مسعود پزشکیان: در همه چیز کمبود و ناترازی داریم و برخی ناترازی‌ها در لبه پرتگاه است
بخش نخست قطعنامه
در بند دال این قطعنامه، گفته شده مدیر کل آژانس درباره مواد هسته‌ای اعلام نشده در چند مکان نامشخص در ایران، معلوم نبودن مکان کنونی این مواد و این ارزیابی که بر خلاف توافق پادمانی تهران مواد اتمی مورد استفاده در ایران اعلام نشده است، عمیقا نگران است.
در بند جی این قطعنامه، قطعنامه‌های پیشین شورای حکام در ژوئن ۲۰۲۰ و در ماه‌های ژوئن و نوامبر ۲۰۲۲ به ایران یادآوری شده که از جمهوری اسلامی خواسته بودند همکاری کاملی با آژانس داشته باشد و به منظور حصول اطمینان از راستی‌آزمایی و جلوگیری از انحراف در استفاده از مواد هسته‌ای، به تعهدات قانونی خود عمل کند و با هدف رفع ابهام موارد باقی‌مانده، بدون هیچ تاخیری، همه اقدام‌های مشخص شده را انجام دهد.
در بند اچ این قطعنامه، یادآوری شده که شورای حکام در قطعنامه ۵ ژوئن ۲۰۲۴، اعلام کرده بود که عدم همکاری لازم، کامل و بدون ابهام تهران با آژانس به منظور حل تمامی مسائل پادمانی باقی‌مانده، ممکن است مدیرکل آژانس را ناچار کند درباره دسترسی و استفاده احتمالی از مواد هسته‌ای اعلام‌نشده در ارتباط با برنامه‌های هسته‌ای پیشین و خال خاضر جمهوری اسلامی، یک گزارش و ارزیابی جامع برای شورای حکام تهیه کند.
در بند آی این قطعنامه، تاکید شده با وجود قطعنامه‌های پیشین شورای حکام و با وجود فرصت‌های متعددی که مدیرکل آژانس به تهران داده است، جمهوری اسلامی درباره وجود ذرات اورانیوم با منشا انسانی در چندین مکان اعلام‌نشده، به آژانس هیچ توضیح فنی معتبری ارائه نداده است و آژانس را از مکان‌های کنونی مواد هسته‌ای ویا تجهیزات آلوده مطلع نکرده است. جمهوری اسلامی در عوض و بر خلاف یافته‌های آژانس، اعلام کرده است که همه مواد و فعالیت‌های هسته‌ای خود را به موجب توافق پادمانی اعلام کرده است.
در بند جَی این قطعنامه، گفته شده با وجود اظهارات ایران، آژانس ارزیابی خود را از فعالیت‌های هسته‌ای اعلام‌نشده که در چهار مکان اعلام‌نشده در ایران انجام شده و همچنین در مورد منشا ذرات اورانیوم با منشا انسانی تغییری نداده است.
در بند ال قطعنامه هم گفته شده شورای حکام از نتیجه‌گیری دبیرکل آژانس که این مسائل حل‌نشده به تعهدات ایران تحت توافقنامه پادمان ان‌پی‌تی مربوط است و باید حل شوند تا آژانس بتواند اطمینان دهد که برنامه هسته‌ای ایران صرفا صلح‌آمیز است، ابراز نگرانی جدی می‌کند.
بخش دوم قطعنامه
شورای حکام برای اینکه ایران هنوز بدون ابهام و کامل با آژانس همکاری نکرده است و اقدامات ضروری و فوری را همان‌‌گونه که در قطعنامه ژوئن ۲۰۲۴ شورا آمده، انجام نداده، نگرانی عمیق خود را ابراز می‌کند. شورای حکام تاکید کرده این عدم همکاری، بر توانایی آژانس برای کسب اطمینان و راستی‌آزمایی عدم انحراف مواد هسته‌ای ایران به سمت سلاح‌های هسته‌ای یا سایر دستگاه‌های انفجاری هسته‌ای تاثیر گذاشته است.
بخش چهارم قطعنامه
شورای حکام بر تصمیم خود مجددا پافشاری می‌کند که برای اطمینان از راستی‌آزمایی عدم انحراف مواد هسته‌ای ایران به سمت سلاح‌های هسته‌ای، ضروری و فوری است که ایران به تعهدات قانونی خود عمل کند و برای شفاف‌سازی همه مسائل پادمانی باقی‌مانده، اقدامات زیر را بدون تاخیر انجام دهد:
ارائه توضیحات فنی معتبر برای علت وجود ذرات اورانیوم با منشا انسانی در دو مکان اعلام نشده در ایران.
