فضانوردی وارد مرحله‌ای تاریخی شده است؛ یک ورزشکار سابق پارالمپیک در آستانه شکستن مرزهایی قرار دارد که زمانی غیرممکن به نظر می‌رسیدند. آژانس فضایی اروپا، با وجود برخی تردیدها، به این رویداد بی‌سابقه چراغ سبز نشان داده است.
نشریه تایمز با استناد به پژوهشی که در مجله «لنست هلثی لانجویتی» منتشر شده، گزارش داد برنامه نوآورانهای به نام NIDUS-Family می‌تواند با حمایت از بیماران مبتلا به زوال عقل در انجام فعالیت‌های روزمره، میزان بستری شدن آنها در بیمارستان را کاهش دهد.
این برنامه که شامل شش تا هشت جلسه مشاوره از راه دور است، رویکردی متفاوت به درمان و مراقبت از بیماران مبتلا به زوال عقل دارد.
در این روش، بیماران و مراقبان آنها با کمک یک مددکار، اهدافی عملی و تحققپذیر تعیین می‌کنند.
این اهداف می‌توانند کارهای ساده روزمره مانند لباس پوشیدن مستقل یا درست کردن چای، تا فعالیت‌های پیچیدهتر مانند گذراندن وقت با نوهها، مدیریت اضطراب یا ورزش کردن را شامل شوند.
بیشتر بخوانید: آیا آلودگی هوا باعث زوال عقل می‌شود؟
نکته مهم این است که تمام این اهداف بر اساس علایق و نیازهای شخصی بیمار تعیین میشوند و مددکار با ارائه راهکارهای عملی، بیمار و مراقب او را در دست‌یابی به این اهداف یاری می‌کند.
نتایج این کارآزمایی یکساله که با مشارکت ۳۰۲ بیمار در بریتانیا انجام شد، نشان می‌دهد که تمرکز بر اهداف عملی و شخصی می‌تواند بهطور چشمگیری کیفیت زندگی افراد مبتلا به زوال عقل را بهبود ببخشد و مدت زمان زندگی مستقل آنها در خانه را افزایش دهد.
بیشتر بخوانید: نقش هوش مصنوعی در بهبود زندگی افراد مبتلا به زوال عقل
پروفسور کلودیا کوپر از دانشگاه کویین مری لندن، سرپرست این پژوهش، با اشاره به قابلیت اجرای این روش در سراسر نظام سلامت ملی بریتانیا، آن را نقطه عطفی در مراقبت از بیماران مبتلا به زوال عقل دانست.
به گفته پروفسور کوپر، اهمیت این برنامه زمانی مشخص می‌شود که بدانیم حدود ۹۸۲ هزار نفر در بریتانیا به زوال عقل مبتلا هستند و نزدیک به دو سوم آنها در خانه زندگی می‌کنند.
با توجه به پیشبینی افزایش هزینههای مراقبت از این بیماران تا ۹۰ میلیارد پوند در سال ۲۰۴۰، یافتن راهکارهایی برای کاهش این هزینهها ضروری به نظر میرسد.
یکی از مهمترین ویژگیهای این برنامه علاوه بر کمک به بیماران و خانوادههایشان، نسبت هزینه به فایده قابل توجه آن است.
هزینه اجرای این برنامه برای هر بیمار تنها ۳۴۶ پوند است و بدین ترتیب می‌تواند سالانه حدود هشت هزار و ۹۳۴ پوند در هزینههای خدمات درمانی و مراقبتی صرفهجویی کند.
این صرفهجویی از طریق کاهش موارد بستری در بیمارستان و به تعویق انداختن انتقال بیماران به خانههای سالمندان حاصل خواهد شد.
ریچارد اوکلی از انجمن آلزایمر و یکی از تامینکنندگان مالی این پژوهش، با اشاره به محدودیتهای روشهای درمانی موجود، این برنامه را تحولی در حمایت از بیماران مبتلا به زوال عقل دانست.
به گفته او، بیشتر درمانهای موجود گرانقیمت هستند، دسترسی به آنها برای بیماران ساکن مناطق دورافتاده دشوار است و معمولا نیاز به حضور متخصصان بالینی دارند.
برنامه NIDUS-Family راهحلی مقرون به صرفه و عملی ارائه می‌دهد که از راه دور قابل اجرا است و بهراحتی با نیازهای شخصی هر بیمار تطبیق مییابد.
