درباره خطرات استفاده از سیگارهای الکترونیکی که برای بسیاری، به جانشین محبوب سیگارهای معمولی تبدیل شده، اختلاف‌نظرهای زیادی وجود دارد. مطالعه‌ای تازه از سوی محققان دانشگاه منچستر متروپولیتن نشان می‌دهد استفاده منظم از این محصولات می‌تواند سلامت کاربران را به شدت تهدید کند.
بر اساس گزارش دیلی میل، این پژوهش به بررسی دقیق تاثیرات این محصول پرداخته و نشان می‌دهد استفاده منظم از سیگارهای الکترونیکی می‌تواند کاربران را در معرض خطر ابتلا به سه بیماری زوال عقل، بیماری‌های قلبی و نارسایی اندام‌های حیاتی قرار دهد.
بر اساس برآوردهای دیلی میل، استفاده از سیگارهای الکترونیکی در بریتانیا به‌طور بی‌سابقه‌ای افزایش یافته و حدود یک‌دهم بزرگسالان از این محصول استفاده می‌کنند.
سیگارهای الکترونیکی به عنوان گزینه‌ای کم‌خطرتر برای ترک سیگار شناخته می‌شوند اما نظرسنجی‌ها نشان می‌دهند حدود هشت درصد از کسانی که اکنون از این محصول استفاده می‌کنند، پیش از آن هرگز سیگار نکشیده بودند.
خطرات پنهان در بخار نیکوتین
دکتر ماکسیم بویدین، متخصص توان‌بخشی قلبی و سرپرست این مطالعه، توضیح داد که سیگار الکترونیکی به دلیل مکانیسم عملکردش که شامل استنشاق نیکوتین از طریق بخار تولید شده به وسیله گرم کردن مایعی حاوی پروپیلن گلیکول، گلیسیرین، طعم‌دهنده‌ها و سایر مواد شیمیایی است، خطراتی به همراه دارد.
دکتر بویدین تاکید کرد که وقتی این ترکیب از فلزات و مواد شیمیایی وارد بدن می‌شود، نمی‌توان انتظار داشت هیچ تاثیری بر سلامتی نداشته باشد.
او در توضیحات خود به نکته مهمی اشاره کرد: «برخلاف سیگارهای معمولی که افراد مجبورند برای ادامه مصرف، سیگار جدیدی روشن کنند، در سیگارهای الکترونیکی این محدودیت وجود ندارد و کاربران می‌توانند به طور مداوم و در مکان‌هایی که سیگار کشیدن معمولی ممنوع است، به استفاده ادامه دهند.»
محققان اشاره می‌کنند که محتوای بالای نیکوتین در این محصولات، باعث افزایش ضربان قلب و فشار خون می‌شود، رگ‌های خونی را منقبض می‌کند و به دیواره‌های شریان‌ها آسیب می‌رساند.
نتایج مطالعه
پژوهشگران در این مطالعه، داوطلبانی با میانگین سنی ۲۷ سال را که همگی از سطح آمادگی جسمانی مشابهی برخوردار بودند، بررسی کردند.
برای دقت بیشتر در نتایج، از شرکت‌کنندگان خواسته شد ۱۲ ساعت پیش از هر آزمایش، تنها آب مصرف کنند و از مصرف سیگار، سیگار الکترونیکی و انجام فعالیت ورزشی خودداری کنند.
محققان برای بررسی سلامت رگ‌های خونی، از روشی خاص به نام «آزمایش جریان خون» استفاده کردند.
در این روش، ابتدا یک فشارسنج روی بازوی فرد بسته می‌شود، سپس با تغییر فشار دستبند، میزان انعطاف‌پذیری و توانایی رگ برای گشاد شدن در پاسخ به تغییرات جریان خون سنجیده می‌شود.
این آزمایش که به اختصار FMD نامیده می‌شود، یکی از دقیق‌ترین روش‌ها برای تشخیص سلامت عروق خونی است.
