حسین اللهکرم: برابر اسرائیل دست برتر را داریم؛ جنگ نخواهد شد



تصاویر منتشرشده در کانالهای حامی سپاه پاسداران نشان میدهد بنری با عنوان «مقابل ایران دوباره زانو میزنید» روبهروی سفارت بریتانیا در تهران نصب شده است. این بنر به برنامه شهرداری تهران برای رونمایی از مجسمهای با همین مضمون مربوط است که قرار است روز جمعه برگزار شود.
مهدی مذهبی، مدیرعامل سازمان زیباسازی شهر تهران، پیشتر درباره این طرح گفته بود: «این مجسمه بازتابی از ایستادگی تاریخی ملت ایران در برابر بیگانگان است و یادآور لحظاتی است که دشمنان سرزمین ما در برابر اراده مردم ایران به زانو درآمدند.»
جمهوری اسلامی پس از پایان جنگ ۱۲ روزه با اسرائیل به استفاده از نمادهای ملی و تاریخی در فضاهای عمومی روی آورده و مقامها و نهادها تلاش دارند این رویکرد را در پروژههای هنری و شهری گسترش دهند.

همزمان با انتشار خبر خروج دو شهروند فرانسوی از زندانی در ایران، روزنامه فرانسوی زبان لوموند، در مقالهای با انتقاد از آنچه «دیپلماسی گروگانگیری» جمهوری اسلامی خواند نوشت دولت فرانسه با جمهوری اسلامی مذاکرات محرمانهای دارد.
لوموند در مقالهای با اشاره به آزادی سسیل کوهلر، فعال سندیکایی فرانسوی، و همسرش، ژاک پاریس، که از سه سال گذشته از سوی جمهوری اسلامی زندانی شدند، نوشت آنها تنها به صورت مشروط آزاد شدند و تاکید کرد این دو شهروند حق خروج از ایران را ندارند.
سهشنبه ۱۳ آبان، امانوئل مکرون، رئیس جمهور فرانسه اعلام کرد این دو تبعه فرانسوی از زندان اوین آزاد شده و در راه سفارت فرانسه در تهران هستند. مکرون این آزادی را «رهایی بزرگ» خواند و در حساب خود در شبکه اجتماعی ایکس نوشت: «سیسیل کوهلر و ژاک پاریس، که سه سال در ایران در بازداشت بودند، از زندان اوین آزاد شده و در راه سفارت فرانسه در تهران هستند.»
او از این اقدام بهعنوان «نخستین گام» یاد کرد و گفت گفتوگوها برای بازگشت سریع آنها به فرانسه ادامه دارد.

با این حال، لوموند از قول شیرین اردکان، وکیل زندانیان نوشت: «اما آنها آزاد نیستند. آنها تنها در لحظهای آزاد خواهند شد که بتوانند خویشاوندانشان را در آغوش بکشند. تا آن لحظه، ما همچنان آماده خواهیم ماند.»
این روزنامه به سرنوشت فریبا عادلخواه اشاره کرد. فریبا عادلخواه، پژوهشگر ایرانی-فرانسوی بود که از سال ۱۳۹۸ در ایران زندانی شد و سال ۱۴۰۲ به فرانسه بازگشت. عادلخواه پس از آنکه در خرداد ۱۳۹۸ به اتهام جاسوسی بازداشت و به شش سال زندان محکوم شد، در مهر ۱۳۹۹ با قرار وثیقه و پابند الکترونیکی آزاد شد، اما در دی ماه ۱۴۰۰ دوباره بازداشت شد. این پژوهشگر سرانجام در بهمن ۱۴۰۱ از اوین آزاد شد، اما در این مدت امکان خروج از ایران را نداشت.