بیشتر بخوانید: کلسترول بالا احتمال ابتلا به زوال عقل را افزایش می‌دهد
این پژوهش نشان می‌دهد که با تغییر رویکرد از مراقبت صرف به توانمندسازی بیماران، میتوان همزمان با بهبود کیفیت زندگی آنها، از هزینههای سنگین نظام سلامت نیز کاست.
موفقیت این برنامه نه تنها تحولی در شیوه مراقبت از بیماران مبتلا به زوال عقل ایجاد خواهد کرد، بلکه می‌تواند الگویی برای تغییر در روشهای مراقبت از افراد مبتلا به سایر بیماریهای مزمن نیز باشد.
با توجه به روند رو به رشد جمعیت سالمندان در جهان و افزایش موارد ابتلا به زوال عقل، اهمیت چنین نوآوریهایی در حوزه مراقبتهای بهداشتی بیش از پیش آشکار می‌شود.
مایکروسافت در مقاله خود در نشریه علمی نیچر توضیح داد که ماده جدیدی با استفاده از آرسنید ایندیم (نوعی نیمههادی) و بخشی از آلومینیوم (یک ابررسانا در دماهای پایین) ساخته که در دمای ۴۰۰ درجه زیر صفر نوعی رفتار ماورایی از خود نشان می‌دهد.
بر اساس اعلام مایکروسافت، این شرکت توانسته است هشت کیوبیت توپولوژیکی را روی یک چیپ قرار دهد و در آینده ممکن است مقیاس آن به یک میلیون کیوبیت برسد.
کیوبیتها واحدهای اطلاعاتی در محاسبات کوانتومی هستند و نسبت به بیتها که واحدهای اطلاعاتی در کامپیوترهای کلاسیک امروزی به شمار میروند، ظریفتر و در برابر نویزهای محیطی حساستر هستند.
در سال ۱۳۹۲ و پس از انتشار برخی از اسناد آژانس امنیت ملی آمریکا از سوی ادوارد اسنودن، پیمانکار پیشین آژانس امنیت ملی آمریکا، مشخص شد که این آژانس در کار ساختن یک اَبَرکامپیوتر کوانتومی بسیار قوی است.
کیوبیت توپولوژیکی می‌تواند توسعه همه چیز را از باتری گرفته تا دارو و هوش مصنوعی، تسریع کند.
به گفته مایکروسافت، یک تراشه با یکمیلیون کیوبیت می‌تواند شبیهسازیهایی را انجام دهد که بسیار دقیق هستند.
یک کامپیوتر معمولی با بیتها کار می‌کند که یا به صورت صفر یا یک نمایش داده می شود. بیتهای کوانتومی می‌تواند همزمان هم به صورت صفر و هم به صورت یک نمایش داده شود.
این خاصیت به کامپیوترهای کوانتومی امکان می‌دهد که بخش بزرگی از محاسبات ریاضی لازم را برای حل کلیدهای پیچیده رمزگذاری شده، دور بزنند.
با این حال این فنآوری هنوز هم خطاهای زیادی دارد و برخی متخصصان بر این باورند که تا ساخت ابریارانه کوانتومی هنوز مدت زیادی باقی مانده است.
نشریه تلگراف با اشاره به افزایش روزافزون موارد ابتلا به اختلال پردازش شنوایی در میان نسل جوان نوشت که متخصصان شنواییسنجی سرویس سلامت ملی بریتانیا (NHS) استفاده گسترده از هدفونهای نویزگیر را عامل بروز این مشکلات عصبی در مغز جوانان میدانند.
به گفته این متخصصان، تعداد زیادی از جوانان با شکایت از مشکلات شنوایی به آنها مراجعه می‌کنند اما معاینات نشان می‌دهند گوش این افراد سالم است و مشکل اصلی به ناتوانی مغز در پردازش صداها برمی‌گردد.
این اختلال که با نام «اختلال پردازش شنوایی» (APD) شناخته می‌شود، زمانی رخ می‌دهد که مغز در درک و تفکیک صداها و کلمات از نویز پسزمینه، دچار مشکل می‌شود.
افراد مبتلا به این اختلال در موقعیتهای اجتماعی برای گفت‌وگو با مشکل مواجه میشوند و شنیدن دستورالعملها در محیط کار یا مدرسه برایشان دشوار است. همچنین درک افرادی که تند صحبت می‌کنند یا لهجههای متفاوت دارند، برای آنها چالشبرانگیز است.