در یک رگ سالم، دیواره رگ باید بتواند با تغییر جریان خون منبسط و منقبض شود اما نتایج آزمایش نشان داد که رگ‌های این افراد این توانایی طبیعی خود را از دست داده‌اند.
به گفته متخصصان، این آسیب‌های عروقی می‌تواند در آینده منجر به مشکلات جدی قلبی-عروقی شود.
واکنش‌ها و اقدامات پیشگیرانه
اگرچه سازمان بهداشت ملی بریتانیا (NHS) همچنان سیگارهای الکترونیکی را ایمن‌تر از سیگارهای معمولی می‌داند، متخصصان سلامت سال‌هاست نسبت به خطرات این محصولات و ناآگاهی از اثرات بلندمدت آن‌ها هشدار می‌دهند.
پزشکان نگرانند که در دهه‌های آینده با موجی از بیماری‌های ریوی، مشکلات دندانی و حتی سرطان در افرادی که از سنین پایین به استفاده از این محصولات روی آورده‌اند، مواجه شوند.
سازمان بهداشت جهانی در ماه ژوییه سال گذشته میلادی، دستورالعملی منتشر و وضعیت سیگارهای الکترونیکی را «پیچیده» توصیف کرد.
این سازمان اعلام کرد به دلیل کمبود اطلاعات کافی درباره مضرات و فواید این محصولات، نمی‌تواند آن‌ها را به عنوان روشی برای ترک سیگار توصیه کند.
در واکنش به نگرانی‌های فزاینده، دولت بریتانیا تصمیم گرفته از ماه ژوئن سال جاری میلادی (بین خرداد و تیر سال ۱۴۰۴)، سیگارهای الکترونیکی یک‌بار مصرف را ممنوع کند.
صنعت ویپینگ دیدگاه متفاوتی در این زمینه دارد.
دکتر مارینا مورفی، سخنگوی علمی انجمن صنعت ویپینگ بریتانیا، در واکنش به این مطالعه گفت: «میلیون‌ها نفر سال‌هاست که از محصولات ویپینگ به طور ایمن استفاده می‌کنند.»
او تاکید کرد تمام داده‌های موجود نشان می‌دهند خطرات سلامتی مرتبط با ویپینگ احتمالا از پنج درصد خطرات سیگارهای معمولی فراتر نمی‌رود.
در مقابل، دکتر بویدین، سرپرست این مطالعه، نظر متفاوتی دارد.
او گفته است: «تنها مزیت سیگارهای الکترونیکی کمک به افراد برای ترک سیگار است اما اگر افراد به استفاده مداوم از آن‌ها ادامه دهند، نتیجه، مشابه استعمال سیگارهای معمولی خواهد بود.»
بر اساس گزارش نیویورک تایمز، برخلاف آنچه در شبکههای اجتماعی ادعا می‌شود، پژوهشهای علمی نشان نمیدهند که زنان از نظر بیولوژیکی به خواب بیشتری نیاز دارند.
دکتر سوزان برتیش، متخصص اختلالات خواب در بیمارستان بریگام اند ویمنز بوستون، تاکید می‌کند که هیچ شواهد علمیای برای تایید این ادعا وجود ندارد.
او میگوید اگرچه زنان زمان بیشتری را در رختخواب میگذرانند اما این به معنای نیاز ذاتی آن‌ها به خواب بیشتر نیست.
در یک مطالعه گسترده در سال ۲۰۱۳، پژوهشگران داده‌های نظرسنجی از بیش از ۵۶ هزار بزرگسال آمریکایی را تحلیل کردند. در این نظرسنجی، از شرکت‌کنندگان خواسته شد تا گزارش کنند در ۲۴ ساعت گذشته وقت خود را چگونه گذراندهاند.
