اعتصاب سراسری کامیون‌داران و رانندگان خودروهای سنگین با وجود فشارهای حکومتی وارد یازدهمین روز شده است.
این اعتصاب تاکنون در ۱۵۵ شهر در سراسر ایران گسترش یافته است.
فروغ کنعانی، پژوهشگر جامعه‌شناسی، به ایران‌اینترنشنال گفت: «در تحلیل این اعتصابات، به نظرم باید موضوع را در دو بُعد کلی بررسی کنیم. اول اینکه آیا حاکمیت اصلا نگاهی نرمال و دموکراتیک به این‌گونه اعتراض‌ها دارد یا نه؟ در یک ساختار نرمال، وقتی کارگران دست از کار می‌کشند، حکومت آن را به‌عنوان یکی از حقوق مشروع شهروندان به رسمیت می‌شناسد. اما در ایران، نگاه رسمی به اعتصاب به‌گونه‌ای است که گویی با یک حرکت امنیتی یا تهدیدآمیز روبه‌رو هستند، نه یک کنش مدنی.»
کنعانی در ادامه افزود: «باید بپذیریم که جمهوری اسلامی این اعتراض‌ها را نوعی بحران هژمونیک می‌داند. یعنی نظامی که برای خود اقتداری مطلق قائل است، حالا می‌بیند که آن اقتدار در حال فروریختن است.»
او با اشاره به این که کارگران، که در ادبیات رسمی از مظلوم‌ترین و زحمتکش‌ترین اقشار به شمار می‌روند، تاکید کرد حالا این کارگران مطالبه‌گر شده‌اند؛ حتی اگر این مطالبه‌گری سرد و پراکنده باشد، باز هم برای ساختار قدرت نگران‌کننده است.