در مورد همه مکان(های) فعلی مواد هسته‌ای و/ یا تجهیزات آلوده به مواد هسته‌ای به آژانس اطلاع دهد.
کلیه اطلاعات، مستندات و پاسخ‌هایی که آژانس برای راستی‌آزمایی نیاز داد، به این نهاد ارائه دهد.
به آژانس اجازه دسترسی و نمونه‌برادری از مکان‌ها و موادی را بدهید که آژانس تشخیص می‌دهد برای راستی‌آزمایی برنامه هسته‌ای ایران، دسترسی به آن‌ها ضرورت دارد.
بخش ششم قطعنامه
شورای حکام از مدیرکل درخواست می‌کند که بر اساس تمامی اطلاعات موجود یک ارزیابی جامع و به‌روز درباره وجود یا استفاده احتمالی از مواد هسته‌ای اعلام‌نشده در ارتباط با مسائل گذشته و حاضر برنامه هسته‌ای ایران، شامل گزارشی کامل از همکاری ایران با آژانس بین‌المللی انرژی اتمی در این مسائل، که به توانایی آژانس در راستی‌آزمایی اجرای تعهدات پادمانی ایران از جمله عدم انحراف مواد هسته‌ای می‌پردازد، برای ارائه به شورای حکام در مارس ۲۰۲۵ یا حداکثر تا بهار ۲۰۲۵ تهیه کند.
پروژه هنری «آزادی دست‌ساز» از جنبش «ن، زندگی، آزادی» الهام گرفته که پس از جان‌باختن مهسا ژینا امینی در بازداشتگاه گشت ارشاد در تهران در شهریور سال ۱۴۰۱، ایران را در برگرفت.
بنا بر این گزارش، کارهای هنری این طراح ایرانی-استرالیایی که در سال ۲۰۱۲ به استرالیا مهاجرت کرد و همکارش کریستوفر کرینر، که یک طراح و مهندس استرالیایی است، بر تاثیر اجتماعی حرکت‌های اعتراضی و تداوم آن‌ها متمرکز است.
رضایی با اشاره به ایرانیان خارج از کشور، به ای‌بی‌سی نیوز گفته «فکر می‌کنم من و بسیاری از ایرانیان در دیاسپورا، هر کسی که خارج از ایران زندگی می‌کند، واقعا می‌خواستیم صدای آن جنبش داخل ایران را تا حد امکان تقویت کنیم.»
این هنرمند ایرانی، در ادامه با اشاره به فیلترینگ شبکه‌های اجتماعی در ایران، گفته «در حالی‌که مردم در ایران در حال مبارزه بودند، از استفاده از شبکه‌های اجتماعی منع می‌شدند، دسترسی به اینترنت محدود شده بود و بنابراین ارتباط از داخل کشور واقعا دشوار بود.»
در جریان خیزش ژینا، بسیاری از زنان به نشانه اعتراض به پوشش اجباری و در طلب آزادی، استفاده از پوشش روسری را در خیابان و فضاهای عمومی کنار گذاشتند و این به رضایی و همکارش کریستوفر کراینر ایده داد که از این روسری‌ها که بلااستفاده شوده بودند، برای طراحی یک اعتراض نمادین استفاده کنند.
این دو هنرمند، از طریق حساب‌های خود در شبکه‌های اجتماعی از زنان در ایران و سایر کشورهای دنیا خواستند، روسری‌هایی را که دیگر نمی‌خواهند استفاده کنند، برای آن‌ها بفرستند.
رضایی با اشاره به اینکه نزدیک به ۵۰۰ روسری از همه جای دنیا به دست آن‌ها رسید می‌گوید: «این راهی است برای اعتراض به شیوه‌ای که دوست دارید، بدون اینکه هویت‌تان را آشکار کنید یا خود را به خطر بیندازید.»
تغییر، نماد طردشدگی
طراحان، برای استفاده از این روسری‌ها و چیزهایی که می‌شد با آن ساخت، ایده‌های مختلفی داشتند و به کاربرد آن برای طراحی سازهای موسیقی و یا آینه فکر کردند، اما در نهایت به ایده صندلی‌های استادیوم رسیدند.