نتایج نشان داد زنان به طور میانگین ۱۱ دقیقه بیشتر از مردان برای خواب زمان صرف می‌کنند اما نکته کلیدی اینجاست که این زمان اضافه، لزوما به معنای خواب واقعی نیست.
زمان گزارش شده شامل دقایقی می‌شود که افراد در تلاش برای به خواب رفتن بودهاند. این تمایز مهم است زیرا طبق تحقیقات، زنان به طور قابل توجهی بیشتر از مردان از بیخوابی رنج میبرند.
این پژوهش یافته مهم دیگری را نیز آشکار کرد: احتمال این‌که زنان به دلیل مسئولیتهای مراقبتی به‌ویژه در ارتباط با کودکان، با وقفه در خواب مواجه شوند، تقریبا پنج برابر بیشتر از مردان است.
آکادمی پزشکی خواب آمریکا (National Sleep Foundation) در سال ۲۰۲۳ یک نظرسنجی آنلاین روی بیش از دو هزار بزرگسال انجام داد که نتایج تکاندهندهای داشت.
بر اساس این مطالعه، احتمال این‌که زنان با احساس خستگی از خواب بیدار شوند، تقریبا دو برابر مردان است.
این یافتهها نشان می‌دهند مشکل اصلی نه در مدت زمان خواب، بلکه در کیفیت آن نهفته است.
بر اساس این مطالعات، زمان بیشتری که زنان در رختخواب میگذرانند، ممکن است به دلیل اختلالهای مکرر در خوابشان و نیاز به زمان بیشتر برای جبران این وقفهها باشد.
عوامل متعددی در کیفیت پایینتر خواب زنان نقش دارند
دکتر شلبی هریس، روانشناس بالینی متخصص اختلالات خواب در نیویورک، توضیح می‌دهد که هورمون پروژسترون با خواب بهتر ارتباط مستقیم دارد و کاهش این هورمون پیش از دوره قاعدگی، می‌تواند کیفیت خواب را کاهش دهد.
این مشکل در دوران پیش از یائسگی و پس از آن نیز به دلیل تغییرات هورمونی تشدید می‌شود.
دکتر ربکا رابینز، متخصص خواب و استادیار پزشکی در دانشکده پزشکی هاروارد، به عامل مهم دیگری اشاره می‌کند.
او میگوید که مسئولیتهای بیشتر زنان در مراقبت از خانواده و انجام کارهای خانه می‌تواند به نگرانی و استرس بیشتر منجر شود.
به گفته او، یادآوری وظایفی مانند بردن لباسها به خشکشویی، رسیدگی به اقوام، بردن فرزندان به مدرسه و تنظیم وقتهای پزشکی، همگی می‌توانند به بروز نگرانی منجر شوند و نگرانی و استرس از مهمترین عوامل اختلال خواب هستند.
دکتر راشل سالاس، متخصص مغز و اعصاب و متخصص پزشکی خواب در مرکز پزشکی جانز هاپکینز، به نکته مهم دیگری اشاره می‌کند.
به گفته او، اختلالات خواب مانند بیخوابی، آپنه خواب و سندرم پای بیقرار با افزایش سن در زنان شایعتر می‌شود. نکته نگران‌کننده این است که تشخیص آپنه خواب در زنان اغلب با تاخیر انجام می‌شود، زیرا علائم معمول مانند خروپف یا از خواب پریدن همراه با تنگی نفس در آن‌ها کمتر دیده می‌شود.
بنیاد ملی خواب آمریکا توصیه می‌کند که بزرگسالان به طور کلی به هفت تا ۹ ساعت خواب در شب نیاز دارند اما این میزان می‌تواند از فردی به فرد دیگر متغیر باشد.
متخصصان میگویند استفاده از ساعتهای هوشمند برای پیگیری خواب می‌تواند مفید باشد اما بهترین راه برای تشخیص کافی بودن خواب، توجه به احساس خستگی در طول روز است.
