلاش برای استخدام جنگجویان بی‌رحم است.
او در مصاحبه‌ای با سی‌ان‌ان گفت واگنر کسانی را که نمی‌خواستند بجنگند جمع و در مقابل تازه‌واردان به آن‌ها شلیک می‌کرد: «به دو زندانی جلوی چشم همه شلیک کردند و آن‌ها را درست در سنگرهایی که به دست کارآموزان حفر شده بود، دفن کردند.»
در حالی که به نظر می‌رسید پریگوژین گاهی نسبت به مزدوران خود دلسوزی نشان می‌دهد، ظاهرا از کشته شدن وحشیانه یک فراری واگنر با پتک لذت می‌برده است.
پریگوژین در پاسخ به ویدیویی که در نوامبر سال گذشته از این عمل وحشیانه منتشر شد، گفت: «یک سگ مانند یک سگ می‌میرد.»
رابطه واگنر با دولت روسیه
کارشناسان بر این باورند که گروه واگنر در ظاهر یک شرکت خصوصی است اما مدیریت و عملیات آن عمیقا با جامعه نظامی و اطلاعاتی روسیه درهم تنیده است.
دولت روسیه قبلا دخالت در این گروه را رد و تاکید کرده بود فعالیت پیمانکاران خصوصی نظامی در روسیه «قانونی نیست». با این حال پوتین اخیرا اشغال باخموت از سوی واگنر را در سخنانی که تصور میشود اولین اعتراف وی از همکاری این گروه با دولت باشد، تمجید کرد.
بر اساس آمارهای ایالات متحده، حدود ۲۰ هزار سرباز روس در این جنگ کشته شدند که تقریبا نیمی از آن‌ها از گروه واگنر بودند.
این گروه اخیرا مقر خود را به یک ساختمان شیشه‌‌ای باشکوه در سن‌پترزبورگ منتقل کرده بود. ساختمانی که همچنین به‌عنوان یک مرکز فن‌آوری عمل و نمایشگاه‌‌هایی از تسلیحات پیشرفته را در امتداد راهروهای خاکستری استتار شده برگزار می‌کند.
ساموئل رامانی، از اندیشکده موسسه Royal United Services معتقد است: «این سازمان آشکارا در شهرهای روسیه، روی بیلبوردها آگهی استخدام دارد و در رسانه‌‌های روسی از آن به عنوان یک سازمان میهن‌پرست نام برده میشود.»
آندری کولسنیکوف، از مرکز کارنگی روسیه اوراسیا گفته است: «پریگوژین محصول کرملین است. او می‌تواند علیه بخشی از نزدیکان پوتین باشد اما اگر علیه خود او بود، یک شبه ناپدید می‌شد.»
مارک گالئوتی از دانشگاه کالج لندن، متخصص در امور امنیتی روسیه، در پادکست خود «در سایه‌‌های مسکو» گفته است: «پریگوژین یکی از چهره‌های نزدیک پوتین یا از افراد مورد اعتماد او نیست. پریگوژین آنچه را کرملین می‌‌خواهد انجام می‌دهد و در این فرآیند، بسیار خوب عمل می‌کند. اما موضوع همین است. او بخشی از کارکنان است نه بخشی از خانواده.»
سرگئی مارکوف، مشاور سابق کرملین و کارشناس سیاسی معتقد است: «دولت روسیه از آقای پریگوژین قول گرفته که او جنبش سیاسی خود را ایجاد نخواهد کرد یا به یک حزب پارلمانی نخواهد پیوست مگر اینکه مقامات این کار را از او بخواهند.»
به گفته مارکوف، «آن‌ها کمی از او می‌ترسند و او را فردی ناخوشایند می‌دانند».
اختلاف بین واگنر و کرملین چگونه شکل گرفت؟
نیروهای واگنر نقش تعیین کنندهای در تهاجم روسیه به اوکراین داشتند و موفق شدند شهر باخموت را که خونین‌ترین و طولانی‌ترین نبردها در آن رخ داد تصرف کنند. اما جنگ قدرت بین کرملین و پریگوژین صراحتا باعث شده است بال‌های این گروه از سوی مسکو بریده شود.