سوفی، دختر ۲۵ سال‌های که در لندن به‌عنوان کارمند در یک اداره کار می‌کند، پس از اینکه بارها به او گفته شد خوب گوش نمی‌دهد، حواس پرت است یا کمی گیج میزند، متوجه شد به این اختلال مبتلاست.
او گفت: «صداها را میشنوم اما نمیتوانم تشخیص دهم از کجا میآیند. میدانم چه کسی در حال صحبت است اما مغزم نمی‌تواند به سرعت حرفهایش را پردازش کند.»
سوفی در ادامه توضیح داده است که در کلاسهای دانشگاه، حرفهای استاد برایش نامفهوم به نظر میرسید و به همین دلیل ترجیح میداد به جای حضور در کلاس، سخنرانیهای ضبط شده را با زیرنویس تماشا کند.
متخصص شنواییسنج سوفی معتقد است استفاده از هدفونهای نویزگیر به مدت پنج ساعت در روز، باعث این مشکل شده است.
او از متخصصانی است که خواستار تحقیقات بیشتر درباره رابطه این اختلال با استفاده بیش از حد از هدفون هستند.
شنیدن و گوش دادن
رنه آلمیدا، مدیر بخش شنواییسنجی بزرگسالان در بیمارستان امپریال کالج لندن، به تازگی شاهد افزایش مراجعه جوانان به این بخش است.
به گفته او، شنیدن صداهای متنوع برای مغز انسان بسیار ضروری است تا بتواند تشخیص دهد که روی کدام صدا باید تمرکز کند.
آلمیدا در گفت‌وگو با بیبیسی جهانی تاکید کرد: «بین شنیدن و گوش دادن تفاوت وجود دارد. ما متوجه شدهایم که مهارتهای گوش دادن در حال آسیب دیدن است.»
پیش‌تر این اختلال بیشتر با مواردی مانند آسیب مغزی در دوران کودکی، عفونت گوش یا نقص ژنتیکی مرتبط بود اما امروز تعداد زیادی از افراد بدون داشتن این سوابق نیز به این اختلال مبتلا میشوند.
متخصصان شنواییسنجی در حال بررسی این موضوع هستند که آیا استفاده از هدفونهای نویزگیر می‌تواند یکی از عوامل این مشکل باشد یا خیر.
این هدفون‌ها گرچه می‌توانند از گوش در برابر صداهای آزاردهنده محافظت کنند اما به گفته کارشناسان، استفاده از آنها ممکن است باعث شود مغز توانایی طبیعی خود را «در تشخیص و جداسازی صداهای محیطی» از دست بدهد.
توانایی جداسازی صداهای محیطی
کلر بنتون، معاون آکادمی شنواییسنجی بریتانیا، معتقد است وقتی صداهای روزمره مثل صدای قطار یا بوق ماشینها با هدفون مسدود میشوند، ممکن است مغز کمکم تواناییاش را در تفکیک و پالایش صداها از دست بدهد: «با استفاده از این هدفون‌ها، شما خودتان را در یک محیط غیرطبیعی قرار میدهید که فقط صداهای دلخواهتان را میشنوید و مغزتان دیگر مجبور نیست برای تشخیص صداها تلاش کند.»
بنتون توضیح داد که مهارتهای پیچیده شنیداری مغز تا اواخر دوره نوجوانی در حال تکامل است. به همین دلیل، استفاده مداوم از هدفونهای نویزگیر در این سن می‌تواند روند طبیعی رشد تواناییهای مغز در پردازش گفتار و صدا را مختل کند.
در حال حاضر، بیمارستان سلطنتی گوش و حلق و بینی وایستمن تنها مرکز سیستم درمان ملی بریتانیا در انگلستان است که ارزیابی کامل اختلال پردازش شنوایی را انجام می‌دهد و بیماران باید دستکم ۹ ماه برای دریافت نوبت صبر کنند.
به گفته پروفسور دوریس-اوا بامیو که مسئول انجام این ارزیابیها است، زمانبر بودن فرآیند تشخیص یکی از دلایل این صف طولانی است: «این یک روند پرهزینه است چون فراتر از یک تست ساده شنواییسنجی است. هر آزمایش می‌تواند تا دو ساعت طول بکشد و نیاز به بررسیهای تکمیلی دارد. برای بزرگسالان، ارزیابی شناختی هم لازم است و در مورد کودکان، گاهی باید با روانشناس تربیتی هم مشورت شود.»