اگر فردی با وجود خواب کافی همچنان احساس خستگی می‌کند، این می‌تواند نشانهای از وجود یک اختلال خواب باشد و باید حتما به پزشک مراجعه کند.
مرکز همکاری ملی ممیزی سرطان بریتانیا (NatCan) شواهدی را به بی‌بی‌سی جهانی ارائه داده که حاکی از مشکلات بزرگ خدمات درمانی به‌ویژه در مورد سرطان‌های پروستات، کلیه و روده بزرگ است.
این گروه تخصصی، وظیفه نظارت بر عملکرد بیمارستان‌ها در درمان ۹ نوع سرطان اصلی را بر عهده دارد که ۸۰ درصد از کل موارد ابتلا در بریتانیا را تشکیل می‌دهند.
این مرکز تفاوت‌های قابل توجهی را در نحوه خدمات‌رسانی مراکز درمانی مختلف شناسایی کرده است.
آمار نگران‌کننده از درمان‌های ناکافی
تحقیقات مرکز همکاری ملی ممیزی سرطان بریتانیا نشان می‌دهد ۳۰ درصد از بیماران مبتلا به سرطان پروستات پرخطر، درمان قطعی از طریق جراحی یا پرتودرمانی دریافت نمی‌کنند.
این آمار در مراکز درمانی مختلف از ۲۰ تا ۴۳ درصد متغیر است.
همچنین ۳۴ درصد از بیماران مبتلا به سرطان روده بزرگ مرحله سه، شیمی‌درمانی مورد نیاز را در سه ماه پس از جراحی دریافت نمی‌کنند.
در برخی بیمارستان‌ها این رقم از ۶۰ درصد نیز فراتر می‌رود.
وضعیت در مورد سرطان کلیه حتی نگران‌کننده‌تر است: ۵۰ درصد از بیماران مبتلا به کارسینوم سلول کلیوی مرحله چهار که به سایر نقاط بدن سرایت کرده، درمان دارویی دریافت نمی‌کنند.
این آمار در بیمارستان‌های مختلف از ۲۰ تا ۸۵ درصد متغیر است.
ریشه‌های یک مشکل فراگیر
پروفسور اجی آگاروال، مدیر بالینی مرکز همکاری ملی ممیزی سرطان بریتانیا که زیر نظر کالج سلطنتی جراحان برای سرویس سلامت ملی انگلستان و دولت ولز فعالیت می‌کند، گفت اگرچه برخی بیماران ممکن است خود از پذیرش درمان خودداری کنند یا شرایط جسمی مناسبی برای درمان نداشته باشند اما این عوامل نمی‌تواند توجیه کننده حجم این کاستی‌ها و تفاوت چشم‌گیر بین بیمارستان‌ها باشد.
به گفته او، عوامل متعددی از جمله پیش‌داوری‌های نادرست درباره توانایی بیماران مسن در تحمل درمان، کمبود نیروی متخصص و محدودیت‌های ظرفیتی، در این مشکل دخیل هستند.
شواهدی هم وجود دارد که نشان می‌دهند برخی بیمارستان‌های کوچک‌تر در ارجاع بیماران به مراکز تخصصی کوتاهی می‌کنند.
موسسات خیریه سرطان معتقدند رسیدگی به این نارسایی‌ها حتی از کاهش زمان انتظار برای درمان نیز مهم‌تر است.
ایو برن از موسسه حمایتی مک‌میلان به بی‌بی‌سی گفت: «این‌که دریافت بهترین مراقبت و بیشترین شانس بقا به محل زندگی یا بیمارستان محل مراجعه بستگی داشته باشد، غیرقابل قبول است.»
برن به‌ویژه نگران است که ساکنان مناطق محروم و روستایی و همچنین جوامع دارای تنوع قومی، دسترسی کم‌تری به خدمات درمانی مناسب دارند.