در ایران، هواداران زن رشته‌های مختلف ورزشی از سال ۱۳۵۹، دو سال پس از انقلاب ۵۷ در این کشور، از حضور در استادیوم‌های ورزشی برای تماشای مسابقات فوتبال مردان و سایر ورزش‌های پرطرفدار دیگر منع شده‌اند.
محصول نهایی این هنرمندان، شکل خمیده و خاص صندلی‌های استادیوم که بلافاصله قابل تشخیص است را حفظ می‌کند، اما گل‌های زیبا و رنگ‌های چرخان روسری‌ها را در خود جای می‌دهد، و آن نماد مدرن طردشدگی را به یک شی کاملا زنانه تبدیل می‌کند.
رضایی با اشاره به اینکه آن‌ها می‌خواستند پیام مثبتی برسانند، می‌گوید: «ما می‌خواستیم روسری‌ها را به چیزی تبدیل کنیم که نماد آن سرکوب روزانه زنان باشد، و سپس آن پیام را به شیوه‌ای مثبت و توانمندساز تغییر دهیم. حالا ما این شی را را به عنوان یک اثر ارائه می‌دهیم که یک زن با روسری خودش ساخته است.»
ضد روسری نیستند
رضایی تاکید می‌کند که آن‌ها به پوشیدن اختیاری روسری اعتراض نمی‌کنند و به دقت از استفاده از واژه «حجاب» اجتناب می‌کنند «روسری یک قطعه پارچه است، فقط یک شی است، یک پارچه بافته‌شده. همین. اما در کشوری مانند ایران، روسری نماد سرکوب است زیرا اجباری است و زنان در پوشیدن یا نپوشیدن آن، حق انتخاب ندارند.»
بر خلاف ایران، در اندونزی پوشیدن روسری معنای سیاسی متفاوتی دارد. در دهه ۱۹۸۰، زنان در در این کشور از پوشیدن روسری منع شده بودند، بنابراین واکنش به نمایشگاه «آزادی دست‌ساز» که اوایل سال جاری، آن‌جا به نمایش درآمد متفاوت بود.
رضایی می‌گوید: «روسری در ذات خود فقط پارچه است. می‌تواند سرکوبگر باشد، وقتی پوشیدنش اجباری باشد و می‌تواند برای کسانی که با انتخاب خود آن را می‌پوشند رهایی‌بخش باشد. بنابراین واقعا بستگی دارد که در چه زمینه‌ای استفاده میشود.»
رضایی معتقد است آن‌ها همچنین قطعات زیبایی از پارچه هستند «فکر می‌کنم زنان ایرانی به‌طور کلی بسیار خلاق هستند و حتی با اینکه روسری به عنوان ابزاری سرکوبگر برای آن‌ها استفاده میشود، آن‌ها همچنان از آن به عنوان فرصتی برای بیان خلاقیت و نوعی بیان هنری خود استفاده می‌کنند.»
برنامه‌هایی برای نصب صندلی‌ها
حدود ۱۰ تا ۱۲ عدد از صندلی‌های «آزادی دست‌ساز» برای اولین بار در استرالیا در مرکز طراحی استرالیا در سیدنی در روز جمعه به نمایش گذاشته خواهند شد و بازدیدکنندگان تشویق می‌شوند که روی آن‌ها بنشینند.
رضایی و کراینر امیدوارند که روزی این صندلی‌ها در یک استادیوم یا فضای عمومی دیگر مانند کتابخانه، موزه یا سالن اجتماعات استفاده شوند. رضایی می‌گوید: «جایی که مردم گرد هم می‌آیند و ایده‌ها، مفاهیم را به اشتراک می‌گذارند یا جشن می‌گیرند.»
این دو هنرمند امیدوارند «آزادی دست‌ساز» را به مناطق مختلف استرالیا ببرند. کراینر می‌گوید آن‌ها نسبت به زنانی که روسری‌های خود را اهدا کرده‌اند احساس تعهد می‌کنند تا با استفاده از عکس‌های زیبای هر مرحله از فرایند که در شبکه‌های اجتماعی منتشر میشود، حداکثر دیده شدن را فراهم کنند «اساسا این مسئولیت ماست که آن داستان بیشتر گفته شود. این تقریبا مانند یک قرارداد اجتماعی با آن زنان است.»