تماشای برنامهها با زیرنویس
از زمان شیوع کرونا، عادتهای مردم در گوش دادن به موسیقی و تماشای ویدیو و تلویزیون تغییر کرده است.
بر اساس نظرسنجی موسسه یوگاو، بیش از ۶۰ درصد جوانان ۱۸ تا ۲۴ ساله، برنامههای مورد علاقهشان را با زیرنویس تماشا می‌کنند.
به گفته دکتر امجد محمود، رییس بخش شنواییسنجی بیمارستان گریت اورموند استریت، تعداد مراجعهکنندگان زیر ۱۶ سال به کلینیک این بیمارستان بهطور چشمگیری افزایش یافته است.
روشهای درمانی متنوعی برای این اختلال وجود دارد که متخصصان سعی می‌کنند با این روشها، به گوش و مغز فرد آموزش دهند چطور کلمات را از میان صداهای اطراف تشخیص دهند.
این روشها شامل بازیهای تلفن همراه و سمعکهای ضعیف میشوند که به بیمار کمک می‌کنند تا مهارت تشخیص صداها را تمرین کند.
گاردین در گزارشی با اشاره به تجربه لورین کلی، مجری سرشناس تلویزیون بریتانیا، نوشت که او در سال ۲۰۱۷ تصمیمی شجاعانه گرفت؛ کلی قصد داشت با یک چهره سرشناس درباره خشکی واژن در دوران یائسگی مصاحبه کند اما هیچ‌کس حاضر به گفت‌وگو در این زمینه نشد و سرانجام لورین کلی، تصمیم گرفت خودش پیشگام شود.
او در برنامه صبحگاهی پرطرفدارش، برای نخستین بار درباره تجربه شخصی‌اش از یائسگی صحبت کرد و از تاثیر عمیق این دوران بر زندگی روزمره‌اش گفت.
این اقدام، تبدیل به نقطه عطفی در شکستن تابوی صحبت درباره خشکی واژن در دوران یائسگی در رسانه‌های بریتانیا شد.
هفت سال پس از آن گفت‌وگوی تاثیرگذار، چهره‌های سرشناس بسیاری از جمله میشل اوباما، سلما هایک و گوینت پالترو، درباره تجربیات یائسگی خود سخن گفتند.
این گفت‌وگوها به زنان بسیاری کمک کرد تا بدانند در مسیری که حدود ۱۳ میلیون نفر در بریتانیا آن را تجربه می‌کنند، تنها نیستند.
خشکی واژن، عارضه‌ای فراتر از یک مشکل جزیی
با وجود گسترش گفت‌وگوها درباره یائسگی، خشکی واژن همچنان موضوعی است که کم‌تر درباره آن صحبت می‌شود.
داوینا مک‌کال، مجری تلویزیون، در مستند سال ۲۰۲۱ خود با عنوان «جنسیت، افسانه‌ها و یائسگی»، پرده از واقعیت دردناک این عارضه برداشت.
مک‌کال در این مستند توضیح داد خشکی واژن برای او به حدی شدید بوده که حتی پاک کردن ناحیه اندام جنسی پس از استفاده از دستشویی برایش عذاب‌آور بوده است.
این عارضه که پیش از این به‌عنوان آتروفی ولوواژینال شناخته می‌شد و اکنون به سندرم تناسلی-ادراری یائسگی (GSM) تغییر نام داده، بین ۶۰ تا ۸۰ درصد زنان را درگیر می‌کند.
کاهش سطح استروژن در دوران یائسگی باعث نازک شدن و کاهش انعطاف‌پذیری بافت واژن می‌شود.
با این حال، مطالعات نشان می‌دهند یک‌سوم زنان مبتلا هرگز این مشکل را با پزشک خود در میان نمی‌گذارند.
پیامدهای جدی تشخیص دیرهنگام
دکتر هیثم هامودا، متخصص زنان و مسئول بخش یائسگی بیمارستان کینگز کالج، در مصاحبه با گاردین، از موانع متعدد در مسیر درمان این عارضه گفت.
او توضیح داد که اگرچه بیشتر پزشکان عمومی اطلاعات کافی دارند و خدمات خوبی ارائه می‌دهند اما تفاوت‌های قابل توجهی در دسترسی به خدمات درمانی وجود دارد؛ بخشی از مشکل به خدمات در دسترس، گزینه‌های درمانی پیشنهادی و میزان راحتی بیمار در طرح موضوع برمی‌گردد.