دولت‌های انگلستان و ولز، بهبود خدمات سرطان را از اولویت‌های اصلی خود اعلام کرده‌اند تا بیماران بتوانند صرف‌نظر از محل زندگی‌شان، به خدمات درمانی سرطان دسترسی داشته باشند.
وس استریتینگ، وزیر بهداشت بریتانیا، وعده داده که استراتژی جدید مبارزه با سرطان این کشور که قرار است در نیمه دوم سال جاری میلادی منتشر شود، خدمات درمانی را متحول خواهد کرد.
تجربه‌های فردی بیماران
تجربه ایان پتیسون نشان می‌دهد که دسترسی به درمان مناسب چقدر می‌تواند حیاتی باشد. او در سال ۲۰۲۰ در سن ۶۵ سالگی به سرطان پروستات پرخطر مبتلا شد و سرطان به اندام‌های مجاورش نیز سرایت کرد.
پتیسون که اهل دورهام است به بی‌بی‌سی گفت: «من خوش‌شانس بودم که نزدیک یک مرکز تخصصی سرطان در نیوکاسل زندگی می‌کردم و توانستم بهترین درمان را دریافت کنم.»
او توانست درمان استاندارد توصیه شده در پروتکل‌های ملی را که شامل درمان هورمونی و پرتودرمانی بود، دریافت کند.
پتیسون افزود: «گذراندن دوره درمان و تحمل عوارض آن سخت بود اما از این‌که این درمان را دریافت کردم بسیار سپاسگزارم.»
اکنون در ۷۰ سالگی، بیماری او بهبود یافته و به زندگی عادی برگشته است. پتیسون وقتش را به پیاده‌روی، بودن با خانواده و نگهداری از نوه‌هایش می‌گذراند.
در حالی که نظام سلامت بریتانیا به درمان‌های پیشرفته سرطان دسترسی دارد و مسئولان آن همواره به دنبال بهبود خدمات درمانی هستند، این گزارش نشان می‌دهد هنوز باید برای ارائه خدمات یکسان به همه بیماران تلاش بیشتری صورت گیرد.
پروفسور پیتر جانسون، مدیر بخش سرطان سیستم ملی سلامت انگلستان، در همین زمینه گفت: «ما می‌دانیم که تجربه بیماران از درمان سرطان متفاوت است و سخت در تلاشیم تا این موضوع را حل کنیم.»
به گزارش وبسایت دیلی گلکسی، جان مکفال، نخستین پارا-فضانورد آژانس فضایی اروپا، پس از کسب تاییدیه پزشکی برای حضور طولانیمدت در ایستگاه فضایی بین‌المللی، در آستانه شکستن مرزهای پیشین اکتشافات فضایی قرار گرفته است.
دانیل نوینشواندر، مدیر بخش اکتشافات انسانی و رباتیک آژانس فضایی اروپا، این خبر مهم را تایید کرد.
این فضانورد ۴۳ ساله بریتانیایی که در سن ۱۹ سالگی در یک سانحه موتورسیکلت پای راست خود را از بالای زانو از دست داد، مسیر پر فراز و نشیبی را طی کرده است.
مکفال که پیشتر سابقه حضور در مسابقات دو و میدانی پارالمپیک و فعالیت در حرفه جراحی را داشت، در سال ۲۰۲۲ بهعنوان نخستین فضانورد دارای معلولیت آژانس فضایی اروپا معرفی شد.
این رویداد نقطه عطفی در کاوشهای فضایی به شمار می‌رود و نشان می‌دهد که معلولیت جسمی نمی‌تواند مانع از دستیابی انسانها به اهداف فضایی شود.
این تصمیم تاریخی پس از پایان مطالعه امکانسنجی «فلای» که به همت آژانس فضایی اروپا صورت گرفت، اعلام شد.
این مطالعه به بررسی چالشها و امکانات کار یک پارا-فضانورد در شرایط بیوزنی پرداخت و نتایج آن نشان داد هیچ مانعی برای مشارکت مکفال در یک ماموریت کامل وجود ندارد.