لوموند در ادامه به نقل از میلر کوهلر، مادر سسیل، نوشت: «تا وقتی او [فرزندم] را در آغوش نگیرم، این آزادی به هیچ وجه واقعی به نظر نمیرسد»
مطبوعات فرانسوی بارها بازداشت اتباع غربی در ایران را «گروگانگیری» توصیف و از مذاکرات پشت پرده مقامات دولتی و تن دادن به مذاکره با جمهوری اسلامی انتقاد کردهاند.
اردیبهشت ماه، ژان نوئل بارو، وزیر امور خارجه فرانسه، اعلام کرد این کشور به دلیل بازداشت دو شهروند فرانسوی در تهران، شکایتی رسمی را علیه جمهوری اسلامی در دیوان بینالمللی دادگستری ثبت کرده است.
بارو اعلام کرد پاریس، جمهوری اسلامی را به «نقض تعهدات بینالمللیاش در ارائه حمایت کنسولی» متهم کرده است. او گفت این دو شهروند فرانسوی «به گروگان گرفته شدهاند و در شرایطی غیرانسانی نگهداری میشوند که میتوان آن را مصداق شکنجه دانست».
اگرچه فرانسه به طور رسمی، هرگونه مذاکره را رد کرده است، اما به نوشته لوموند به طور غیر رسمی، مذاکراتی در پشت صحنه در جریان است.

فخرالسادات محتشمیپور، فعال سیاسی، در پیامی که در اعتراض به بازداشت دوباره همسرش مصطفی تاجزاده منتشر کرد، با اشاره به هراس مقامهای جمهوری اسلامی از مرگ گفت در زمان جنگ ۱۲روزه، ابوالقاسم صلواتی، قاضی پروندههای سیاسی و سرکوب، در «سرداب امامزاده صالح» در شمیرانات میخوابیده است.
محتشمیپور افزود: «شما که اینقدر از مرگ میترسید، کمی به اعمال و آینده خودتان و به مرگ فکر کنید.»
سرداب امامزاده صالح، مقبره اصلی این مکان مذهبی، در زیرزمین قرار دارد و دسترسی به آن از طریق پلکانی در گوشه صحن ممکن است. این بخش برای عموم آزاد نیست.
مقامهای جمهوری اسلامی تمهیدات شدید امنیتی در دوره جنگ و پس از آن را تایید کرده بودند. نمایندگانی از مجلس به جمعآوری تلفنهای همراه مقامهای انتظامی، نظامی و سیاسی اشاره کرده بودند. علی خامنهای نیز در روزهای جنگ و پس از آن به مخفیگاهی زیرزمینی رفته بود. پژوهشگر پیشین وزارت اطلاعات فاش کرده بود که مقامهای بلندپایه جمهوری اسلامی، مانند اعضای گروههای چریکی، در خانههای امن زندگی مخفیانه دارند.

پس از موج خشم و همبستگی مردمی با امید سرلک، جوان پادشاهیخواه که پس از آتشزدن تصویر خامنهای پیکر بیجانش در لرستان پیدا شد، حسابهای نزدیک به حکومت کارزاری هماهنگ در شبکههای اجتماعی به راه انداختند تا با بازسازی چهره رهبر جمهوری اسلامی بر اتهام «قتل حکومتی» سرلک سرپوش بگذارند.
بررسیهای ایراناینترنشنال در چهارشنبه ۱۴ آبان نشان میدهد تعدادی از حسابهای وابسته به جریانهای حکومتی در شبکههای اجتماعی طی دو روز گذشته با انتشار ویدیوهایی مشابه، در صدد منحرفکردن افکار عمومی از خشم گسترده نسبت به مرگ سرلک بودهاند.
در این ویدیوها، افراد—اغلب با ظاهری آشنا از هواداران حکومتی در برنامههای تبلیغاتی—عکس علی خامنهای را در دست گرفته، به آن نگاه میکنند و سپس بر سینه میگذارند.