پریگوژین بارها از مقامات ارشد نظامی روسیه انتقاد و آن‌ها را به بی‌کفایتی و عدم تامین سلاح و مهمات برای نیروهایش متهم کرده است.
وزارت دفاع روسیه همه پیمانکاران نظامی خود را ملزم کرده بود تا قبل از آغاز ماه ژوئن، با آن وزارت‌خانه قرارداد امضا کنند اما پریگوژین که اختلافاتش با این وزارت‌خانه به سال‌ها قبل برمی‌گردد، از اجرای آن سر باز زد و این اقدام را به‌عنوان تلاشی از سوی دولت برای به دست آوردن کنترل بیشتر بر گروه واگنر تلقی کرد.
پریگوژین با صدور بیانیه‌ای خشم‌آلود اعلام کرد نیروهایش قراردادها را تحریم خواهند کرد.
این اختلاف در روز جمعه ۲۳ ژوئن، زمانی که پریگوژین، وزیر دفاع روسیه، سرگئی شویگو را به نابودی جنگنده‌هایش و جعل و دروغ برای توجیه حمله به اوکراین متهم کرد، به نقطه بحرانی رسید.
او در یک پیام تلگرامی خواستار شورش مسلحانه شد و در آن قول داد جلوی شرارت مقامات ارشد کرملین را بگیرد.
رهبر گروه واگنر مستقیما پوتین را هدف قرار نداد و در عوض ادعا کرد برای بیش از یک سال و به قیمت بیش از ۳۵۰ هزار نفر تلفات در جنگ، رییس‌جمهوری روسیه از سوی شویگو فریب داده شده است.
او گفت که جنگ لازم بود تا شویگو بتواند مارشال شود و دومین نشان ستاره قهرمان را به دست آورد؛ «جنگ برای غیرنظامی کردن یا نازی‌زدایی اوکراین نبود».
پریگوژین در تلگرام گفت: «این جنگ برای یک ستاره اضافی لازم بود.»
بیانیه او اما خشم پوتین را برانگیخت. رییس‌جمهوری روسیه این بیانیه را «خنجر زدن از پشت» خواند و متعهد شد کسانی را که به روسیه خیانت کرده‌اند، مجازات خواهد کرد.
پریگوژین در پیام دیگر تلگرامی‌اش هشدار داد نیروهایش از مرز اوکراین عبور کرده و آماده‌اند هر کسی یا چیزی را که هنگام ورود به شهر روستوف در روسیه سر راهشان قرار بگیرد، نابود کنند.
با این حال تا اواخر روز جمعه ۲۴ ژوئن، هیچ مدرک محکمی مبنی بر پیشروی گروه واگنر به سمت روستوف وجود نداشت.
بحران پس از آن عمیق‌تر شد که پریگوژین اعلام کرد جنگنده‌هایش وارد منطقه روستوف روسیه شده و تاسیسات نظامی کلیدی شهر را اشغال کرده‌اند.
این شهر مقر فرماندهی نظامی جنوب روسیه و محل زندگی حدود یک میلیون نفر است.
رییس‌جمهوری روسیه در پاسخ گفت: «هر گونه آشفتگی داخلی به‌عنوان یک تهدید مرگ‌بار برای کشور است. این ضربه‌ای به روسیه است و اقدامات ما برای محافظت از مردم و میهن خواهد بود. چنین تهدیدی با واکنش شدیدی مواجه خواهد شد.»
اما پریگوژین در تلگرام پاسخ داد که رییس‌جمهوری عمیقا در اشتباه است. او گفت که جنگجویانش وطن‌پرست هستند و تاکید کرد: «هیچ‌کس به درخواست رییس‌جمهوری یا شخصی دیگر خود را تسلیم نمی‌کند.»
این یک تهدید مستقیم‌تر برای پوتین بود؛ کاری که پریگوژین در گذشته از آن اجتناب کرده بود.