نوینشواندر اذعان کرد در ابتدا انتظار چالشهای بالقوهای را داشته، اما از «سازگاری بینقص» مکفال شگفتزده شده است.
مکفال برای دریافت این مجوز، تواناییهایش را در تکمیل تمام وظایف مورد نیاز یک فضانورد، از جمله رویههای اضطراری، سازگاری با بیوزنی و عملیات روزانه ایستگاه بین‌المللی به اثبات رساند. عملکرد او فراتر از انتظارات بود.
در حال حاضر، پای مصنوعی مکفال باید مراحل سختگیرانه تایید برای سفر فضایی را طی کند. هر وسیلهای که به ایستگاه فضایی بین‌المللی منتقل می‌شود، باید استانداردهای دقیق ایمنی و عملیاتی را رعایت کند و پروتز او نیز از این قاعده مستثنی نیست.
شرکت ارتوپدی آلمانی اتوبوک در حال همکاری با آژانس فضایی اروپا برای تطبیق طراحی پروتز بهمنظور استفاده از آن در شرایط بیوزنی است.
برای اطمینان از عملکرد ایمن پروتز در فضا، مکفال آزمایشهای فشردهای را انجام داده و بهمنظور ارزیابی تاثیر بیوزنی بر تناسب و راحتی اندام مصنوعیاش، در وضعیت سر به پایین دوچرخهسواری کرده است.
مکفال این فرآیند را فرصتی نه تنها برای خود، بلکه برای میلیون‌ها کاربر پروتز در سراسر جهان می‌داند و معتقد است پیشرفتهای حاصل از این ماموریت می‌تواند به بهبود فناوری پروتز منجر شود.
اگرچه آژانس فضایی اروپا به این موضوع چراغ سبز نشان داده، اما زمان دقیق ماموریت مکفال هنوز مشخص نشده است.
مرحله بعدی شامل تعیین اهداف علمی است که او در طول اقامتش در ایستگاه فضایی بین‌المللی بر آن‌ها تمرکز خواهد کرد.
حضور او می‌تواند به تحقیقات منحصر به فردی درباره سازگاری انسان با فضا، با تمرکز بر پروتزها، تحرک و توان‌بخشی در شرایط بیوزنی بینجامد.
بهزودی جهان شاهد یک رویداد تاریخی خواهد بود؛ نخستین پارا-فضانورد که بهمدت شش ماه در فضا زندگی و کار خواهد کرد.
این دستاورد نشان‌دهنده تغییری گستردهتر در اکتشافات فضایی است و ثابت می‌کند که محدودیت‌های گذشته، آینده را تعریف نمی‌کنند.
نشریه تایمز با استناد به پژوهشی که در مجله «لنست هلثی لانجویتی» منتشر شده، گزارش داد برنامه نوآورانهای به نام NIDUS-Family می‌تواند با حمایت از بیماران مبتلا به زوال عقل در انجام فعالیت‌های روزمره، میزان بستری شدن آن‌ها در بیمارستان را کاهش دهد.
این برنامه که شامل شش تا هشت جلسه مشاوره از راه دور است، رویکردی متفاوت به درمان و مراقبت از بیماران مبتلا به زوال عقل دارد.
در این روش، بیماران و مراقبان آن‌ها با کمک یک مددکار، اهدافی عملی و تحققپذیر تعیین می‌کنند.
این اهداف می‌توانند کارهای ساده روزمره مانند لباس پوشیدن مستقل یا درست کردن چای، تا فعالیت‌های پیچیدهتر مانند گذراندن وقت با نوهها، مدیریت اضطراب یا ورزش کردن را شامل شوند.