در برخی از این ویدیوها، ابتدا نماهایی از آتشزدن تصاویر خامنهای بهدست مردم مخالف حکومت در گوشه تصویر نمایش داده میشود و بلافاصله منتشرکنندگان با بوسیدن عکس رهبر جمهوری اسلامی، آن را بر سینه و قلب خود میگذارند؛ روی این تصاویر نیز سرودهایی در مدح خامنهای شنیده میشود.
در توضیح این پستها عبارت «حالا ببینیم چه کسی محبوبتر است» و هشتگهایی مانند «قلب من»، «آقا» و «رهبر» دیده میشود.
این اقدام بازتولید تصویری آشنا از نمایشهای تبلیغاتی حکومتی است که میکوشد در ظاهر حس وفاداری و عشق به رهبر جمهوری اسلامی در جامعه را القا کند.
کارزار تازه حکومت درست پس از آن آغاز شد که ویدیوی آتشزدن تصویر خامنهای به دست امید سرلک منتشر شد و ساعاتی بعد پیکر بیجان او در الیگودرز پیدا شد.
خانواده سرلک از کشتهشدن او گفتهاند اما مقامها و رسانههای حکومت این مورد را «خودکشی» پس از «شکست عشقی» اعلام کردهاند. وزارت امور خارجه آمریکا نیز اعلام کرد شرایط نشاندهنده دخالت رژیم ایران در مرگ سرلک است.
پس از انتشار خبر مرگ او در الیگودرز، شهروندان در مراسم خاکسپاریاش در ۱۲ آبان شعار «مرگ بر خامنهای» و «مرگ بر دیکتاتور» سر دادند و موجی از همبستگی در شبکههای اجتماعی شکل گرفت.
شهروندان در بهصورت گسترده با انتشار ویدیوهایی در همدلی و همراهی با او، تصاویر علی خامنهای و روحالله خمینی را به آتش کشیدند.
طی روزهای گذشته، شهروندان با ارسال ویدیوهایی به ایراناینترنشنال در همبستگی جمعی با سرلک، عکسهای رهبر و بنیانگذار جمهوری اسلامی را آتش زدند.
برخی از شهروندان با ارسال ویدیوهایی به ایراناینترنشنال، با آتش زدن تصاویر خمینی و خامنهای گفتهاند: «ما هم امید سرلک هستم.»
در یکی از این ویدیوها، یک شهروند با ارسال ویدیویی نشان داد که گروهی با همخوانی ترانه «دایه دایه وقت جنگه»، به یاد امید سرلک، تصاویر خامنهای را آتش میزنند.»
موج خشم و اندوه ایرانیان در داخل ایران و خارج کشور، با آتشزدن تصاویر رهبران جمهوری اسلامی در خیابان و شبکههای اجتماعی، روایت «خودکشی» را بیاعتبار کرده و برای بسیاری، این مرگ «قتل حکومتی» است.
اکنون کارزار حکومتی در شبکههای اجتماعی، تلاشی آشکار برای وارونهسازی همین واقعیت است؛ کوششی برای پوشاندن رد خشم عمومی با نمایش وفاداری ساختگی.
با این حال، بازتاب گسترده ویدیوهای اعتراضی در سراسر ایران نشان میدهد که روایت رسمی دیگر بهسادگی بر افکار عمومی غلبه نمیکند و آتش خشم مردم علیه جمهوری اسلامی، همچنان شعلهور است.

شبانه محمود، وزیر کشور بریتانیا، اعلام کرد یک مرد مهاجر ایرانی که پس از بازگردانده شدن به فرانسه، دوباره با قایقی کوچک به بریتانیا بازگشته بود، برای دومین بار از این کشور اخراج شده است.
گاردین چهارشنبه ۱۴ آبان گزارش داد این مرد با وجود اصرار وکلایش مبنی بر اینکه قربانی «بردهداری مدرن» شده است، دوباره به فرانسه بازگردانده شد.
