مطالب مرتبط
مهرزاد بروجردی، رئیس دانشکده علوم انسانی دانشگاه علم و فناوری میزوری به ایران اینترنشنال گفت: «از نظر حقوقی، اینکه ایالات متحده تضمین‌کننده عدم حمله مجدد روسیه به خاک اوکراین باشد، بسیار حائز اهمیت است؛ به‌ویژه با توجه به اینکه آقای ترامپ پیش‌تر اعلام کرده بود تمایلی به ورود به چنین منازعاتی ندارد.»
بروجردی افزود: «آن‌طور که از محتوای گفت‌وگوها برمی‌آید، حتی کشورهای اروپایی نیز به دو خواسته اصلی آقای ترامپ تن داده‌اند: نخست، عدم عضویت اوکراین در ناتو؛ و دوم، پذیرش وضع موجود در مورد سرزمین‌هایی که در اختیار روسیه قرار دارد.»
شکریا برادوست، پژوهشگر امنیت بین‌الملل و سیاست خارجی به ایران اینترنشنال گفت: «اینکه زلنسکی یادداشت‌های خود را به‌صورت عمدی در معرض دید دوربین رسانه‌ها قرار داده است، دارای پیامی واضح و روشن بوده است.»
به گفته او، زلنسکی با بیان اینکه «نقشه‌ای که نشان دادید بسیار زیباست و من آن را پس خواهم گرفت» خطاب به دونالد ترامپ، در واقع قصد داشته است پیامی مشخص را منتقل کند.
برادوست همچنین تأکید کرده است که حضور ایالات متحده به‌عنوان بخشی از تضمین‌های امنیتی اوکراین به معنای شکل‌گیری ساختاری مشابه ناتو، اما خارج از چارچوب رسمی آن بوده است.
او افزود که اگر اظهارات ترامپ مبنی بر حمایت ولادیمیر پوتین از این تضمین‌ها صحیح باشد، می‌توان آن را نکته‌ای مثبت ارزیابی کرد.
عرفان نوربخش کارشناس مسائل اوراسیا به ایران اینترنشنال گفت: «جنگ امروز روسیه و اوکراین صرفاً نزاعی بر سر ناتو یا چند سال اخیر نیست، بلکه ریشه در تاریخ طولانی سلطه‌جویی روسیه دارد؛ از دوران امپراتوری تزاری تاکنون همواره تلاش کرده اوکراین را زیر سلطه نگه دارد. بنابراین، برخلاف روایت کرملین، مسئله اصلی جنگ نه عضویت در ناتو بلکه استمرار همین نگاه تاریخی است.»
او افزود که رهبران اروپایی هشدار می‌دهند اگر روسیه بتواند مرزهای بین‌المللی را با زور تغییر دهد، نظم امنیتی اروپا پس از جنگ جهانی دوم فروخواهد ریخت و این تهدید تنها متوجه اوکراین نیست، بلکه کشورهای بالتیک، لهستان و حتی آلمان را هم در بر می‌گیرد.
نوربخش گفت: «در این میان، مواضع رئیس‌جمهوری کنونی آمریکا نیز نگرانی‌ها را دوچندان کرده است؛ چراکه او بیشتر همسو با کرملین دیده می‌شود تا در کنار متحدان اروپایی و ناتو. همین وضعیت، رسیدن به صلح واقعی را دشوار ساخته و بیش از آنکه زمینه‌ساز پایان جنگ باشد، به تقویت مواضع روسیه منجر می‌شود.»
حسین آقایی، عضو تحریریه ایران‌اینترنشنال گفت: «صلح پایدار میان روسیه و اوکراین بدون عقب‌نشینی نسبی دو طرف ممکن نیست.»
او افزود: «پرسش اصلی این است که کدام‌یک حاضر است هزینه بیشتری بپردازد. اگر اوکراین کوتاه بیاید، باقی ماندن حتی بخشی از مناطق اشغالی در دست روسیه به‌عنوان پیروزی مسکو تعبیر خواهد شد.»