بیشتر بخوانید: آیا آلودگی هوا باعث زوال عقل می‌شود؟
نکته مهم این است که تمام این اهداف بر اساس علایق و نیازهای شخصی بیمار تعیین می‌شوند و مددکار با ارائه راهکارهای عملی، بیمار و مراقب او را در دستیابی به این اهداف یاری می‌کند.
نتایج این کارآزمایی یکساله که با مشارکت ۳۰۲ بیمار در بریتانیا انجام شد، نشان می‌دهد که تمرکز بر اهداف عملی و شخصی می‌تواند به‌طور چشمگیری کیفیت زندگی افراد مبتلا به زوال عقل را بهبود ببخشد و مدت زمان زندگی مستقل آن‌ها در خانه را افزایش دهد.
بیشتر بخوانید: نقش هوش مصنوعی در بهبود زندگی افراد مبتلا به زوال عقل
پروفسور کلودیا کوپر از دانشگاه کویین مری لندن، سرپرست این پژوهش، با اشاره به قابلیت اجرای این روش در سراسر نظام سلامت ملی بریتانیا، آن را نقطه عطفی در مراقبت از بیماران مبتلا به زوال عقل دانست.
به گفته پروفسور کوپر، اهمیت این برنامه زمانی مشخص می‌شود که بدانیم حدود ۹۸۲ هزار نفر در بریتانیا به زوال عقل مبتلا هستند و نزدیک به دو سوم آن‌ها در خانه زندگی می‌کنند.
با توجه به پیشبینی افزایش هزینههای مراقبت از این بیماران تا ۹۰ میلیارد پوند در سال ۲۰۴۰، یافتن راهکارهایی برای کاهش این هزینهها ضروری به نظر میرسد.
یکی از مهمترین ویژگیهای این برنامه علاوه بر کمک به بیماران و خانوادههایشان، نسبت هزینه به فایده قابل توجه آن است.
هزینه اجرای این برنامه برای هر بیمار تنها ۳۴۶ پوند است و بدین ترتیب می‌تواند سالانه حدود هشت هزار و ۹۳۴ پوند در هزینههای خدمات درمانی و مراقبتی صرفهجویی کند.
این صرفهجویی از طریق کاهش موارد بستری در بیمارستان و به تعویق انداختن انتقال بیماران به خانههای سالمندان حاصل خواهد شد.
ریچارد اوکلی از انجمن آلزایمر و یکی از تامینکنندگان مالی این پژوهش، با اشاره به محدودیت‌های روشهای درمانی موجود، این برنامه را تحولی در حمایت از بیماران مبتلا به زوال عقل دانست.
به گفته او، بیشتر درمان‌های موجود گرانقیمت هستند، دسترسی به آن‌ها برای بیماران ساکن مناطق دورافتاده دشوار است و معمولا نیاز به حضور متخصصان بالینی دارند.
برنامه NIDUS-Family راهحلی مقرون به صرفه و عملی ارائه می‌دهد که از راه دور قابل اجرا است و بهراحتی با نیازهای شخصی هر بیمار تطبیق مییابد.
بیشتر بخوانید: کلسترول بالا احتمال ابتلا به زوال عقل را افزایش می‌دهد
این پژوهش نشان می‌دهد که با تغییر رویکرد از مراقبت صرف به توانمندسازی بیماران، میتوان همزمان با بهبود کیفیت زندگی آن‌ها، از هزینههای سنگین نظام سلامت نیز کاست.
موفقیت این برنامه نه تنها تحولی در شیوه مراقبت از بیماران مبتلا به زوال عقل ایجاد خواهد کرد، بلکه می‌تواند الگویی برای تغییر در روشهای مراقبت از افراد مبتلا به سایر بیماری‌های مزمن نیز باشد.
با توجه به روند رو به رشد جمعیت سالمندان در جهان و افزایش موارد ابتلا به زوال عقل، اهمیت چنین نوآوریهایی در حوزه مراقبتهای بهداشتی بیش از پیش آشکار می‌شود.