اف‌اس‌بی، سرویس امنیت فدرال (FSB)، یک پرونده جنایی علیه پریگوژین باز کرد و او را به دعوت به «شورش مسلحانه» متهم کرد.
در بیانیه اف‌اس‌بی آمده است: «اظهارات و اقدامات پریگوژین در واقع فراخوانی برای آغاز درگیری داخلی مسلحانه در قلمرو فدراسیون روسیه و خنجری به پشت سربازان روسی است که با نیروهای طرفدار فاشیست اوکراین می‌جنگند.»
چه اتفاقی خواهد افتاد؟
شورش کوتاه‌مدت با توافقی در شامگاه شنبه ۲۵ ژوئن به پایان رسید. توافقی که با میانجی‌‌گری الکساندر جی. لوکاشنکو، رهبر بلاروس و از متحدان نزدیک پوتین صورت گرفت و به پریگوژین اجازه داد بدون آسیب به بلاروس تبعید شود.
اتهامات او و سربازانش که نقش مهمی در میدان‌های جنگ در شرق اوکراین بازی کرده بودند، کنار گذاشته شد.
هر چند پوتین شامگاه دوشنبه سرانجام مقابل دوربین ظاهر شد و در یک سخنرانی، گزارش بلاگرهای نظامی مبنی بر سرنگونی چندین هواپیمای دولت روسیه و کشته شدن خلبانان آن‌ها را در جریان شورش گروه واگنر تایید کرد.
یک روز پس از خنثی شدن شورش مسلحانه مزدوران واگنر علیه دولت روسیه اما نه پوتین و نه رهبر مزدور در انظار عمومی ظاهر نشدند و بر حس عدم اطمینان و سردرگمی حاکم بر روسیه افزودند.
از بسیاری جهات، این قیام ۲۴ ساعته اقتدار پوتین را از بین برد و اعتبار او را به‌عنوان رهبری که مایل به مجازات بی‌رحمانه هر کسی بود که او را به چالش می‌کشد، تضعیف کرد.
انتقادات و اقدامات پریگوژین، توجیهات روسیه برای جنگ در اوکراین را زیر سوال برد.
گرچه ممکن است تاثیر این چالش مستقیم با کرملین که ظاهرا بدون مجازات باقی ماند، در روزها یا هفتههای آتی احساس نشود اما می‌تواند بر سرنوشت اوکراین و جایگاه جهانی روسیه تاثیر بگذارد زیرا شریکانی مانند چین، قدرت اقتدار پوتین را ارزیابی می‌کنند.
پریگوژین در مسیر مسکو اعلام عقب‌نشینی غافلگیر کننده کرد اما واضح است که تلاش او همچنان بزرگ‌ترین تهدید برای پوتین از زمان رسیدن به قدرت رسیدن در تابستان ۱۹۹۹ است.
همه، اعم از وفادار یا غیر وفادار، می‌توانند ببینند که پوتین آشکارا مورد حمله قرار گرفته؛ موضوعی که نشان دهنده ضعف اوست. حتی روس‌هایی که با کرملین در ارتباط بودند، موافق هستند که پوتین در برخورد با این شورش «ضعیف» به نظر رسیده است.
هنگامی که دیکتاتورها با تلاش برای کودتا روبه‌رو می‌شوند، ناامیدانه سعی می‌کنند اطلاعات را کنترل کنند، اقتدار خود را ابراز کنند و تا حد امکان در انظار حضور داشته باشند. در این مسیر، بسیار مهم است که آرام و مقتدر به‌نظر برسند. نوعی از استراتژی که رجب طیب اردوغان، رییس‌جمهوری ترکیه، در سال ۲۰۱۶ به کار گرفت؛ زمانی که پیامی را از طریق فیس‌تایم در جریان کودتا برای ملت پخش کرد.