این تحلیلگر ادامه داد: «رهبران اروپایی از همراهی زلنسکی در دیدار با ترامپ دنبال دو هدف کلیدی هستند: تضمین ادامه کمک‌های مالی و نظامی آمریکا به اوکراین و نیز ایجاد مکانیسم‌های نظارتی برای آتش‌بس احتمالی. اروپا همچنین می‌کوشد با حفظ بخشی از تحریم‌های آمریکا علیه روسیه، فشار بر کرملین را افزایش دهد تا امتیازهای بیشتری بگیرد.»
سی‌ان‌ان در مقاله‌ای به بررسی دست‌آوردهای دیدار تازه دونالد ترامپ، رییس‌جمهوری ایالات متحده با هم‌تای روس خود، ولادیمیر پوتین پرداخته و نتیجه گرفته است که هرچند این نشست به معنای شکست کامل اوکراین نیست اما ترامپ به مسکو فرصت داد برای پیشروی در جنگ و رسیدن به دست‌آوردهای راهبردی زمان بخرد.
این مقاله با اشاره به سرد شدن هوا در مناطق جنگی تا نیمه اکتبر نوشته است: «پوتین تا زمانی که پیشروی‌ها سخت‌تر شود دو ماه کامل فرصت دارد. نیروهای تا آن زمان وقت دارند پیشروی‌های کوچک و پرهزینه اخیر را به دست‌آوردی راهبردی تبدیل کنند.»
به نوشته این مقاله نتیجه عملی این نشست «نرسیدن به توافق» بود و این برخلاف نگرانی‌ها به سود اوکراین تمام شد زیرا بیم آن می‌رفت که این دیدار با توافقی شتاب‌زده و پر از امتیاز برای مسکو پایان یابد.
این مقاله دیگر دست‌آورد نشست آلاسکا برای اوکراین را «آشکار شدن سرسختی پوتین» با وجود تملق‌های ترامپ می‌داند که در نهایت سبب شد ترامپ در پایان جلسه بی‌میل و دل‌سرد به نظر برسد.
با این حال، مقاله هشدار می‌دهد که تحول در نگاه ترامپ لزوما به نفع زلنسکی نیست؛ چون اکنون مطالبه «آتش‌بس» که تا هفته پیش هم اوکراین و هم اروپا بر آن تاکید داشتند، ناپدید شده است.
از دید نویسندگان مقاله، تمرکز مذاکرات اکنون به سوی «یک توافق صلح سریع و پایدار» تغییر کرده است؛ چیزی که رسیدن به آن ممکن است هفته‌ها یا ماه‌ها طول بکشد. از سوی دیگر این تغییر گفتمان به سود پوتین است زیرا او هرگز آتش‌بس را نمی‌خواست و توقف جنگ مانع پیشروی نظامی‌اش می‌شد.
مقاله همچنین به محتوای پیشنهادی پوتین اشاره می‌کند که شامل کنترل کامل بر منطقه دونباس است؛ درخواستی غیرقابل‌پذیرش برای اوکراین.
مقاله، پوتین را «عمل‌گرایی صبور» می‌داند که می‌تواند بخشی از خواسته‌هایش را اکنون بگیرد، بدون نگرانی از چرخه‌های انتخاباتی جنگ را طولانی کند و بعدتر برای بقیه خواسته‌های بلندپروازانه‌اش بازگردد.
این مقاله در پایان «زمان» را میدان اصلی نبرد می‌داند: «زمان چیزی است که پوتین برای تسخیر اوکراین به آن نیاز دارد، ترامپ از تلف کردنش بدون رسیدن به نتیجه‌ای که می‌خواهد بیزار است، گذر آن به ضرر نیروهای زلنسکی در میدان جنگ است، و رهبران اروپایی امیدوارند با اتکا به آن توان اقتصادی روسیه برای جنگیدن فرسوده شود.»
