روسیه با ونزوئلا هم پیمان همکاری راهبری امضا کرد
ولادیمیر پوتین، رییس‌جمهوری روسیه، و نیکلاس مادورو، رییس‌جمهور ونزوئلا، طی مراسمی که به‌صورت زنده از تلویزیون دولتی روسیه پخش شد، توافق‌نامه همکاری‌های استراتژیک و راهبردی امضا کردند.
ولادیمیر پوتین، رییس‌جمهوری روسیه، و نیکلاس مادورو، رییس‌جمهور ونزوئلا، طی مراسمی که به‌صورت زنده از تلویزیون دولتی روسیه پخش شد، توافق‌نامه همکاری‌های استراتژیک و راهبردی امضا کردند.
به گزارش خبرگزاری اینترفاکس روسیه، دو رهبر چهارشنبه ۱۷ اردیبهشت در گفت‌وگوهای خود در مسکو همچنین درباره انرژی و نفت نیز بحث و تبادل نظر کردند.
بر اساس این توافق، روسیه و ونزوئلا متعهد شدند که ابتکارهای مشترک خود را در چارچوب اوپک پلاس، مجمع کشورهای صادرکننده گاز و سایر سازمان‌های فعال در حوزه انرژی ارتقا دهند.
در متن توافق آمده است: «طرفین توسعه متوازن و پایدار بلندمدت بازارهای جهانی انرژی را بدون استفاده از ابزارهای رقابت ناعادلانه ترویج خواهند کرد.»
دو کشور همچنین توافق کردند که در زمینه اکتشاف و توسعه میادین جدید نفت و گاز در چارچوب سرمایه‌گذاری‌های مشترک همکاری کنند و عملیات تجارت نفت را گسترش دهند.
این سند همچنین همکاری‌های نزدیک‌تر میان روسیه و ونزوئلا در سازمان ملل متحد و سایر نهادهای بین‌المللی و در حوزه کنترل تسلیحات را پیش‌بینی و بر مخالفت مشترک با اعمال تحریم‌های یک‌جانبه تاکید کرده است.
در حال حاضر هم روسیه و هم ونزوئلا از سوی کشورهای غربی تحریم شده‌اند.
دیمیتری پسکوف، سخنگوی کرملین، پیشتر این توافق‌نامه راهبردی را «سندی وزین، جامع و بسیار مهم» توصیف کرده بود.
جنگ سه‌ساله روسیه در اوکراین موجب فروپاشی روابط این کشور با اغلب دولت‌های غربی شده و مسکو را به تقویت پیوندهای خود با دیگر کشورهایی سوق داده است که خواستار مقابله با نفوذ آنچه کرملین «غرب جمعی» می‌نامد، از جمله آمریکا، هستند..
از سال ۲۰۲۲ تاکنون، روسیه توافق‌نامه‌های همکاری راهبردی با چین، کره شمالی و جمهوری اسلامی امضا کرده است.
ونزوئلا نیز در سال‌های اخیر روابط پرتنشی با ایالات متحده داشته که با قطع روابط دیپلماتیک، تحریم‌ها و اتهامات مربوط به فعالیت‌های مجرمانه و طراحی کودتا همراه بوده است.
مادورو در جریان سفر خود به مسکو قرار است در مراسم‌های یادبود هشتادمین سالگرد پیروزی اتحاد جماهیر شوروی و متحدانش بر آلمان نازی، از جمله رژه نظامی روز جمعه، شرکت کند.
ساعاتی پس از آغاز مراسم محرمانه انتخاب پاپ در واتیکان، دود سیاه از دودکش کلیسای سیستین بلند شد؛ نشانه‌ای سنتی که اعلام می‌کند در نخستین دور رای‌گیری، هیچ‌یک از کاردینال‌ها به حد نصاب لازم برای انتخاب رهبر جدید کلیسای کاتولیک نرسیده‌اند.
روند انتخاب پاپ جدید برای جانشینی پاپ فرانسیس در روزهای آینده ادامه خواهد یافت.