کودتاهای موفق، رژیم را در لحظه ضعف غافلگیر می‌کنند. در این نمونه، پریگوژین تصمیم گرفت در لحظه‌ای حمله کند که کرملین در بن‌بست خونین و به ظاهر بی‌معنی در اوکراین گرفتار شده است. او طرح خود را به خوبی زمان‌بندی کرد.
بخش امنیتی روسیه مملو از رقابت داخلی است به این معنی که هیچ جناحی بر بقیه تسلط ندارد. سه سرویس امنیتی و اطلاعاتی اصلی پوتین اس‌وی‌آر (SVR)، جی‌آر‌یو (GRU) و اف‌اس‌بی هستند که شعبه‌های ویژه عملیاتی نیز دارند. نتیجه این رقابت ایجاد آیینه‌ای از اطلاعات نادرست است که باعث شده هیچ‌کس در روسیه نتواند به چیزی اعتماد کند.
پوتین آنچه را که اکنون با آن مواجه است به انقلاب روسیه در سال ۱۹۱۷ تشبیه کرد. یعنی زمانی که بلشویک‌ها، تزار نیکلاس دوم روسیه را در بحبوحه جنگ جهانی اول سرنگون و کشور را وارد جنگ داخلی کردند.
استیو هال، افسر سابق سیا که در حال حاضر با سی‌ان‌ان همکاری می‌کند، بر این باور است که پریگوژین خود را در موقعیتی بسیار مخاطره‌‌آمیز قرار داده است و به خوبی میداند با چه چیزی روبه‌رو میشود: «پریگوژین دقیقا میداند این کار چه خطری دارد ... جالب است چون او باید محاسبه کرده باشد که می‌تواند این کار را انجام دهد ... پس امکان حصول نتیجه هم وجود داشته است.»
آنتونی جی.بلینکن، وزیر امور خارجه آمریکا، روز یک‌شنبه گفت که شورش کوتاه‌مدت، شکاف‌هایی را در تسلط پوتین بر قدرت آشکار و آینده جنگ روسیه در اوکراین را با تردید مواجه کرده است.
از پایان جنگ جهانی دوم، دو-سوم دیکتاتورها در کودتا سرنگون شده‌‌اند. با این حال در سال‌های اخیر کودتا کمتر رایج بوده است.
در اوج دوران جنگ سرد، به طور متوسط سالانه ۱۳ توطئه کودتا در سطح جهان اجرا می‌شد.
موفق‌ترین کودتاها آن‌هایی بوده‌اند که کل ارتش در آن متحد شده باشد. برای مثال در تایلند کودتا معمولا به وسیله نیروهای نظامی اجرا میشود که به دنبال سرنگونی سیاستمداران غیرنظامی هستند.
اما هنگامی که کودتا به وسیله یک جناح در بخش نظامی انجام میشود -همانطور که در روسیه اتفاق افتاد- وضعیت پیچیده‌تر خواهد شد. در این نوع از کودتا، توطئه‌گران در حال انجام یک بازی روانی برای ایجاد این تصور هستند که کودتای آن‌ها به پیروزی رسیده است.
هیچ‌کس نمی‌خواهد در طرف بازنده باشد زیرا مجازات‌ها وحشیانه خواهد بود. اگر به دیکتاتور وفادار بمانید و او سرنگون شود، ممکن است از سوی غاصبان زندانی و حتی اعدام شوید اما اگر به طرح بپیوندید و شکست بخورید، همان سرنوشت در انتظار شما خواهد بود.
هنگامی که چنین کودتایی موفق میشود، به نقطه اوج یا «اثر واگن» می‌رسد. پدیده‌ای فکری-روانی که افراد دنباله‌رو دیگران شده و فارغ از نتیجه، کاری را که گروهی از مردم انجام می‌دهند، تقلید می‌کنند. به این اثر «ذهنیت گله‌ای» نیز گفته میشود.
هنگامی که ارتش نمی‌تواند قاطعانه در برابر یک کودتا عمل کند، این تاخیر به طراحان فرصت مناسبی برای باورپذیری می‌دهد. اگر پریگوژین عملیات خود را برای مدت طولانی‌تری ادامه می‌داد، شانس موفقیت او هم بیشتر بود.
