معترضان در فرانسه علیه نژادپرستی و رشد جریان‌های راست افراطی راهپیمایی کردند
پرتاب راکت‌ها در صبح شنبه دوم فروردین به سوی اسرائیل، اولین حمله راکتی به مناطق مرزی این کشور طی سه ماه اخیر به شمار می‌رود.
ارتش اسرائیل شنبه اعلام کرد که سامانه‌های دفاع هوایی سه راکت را که از مرز عبور کرده بودند، رهگیری کردند و سه راکت دیگر در لبنان افتادند.
هنوز گزارشی از آسیب یا خسارت در پی حمله راکتی منتشر نشده است.
دیوید آزوجلا، شهردار متولا، گفت که برخی از هشت درصد از ساکنان این شهر که پس از آتش‌بس میان اسرائیل و حزب‌الله به شهر بازگشته بودند، پس از این حمله شهر را ترک کردند.
او گفت: «بازگشت ساکنان به متولا در شرایط کنونی غیر منطقی است. ساکنان متولا نخواهند گذاشت که امنیت آنها به خطر بیافتد.»
چند ساعت بعد، حزب‌الله مسئولیت حمله راکتی به شمال اسرائیل را نپذیرفت.
حزب‌الله در بیانیه‌ای گفت که «متعهد به توافق آتش‌بس است» و ضمن متهم کردن اسرائیل به «تشدید تنش خطرناک»، از دولت لبنان حمایت کرد.
ارتش اسرائیل ابتدا با آتش توپخانه‌ای علیه منبع شلیک راکت‌ها در جنوب لبنان, به این حمله پاسخ داد.
به گزارش تایمز اسرائیل، موج دوم حملات در نقاط مختلف لبنان انجام شد و رسانه‌های لبنانی نیز گزارش دادند که در شهر ساحلی صور، دره بقاع شرقی و منطقه هرمل در شمال لبنان حملات هوایی صورت گرفته است.
ارتش لبنان پس از حملات راکتی اعلام کرد که «سه سکوی پرتاب راکت دست‌ساز را در منطقه‌ای در شمال رود لیتانی» که حدود ۳۰ کیلومتر از مرز اسرائیل فاصله دارد، منهدم کرده است.
نواف سلام، نخست‌وزیر لبنان، هشدار داد که ادامه این عملیات نظامی در مرز جنوبی می‌تواند لبنان را به «یک جنگ جدید با پیامدهای فاجعه‌بار» بکشاند.
فرانسه شلیک راکت‌ها به سمت اسرائیل را محکوم کرد، اما در عین حال از اسرائیل خواست که «در واکنش به این حملات خویشتن‌داری کند.»
اردن نیز خواستار «اقدام فوری بین‌المللی برای متوقف کردن تجاوزات اسرائیل علیه لبنان» شد.
پس از آغاز جنگ غزه در ۷ اکتبر ۲۰۲۳، حزب‌الله نیز حملات راکتی به اسرائیل را آغاز کرد که باعث شد حدود ۶۰ هزار اسرائیلی از شمال این کشور فرار کنند.
برخی از این افراد اخیرا با اجازه دولت به خانه‌های خود بازگشته‌اند، اما فقط هشت درصد از جمعیت متولا بازگشته‌اند.
در لبنان نیز بیش از یک میلیون نفر از جنوب کشور فرار کرده‌اند که طبق آمار سازمان ملل، حدود ۱۰۰ هزار نفر همچنان آواره هستند.
بر اساس توافق آتش‌بس که با میانجی‌گری آمریکا حاصل شد، اسرائیل باید از جنوب لبنان عقب‌نشینی می‌کرد و فقط ارتش لبنان و نیروهای حافظ صلح سازمان ملل (یونیفل) در این منطقه مستقر می‌شدند. از سوی دیگر، حزب‌الله باید زیرساخت‌های نظامی خود را از بین می‌برد و به شمال رود لیتانی عقب‌نشینی می‌کرد.
پاپ از ۲۵ بهمن در بیمارستان جیمیلی شهر رم بستری است و واتیکان نخستین بار چهارم اسفند وضعیت او را «وخیم» توصیف کرد.
پاپ در آن مقطع زمانی پس از تجربه یک «بحران تنفسی طولانی‌مدت شبه‌آسم»، ناگزیر به دریافت دو واحد خون شد.
ذات‌الریه مضاعف یک عفونت جدی است که می‌تواند هر دو ریه را ملتهب و تنفس را دشوار کند.
واتیکان پیشتر عفونت پاپ را «پیچیده» توصیف کرده و گفته بود این عفونت از سوی دو یا چند میکروارگانیسم ایجاد می‌شود.
عامل عفونت چندگانه یا ترکیبی معمولا دو یا چند باکتری، ویروس یا قارچ است. عفونت‌های میکروبی را معمولا می‌توان با آنتی‌بیوتیک درمان کرد، اما درمان عفونت‌های ویروسی پیچیده است.
پاپ فرانسیس که از سال ۲۰۱۳ رهبر کاتولیک‌های جهان است، در دو سال گذشته از بیماری‌های متعددی رنج برده است.
با این حال، بیماری اخیر او جدی‌ترین بحران سلامتی پاپ طی ۱۲ سال رهبری‌اش در واتیکان محسوب می‌شود.