تجربیات دکتر هامودا نشان می‌دهند شدت مشکل، گاه به حدی است که برخی بیماران حتی تحمل پوشیدن لباس زیر ندارند. اما مسئله نگران‌کننده‌تر، تاثیر این عارضه بر آزمایش‌های غربالگری سرطان دهانه رحم است.
او توضیح داد که در مواردی، خشکی شدید واژن مانع از باز شدن اسپکولوم می‌شود: «در چنین شرایطی مجبوریم از بیمار بخواهیم دو ماه استروژن واژینال مصرف و سپس برای پاپ اسمیر مراجعه کند.»
به گفته این متخصص، چنین موقعیتی بیش از آنچه تصور می‌شود رایج است و می‌تواند روند تشخیص زودهنگام سرطان را با مشکل مواجه کند.
دکتر رنه هوندرکمپ، پزشک عمومی و متخصص یائسگی نیز تاکید کرد که این مشکل می‌تواند فعالیت‌های روزمره مانند ورزش، دوچرخه‌سواری و حتی بالا رفتن از پله‌های ایستگاه مترو را غیرممکن سازد.
او یادآور شد که خشکی واژن تنها مختص دوران یائسگی نیست و می‌تواند در شرایط دیگری نیز رخ دهد: «برای مثال، شیردهی طولانی‌مدت بیش از شش ماه می‌تواند سطح استروژن را به حدی کاهش دهد که منجر به خشکی واژن شود. مصرف قرص‌های ضدبارداری یا داروهای ضدافسردگی نیز با سرکوب تولید هورمون‌های طبیعی بدن می‌توانند این عارضه را ایجاد کنند.»
آثار اجتماعی درمان دیرهنگام
چهار سال پیش، امیلی ۴۴ ساله که به درخواست خودش نامش تغییر کرده، با دردی شدید مواجه شد که آن را به «فرو کردن یک میله داغ» تشبیه می‌کند.
او بلافاصله به دنبال کمک پزشکی رفت اما چون علائمش در ۴۰ سالگی شروع شده بود، پزشکان یائسگی زودرس را در نظر نگرفتند.
امیلی گفت: «این وضعیت فاجعه‌بار بود، درد به حدی بود که تمرکز را برایم غیرممکن می‌کرد. چهار شغل را در چهار سال از دست دادم. خانه‌ام را فروختم و از دوستانم دور شدم تا پس‌اندازی برای روزهای ناتوانی داشته باشم. این شرایط تاثیر عمیقی بر سلامت روانی‌ام گذاشته است.»
او معتقد است تاخیر طولانی در تشخیص و درمان صحیح، باعث وخیم‌تر شدن شرایطش شده است.
امیلی در حال حاضر علاوه بر درمان خشکی واژن، به طور مجزا برای عفونت ادراری مزمن نیز تحت درمان است.
راه‌های درمان و اهمیت آگاهی‌بخشی
دکتر پائولا بریگز، متخصص سلامت جنسی و تولیدمثل در بیمارستان زنان لیورپول، معتقد است برخلاف سایر علائم یائسگی که با گذر زمان کاهش می‌یابند، سندرم ژنیتواوریناری به تدریج بدتر می‌شود و درمان آن دشوارتر است.
او پیشنهاد داد همه زنان از حدود ۴۵ سالگی باید استروژن واژینال دریافت کنند.
استروژن واژینال، برخلاف سایر اشکال هورمون درمانی، خطر سرطان پستان را افزایش نمی‌دهد و حتی برای بیشتر زنانی که سابقه سرطان پستان دارند نیز قابل استفاده است.
مرطوب‌کننده‌ها و روان‌کننده‌های واژینال نیز می‌توانند به عنوان درمان اولیه مورد استفاده قرار گیرند اما آگاهی‌بخشی در این زمینه، کلید اصلی حل مشکل است.
متخصصان تاکید می‌کنند که خشکی واژن، برخلاف تصور رایج، بخشی اجتناب‌ناپذیر از روند پیری نیست و زنان نباید درد ناشی از آن را در سکوت تحمل کنند.
این عارضه در اکثر موارد با تشخیص به‌موقع و درمان مناسب قابل کنترل است.
