نرگس محمدی، فعال حقوق بشر و برنده جایزه نوبل صلح، در واکنش به اعدام مجاهد کورکور در شبکه ایکس نوشت: «علیه سیاست وحشت‌آفرین اعدام‌ها که توسط حکومت استبدادی و برای ناامید کردن مردم شدت یافته است، راهی جز اتحاد، همبستگی، به پا خواستن و مقاومت وجود ندارد.»
این فعال حقوق بشر افزود: «در سالروز تولد کیان پیرفلک، مجاهد کورکور به دار آویخته شد. کیان پیرفلک با تیراندازی مستقیم عوامل سرکوبگر جمهوری اسلامی در روزهای جنبش زن، زندگی، آزادی کشته شد.»
محمدی اضافه کرد: «هر روز صدای فریاد و رخت عزا بر تن خانواده‌‌ای رنج کشیده و بی‌پناه را به نظاره می‌نشینیم. این ما بازماندگان این اعدام‌ها هستیم که از انسانیت تهی می‌شویم.»
سارا پوچین، نماینده مجلس عوام بریتانیا، به تازگی از نخست‌وزیر این کشور، کی‌یر استارمر خواست تا به پیروی از کشورهایی چون فرانسه، بلژیک و دانمارک، پوشش برقع را ممنوع کند.
این درخواست که به دلایل امنیت عمومی مطرح شده، با واکنش منفی نخست‌وزیر و همکاران حزبی پوچین روبرو شد.
تجربه شخصی برداشتن حجاب
به گزارش روزنامه دیلی‌تلگراف، توحیدی که اکنون ۳۷ ساله و پژوهشگر پسادکترای دانشگاه منچستر است، شش سال پیش در سن ۳۱ سالگی و هنگام تحصیل در دانشگاه سایمون فریزر ونکوور کانادا، تصمیم گرفت حجاب خود را بردارد.
او که به گفته خود از سن نه سالگی حجاب داشت، پس از سال‌ها مطالعه در زمینه اسلام‌شناسی به این نتیجه رسید که قوانین فقهی اسلام برای زنان مشکل‌ساز و در اصل زن‌ستیزانه است.
توحیدی در مقاله‌ای که در تلگراف منتشر کرده تجربه روز اول بیرون آمدن بدون حجاب را چنین توصیف کرد: «هنوز روز اول را به خاطر دارم که با احتیاط از خانه بیرون آمدم، نه با حجاب معمولم بلکه با موهای کوتاهم و نوازش نسیم روی گوش‌هایم، احساس کاملا جدیدی برایم بود.»
مخالفت با ممنوعیت دولتی
علی‌رغم تجربه شخصی خود در برداشتن حجاب، توحیدی با هرگونه ممنوعیت دولتی برقع مخالف است. او معتقد است که تصمیم پوشیدن یا نپوشیدن برقع باید از سوی زنان گرفته شود و دخالت دولت در این امر «پدرسالارانه» است.
به گفته این پژوهشگر ایرانی، چنین ممنوعیتی می‌تواند جامعه مسلمان را خشمگین کند، همان‌طور که در ایران سال ۱۳۱۴ خورشیدی اتفاق افتاد؛ وقتی رضاشاه پهلوی حجاب را ممنوع کرد.
درک متقابل و تساهل
توحیدی ضمن درک نگرانی‌های برخی افراد از برقع، معتقد است دیدن چهره برای برقراری ارتباط میان انسان‌ها امری طبیعی است و احتمالا ریشه در تکامل دارد.
او همچنین با اشاره به این نکته که پوشش برقع نشان آشکار مهاجر بودن است و این در حالی است که بخش قابل توجهی از مردم بریتانیا نسبت به مهاجرت احساسات منفی دارند، تاکید کرد که چنین مسائلی نمی‌تواند توجیهی برای محدود کردن آزادی‌های دینی باشد.
نگرانی از افزایش اسلام‌هراسی
توحیدی بر این باور است که گفت‌وگو درباره ممنوعیت برقع می‌تواند زمینه‌ساز تقویت اسلام‌هراسی شود.
این پژوهشگر که اکنون بدون حجاب زندگی می‌کند، با اشاره به تجربه مثبت خود در دانشگاه اقتصاد لندن از تنوع نوع پوشش می‌گوید که در آن محیط، زنان مسلمان بدون پوشش سر و زنان برقع پوش روابط دوستانه‌ای داشتند.
توحیدی در ادامه ابراز امیدواری کرده که بریتانیا به عنوان کشوری که همواره در برخورد با مسلمانان و ادیان مختلف رویکرد متنوع و آزادمنشانه داشته، این ویژگی خود را حفظ کرده است.