کودتاها بحران‌‌های سریعی هستند که با عدم اطمینان تعریف می‌شوند و در آن هیچ‌کس واقعا نمی‌داند چه اتفاقی می‌افتد. همه بر اساس اطلاعات ناقص عمل می‌کنند و مجبور به اتخاذ تصمیم‌های فوری می‌شوند.
بنابراین اگر یک طرح نظامی علیه پوتین موفق شود، چگونه به نظر می‌رسد؟ پاسخ، در کمال تعجب، شامل نبرد تانک با تلفات گسترده یا درگیری مسلحانه در خیابان‌‌های مسکو نخواهد بود.
کودتا یکی از غیرقابل پیش‌بینی‌ترین رویدادها در سیاست است. اگر کسی ادعا می‌کند میداند پوتین چگونه سقوط می‌کند، او دروغ می‌گوید.
در تحقیقی تازه، تیمی از پژوهشگران کوشیدند تا صحت این فرضیه را اثبات کنند که خودارضایی در نخستیسانان تکامل یافته است تا شانس تولیدمثل را بالا ببرد و احتمال انتقال بیماری‌های مقاربتی را کاهش دهد.
نخستیسانان، نخستیها یا پریماتها (به انگلیسی: Primates) یکی از راستههای پستانداران با بیش از ۳۵۰ گونه شمارش شده، از فرورده جفتداران است که شامل تمامی میمونها، میمونهای انساننما و انسان میشود.
پژوهشگران در این تحقیق روی نخستیسانان که انسانها هم به همان رده تعلق دارند تمرکز کردند.
به گفته آن‌ها خودارضایی در نخستیسانان بسیار معمول است. مثلا شامپانزههای جوان از میوههای نیمخورده، اسباببازی جنسی درست می‌کنند.
اما با وجود بسیار معمول بودن خودارضایی، تحقیقات در این زمینه بسیار محدود است. در پژوهشهای مربوط به تکامل، خودارضایی یک علامت سوال بزرگ است چون ظاهرا به کار تولید مثل نمیآید و دلیلی برای بقا هم به نظر نمی‌رسد.
بسیاری نیز آن را رفتاری انحرافی و غیرمعمول تلقی می‌کنند یا می‌گویند خودارضایی وقتگیر و انرژیبر است.
خودارضایی در نخستیسانان
محققان در پژوهش مذکور، ابتدا خودارضایی در نخستیسانان را بررسی کردند.
نتیجه تحقیق این بود که خودارضایی در تمامی گروههای سنی، از نر و ماده (مرد و زن)، چه در آزادی و چه اسارت، رواج دارد.
همچنین مشخص شد که خودارضایی رفتاری تاریخی در میان نخستیسانان است: اجداد همه میمونها و گوریلها، از جمله انسانها خودارضایی میکردهاند. پس احتمال اینکه خودارضایی عادتی باشد که گونههای مختلف میمونها و گوریلها در مسیر تکامل پیدا کرده باشند، کم است.
آیا خودارضایی شانس تولید مثل را بالا میبرد؟
تحقیقات نشان می‌دهند در ایگواناهای دریایی، نرهای بزرگجثهتر، مادهها را به صورت انحصاری در اختیار میگیرند و اگر نر کوچکجثهای را در حال جفتگیری با ماده ببینند، آن‌ها را از هم جدا می‌کنند.
برای حل این مشکل، نرهای کوچکجثه خودارضایی و اسپرمشان را در یک کیسه کوچک در سر آلت جنسیشان جمع می‌کنند تا در اولین فرصتی که برای جفتگیری مهیا شد، آن را طی عمل جفتگیری خالی کنند.
همین ترفند، شانس تولید مثل نر کوچکجثه را تا ۴۱ درصد افزایش می‌دهد.
گرچه نخستیسانان کیسه مخصوصی برای انباشتن اسپرم ندارند اما تحریک شدن (خودارضایی) نر پیش از سکس، همچنان راهبرد خوبی برای نرهای ردهپایین است چون احتمال اینکه نرهای ردهبالا موقع سکس آن‌ها را متوقف کنند زیاد است.