کنکلاو، رسمی به جا مانده از قرون وسطی
کاردینال‌های کلیسای کاتولیک رم چهارشنبه ۱۷ اردیبهشت، روند انتخاب پاپ جدید را آغاز کردند. آن‌ها طبق سنت واتیکان خود را از جهان بیرون جدا کردند تا مردی را برگزینند که امید دارند بتواند کلیسایی که پرتنوع، اما درگیر اختلاف است را متحد کند.
در آیینی که ریشه در قرون وسطی دارد، کاردینال‌ها پس از شرکت در مراسم عشای عمومی در کلیسای سن‌پیترو، وارد نمازخانه تاریخی سیستین در واتیکان می‌شوند تا در نشستی محرمانه موسوم به «مجمع انتخاب»، جانشین پاپ فرانسیس را که اول اردیبهشت ماه درگذشت، برگزینند.
طی قرن‌ها، هیچ پاپی در روز نخست مجمع انتخاب نشده و انتظار می‌رود این روند چند روز به طول بینجامد تا یکی از کاردینال‌های قرمزپوش، بالاخره بتواند رای دو سوم را برای رسیدن به مقام سیصد و شصت‌وهفتمین پاپ تاریخ به دست آورد.
طبق سنت در اولین روز تنها یک دور رای‌گیری انجام شد، اما از روز بعد، برگزاری تا چهار رای‌گیری در روز ممکن خواهد بود.
پس از هر دور، برگه‌های رای‌گیری سوزانده می‌شود؛ دود سیاه از دودکش سقف نمازخانه سیستین به معنای نرسیدن به توافق است، در حالی‌که دود سفید همراه با به‌صدا درآمدن ناقوس‌ها، انتخاب پاپ جدید برای جامعه یک میلیارد و ۴۰۰ میلیون نفری کاتولیک‌ها را اعلام می‌کند.
تاثیر پاپ فراتر از جامعه کاتولیک است و صدای اخلاقی و وجدان جهانی‌اش را کمتر رهبری در سطح بین‌المللی دارد. صبح چهارشنبه، پیش از ورود به مجمع انتخاب، کاردینال‌ها در کلیسای سن‌پیترو نیایش کردند و از خدا خواستند که راهنمایی‌شان کند تا پاپی را انتخاب کنند که «با دیدبانی هوشمندانه»، جهان را هدایت کند.
کاردینال ایتالیایی، جیووانی باتیستا ره، در خطبه‌ای خطاب به هم‌قطارانش گفت که هنگام انتخاب پاپ جدید باید «تمام ملاحظات شخصی» را کنار گذاشته و تنها «به خیر کلیسا و انسانیت» بیندیشند.
ره، رییس هیئت کاردینال‌ها، ۹۱ سال دارد و به‌دلیل سن بالا در مجمع حضور نخواهد داشت؛ تنها کاردینال‌های زیر ۸۰ سال مجاز به شرکت در این روند هستند.
در روزهای اخیر، کاردینال‌ها نظرات متفاوتی درباره ویژگی‌های پاپ آینده ارائه داده‌اند. برخی خواهان ادامه مسیر اصلاح‌طلبانه پاپ فرانسیس و گشایش بیشتر در کلیسا هستند، در حالی‌که عده‌ای دیگر خواستار بازگشت به سنت‌های گذشته‌اند. بسیاری نیز تاکید دارند که پاپ آینده باید شخصیتی متعادل و قابل پیش‌بینی داشته باشد.
کاردینال سالوادوری، گرگوریو روسا چاوس، ۸۲ ساله، در گفت‌وگو با روزنامه ایتالیایی کوریره دلا سرا گفت: «عقب‌گردی در کار نخواهد بود. این غیرممکن است.»
او افزود: «هر کسی که انتخاب شود، فکر می‌کنم راه پاپ فرانسیس را ادامه خواهد داد.»
در این مجمع، ۱۳۳ کاردینال از ۷۰ کشور حضور دارند؛ رقمی بی‌سابقه که نسبت به ۱۱۵ کاردینال از ۴۸ کشور در سال ۲۰۱۳ رشد قابل‌توجهی داشته است.
