فعال شدن سازوکار موسوم به «مکانیسم ماشه» از سوی سه کشور اروپایی، نقطه عطفی در پرونده پر فراز و فرود روابط غرب و جمهوری اسلامی است. پیامدهای این اقدام هم برای ساختار قدرت در جمهوری اسلامی و هم برای مردم ایران بسیار متفاوت از گذشته خواهد بود.
پنجشنبه قرار است تازه‌ترین محصول سیاست خارجی جمهوری اسلامی به ملت ایران عرضه شود. بازگشت همه تحریم‌های سازمان ملل. بریتانیا، فرانسه و آلمان تصمیم گرفته‌اند روند فعال‌سازی مکانیسم ماشه را آغاز کنند.
دولت استرالیا اعلام کرد جمهوری اسلامی در دو حمله یهودستیزانه در خاک این کشور نقش مستقیم داشته است در واکنش، کانبرا سفیر جمهوری اسلامی را اخراج کرد، فعالیت سفارت خود در تهران را به حالت تعلیق درآورد و هشدار داد که سپاه پاسداران را در فهرست گروه‌های تروریستی قرار خواهد داد.
سخنرانی تازه علی خامنه‌ای بار دیگر بر همان روایت قدیمی استوار بود. آمریکا دشمن اصلی است، مردم ایران یکپارچه پشت نظام ایستاده‌اند، اپوزیسیون وابسته و خائن است، و تنها راه ادامه، مقاومت و مقابله است.
جنگی بی‌صدا در جریان است. حتی اگر صدای بمب‌ها نیاید، حتی اگر موشکی در آسمان نباشد، حتی اگر آژیر قرمزی به صدا درنیاید، ایران همین حالا هم در وضعیت جنگی است: جنگ با فقر، تحریم، داروی کمیاب، آب آلوده، برق قطع‌شده، ناامنی غذایی و مهم‌تر از همه، جنگ با ناامیدی مزمن.
جبهه اصلاحات با بیانیه‌ای تازه و پر از شعارهای آشنا بار دیگر از «آشتی ملی» و «بازگشت به مردم» سخن گفته است. بیانیه‌ای که بیش از آنکه حامل راه‌حل باشد، مجموعه‌ای از وعده‌های تکراری است؛ همان‌هایی که در چهار دهه گذشته بارها شنیده شد اما هیچ‌گاه به سرانجام نرسید.
در روزهای اخیر، نشانه‌هایی از افزایش اختلافات در میان باندهای قدرت درون جمهوری اسلامی دیده می‌شود؛ اختلافاتی که ناشی از نگرانی جدی آن‌ها از احتمال سقوط نظام است.
به نظر می‌رسد بحران هسته‌ای ایران به نقطه‌ای رسیده که هر انتخابی برای جمهوری اسلامی پرهزینه است. یا باید پای میز مذاکره بنشیند و از غنی‌سازی عقب‌نشینی کند، یا باید با فعال‌شدن مکانیسم ماشه و بازگشت تحریم‌های شورای امنیت روبه‌رو شود.
جامعه ایران، گرفتار در بحران‌های معیشتی، خاموشی‌های مکرر و کمبود آب، ممکن است دیگر همان ترس گذشته را از جنگ نداشته باشد. این بی‌حسی عمومی خطری تازه است.
انتشار بیانیه جبهه اصلاحات درباره شرایط کنونی و پیشنهادها و مطالبات این جبهه برای بیرون کشیدن جمهوری اسلامی از گردابی که در آن اسیر شده و پایانش را بیش از هر زمان دیگر ممکن و متصور کرده، به مجادله لفظی گسترده اما کاملا بیهوده‌ای بین طیف‌های مختلف قدرت انجامیده است.
حکومت می‌تواند در ظاهر پابرجا باشد؛ ساختمان‌ها، وزارتخانهها، نیروهای نظامی و امنیتی، پرچم و سرود ملی. اما حکمرانی به معنی شبکه منسجم تصمیم‌گیری، سیاست‌گذاری، مدیریت منابع و تامین رفاه عمومی می‌تواند سال‌ها پیش مرده باشد.
امیر حیات‌مقدم، از فرماندهان ارشد سپاه پاسداران و عضو کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس، در اظهاراتی جنجالی، کشورهای اروپایی و حتی آمریکا را به حمله موشکی تهدید کرد.
در روزهای اخیر، ستاد کل نیروهای مسلح و فرمانده قرارگاه پدافند هوایی، بار دیگر به تکرار اظهارات تهدید آمیز علیه اسرائیل پرداخته‌اند؛ در حالی که عملکرد این نهادها در جنگ ۱۲ روزه اخیر با اسرائیل، شکست‌خورده و ناکارآمد ارزیابی شده است.
در شرایطی که جامعه ایران با بحران‌های فزاینده‌ای چون کمبود آب و برق، تورم افسارگسیخته، کمبود دارو و فرسایش زیرساخت‌های حیاتی روبه‌رو است، جمهوری اسلامی هر سال یکی از عظیم‌ترین پروژه‌های تدارکاتی خود را نه در داخل، بلکه در خاک عراق اجرا می‌کند؛ راهپیمایی اربعین.
همه چیز از یک عنوان آغاز می شود؛ «در سرزمین برادر»، حکایت افغانستانی‌هایی است که در «سرزمین برادر»، با تبعیض و ظلم سیستماتیک روبرو هستند.
یکی از شاخصه‌های اصلی حکومت‌های تمامیت‌خواه و دیکتاتوری در نقاط مختلف دنیا، تلاش و تمرکز بر کنترل نه تنها رفتار و اعمال، بلکه افکار و احساسات شهروندان است.
تصور کنید سوار اتوبوسی هستید که سال‌هاست در جاده‌ای باریک و پرپیچ، با سراشیبی خطرناک رو به پایین می‌رود. راننده به هشدار مسافران بی‌اعتناست، ترمزها صدا می‌دهند و هر پیچ، مسافران را یک گام به پرتگاه نزدیک‌تر می‌کند.
بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر اسرائیل، در یکی از صریح‌ترین مواضع خود طی یک سال گذشته ، به‌صورت مستقیم مردم ایران را به قیام علیه جمهوری اسلامی دعوت کرد.
در حالی که چین همچنان به خرید نفت ارزان از ایران و روسیه ادامه می‌دهد، داده‌های رسمی چین نشان می‌دهد که این کشور سرمایه‌گذاری‌ها و مسیرهای تجاری جدید خود را به سوی رقبای آن‌ها هدایت می‌کند.
فردای براندازی؛ خیابان‌ها از شادی می‌لرزند، بوق خودروها قطع نمی‌شود، پرچم‌ها در هوا می‌رقصند و مردم یکدیگر را در آغوش می‌گیرند. کشور حداقل هفت شب و هشت روز غرق در جشن است. اما در پس این هیجان، واقعیتی سخت و بی‌رحم ایستاده است:
در پی احتمال بازگشت تحریم‌های سازمان ملل علیه جمهوری اسلامی ایران، وزارت اطلاعات در نامه‌ای رسمی به برخی از وزارتخانهها و نهادهای کلیدی هشدار داده است که این تحریم‌ها می‌توانند پیامدهایی جدی برای نظام به دنبال داشته باشند.
اظهارات اخیر غلامحسین محسنی اژه‌ای و الیاس حضرتی درباره تعداد زندانیان سیاسی، بار دیگر بحث قدیمی «انکار وجود زندانی سیاسی» در جمهوری اسلامی را زنده کرد. موضوعی که در تضاد آشکار با تعاریف و معیارهای پذیرفته‌شده بین‌المللی از این مفهوم است.