به گزارش وب‌سایت دیلی گلکسی، جان مک‌فال، نخستین پارا-فضانورد آژانس فضایی اروپا، پس از کسب تاییدیه پزشکی برای حضور طولانی‌مدت در ایستگاه فضایی بین‌المللی، در آستانه شکستن مرزهای پیشین اکتشافات فضایی قرار گرفته است.
دانیل نوینشواندر، مدیر بخش اکتشافات انسانی و رباتیک آژانس فضایی اروپا، این خبر مهم را تایید کرد.
این فضانورد ۴۳ ساله بریتانیایی که در سن ۱۹ سالگی در یک سانحه موتورسیکلت پای راست خود را از بالای زانو از دست داد، مسیر پر فراز و نشیبی را طی کرده است.
مک‌فال که پیش‌تر سابقه حضور در مسابقات دو و میدانی پارالمپیک و فعالیت در حرفه جراحی را داشت، در سال ۲۰۲۲ به‌عنوان نخستین فضانورد دارای معلولیت آژانس فضایی اروپا معرفی شد.
این رویداد نقطه عطفی در کاوش‌های فضایی به شمار می‌رود و نشان می‌دهد که معلولیت جسمی نمی‌تواند مانع از دست‌یابی انسان‌ها به اهداف فضایی شود.
این تصمیم تاریخی پس از پایان مطالعه امکان‌سنجی «فلای» که به همت آژانس فضایی اروپا صورت گرفت، اعلام شد.
این مطالعه به بررسی چالش‌ها و امکانات کار یک پارا-فضانورد در شرایط بی‌وزنی پرداخت و نتایج آن نشان داد هیچ مانعی برای مشارکت مک‌فال در یک ماموریت کامل وجود ندارد.
نوینشواندر اذعان کرد در ابتدا انتظار چالش‌های بالقوه‌ای را داشته، اما از «سازگاری بی‌نقص» مک‌فال شگفت‌زده شده است.
مک‌فال برای دریافت این مجوز، توانایی‌‌هایش را در تکمیل تمام وظایف مورد نیاز یک فضانورد، از جمله رویه‌های اضطراری، سازگاری با بی‌وزنی و عملیات روزانه ایستگاه بین‌المللی به اثبات رساند. عملکرد او فراتر از انتظارات بود.
در حال حاضر، پای مصنوعی مک‌فال باید مراحل سخت‌گیرانه تایید برای سفر فضایی را طی کند. هر وسیله‌ای که به ایستگاه فضایی بین‌المللی منتقل می‌شود، باید استانداردهای دقیق ایمنی و عملیاتی را رعایت کند و پروتز او نیز از این قاعده مستثنی نیست.
شرکت ارتوپدی آلمانی اتوبوک در حال همکاری با آژانس فضایی اروپا برای تطبیق طراحی پروتز به‌منظور استفاده از آن در شرایط بی‌وزنی است.
برای اطمینان از عملکرد ایمن پروتز در فضا، مک‌فال آزمایش‌های فشرده‌ای را انجام داده و به‌منظور ارزیابی تاثیر بی‌وزنی بر تناسب و راحتی اندام مصنوعی‌اش، در وضعیت سر به پایین دوچرخه‌سواری کرده است.
مک‌فال این فرآیند را فرصتی نه تنها برای خود، بلکه برای میلیونها کاربر پروتز در سراسر جهان میداند و معتقد است پیشرفتهای حاصل از این ماموریت می‌تواند به بهبود فناوری پروتز منجر شود.
اگرچه آژانس فضایی اروپا به این موضوع چراغ سبز نشان داده، اما زمان دقیق ماموریت مک‌فال هنوز مشخص نشده است.
مرحله بعدی شامل تعیین اهداف علمی است که او در طول اقامتش در ایستگاه فضایی بین‌المللی بر آنها تمرکز خواهد کرد.
حضور او می‌تواند به تحقیقات منحصر به فردی درباره سازگاری انسان با فضا، با تمرکز بر پروتزها، تحرک و توانبخشی در شرایط بی‌وزنی بینجامد.
بهزودی جهان شاهد یک رویداد تاریخی خواهد بود؛ نخستین پارا-فضانورد که بهمدت شش ماه در فضا زندگی و کار خواهد کرد.
این دستاورد نشان‌دهنده تغییری گستردهتر در اکتشافات فضایی است و ثابت می‌کند که محدودیتهای گذشته، آینده را تعریف نمیکنند.