احمد علوی، استاد دانشگاه و اقتصاددان درباره هفتمین روز اعتصاب کامیونداران و عقب‌نشینی حکومت به ایراناینترنشنال گفت: «حاکمیت توانایی برآورده کردن خواسته‌های کامیونداران و رانندگان را ندارد، چون شرایط مردم برایش بی‌اهمیت است.»
ویدیوهای ارسال شده به ایراناینترنشنال نشان می‌دهد شماری از رانندگان اسنپ و تاکسی در شهرهای مختلف، به اعتصاب سراسری کامیونداران پیوسته‌اند.
در واکنش به گسترش این اعتصاب‌ها، سپاه پاسداران اقدام به اعزام کامیون‌های وابسته به خود به جاده‌ها کرده تا با شکستن اعتصاب، جریان حمل‌ونقل را حفظ کند.
علی شیرازی، عضو تحریریه ایراناینترنشنال، در تحلیلی به بررسی پیامدهای پیوستن رانندگان اسنپ و تاکسی به اعتصاب کامیونداران پرداخته است.
او با اشاره به این‌که اعتصاب هماهنگ کامیونداران به ۱۳۵ شهر کشور رسیده است، گفت: «در روزهای آینده حتما شهرهای دیگری به اعتصاب‌های کامیونداران می‌پیوندند. چون راه‌حلی دیگری برای تحقق مطالبات‌شان پیش‌رویشان نبود. آن‌ها سال‌ها مشکلات خود را فریاد زدند اما فریادرسی نبود.»
فواد کیخسروی، فعال کارگری، در گفت‌وگو با ایراناینترنشنال گفت: «وعده‌هایی که مسئولان در حال حاضر به کامیونداران در اعتصاب می‌دهند ممکن است عملی نشود.»
او اضافه کرد: «به همین دلیل، ادامه اعتصاب و همبستگی مردم با کامیونداران می‌تواند به تحقق مطالبات آن‌ها و باز شدن مسیر تحقق مطالبات کل جامعه در بخش‌های مختلف کمک کند.»
علی شیرازی، عضو تحریریه ایراناینترنشنال، با اشاره به تلاش جمهوری اسلامی برای ایجاد تفرقه میان کامیونداران و رانندگان به‌منظور برهم زدن اعتصابات گفت: «کامیونداران در بیانیه خود اعلام کردند که سرکوب‌های حکومت، آن‌ها را در ادامه اعتصاب مصمم‌تر کرده است.»
عطا حسینیان، روزنامه‌نگار اقتصادی، در ارتباط با اعتصاب سراسری کامیونداران در ایران به ایراناینترنشنال گفت: «کاملا مشخص است که طبق همه تجربه‌هایی که داریم، جمهوری اسلامی فقط زبان زور را می‌فهمد.»
کامیونداران ایرانی در اعتصاب به‌سر می‌برند. بنا بر اعلام «اتحادیه تشکل‌های کامیونداران و رانندگان»، این اعتصاب در بیش از ۱۳۰ شهر کشور، از بندرعباس و تهران گرفته تا اهواز، سنندج، تبریز، شیراز، زاهدان، مشهد و اصفهان گسترش یافته است.
برخلاف آنچه شاید از بیرون به نظر بیاید، این فقط یک اعتراض صنفی نیست؛ بلکه همگرایی نارضایتی‌های چندلایه از سوی کامیونداران، نانوایان و کشاورزانی است که ناگزیر از زیستن در وضعیت نابسامانی هستند که جمهوری اسلامی برایشان فراهم کرده است.
امروز، سه قشری که ستون فقرات اقتصادی ایران را تشکیل می‌دهند، ناراضی‌اند. این نارضایتی محدود به مشکلات صنفی نیست، بلکه ریشه در ناکارآمدی ساختاری، فساد سیستماتیک و بی‌کفایتی حاکمیتی دارد که توان پاسخ‌گویی به ابتدایی‌ترین نیازهای جامعه را ندارد.
دنیا به حرکتش ادامه داد و جمهوری اسلامی از جایی به بعد دیگر نتوانست. شاید حقه‌هایش دیگر تمام شد؛ شاید آن‌قدر درطول عمرش بحران تولید کرد که دیگر بحران‌های روزمره‌اش برای مردم«خاطره» شد.
جمهوری اسلامی چوپان دروغگو شد. از همان‌جایی خورد که دوم دبستان در کتاب فارسی ابتدایی برای دانش آموزان تبلیغات می کرد. کسی دیگر به او اعتماد ندارد. حتی کارمندان حراست! آنچه امروز در جاده‌ها، نانوایی‌ها و مزارع می‌گذرد، نشان از بحرانی فراتر از مشکلات روزمره دارد: بحران اعتماد عمومی به سیستم حکمرانی.