اولین حضور عمومی پاپ فرانسیس پس از بیماری
پزشکان پاپ شنبه دوم فروردین اعلام کردند فرایند بهبودی کامل او به «زمان زیادی» نیاز دارد و به‌دلیل کهولت سن، بدن او برای بازگشت به شرایط عادی نیازمند مراقبت ویژه است.
آنها برای پاپ دو ماه دوره استراحت تجویز و به او توصیه کردند از برگزاری جلسات با گروه‌های پرشمار و هرگونه فعالیت سنگین پرهیز کند.
سرجیو آلفیری، رییس تیم پزشکی پاپ، در یک نشست خبری تاکید کرد: «توصیه ما برای دوره نقاهت دست‌کم دوماهه، بسیار مهم است.»
واتیکان نیز اعلام کرد پاپ فرانسیس قصد دارد برای نخستین بار پس از پنج هفته، یکشنبه سوم فروردین از پنجره اتاق خود در بیمارستان برای عموم مردم دعا کند.
پاپ فرانسیس رهبر معنوی حدود یک میلیارد و ۴۰۰ میلیون کاتولیک در سراسر جهان است که بسیاری از آنها در روزهای اخیر، در مرکز رم و مقابل بیمارستان محل بستری او تجمع کردند.
پاپ دو سال پیش نیز به‌دلیل بیماری تحت عمل جراحی قرار گرفت که طی آن، بخشی از روده بزرگ او برداشته شد.
رهبر کاتولیک‌های جهان در پی ابتلا به پلوریت در جوانی که منجر به برداشته شدن بخشی از یکی از ریه‌هایش شد، به‌ویژه در برابر عفونت‌های ریوی آسیب‌پذیر است.
خورخه رودریگز، رییس پارلمان ونزوئلا، در بیانیه‌ای خبر داد این پروازها از یکشنبه سوم فروردین آغاز خواهند شد.
در این بیانیه آمده است: «مهاجرت جرم نیست و ما تا زمانی که همه کسانی که خواهان بازگشت هستند، به کشور بازگردانده شوند و برادران ربوده‌شده خود در السالوادور را نجات دهیم، آرام نخواهیم نشست.»
این اقدام در حالی انجام می‌شود که روابط دیپلماتیک میان واشینگتن و کاراکاس به‌دلیل اخراج مهاجران ونزوئلایی از آمریکا و انتقال آنها به السالوادور دچار تنش شده است.
کاخ سفید هنوز در این زمینه توضیحی ارائه نکرده است.
پیشتر در چارچوب طرح دولت دونالد ترامپ برای مقابله با مهاجرت غیرقانونی، بیش از ۲۰۰ نفر که به عضویت در یک باند جنایتکار ونزوئلایی متهم هستند، ۲۶ اسفند از ایالات متحده اخراج و به زندانی در السالوادور فرستاده شدند.
آمریکا تاکید دارد افراد اخراج‌شده عضو یک باند جنایتکار هستند، اما وزیر کشور ونزوئلا این موضوع را رد کرده است.
خانواده‌ها و وکلای این افراد که دیگر به بستگان و موکلان خود دسترسی ندارند، در پی یافتن سرنخی از وضعیت آنها هستند و خواستار بازگرداندنشان به ونزوئلا شده‌اند.
جیمز بواسبرگ، قاضی فدرال مستقر در واشینگتن، در حال بررسی این موضوع است که آیا مقام‌های دولت ترامپ دستور موقت او برای جلوگیری از این اخراج‌ها را نقض کرده‌اند یا خیر.
دولت ترامپ تا ششم فروردین فرصت دارد به درخواست قضایی برای ارائه جزییات بیشتر درباره این اخراج‌ها پاسخ دهد.
رییس‌جمهوری آمریکا ۲۴ اسفند با استناد به قانون موسوم به «دشمنان بیگانه» مصوب سال ۱۷۹۸، دستور اخراج فوری اعضای باند «ترین د آرائوآ» را صادر کرد. این گروه به آدم‌ربایی، اخاذی، جرایم سازمان‌یافته و قتل متهم شده است.
بواسبرگ ۲۵ اسفند اجرای این حکم را به‌مدت ۱۴ روز متوقف کرد و گفت این قانون به «اقدامات خصمانه» یک کشور دیگر اشاره دارد که باید در سطحی معادل جنگ باشد.
بیشتر بخوانید: قاضی فدرال دستور ترامپ برای اخراج مهاجران ونزوئلایی با قانون قرن هجدهمی را متوقف کرد
نایب بوکله، رییس‌جمهوری السالوادور، ۲۶ اسفند اعلام کرد ۲۳۸ متهم به عضویت در این باند ونزوئلایی وارد السالوادور شده و به مرکز بازداشت تروریسم منتقل شده‌اند.
این زندان عظیم می‌تواند تا ۴۰ هزار زندانی را در خود جای دهد.
نیکولاس مادورو از سال ۲۰۱۳ و پس از مرگ هوگو چاوز، قدرت را در ونزوئلا در دست دارد. این کشور در دوران ریاست‌جمهوری مادورو شاهد فروپاشی اقتصادی و مهاجرت حدود یک سوم از جمعیت ۲۸ میلیونی خود بوده است.