محمود در بیانیهای بر عزم دولت برای اجرای این طرح تاکید کرد و گفت: «هرکس پس از بازگردانده شدن طبق توافق بریتانیا و فرانسه تلاش کند دوباره به بریتانیا برگردد، وقت و پولش را هدر میدهد.»
او ادامه داد این فرد از طریق دادههای بیومتریک شناسایی و بلافاصله بازداشت شد، پروندهاش به سرعت بررسی و دوباره اخراج شد.
محمود افزود: «پیام من روشن است: اگر تلاش کنید به بریتانیا برگردید، دوباره بازگردانده خواهید شد. من هر کاری لازم باشد انجام میدهم تا روند اخراج مهاجران غیرقانونی را گسترش دهم و از مرزهایمان محافظت کنم.»
این مرد نخستینبار ۱۵ مرداد وارد بریتانیا و ۲۸ شهریور به فرانسه بازگردانده شد. او سپس ۲۶مهر بار دیگر با قایق کوچک وارد بریتانیا شد و درخواست پناهندگی داد.
اگرچه نشانههایی از قاچاق انسان در پرونده او مطرح شده بود، وزارت کشور بریتانیا در ۲۹ مهر درخواست بازپذیری او را به فرانسه ارسال کرد که دوم آبان پذیرفته شد. ادعای او درباره قربانی بودن در چارچوب «سازوکار ارجاع ملی» برای بررسی ارجاع، اما پنج آبان رد شد.
او پیش از اخراج، به عنوان فردی آسیبپذیر شناسایی شده بود و به دلیل نگرانی درباره وضعیت روانیاش، کارکنان زندان هر ساعت وضعیتش را بررسی میکردند.
این مرد میگوید قربانی بردهداری مدرن توسط قاچاقچیان در شمال فرانسه است. او پیشتر گفته بود بهدلیل ترس از خشونت و تهدید از سوی قاچاقچیان، دوباره به بریتانیا بازگشته است.
او به روزنامه گاردین گفت: «اگر فکر میکردم فرانسه برای من جای امنی است، هرگز به بریتانیا نمیآمدم.»
این مرد اکنون از کشور دیگری درخواست پناهندگی خواهد کرد.
تاکنون ۹۴ نفر بر اساس پیمان «بازگشت» میان لندن و پاریس، به فرانسه بازگردانده شدهاند. ۵۷ نفر نیز پس از تکمیل مدارک و بررسیهای امنیتی و صلاحیت، از طریق همین سازوکار بهطور قانونی به بریتانیا آمدهاند.
مقامهای بریتانیایی امیدوارند روند اخراجها را افزایش دهند.
با اینحال روزنامه لوموند گزارش داد مقامهای فرانسوی برای کسب امتیاز در مذاکرات مالی مربوط به «پیمان سندهرست» در زمینه امنیت مرزی، این روند را «بهطور عمدی کند کردهاند».
این توافق مالی به ارزش ۴۷۶ میلیون پوند طی سه سال، پیش از انقضای آن در ماه مارس در حال بازنگری است.
همچنین اتحادیههای کارگری فرانسه در برابر طرحهایی برای رهگیری قایقهای بادی در دریا مقاومت میکنند و میگویند این اقدامات بیش از حد خطرناک است.
سال گذشته ۳۶ هزار و ۸۱۶ نفر با قایقهای کوچک وارد بریتانیا شدند.
تا ۳۰ مهر سال ۱۴۰۴ این رقم به ۳۶ هزار و ۸۸۶ نفر رسیده که باوجود دو ماه باقی مانده از سال، بیشتر از سال میلادی قبل است.
به دلیل شرایط نامساعد جوی، عبور از کانال مانش به مدت ۱۲ روز متوقف شده است.
بر اساس نتایج یک پژوهش که مهر ۱۴۰۳ منتشر شد، بریتانیا میزبان بیشترین تعداد مهاجران غیرقانونی در میان کشورهای اروپایی است.