این گسترش، بازتاب تلاش‌های فرانسیس برای گسترش نفوذ کلیسا در مناطق دوردست با جمعیت اندک کاتولیک است. تاکنون، نامزدی قطعی برای به عهده گرفتن منصب پاپی مشخص نشده، اما پیترو پارولین از ایتالیا و لوئیس آنتونیو تاگل از فیلیپین به‌عنوان گزینه‌های اصلی مطرح‌اند.
محرمانگی مطلق؛ از سنت تا فناوری
با این حال، اگر مشخص شود که هیچ‌یک از این دو قادر به کسب رای لازم نیستند، آرا ممکن است به گزینه‌های دیگر منتقل شود؛ انتخاب‌هایی که ممکن است بر پایه منطقه جغرافیایی، گرایش‌های دینی یا زبان مشترک شکل گیرد.
از دیگر گزینه‌های مطرح می‌توان به ژان‌مارک آولین از فرانسه، پیتر اردو از مجارستان، رابرت پرِووست از آمریکا و پیر باتیستا پیتزابالا از ایتالیا اشاره کرد.
ره در خطبه‌اش خاطرنشان کرد که کاردینال‌ها باید پاپی را انتخاب کنند که به تنوع درون کلیسا احترام بگذارد.
او گفت: «وحدت به معنای یکنواختی نیست، بلکه همبستگی عمیق در دل تنوع است.»
همانند دوران قرون وسطی، در زمان برگزاری مجمع، کاردینال‌ها از هرگونه ارتباط با بیرون منع می‌شوند. واتیکان نیز اقدامات پیشرفته‌ای برای حفظ محرمانگی اتخاذ کرده، از جمله استفاده از تجهیزات ضدشنود برای جلوگیری از استراق سمع.
میانگین مدت زمان ده مجمع اخیر کمی بیش از سه روز بوده و هیچ‌یک بیش از پنج روز طول نکشیده‌اند. مجمع انتخاب سال ۲۰۱۳ تنها دو روز به طول انجامید.
کاردینال‌ها تلاش دارند روند انتخاب پاپ جدید را به سرعت پیش ببرند تا تصویری از اختلاف‌نظر یا بی‌جهت‌ماندن کلیسا به جهان مخابره نشود.
حدود ۸۰ درصد کاردینال‌هایی که چهارشنبه وارد نمازخانه سیستین شدند، از سوی پاپ فرانسیس منصوب شده‌اند؛ امری که احتمال ادامه سیاست‌های اصلاح‌طلبانه او را با وجود مخالفت‌های شدید محافظه‌کاران، افزایش می‌دهد.
یکی از پرسش‌های اصلی این است که آیا کلیسا بار دیگر رهبری را از جنوب جهان برمی‌گزیند، همچون فرانسیس آرژانتینی در ۲۰۱۳، یا رهبری را به اروپا بازمی‌گرداند، یا حتی برای نخستین‌بار، پاپی از ایالات متحده انتخاب می‌کند.
احتمال این اقدام که بخشی از سیاست‌های مهاجرتی سختگیرانه دولت ترامپ است، در حالی مطرح شده که واشینگتن پیشتر وضعیت حقوق بشر و برخوردهای خشن با بازداشتشدگان در لیبی را محکوم کرده بود.
دو منبع در گزارش چهارشنبه ۱۷ اردیبهشت خبرگزاری رویترز تاکید کردند احتمال دارد این انتقال از امروز آغاز شود اما یادآور شدند که برنامهها هنوز نهایی نیست و ممکن است تغییر کند.
پنتاگون در پاسخ به پرسشها، خبرنگاران را به کاخ سفید ارجاع داد. کاخ سفید و وزارت امنیت داخلی آمریکا نیز تا لحظه انتشار این گزارش، واکنشی نشان ندادهاند.
سخنگوی وزارت خارجه ایالات متحده نیز گفت: «ما درباره جزییات گفت‌وگوهای دیپلماتیک با سایر دولتها اظهارنظر نمی‌کنیم.»
رویترز نتوانسته است مشخص کند چه تعداد مهاجر قرار است بازگردانده شوند یا این افراد تابعیت چه کشورهایی را دارند.