از سوی دیگر، خودارضایی در جنس نر او را قادر میسازد پس از انزال، اسپرم کهنه را با اسپرم تازه و پرکیفیتی جایگزین کند که می‌تواند از باقی نرها پیشی بگیرد.
نتیجه تحقیق مذکور همچنین نشان می‌دهد خودارضایی شانس تولید مثل نرها را افزایش می‌دهد چون سیستمهای جفتگیری طراحیشده با رقابت بالا بین آن‌ها، باعث تکامل خودِ خودارضایی در مسیر تکامل شده است.
همچنین تحریک شدن جنسی ماده نه تنها «پیاچ» واژن را افزایش می‌دهد بلکه محیط پذیراتری برای اسپرم فراهم می‌کند تا ترشحات واژن، اسپرمهای کمکیفیت را کنار زده و اسپرمهای باکیفیت را با سرعت بیشتری به سمت رحم هدایت کند.
انقباضات ارگاسم هم می‌تواند اسپرمها را سریعتر به مقصدشان برساند.
خودارضایی برای نظافت آلت جنسی
نوعی سنجاب نر بعد از سکس خودارضایی می‌کند و هر چه شرکای جنسی بیشتری داشته باشد، بیشتر خودارضایی می‌کند.
همچنین اگر شریک جنسیاش پیش از او دفعات زیادی سکس داشته باشد، این نوع سنجاب نر، حتی بیشتر از قبل هم خودارضایی می‌کند.
به نظر می‌رسد که در جنس نر، این رویه آزاد کردن اسپرم از طریق خودارضایی بعد از سکس، به نوعی تمیزکاری عضو جنسی باشد.
اما احتمال اینکه خودارضایی زنان برای تمیزکاری پس از سکس و رها شدن از شر بیماری‌های مقاربتی تکامل یافته باشد کم است.
پیاچ بالای محیط واژن در هنگام تحریک جنسی نیز واژن را همانطور که بیشتر پذیرای اسپرم است، بیشتر هم مستعد عوامل بیماریزا خواهد کرد.
تحقیق مذکور این فرضیه را که خودارضایی ممکن است در مردان یک راهبرد برای جلوگیری از بیماری‌های مقاربتی باشد تقویت می‌کند.
خودارضایی در زنان و جای خالی مستندات درباره آن
نتایج تحقیق مذکور نشان می‌دهد ظاهرا خودارضایی در زنان کمتر از مردان رایج است.
در این پژوهش تازه، مدرکی دال بر کارکرد تکاملی خودارضایی برای زنان پیدا نشده است اما این به آن معنا نیست که تحقیقات مذکور نشانگر آن چیزی است که واقعا جریان دارد.
چنین نتیجهای تا حدودی ناشی از آن است که انگیختگی جنسی زنان و خودارضایی در آنان، به آشکاری انگیختگی جنسی و خودارضایی در مردان نیست.
از سویی دیگر، این وضعیت به روال عمومی در تحقیقات علمی یعنی «غیاب حیرتآور اطلاعات درباره آناتومی و رفتار جنسی زنان» اشاره دارد.
از دیرباز پژوهش درباره زنان همواره به نفع تحقیق درباره مردان به گوشهای رانده شده است.
محققان پژوهش مذکور هم عزم داشتند تا تکامل خودارضایی را در زن و مرد بررسی کنند اما تصمیم آن‌ها به بن‌بست خورده است چون نتوانستهاند درباره زنان به اندازه مردان اطلاعات جمع کنند.
نتیجه کلی اما این است که خودارضایی رفتار معمولی بسیاری گونهها، از نر و ماده و در آزادی و اسارت است و کسانی هم که با خودارضایی سر ناسازگاری دارند و آن را غیرطبیعی یا اشتباه می‌دانند، باید نگاهی به اقوام نخستیسان خود بیندازند.