مخالفت رسمی طرابلس و بنغازی با طرح آمریکا
دولت وحدت ملی لیبی (GNU) مستقر در طرابلس، چهارشنبه اعلام کرد با استفاده از خاک لیبی به‌عنوان مقصد بازگرداندن مهاجران -بدون هماهنگی و رضایت این دولت- مخالف است.
این دولت همچنین گفت هیچگونه هماهنگیای با ایالات متحده در این زمینه صورت نگرفته است.
در بیانیهای جداگانه، ارتش ملی لیبی (LNA) به رهبری ژنرال خلیفه حفتر که شرق لیبی را در کنترل دارد نیز این طرح را رد کرد و آن را «نقض حاکمیت ملی» توصیف کرد.
مهاجران باید به کشورهایی دورتر فرستاده شوند
رییس‌جمهوری آمریکا که موضوع مهاجرت را از محورهای اصلی کارزار انتخاباتیاش قرار داده، از زمان ورود دوباره به کاخ سفید اقدامات سختگیرانهای را در پیش گرفته است؛ از جمله اعزام نیرو به مرز جنوبی، تهدید به بازداشت و اخراج مهاجران غیرقانونی و اعمال تعرفههای تنبیهی.
وزارت امنیت داخلی آمریکا اعلام کرد تا روز دوشنبه، ۱۵۲ هزار مهاجر از این کشور اخراج شده‌اند.
برای تشویق مهاجران به خروج داوطلبانه، دولت ترامپ تهدید به جریمههای سنگین کرده، برخی مجوزهای اقامت را لغو کرده و مهاجرانی را به مراکز بازداشت در گوانتانامو و السالوادور منتقل کرده است.
مارکو روبیو، وزیر خارجه دولت ترامپ، هفته گذشته در جلسه کابینه گفت: «ما در حال مذاکره با کشورهایی هستیم و میگوییم میخواهیم بدترین افراد را به شما تحویل دهیم. لطفا این لطف را در حق ما بکنید.»
او افزود: «هر چه دورتر از آمریکا، بهتر.»
یک مقام دیگر نیز گفت لیبی در میان گزینههایی است که برای بازگرداندن مهاجران مورد بررسی بوده است.
وضعیت بحرانی امنیتی و حقوق بشری در لیبی
در گزارش سالانه حقوق بشر وزارت خارجه ایالات متحده، شرایط زندانهای لیبی «خشن و تهدیدکننده جان» توصیف شده و موارد متعدد «بازداشت خودسرانه» مطرح شده است.
در راهنمای سفر نیز به شهروندان آمریکایی توصیه شده به دلیل «جرم، ناآرامی، آدمربایی و درگیری مسلحانه» از سفر به لیبی خودداری کنند.
غرب لیبی تحت کنترل دولت وحدت ملی به نخستوزیری عبدالحمید الدبیبه است که در سال ۲۰۲۱ طی روندی مورد حمایت سازمان ملل در طرابلس مستقر شد.
شرق لیبی نیز در کنترل دولت موازی در بنغازی و نیروهای ژنرال حفتر قرار دارد.
هرچند درگیریهای گسترده در سال ۲۰۲۰ متوقف شد، اختلافات سیاسی عمیق میان جناحهای رقیب همچنان پابرجاست.
ابهام حقوقی درباره بازگرداندن مهاجران
در تاریخ ۱۹ آوریل، دیوان عالی ایالات متحده بهطور موقت از اخراج گروهی از مهاجران ونزوئلایی که دولت ترامپ آن‌ها را متهم به عضویت در باندهای جنایی کرده بود، جلوگیری کرد.
دولت برای توجیه این تصمیم به قانونی قدیمی مربوط به زمان جنگ استناد کرده و از دیوان عالی خواسته است دستور توقف را لغو یا محدود کند.
مشخص نیست چه فرآیند قضاییای پیش از بازگرداندن احتمالی مهاجران به لیبی در حال اجراست.
لیبی از زمان سرنگونی معمر قذافی در جریان قیام سال ۲۰۱۱ که با حمایت ناتو انجام شد، روی آرامش ندیده است. این کشور در سال ۲۰۱۴ عملا به دو بخش شرقی و غربی تقسیم شد و هر بخش تحت اداره دولت‌های رقیب قرار گرفت.
